Langs ene kant vind ik het moeilijk om te praten wat er echt diep in mij afspeelt, het is moeilijk want hetgeen wat een jongen niet mag doen is tonen dat hy ook om iets geeft of ook ergens mee zit... Natuurlijk wil dat niet zeggen dat alles meteen een drama moer worden, maar wanneer alles zo een beetje bij elkaar komt zoals nu... Vind ik dat mannen ook elkaar mogen wakker bellen om 3u s'nachts en hun verhaal doen, een vriend of een vriendin vragen om even langs te komen omdat hij zen verhaal wilt doen... Of gewoon al een fb-gesprek kan dezer dagen echt wonderen doen.
Ik ben een "nice guy".. Ge kent ze wel, zo van die jongens die "veel te goed zijn voor de wereld" maar eigenlijk gewoon te bang zijn om is echt voor hun eigen op te komen... Ook al blijft iedereen erbij dat de "nice guys" de leukste meisjes krijgen... Ik geloof da ni, waarom heb ik dan nog steeds geen vriendin? En nu bedoel ik geen flirt maar echt iemand.... Maar, ik weet dat ik eigenlijk niets te klagen heb.
Ik heb het geprobeerd... Een "douche" te zijn... Maar ik kon het niet! Hoe zwak is dat wel niet... Ik kon het gewoon niet om iets te doen wat tegen men "geweten" in gaat... Tegen men eigen principes! Vele zullen zeggen dat dit iets goed was, dat ik het niet heb gedaan... Maar langs de andere kant.. Had ik voor 1 keer, gewoon 1 enkele keer niet de "nice guy" willen zijn, gewoon deze ene keer... Ik kende het meisje zelf niet, nog nooit gezien.. Ze had gewoon is geantwoord op een TMF-bericht, ik schaam me hiervoor ook niet dat ik dit doe... Het is nooit men bedoeling om dan echte vriendschappen te maken... Maar het was een leuk meisje, dat geef ik toe. Maar de kans dat er ooit iets echt van zou komen was nihil (vooral langs mijn kant). Maar elke keer wanneer we een stapje dichter kwamen bij enerzijds afspreken of iets anders.. Gaf men geweten aan dat ik fout bezig was. Ik ben er dan ook mee gestopt, Maar eigenlijk heb ik niets om over te klagen.
Het is ook zwaar voor mij geweest! Die eerste september.. Alleen naar school gaan terwijl de rest van men vrienden nog mogen thuis zitten. Natuurlijk weet ik dat het volledig mijn schuld was, en iedereen was teleurgesteld.... Maar ze vergaten de belangrijkste persoon, IK. Iedereen was bezig hoe erg het wel was, maar nooit werd iets aan mij gevraagd en ook al was iedereen boos en teleurgesteld... Ik heb maar weinig mensen gehad die me echt gevraagd hadden wat ik er zelf van vond. Maar uiteindelijk heb ik niets te klagen.
Ik heb een dak boven men hoofd, elke dag eten op de tafel, kleren,ik MAG nog naar school gaan en ben blij dat ik een 3de kans gekregen heb, ik heb een familie, een awesome vriendengroep. Wat moet een mens nog meer hebben? Geld? Oke dat is waar, je kan nooit geld genoeg hebben... Een lief? Ja, langs de ene kant ook, maar dat komt wanneer het moet komen.
Ik heb niets te klagen, en heb geleerd om te relativeren. Ook al ben ik nog maar 19 jaar, ik weet dat we uiteindelijk nog niets of niet veel hebben meegemaakt en dat we nog steeds aan het begin staan van een boeiend leven. Maak dit deel, het beste deel van ons leven niet kapot door depressief te doen... Iedereen gaat anders om met problemen en dat weet ik ook, maar door telkens te klagen geraak je niet verder.... Elk ding "Goed/Slecht" dat je nu meemaakt neem je mee voor "later" en zal je dan veel beter kunnen gebruiken...
Eigenlijk hebben we niets of niet veel te klagen.!
Wat vond je van deze blog?? laat het me weten in de reactie's! THX!
