Om 6u kruip ik tussen de ijzeren ladders en valiezen door om naar het toilet te gaan en Jean is ook al wakker. Buiten is het nog donker en alle groene gordijntjes zijn nog gesloten. Als wij terug bij onze plaats komen, staat dat mannetje van gisteren, naast ons bed. Binnen de kortste tijd zijn onze bedden terug omgevormd tot zitbanken, maar het hierbij gemaakte lawaai is de wekker voor de rest van de nog slapenden in onze wagon.

Aankomst om 8u30 op het station van Surat Thani en iedereen moet zijn valiezen zelf van de trein sleuren en op het voetpad voor een eethuis op de stoep verzamelen. Hier krijgen we ons ontbijt: brood, roereieren met spek, confituur en thee of koffie. Jean heeft hier thee leren drinken want hij heeft last van zijn maag als hij altijd koffie drinkt, raar maar waar!

Na het ontbijt worden we door een dubbeldek, discobus opgepikt. Met deze luxebus rijden wij naar de pier bij Don Sak, vanwaar wij per ferry naar het eiland Koh Samui varen in 90 min. Roger gaat niet mee op de ferry en neemt hier afscheid van iedereen. Jean kan hem nog juist op het laatste ogenblik een centje toesteken want het is een man met een peperkoekenhart. Hij is enorm in de weer geweest met al de zieken en zoveel zieken als deze reis hebben wij nog nooit meegemaakt. Niet de gewone diaree maar longontstekingen, griep, verkoudheden ... Er was een dame (Rita) in de groep die alleen de twee eerste dagen goed was en daarna heeft zij altijd in 't ziekbed gelegen. Plezante reis waar je centjes voor betaald hebt en waar je niets aan hebt!

Als wij van de ferry komen, neemt een dame van de dezelfde firma het van Roger over. Op Koh Samui wonen rond de 40.000 mensen, 90% daarvan is Boeddhist. Het is een ontzettend mooi eiland met veel natuur en variatie. Koh Samui was ooit een eilandje voor de visserslui. In de loop van de tijd is het uitgegroeid tot een toeristische trekpleister. In de vroege jaren ’70 kwamen de eerste backpackers naar het eiland. In die tijd stonden er slechts een paar bungalows en de bezoekers kon je op één hand tellen. Het eiland veranderde in de jaren ’90, toen veel toeristen met boten naar Koh Samui kwamen. Vandaag de dag is Samui na Phuket het tweede meest populaire eiland van Thailand.

Het is misschien niet het mooiste eiland, maar als je goed zoekt, vind je echt wel witte stranden, helder zeewater met fraai koraal en idyllische watervallen. De ontwikkeling van Koh Samui gaat zo langzamerhand zijn tol eisen en het is hier afgeladen vol. Het weerpatroon op Koh Samui ligt wat anders dan in de rest van Thailand. Van april tot en met september is het meestal droog op het eiland, terwijl de rest van het land dan regenseizoen heeft. Van oktober tot en met december is het juist erg nat op Koh Samui. Het droge en meest aangename seizoen op Samui loopt van januari tot en met maart.

Op Koh Samui komen we toe in Nathon, de haven van het eiland, waar we door 3 luxe minibussen opgepikt worden en naar het hotel gebracht worden waar we onze 6 laatste nachten in Thailand zullen doorbrengen. Wij krijgen met ons tweetjes een enorme kamer met plaats voor 3 personen en een groot terras. Alleen weten wij dan nog niet dat wij veel last zullen hebben van een airco met kuren. Nadat wij onze valiezen wat opengelegd hebben en een douche gaan wij op zoek naar een restaurantje waar we iets anders kunnen eten dan rijst, bami, mihoen, mie, glasmie....   Wat de verschillende regionale keukens van Thailand met elkaar verbindt is dat zij vijf smaaksensaties met elkaar proberen te verenigen in een maaltijd, en soms ook binnen één gerecht: heet (pittig), zuur, zoet, zout en (optioneel) bitter. Ook het enthousiaste gebruik van grote hoeveelheden verse kruiden in gerechten is wat de regionale Thaise keuken verbindt en apart zet van vele andere keukens. Maar wij zijn het beu. Wij merken onmiddellijk dat het geen probleem zal zijn om hier iets anders te vinden en Jean zweert dat hij de eerste maand niets rijstachtig meer zal eten...

Accommodatie:  Chaba Cabana Beach resort & Spa       160 Moo Bo Phut 2  84320 Koh Samui 

06-02-2015 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Deze morgen vertrekken we weer om 8u, om een kijkje te nemen op de drijvende markt van Damnoen Saduak, de grootste van Thailand. Via een onvergetelijke boottocht door de kanalen in een grote longtail-boot worden wij naar de drijvende markt gebracht. Hier stappen we in een klein roeibootje over en varen (=wringen) ons tussen de andere boten en verkopers door. Er wordt op gehamerd om onze handen binnen de boot te houden en nu snappen we waarom. Er wordt in de talloze bootjes op het water en in de kraampjes langs de waterkant druk gehandeld en gekookt. Wij zijn hier nog tamelijk vroeg en dat is de beste tijd want dan komen alle bootjes van de lokale mensen om hun waar te verhandelen. Wij zien hier vele exotische vruchten zoals banaan, pomelo, guave, kokosnoot, mango, ananas, doerian, rozenappel en andere lokale vruchten.

Verder wordt er nog van alles verkocht; alle dagelijkse benodigdheden, handgemaakte producten, groentes en andere etenswaren. Het is prachtig om te zien hoe een complete keuken is gebouwd in een klein bootje! De beste manier om te genieten van een originele Thaise noedelsoep of vers bereide Pad Thai (gebakken noedels) is hier in een bootje op het water. Een deel van de charme is dat de meeste handelaren gekleed gaan in traditionele donkerblauwe kleding met de iconische driehoekige strooien hoed, de favoriet van de Thaise boeren. Nadat we uitgestapt zijn, lopen Jean en ik langs de kraampjes bij het water en tussen de kanalen. Vanop een brug hebben wij een mooi uitzicht en de foto's worden aan hoog tempo opgeslagen.

Na een koffiestop bij 'Cabbages and condoms'  rijden we verder naar Nakhon Pathom voor een bezoek aan de boeddhistische Phra Pathom Chedi, met 127m de hoogste stoepa van Thailand.  Wat Phra Pathom Chedi, betekent ´de eerste stoepa´ en is niet alleen de hoogste stoepa maar ook een mooi bouwwerk met een boeiend verhaal. Hoewel Boeddha nooit in Thailand is geweest, vertelt een legende dat hij in Nakhon Pathom heeft uitgerust na een lange wandeling. De oorspronkelijk Phra Pathom Chedi zou ter ere hiervan zijn gebouwd. Het eerste bouwwerk leek met zijn omgekeerde komvorm en zijn 39m hoge spits op Ashoka`s stupa in het Indiase Sanchi. Volgens de plaatselijke overleving is de chedi echter in de 6e eeuw gebouwd door de vondeling Phraya Pan, nadat hij de wrede Monkoning had vermoord en ontdekte dat hij zijn zoon was. In de huidige chedi staan beelden van vader en zoon. Door enkele renovaties is de top van de chedi hoger geworden. Allerlei interessante bezienswaardigheden omringen de chedi, zoals Boeddhabeelden, heilige bomen, musea en ceremoniegebouwen. De grootste verrassing is echter de grote hoeveelheden geld die hier in handen van de monniken komt door de offergaven van de pelgrims. Overal waar je kijkt zie je offerbakken en mogelijkheden om geld of levensmiddelen te offeren. Tim en Roger doen hier ook een offerceremonie om te danken voor de goede reis. Zij offeren geld en rijst en er wordt een ceremonie uitgevoerd met een kruikje water terwijl de monnik allerlei onverstaanbare gebeden opzegt via een luidspreker. Een raar zicht om een mooie, jonge Westerling zo te zien opgaan in een godsdienst die zo ver van ons afstaat.

Na ons laatste bezoek aan een Boeddhistische bidplaats rijden we naar een hotel in Bangkok op 10 min van het station. Wij zijn veel te vroeg maar onze gidsen zeggen dat het verkeer in stad onvoorspelbaar is en de trein wacht niet. We krijgen de tijd om te voet door de stad te kuieren, maar zoveel is er nu ook niet te zien behalve de traditionele eetkraampjes en de mensen met hun plastiek zakjes met eten en drinken in. Het blijft een raar zicht. Jean en ik installeren ons de hall van het hotel voor een gezellige babbel tot aan het diner. Het eten is zeer pikant en niet warm. Tegen als iedereen gedaan heeft, worden er nog schotel bijgebracht. Wat een verspilling!

Na het diner rijden wij richting station waar we de nachttrein van 19u30  verder zuidwaarts naar Surat Thani nemen. Tim gaat nog mee het station binnen om ons op de trein te helpen en dan neemt hij afscheid want overmorgen vertrekt hij al met de volgende groep. Op de trein heeft iedereen een genummerde plaats; wij zitten per koppel aan weerszijden van de middengang en de bagage staat in rekken in deze gang. Dus als je naar het wc wilt, is het slalommen en wat wringwerk om elkaar te kruisen. Als het donker wordt begint een kerel alle zitplaatsen om te bouwen naar slaapplaatsen en dat neemt maar 2 à 3 min in beslag per 2 slaapplaatsen. Ik zal die groene gordijntjes niet snel vergeten. Ik hoop dat ik deze nacht kan slapen want Jean die boven ligt, zal morgen zeker uitgeslapen zijn.

 Route: 200 km tot Bangkok met bus + ca 550 km met trein tot in Surat Thani

Periode: van donderdag 05-02-2015 t/m vrijdag 06-02-2015  in de nachttrein van Bangkok naar Surat Thani.

05-02-2015 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

14e dag - woensdag 4 februari 2015 - Kanchanaburi

Na het ontbijt vertrekken wij voorzien van zwempak, handdoeken, zonne- en muggenmelk naar de Erawan watervallen in het Nationaal Park waar wij na 80km toekomen. Deze watervallen bestaan uit zeven ‘trappen’ die wij  via een avontuurlijk pad door de jungle kunnen bereiken. Niveau 1 is via een wandelpad bereikbaar maar om niveau 2 te bereiken moeten wij al trappen doen. Elk niveau ligt wat verder weg en is moeilijker te bereiken. Jean en ik besluiten om door te gaan tot het ons echt te veel wordt. Middenin een dichtbegroeide, groene jungle, zien wij over de rotsblokken helderblauw water naar beneden stromen. Het water komt uit in verschillende terrassen, waar we de bladeren op de bodem ziet liggen en de scholen vissen voorbij zien zwemmen. Lachende toeristen spetteren in het heldere water en maken selfies in alle mogelijke posities. Bij iedere trap haken mensen af, waardoor het steeds rustiger wordt maar ook steeds mooier. Ook zijn er watervallen met witte kalkafzettingen tegen de rotsen en bomen, waardoor het water een melkachtige, blauwwitte gloed krijgt. En natuurlijk is er de laatste waterval op niveau 7: een grote, waterval die naar beneden klettert over grote, witte rotsen maar die hebben wij niet gezien want wij zijn op niveau 6 op onze stappen terug gekeerd. Ons diploma van berggeiten was ontoereikend: Jean en ik zijn blij dat we hier in gelukt zijn, al is het op ons tragere maar eigen tempo. Wij waren ooit in Plitvice in Kroatië en vonden dit maar een flauw afgietsel. Wij zijn er in elk geval in gelukt om de tocht binnen de voorop gestelde tijd te doen wat niet van iedereen gezegd kan worden (45min vertraging). Er worden dan ook boze opmerkingen gemaakt achteraan in de bus.

Wij gaan lunchen in een restaurant dat gelegen is tussen de Kwai en het Japanse spoor van Birma naar Thailand. Wij hebben nog even de tijd om een stukje langs de spoorweg te lopen en zien heel goed hoe het spoor uit de rotsen is gekapt en over houten viaducten loopt. Langs het spoor komen wij bij een Boeddha die in een grot staat. Dieper in de grot zouden er kleine vleermuizen moeten zitten, maar omdat er zoveel mensen rondlopen, vinden Jean en ik het niet de moeite om ze te gaan zoeken. Op de terugweg stoppen we even aan een inham om apen te lokken met mais en bananen. De makaken zijn wel heel mak maar ik vertrouw ze toch niet verder dan dat ik ze zie.

Na 200km komen we terug bij ons hotel aan en iedereen haast zich naar het zwembad want aan een paar uurtjes ‘niets doen’ hebben wij echt behoefte.

Tim heeft ons al heel de reis beloofd dat hij ons ons terug 18jaar zou doen voelen en nu moet hij zijn woord eer aan doen. Om 19u vertrekken we voor een verrassingsavond. Als wij langs de Kwai rivier stoppen, gaan wij aan boord van een varend restaurant. Zodra we ons welkomstdrankje gekregen hebben, begint een sleepboot ons weg te trekken, de trossen worden losgegooid en het vlees wordt op de BBQ gelegd. Vanaf het midden van de rivier hebben we een mooi zicht op de verlichte gebouwen van Kachanaburi. Als wij uitgenodigd worden aan tafel, begint een DJ oldies uit de jaren 70 en 80 te spelen en zelfs Nederlandstalige songs. Op het einde van het diner varen we tussen onverlichte oevers, maar wij krijgen stilaan een verlichte brug in het zicht. Dit blijkt de ‘Bridge over the Kwai’ te zijn. Romantischer kan het moeilijk. De dansvloer loopt leeg en iedereen staat zich te vergapen aan een brug… Na de brug keert de boot en een beetje later slaagt de DJ er in om een groot deel van ons terug aan het dansen te krijgen. Zelfs ik krijgt Jean op de dansvloer dus dat betekent dat er ambiance is. Dit feestje gaat door tot we terug aangemeerd zijn. Van een geslaagde verrassing gesproken.

Route: 200 km

Accommodatie:  Pung Waan Resort en Spa  Moo 2 Tumbol Thamakham 72-1  71000 Kanchanaburi      

04-02-2015 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Voor de zoveelste keer wake-up cal om 6u en om 7u30 vertrek naar Kanchanaburi. De voormiddag is rijden en rijden, onderbroken door een koffiestop en een lunch in een zeer mooie omgeving. De prachtig aangelegde tuinen vragen om gefotografeerd te worden. Sabai, sabai zegt onze gids maar wij vinden het toch weer ‘hop, hop’ de bus in en op naar de imposante Wat Muang in Angthong, met het grootste, zittende Boeddhabeeld (92m hoog en 63m breed) van Thailand. De bouw van het standbeeld startte in 1990 en eindigde in 2008. De Grote Boeddha van Thailand is gemaakt van cement, baksteen, beton en is geverfd met goudverf. Binnenin de tempel wordt al 14 jaar in een glazen kist het gebalsemde lijk bewaard van de initiatiefnemer van dit bouwsel.

Bij het naderen van de tempel valt mij al van ver het enorme beeld op dat boven de bomen uitsteekt. Als wij de tempel binnen komen zegt Jean onmiddellijk:’ Is dit een tempel of een Thaise koppie van de Efteling?’ Het is een nieuwe tempel en een van de weinige die een voorstelling geeft van de hel en de hemel (de Boeddhisten geloven hierin). De hel is voorgesteld met veel folteringen en bloed dat alle kanten uitspuit: ‘een gruwel Efteling’. Het is waarschijnlijk menselijk, maar we willen in alles een ander overtroeven. Waar het in het Westen om de snelste auto, de hoogste parachutesprong, de grootste pizza… gaat, is het in boeddhistische kringen niet anders,.. dat zijn ook maar mensen. Zij willen het grootste Boeddhabeeld. Het Guinness book of records staat vol van onze uitspattingen.

Na een te kort bezoek vertrekken we naar  Kanchanaburi de hoofdstad van de provincie Kanchanaburi. Deze plaats is vooral bekend door de film "Bridge over the river Kwai". Tijdens Wereldoorlog II werkten duizenden geallieerde soldaten als krijgsgevangenen aan de Birmaanse aanvoerroute. Die moest een verbinding vormen tussen Thailand en Birma. Meer dan 16.000 geallieerde soldaten en zo'n 100.000 Aziatische stierven tijdens de aanleg van deze 415 km lange spoorlijn. Volgens de Japanse ingenieurs zou dit traject slechts na 5 jaar klaar zijn maar het Japanse leger joeg zijn gevangenen zo bruut en onverbiddelijk op dat de spoorlijn na 16 maanden klaar was. Vooral het klimaat, ondervoeding, mishandeling, tropische ziekten en het helse werktempo zorgden voor hoge sterftecijfers. Alle doden werden bij de kampen of langs de spoorlijn begraven en de Thais hebben ervoor gezorgd dat de lijken opgegraven werden en daarna op kerkhoven begraven zijn.

Eerst brengen wij een bezoek aan het JEATH (Japan, Engeland, Australië, Thailand, Holland) oorlogsmuseum, wat zeker de moeite is. Op een aangrijpende manier wordt deze lugubere periode uit de geschiedenis in beeld gebracht aan de hand van foto’s, tekeningen en krantenartikelen. Wij "voelen" er in welke omstandigheden de soldaten en burgers onder dwang de spoorlijn aanlegden. Het museum is een replica van de bamboe hutten waar de krijgsgevangenen in verbleven. Na nog 10 min rijden komen wij bij de erebegraafplaatsen: 1 voor de Chinese soldaten en 1 voor de geallieerden. Ongeveer 7000 krijgsgevangen soldaten die meewerkten aan de Dodenspoorlijn kregen hier een laatste rustplaats.

We rijden naar Nam Tok aan het station waar 'de brug over de Kwai' begint. De toen gebouwde metalen brug die op beton pijlers rust, is tijdens de oorlog regelmatig door bombardementen en sabotage vernield, maar steeds door de krijgsgevangenen hersteld. Het zijn steeds de twee middelste stukken die gebombardeerd werden. Deze stukken zijn met vierkanten overkappingen en de anderen zijn rond. De film werd opgenomen in Siri Lanka en geeft een houten brug weer.

Na een rit van 454km krijgen we een diner in ons hotel ‘De Zoete Bij’. Daarna blijven wij en nog een paar koppels in de bar hangen voor een gezellige babbel en een dansje op de tonen van live muziek. Rond 22u vertrekt iedereen naar zijn bed.

Accommodatie:  Pung Waan Resort en Spa    Moo 2 Tumbol Thamakham 72-1    71000 Kanchanaburi   

03-02-2015 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Na het ontbijt gaan wij op 8u op weg naar Lampang, gelegen in het noorden van Thailand. Het is de hoofdstad van de gelijknamige provincie. In deze drukke stad met veel winkelstraten zien wij veel indrukwekkende tempels met mooie Boeddha beelden. Wij stoppen hier slechts om te lunchen en daarna rijden we verder naar het Sukhothai Historical Park.

Het eerste Thaise koninkrijk stamt uit 1238 en het werd gesticht na een overwinning op het Cambodjaanse Rijk. Sukhothai betekent: ‘Rising of Happiness’ en was de toen de hoofdstad en het ligt midden in Thailand, ruim 400km ten noorden van Bangkok.  Sukhothai Historical Park heeft binnen de oude muren 21 historische sites waarvan vier grote (het koninklijk paleis is het belangrijkste) en daarnaast nog 70 binnen een straal van 5 kilometer. Het lukt ons absoluut niet om in 2 uurtjes alles te zien zelfs al rijden wij met een fiets. De Wat's (tempels) van Sukhothai zijn minder vervallen dan die in Ayuthaya en liggen er idyllisch bij.  Wij zien immense Boeddhabeelden en restanten van tempels omringd door lotusvijvers. Na een korte rit stoppen we bij Wat Mahatat die te herkennen is aan de grote witte Boeddha met de oranje sjaal. De architectuur van de tempels is voornamelijk gebouwd in de typische klassieke lotus-bud Chedi stijl. Wat Mahathat is voltooid in de 13de eeuw en omgeven met muren; de oppervlakte is 200m breed en 206m lang. De chedi ‘s zijn voorzien van het beroemde lotus motief en een aantal Boeddha’s zitten nog steeds naast de verwoeste kolommen. Er zijn 108 chedi’s binnen de klooster muren, genoeg te ontdekken dus…...

Vanaf dit punt wordt het een wielerwedstrijd. Als Jean en ik stoppen om een foto te nemen, moet Jean de groep in het oog houden om de achtervolging in te zetten. De Wat Sra Si ligt op een eilandje, en herbergt een zwarte Boeddha. In een straal van 5km rond de oude stad liggen nog eens een 70-tal tempels. In deze periode ontstond ook het Thaise alfabet. Dat dit een gouden periode was, is nu nog steeds te zien aan de glimlach op de Boeddhabeelden uit die tijd. De Sukothai-periode duurde tot het midden van de 14e eeuw. Het was een schitterend park maar de tijd die wij hier kregen was veel te kort: beter een koffiestop minder en hier wat meer tijd spenderen.

Wij rijden door naar Phitsanulok; de provinciehoofdstad met ca. 100.000 inwoners en het verkeersknooppunt van de regio. Na het diner in het hotel vertrekken we in een lange kolonne riksja’s onder politiebegeleiding naar een marktje waar je schorpioenen, waterkevers, zijdewormen en andere lekkernijen kan eten. Mmm… Ik heb het niet geprobeerd maar anderen hebben een ‘lekkere’ dikke watertor gegeten. Als zij diarree krijgen, zullen zij ten minste weten van wat. Iets verderop lopen we over een plaatselijk nachtmarktje. Meer kleren dan iets anders en overal hetzelfde.  Wat wel opvalt, is dat als wij langs een duikertje van de riolering komen, we achterover vallen van de stank. Wij moeten soms snuiven van de etenslucht die er hangt, maar een lijfreuk zoals bij de Afrikanen ruiken wij hier nooit. Zelfs de armste Thais loopt in schone kleding en onberispelijke staat over straat. Het heeft te maken met beschaving en waardigheid; beide begrippen zijn diep in de samenleving geworteld. De gevolgen daarvan zijn voor westerlingen duidelijk zichtbaar: graffiti zien wij zelden en ook zijn er nergens sporen van vandalisme te zien. Mannen en vrouwen kussen elkaar niet op straat en de ouderen lopen niet hand in hand, maar bij de jongeren is dit al aan het veranderen.                 De snorrende politieagent zorgt dat de rij riksja’s veilig terug aan het hotel geraakt en wij kunnen na een vermoeiende dag van 486km ‘buszitten’ onze beentjes te rusten leggen in een bed.                                Route: 486 km

Accommodatie: HOTEL Mayflower Grande hotel    Sanambin Road 39   65000 Phitsanulok   

02-02-2015 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen