Ik begrijp niet goed hoe het komt dat Vincent tijdens het schooljaar telkens om 6.15 uit zijn bed “springt” en het hier elke morgen een circus is om hem wakker te krijgen. Hij ligt er natuurlijk ‘s nacht wel prinsheerlijk alleen in zijn kingsize dubbelbed…

We vertrekken met de nodige efforts dan toch al om 7.30 uur ’s morgens vanuit Vernal naar ons noordelijkste punt van de reis, het Yellowstone National Park in Wyoming. Dwz we zijn verdomme al halweg van onze tocht doorheen de South West. Wat vliegen de miles $hier “figuurlijk” snel voorbij want in de “praktijk” a speed limit van 55 miles/hour  op de highways (Interstates = 65 miles) is een bljft een slakkengangetje waar iedereen hier zich meestal toch aan houdt. Begrijpelijk want dagelijks komen we in de meest afgelegen streken a highway patrol tegen die iemand aan de kant heeft gezet en de penalties zijn hier niet mals !

.

Het is een lange en eenzame rit tussen afwisselend prairies, heuvels en om de 25 miles een klein plattelandsstadje. Stel je van dit laatste niet te veel voor. Altijd hetzelfde beeld ; één main street met ongeveer 5 zijstraten. Een klein schooltje, a governemental house (waarvoor fier de Amerikaanse vlag wappert, maar niet vandaag want het is 28 °C en windstil) waarin de lokale post office, cherif, het gemeentehuis en dergeljke zijn gehuisvest. And that’s it.

Een warme bakker of beenhouwer vind je hier natuurlijk niet. Als je iets dagvers wilt moet je naar het dichtstbijzijnde benzinestation (dikwijls  25 miles verder als er in je eigen dorp geen is). Er is dan steevast een chop aan waar je rechtstaand een donnut met koffie kan verorberen, grote zakken ijs en dergelijke kleine noodzakelijke dingen kunt kopen. Voor de echt grote inkopen moet je naar de Wall Mart net buiten de iets grotere steden. Als je pech hebt kan je dit maar één keer per maand doen omdat het een halve dag in beslag neemt; Daarom heb je hier formaten van winkelkarretjes die eerlijk de grote van een Smart hebben.

We komen tegen de namiddag aan in de Rocky Mountains en het “voorpark” van Yellowstone, namelijk het Grand Teton Natinal Park. Een bergketen met besneeuwde toppen tussen de 3500 en 4200 meter hoog. De pieken tekenen zich scherp af tegen de blauwe lucht. Onbeschrijfelijk mooi. Na een uur door de “loop drive”van dit park te hebben gereden komen we automatisch (en EINDELIJK) aan de south entrance van Yellowstone….

Dit is het oudste en grootste (8992 km²) park van de USA en omschreven als een buitengewoon pareltje van moeder aarde met o.a. vele geisers en warmwaterbronnen. We verblijven hier 2 nachten in de Canyon Lodges (toch nog zo’n 135 km in dit domeintje....) en dus morgen tijd om alles eens rustig te verkennen. Inge berekent dat we er om 17.30 uur zullen zijn.

Dit was zonder rekening te houden van de bijna één uur file die we nog hebben gehad in het park. Reden : honderden bizons staken in kudde de weg over van het ene naar het andere steppeveld…..

15-08-2008 om 07:42 geschreven door panda  

De dag begint alweer met vollen bak zon, zon en nog es zon. Echt geen wolkje aan de lucht (yes blue sky !!!). Maar dan beseften we dat vandaag het National Park “Arhes“ op ons programma stond. De Amerikanen vinden het met 350 km² maar een klein park(ske) en ligt net buiten ons vorig stadje Moab in de woestijn van Utah.

We hebben dit park niet enkel met de auto verkend (weer zo’n 80 km alleen al in dit beschermd gebied gereden) maar hebben het ook gewaagd een flinke 4 uur durende wandeling te maken naar de meest gefotografeerde rotsboog ter wereld, “The Delicate Arch”.

Op deze rotsformatie zien we nu al meer dan 3 jaar dagelijks het posterformaat van 2 meter boven onze dressoir in de living hangen. Al maanden zeg ik tegen Vincent dat we die boog in het echt gaan zien. Vandaag was het dus zo ver, maar het heeft ons wel véél zweet gekost. Want nu weten we waarom de waarschuwingsborden aan het begin van het wandelpad er stonden (zie foto). We dachten dat de Amerikaanse info weer wat overdreven was maar al goed dat we ze vooraf hebben gelezen en voldoende water bij hadden. 480 meter hoogte overbruggen in 4,8 km bij meer dan 30°C is zelfs voor een geoefend atleet als ik te veel van het goede….

In deze surrealistische omgeving vol met duizelingwekkende rode rotsformaties komen we bovendien van een parkranger te weten dat Steven Spielberg hier enkele beklijvende scènes uit zijn eerste Indiana Jones heeft gefilmd.

We rijden 4 uur verder richting noorden naar Vernal waar het Dinosaur National Park ligt. De naam zegt het zelf welke restanten hier werden gevonden. Doch eerst na ongeveer 2000 miles nu pas de eerste "luttele" meters verkeerd gereden. We vergisten ons van afslag op de highway 70 want sloegen iets te vroeg af. Ineens stonden we in een rij tussen mastodonten van trucks. En geloof me in Amerika heeft zo'n truckcabine alleen al de grote van de caravan van de familie "Van Vooren" , om maar te zwijgen van de 3 trailers die er aanhangen.... We waren stomweg aan het aanschuiven aan een weegbrug. In Amerika moet dit om de x aantal miles om te controleren dat je niet overloaded bent  

"A legal u turn" (ommekeer)  was not permitted or possible !!! Wij maar als belachelijke touristen aanschuiven tot het onze beurt was. Gelukkig kon de ambtenaar van dienst er mee lachen want ipv van het gewicht van onze auto te zien op het reuze display toen we de wegbrug verlieten stond er "THANK YOU  ..." .
 
In Vernal hebben we er het museum of Natural History bezocht en vonden dit toe hier toe het minste van onze reis.

Echter niet getreurd want morgen rijden we volgens de meesten naar het mooiste park van de USA waar we 2 nachten zullen verblijven. Het Yellowstone National park. Volgens onze reisgids oppassen geblazen  met piknicken in open lucht, dwz berengevaar !!

Omdat we in de lodges van het park zelf slapen is er vermoedelijk geen internet en zullen we de draad terug oppikken in Salt Lake City.

Getekend,

Cowboy “Gerard”

12-08-2008 om 00:00 geschreven door panda  

Alvorens de trip van onze lodge in het Mesa Verda National Park naar Moab (juist aan ingang natiol park Arches) aan te vatten besluiten we de twee hoofdwegen van dit park te bezoeken. Uiteindelijk weer 110 km afgelegd. (spreek mij niet meer van het Rivierenhof als grootste park van Antwerpen….)

Mesa Verde is bekend om zijn vele “klifwoningen” in de rotsen. In 1200 hebben locals hier hun nederzetting gebouwd in een voor ons, vandaag, totaal onherbergzaam gebied (zie foto).

Heb nog nooit zo veel keer in één uur mijn autogordel om en af gedaan. Elke view point moest ik stoppen. Mijn huisgenoten waren op zoek naar adembenemende vergezichten en beesten. Inge is zelfs bij zonsopgang opgestaan maar heeft toch twee enorme herten vanuit ons terras gezien. Verder op de dag wordt er geen levend dierwezen opgemerkt dus kopen we maar een fotoboekje bij de parkrangers met al de fauna die in de streek voorkomen.  

De zon doet wat er van haar verwacht wordt en het beetje wolkjes dat er te zien is zorgt af en toe voor verkoeling bij de 34 graden. We zijn ondertussen op weg naar onze vierde staat in de USA, want na California, Arizona en  Colorado zijn we in Utah aanbeland. Van de Californische pracht en praal schiet hier niet meer veel over. De bewoners leven hier voornamelijk in “campers” en vervallen houten woningen. Hoe dieper we het land intrekken hoe goedkoper het eten en drinken wordt. Vincent snakt naar het zwembad van ons volgend hotel.

Ik bereken ruwweg dat we een derde van onze totale miles van onze reis reeds hebben afgelegd. Nog geen enkele minuut heeft het rijden ons verveeld . Zelfs al cruisen we tegen max 65 mph (110 km per uur) over de weg….

Eén foto is speciaal voor Danny getrokken. Er rijden hier veel jeeps rond, maar deze vonden we de moeite waard om te delen.

11-08-2008 om 06:48 geschreven door panda  

Onbegrijpelijk maar ons Jet Air roadbook stuurt ons van Flagstaff naar National Park Mesa Verda (Colorado) zonder, voor Amerikaanse normen, een korte omweg van 160 km’s te maken. Dit wereldwonder missen zou een doodzonde…., neen schande zijn. Zelfs Vincent vond het niet erg om twee uur langer in de auto te zitten. CD’s, DVD’s en PSPgames tonen voor de eerste keer hun nut.

Zelfs Inge ontdekt in de “dode” uren dat onze GPS een Nederlandse instelling heeft. Dwz dat we van de “engelse taal” en “miles indicaties” kunnen overschakelen naar “een bekakt” Nederlandse vrouwstem en km aanduiding. Ze kiest wijselijk om de Amerikaanse instellingen te laten staan….

The Grand Canyon is echt enorm. Wij bezoeken de “south rim” van de Colorado river, Gelukkig want aan de “north rim”  is het serieus aan het donderen. The Grand Canyon heeft een microklimaat waar het boven het rif bijna nooit bewolkt is. Echt bangelijk als je in volle zon staat en 360° rondom je wel donkere stormwolken ziet.

Bovendien ook tevreden dat we bij ons eerste national park (Joshua Tree net voorbij Palm Springs dat we gisteren niet in het verslag hebben gezet) voor 80 $ een “eagle pass” hebben gekocht  Met deze pass kunnen we één jaar lang alle nationale parken van de USA bezoeken. Als je weet dat de inkom in de Grand Canyon 25 $ is en we zo’n 10 parken gaan bezoeken hebben we goed aangekocht (zelfs in vakantie trachten we dit te doen…. )

Temperatuur 78 Fahrenheit = 25 °c licht bewolkt

We rijden door de woestijn (painted dessert – homeland Navajo Indians). Uren en uren echt cow boy land. Ik zou er niet van schrikken moest ik plots John Wayne tegenkomen.

We slapen vanavond in het Mesa Verda national park zelf en meer bepaald in “the Far View Lodge”. Deze slaapplaats heeft zijn naam niet gestolen. Enorme vergezichten vanuit ons bedje!! Hebben zelfs een balkon waar de takken nogal heftig bewegen tot Inge bemerkte dat het een reusachtig hert was met dito gewei dat voor onze kamer stond te draaien. Door de opwinding vond ze spijtig genoeg niet tijdig het fototoestel. Vincent en ik hebben dit gemist want we waren zoals elke avond trouw ons portie ijs gaan halen voor onze “travel fridge” .

Er is hier één restaurant in het park. Buiten het park gaan dineren betekent 25 miles (38 km’s) terug in het pikkedonker, haarspelbochten en gevaarlijke kliffen. Daarom blijven we in het park en Inge kiest uiteraard voor een lamsbout (een stuk waar de Sven jaloers op zou zijn).

Oh ja, nu nog maar 8 uur verschil met België want we rijden oostwaarts.  

 
PS : Vandaag geen foto's want te zwaar om te versturen in één keer die 2 verslagen (wil gaan slapen)

10-08-2008 om 00:00 geschreven door panda  

Zoals reeds gezegd vandaag de langste rit voor de boeg. van Palm Springs naar Flagstaff (Arizona). Het is heet en bij het buiten rijden van de stad zien we in de verte de horizon zinderen. Dat dachten we toch want bij het naderen van de bergketen blijken er 100-en (vermoedelijk zelfs een paar duizend) windmolens staan te wieken. Hallucinant !

We volgen een heel stuk de historische route 66. Hebben dit thuis zo grondig voorbereid dat we de CD van Chuck Berry nu kunnen opzetten en keihard door de 14 luidsprekers “you get your kicks on route 66” te laten galmen. Een “kippenvel” moment voor ons drie.

’s Middags gestopt in Kingsman om in waarschijnlijk de meest kitscherige hamburgertent van de streek te lunchen. The Fonz van Happy days ontbrak nog in de fuchia en groene zetels. ’t Heeft toch gesmaakt voor weinig geld zelfs al kregen we ieder 1 liter cola….

In de laatste etappe naar Flagstaff krijgen we onze eerste thunderstorm. En zoals het in de States moet is dit  groots, dwz met veel klank en lichtspel. Diegenen die mij beter kennen weten dat mijn gemoed onder nul zakt als ik op congé slecht weer heb. Doe mijn best om dit niet te laten blijken, maar ’t lukt me niet….

Aangekomen besluiten we eens echt “on the road” te leven. We kopen in de plaatselijke Wall Mart een paar kant en klare noodle pasta’s die we in de microgolf oven in de kamer kunnen klaarmaken.

Daarna naar de gezellige hotelbar getrokken en in de tequilla cocktails gevlogen en met Vincent een paar partijtjes american pool gespeeld terwijl Inge een paar mails verstuurt en op de TV de openingscermonie van de olympic games te zien was.

10-08-2008 om 00:00 geschreven door panda  

Alvorens onze kortste trip van deze reis aan te vatten, “slechts” 230 km, van LA naar Palm Springs, besluiten we niet te ontbijten in ons hotel maar naar de “Original Pantry” te gaan in downtown LA.

Dit erg populaire restaurant is niet het zoveelste in rij. Het is dag en nacht geopend en was nooit gesloten sinds 1924. Tijdens het aanschuiven om binnen te kunnen (want een rij staat hier blijkbaar altijd !!!) heeft Vincent gezocht naar sloten op deur, doch niet gevonden. Wel vele lage linoleum geteld die waarschijnlijk in al die jaren werden versleten. Boven aan de ingang hangt de slogan “never closed, never without a customer”. Echt het bezoeken waard als je in de buurt bent. Het eten is hier goedkoop maar de parking is prijzig omdat het in het financial district ligt (3 USD per 15 minutes)….

Verder te voet een  bezoek aan El Pueblo de Los Angeles. Weggeborgen onder de reusachtige typische kantoorgebouwen staan nu nog de eerste originele Mexicaanse huizen van LA in klei (volgens de infoborden uit 1724).  We hadden hier eerlijk meer van verwacht.

Aangekomen in Palm Springs pas echt het effect van airco en de confrontatie van de woestijnhitte ondervonden. Want in LA was het warm, maar hier is het HOT !! Zelfs het zwembad geeft geen verkoeling….

Als diner, met terras en constante nevelsproeiers om de hitte weg te houden, eindelijk iets anders gegeten dan de Amerikaanse keuken. Dwz een T-bone steak voor mij, gegrilde zalm voor Inge en Ravioli van kreeft voor  Vincent.

Morgen is het de langste trip van allemaal. 58O Km door de Mohave woestijn. Eerst best tanken….   

08-08-2008 om 09:51 geschreven door panda  

Geen miles op het programma vandaag. We blijven in LA en trachten zo veel als mogelijk de hotspots te zien die we vooraf hebben aangeduid. Uiteindelijk gaan we ’s avonds constateren dat we toch zo’n 55 km’s doorheen LA hebben afgelegd.

We rijden via de Mulholand Drive, bekend van veel films, in Beverly Hills naar Santa Monica beach en brengen een bezoek aan de pier. Inge heeft onderweg al haar optrekje aan het strand gevonden. Al denk ik eerder dat ze er op viel omdat het in haar lievelingskleur is geschilderd (zie foto).

Daarna verder te voet naar Venice Beach. Dit is the place to be om te “zien” en “gezien” te worden. Hier vind je de gekste personages van stoere body builders over rolschaatsrijdende grootmoeders tot overjaarse hippies. Had  trouwens bijna een serieuze boete opgelopen indien een vriendelijke voorbijganger mij er niet attent op had gemaakt dat ietwat verder the cops stonden en ik mijn blikje bier moest verbergen. In Amerika mag je geen geopende alcohol over de straat vervoeren en mag de gesloten fles (of blik) zelfs niet zichtbaar zijn. Vandaar dat ik zo’n klein bruin zakske in de winkel kreeg…. ’t Heeft me toch gesmaakt bij die 30° C en blue sky (Murielle heb j’em).

We besluiten de Melrose Avenue te bezoeken (neen Melrose Place ligt hier niet ! Een ezel stoot zich geen 2 keer aan dezelfde steen hé paps). Dit gedeelte is uitgegroeid tot een levendige wijk met trendy winkels en restaurants. Hier zie je een duidelijke mengeling van populatie in LA (burgerij, zwervers en punkers) vreedzaam naast elkaar leven. Het is volgens mij één van de weinige plaatsen waar de inwoners van deze stad nog gezellig te voet langs de etalages kunnen kuieren. Want iets verderop ligt de Rodeo Drive. De laan met de duurste winkels ter wereld met de grootste Italiaanse en Franse modehuizen. Wat we hier aan decadentie gezien hebben  kunnen we niet beschrijven….

’s Avonds gaan eten in een typisch American Graffiti restaurant “Johnny Rockets”. Hier is echts de sfeer van de fifties & sixties  behouden. Zelfs de kelners lopen nog gekleed of ze uit “West Side Story” komen. We zaten op het terras, maar binnen staat aan de toog een kleine jukebox waar je gratis liedjes kan selecteren uit vervlogen tijden terwijl je geniet van je double cheese burger with bacon….

08-08-2008 om 09:49 geschreven door panda  

08-08-2008 om 01:55 geschreven door panda  

Vandaag waren we met z’n allen om 6 uur klaarwakker. Hopelijk de laatste stuiptrekking van onze jetlag. Omdat we gisteren niet meer tot aan de Golden Gate Bridge geraakt zijn willen die vandaag nog op de digitale memostick krijgen. Alleen doodjammer dat er weer een serieuze mist was boven San Francisco en we zodoende de monumentale hangbrug amper konden zien.

Dan maar op weg naar Santa Maria want vandaag hebben we onze eerste rit voor de wielen en al meteen een knoeft van zo’n 300 miles (480 km) richting zuiden L.A.. Er werd bewust gekozen om de fenomale kustweg te volgen ipv van de US Interstate 101. In totaal rijd je zo’n 6 uur langs een prachtige kustlijn waarvan de stranden en rotsen bezaaid liggen met zeeleeuwen & otters en pelikanen een tijdlang onze auto volgden. Dit waren trouwens vandaag niet de enige dieren die ons pad hebben gekruist. Zo heeft Vincent tijdens en tussenstop een eekhoorntje in het wild laten proeven van zijn koekje en moesten we uitwijken omdat er een hert op onze weg stond…. bleef staan …. en pas na wat gebaren rustig verdween op het gazon van de golfclub gelegen aan de bekende “17 miles drive”. Deze laatste route is een tolweg  die je absoluut niet mag missen. Het is een wijk vol met poepchique villa’s die in een cipressenbos ligt.

Hebben ook kunnen vaststellen dat de Californische bosbranden hier inderdaad onlangs lelijk hebben huisgehouden. 100-en hectaren hebben eraan moeten geloven.

Na één dag op de weg heb ik eerlijk wel respect gekregen voor het Amerikaans rijgedrag. Als er een stopteken staat, zelfs in the middle of nowhere  wordt er echt gestopt. Diegene die het eerst is gestopt, zelfs al kom je van links, mag zijn route verder zetten. Speed limts worden hier NOOIT overschreden. Toch vandaag al enkele keren door het rood gereden. Maar dit mocht want als je voor het rood staat en je moet rechtsaf en je hindert het verkeer niet is dit toegelaten.

PS op verzoek van Theo zetten we hieronder dan ook een foto van ons autootje

05-08-2008 om 08:03 geschreven door panda  

Vandaag werd er veel ge(stad)stapt en weinig gereden want dat laatste gaan we de komende 3 weken al genoeg doen (volgens onze planning zo'n 6500 km's)

In San Francisco moet je Chinatown bezoeken want dan twijfel je niet meer aan de bewering dat hier de grootste Chinese gemeenschap buiten Azië leeft. Geen straten, geen wijken maar een heel stadsdeel bestaat uit Chinatown. Vaak ruikt het hier overheerlijk maar soms kan het er echt wel stinken....

Pier 39 aan Fisherman's Wharf wordt sinds 1994 spontaan bewoond door meer dan 100 zeeleeuwen. Ondertussen zijn zij de attractie van de stad geworden. Op de hoek van Hyde street en Lombard street ligt de beroemde & "most crookedest street in the world" die je regelmatig in films ziet. Vandaar te veel touristen om er echt van te genieten.

Deze stad heeft zulke steile straten dat bepaalde "oude" auto's het wel eens moeilijk krijgen om te trotseren. Gelukkig zijn er dan autochtonen en toeristen die een handje toesteken (zie foto).

Verder de beruchte Alcatraz gevangenis zien schitteren in de zon, veel hippies gezien (San Francisco was in de good old sixties de bakermat van de Flower Power) en zere voeten van het dalen & stijgen.

Morgen staat onze eerste echte lange trip on the road op het programma. De befaamde Highway n°1 langs de kustlijn van San Francisco tot Los Angeles. Hopelijk is het op onze tussenstop in Santa Maria iets beter weer want vandaag was het met 18°c, half bewolkt en een stevige wind niet echt zuiders. Maar dit blijkt gewoon zomers weer te zijn in San Francisco omdat het in een baai ligt.

04-08-2008 om 05:18 geschreven door panda  

04-08-2008 om 03:20 geschreven door panda  

Hoi,

Zaterdag 02/08/2008 is het zo ver ! Dan vliegen we naar San Francisco om in 23 dagen  "The Grand Tour Of The West" af te leggen. Wie ons avontuur wil volgen moet dus nog even wachten.... We gaan proberen elke dag een verslagje te schrijven.

Groetjes en tot dan !

Inge, Jef & Vincent

12-07-2008 om 17:51 geschreven door panda  

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

27-09-2005 om 16:32 geschreven door panda