Dinsdag 17 februari...

Relaxed dagje, kan niet anders zeggen. We hadden kennelijk beiden behoefte aan een zekere afstand, alhoewel ons 'gegeit' tijdens de vergadering nog wel ter sprake kwam via H. Dat kunnen we gewoon niet laten. Ook haar is opgevallen wat ik maar gewoon toegegeven heb, als wij elkaar 'contacten' tijdens de vergadering moeten we allebei lachen. Ik vind het zalig jou te zien lachen en kennelijk ervaar jij dat ook zo, er is weinig voor nodig. Je was weer de notuliste, waar ik voorzitter was. Ik ben echt hartstikke trots op je, dat je je zo redt met het Nederlands, en het is zoooo goed voor je, voor je taalontwikkeling. Soms laat je merken dat je baalt, omdat het niet perfect zou zijn. Duhh, zeg ik dan altijd, mijn Arabisch is beroerder. Ik laat geen kans onbenut om je complimenten te maken, en die voel ik ook zo. Ik vind je een kanjer, dat vond ik al toen ik nog niet verliefd op je was. Weet je nog, dat ik toen zo viel over het feit dat ze je naam vaak verbasterden tot Aisaa? Ik baalde daarvan, ook al wuifde jij het weg. Jouw naam is Aicha, en niet anders.
Deze dag was relaxt, ik heb me ook veel met anderen bezig gehouden. Ik voel dan wel soms dat jouw ogen in mijn rug priemen, mja, wen er maar aan, ik ben van vele mensen maar alleen voor jou voel ik dat bijzondere gevoel dat liefde heet.
Morgen kom ik iig kijken bij de kinderclub, wilde dat vorige week al maar iemand moest op kantoor blijven en helaas was ik dat. Heb al met B. geregeld dat ik morgen even ga buurten, yessss! Anders zie ik je morgen helemaal niet en het idee alleen is al bijna onverdraaglijk. Ow en die sjaal die ik mocht lenen gisteren? Ik heb er de hele nacht met mijn hoofd op geslapen, als ik heel even wakker was heb ik de geur lekker opgesnoven. Zalig, ik voelde je echt bij me, vooral omdat ik je die toen omhad bij de nieuwjaarsreceptie, de hoofddoek die ik zo mooi vond. Vannacht slaap ik er nogmaals mee, ik stel het afscheid uit hihihih, en geef hem je terug met een klein beetje parfum erop van mij. L. maakte er nog een opmerking over, ze vond dat luchtje zalig. En het is ook zalig. Ik zal nooit weten of die sjaal regelrecht de was in gaat bij jou of dat je er ook een nachtje mee slaapt. Maar ik hoop en denk stiekum het laatste. ILY... Janousi

Woensdag 18 februari...

Je bent ziek vandaag, habibi, ik mis je. Heb je wel 2 keer gebeld, vond het zalig even je stem te horen en met je te praten. Hoofdpijn en buikpijn, en ik kan niet bij je zijn, ik hoop dat je snel beter bent. Kusss je vrouwtje.

Donderdag 19 februari...

Raar dagje, ik heb je gemist. Ik kwam pas om kwart voor elf op kantoor, en realiseerde me toen dat jij er waarschijnlijk al sinds tien uur  was. Zonduhhh... Maar goed, toen ik binnen kwam zat jij in gesprek met I. aan de ronde tafel voor het kantoor. Mijn hart maakte een sprongetje en je had me snel in de gaten. 'Haii' zei je en keek me lief aan. En dat was het enige contact dat we vandaag gehad hebben dus ik hoop stiekum dat je nog even op msn komt. Kuss hvj Janousi

19-02-2009 om 00:00 geschreven door Janousi  

Maandag 16 februari...

Pffff, wat een emoties vanmiddag, ik ben gewoon op. Ik was kort voor één uur ff met B. gaan roken en toen we terugkwamen in het kantoor zat jij al achter de pjuter. Ik probeerde zo normaal mogelijk te doen maar merkte al iets van spanning, zowel bij L. als bij jou. Je lachte heel lief naar me toen je me gedag zei en het eerste wat ik dacht was ' ze weet het, ze voelt het aan.' Maar een regelrechte vraag kwam er toen gelukkig niet. Kort daarna besloten we even te vergaderen over de dummy van het kookboek, je dirigeerde met met een zachte hand op m'n rug naar een stoel en kroop er direct naast.
Na het overleg over het kookboek met H. begon je je opzetje met L., je begon te babbelen over het kadootje in de post. Je zat te puzzelen over man/vrouw en ik probeerde iets te redden door de woorden 'liefde' en 'vriendschap' te gebruiken. Het kan namelijk ook beiden.
Alhoewel ik had geprobeerd er rekening ermee te houden, barstte ik ineens van de zenuwen en kleurde ik rood. Ik wilde het niet toegeven op dat moment, niet met die twee erbij, maar het kostte me moeite want ik wil niet tegen je jokken. Leugentje om bestwil dus... Op dat moment liet je het daarbij, godzijdank. Maar ik wist al dat ik naar een mogelijkheid zou zoeken jou even alleen te spreken en je gewoon te vertellen dat ik het heb gestuurd. Maar die mogelijkheid kwam pas aan het einde van de middag. Voor die tijd hebben we nog wat gesurfd op het internet, zoekend naar plaatjes. We kwamen uiteraard ook weer langs Algerije, jouw thuisland, en toen ik zei dat ik dat doorkijkje in de woestijn als achtergrond heb voor de pc thuis, zei je 'we gaan samen ooit naar de woestijn, okee, wij samen.' Hart maakte sprongetje, tsja. Niet veel later werd duidelijk dat we met het kookboekteam op de foto zouden gaan en hebben we even lekker gemutst over de kleding. Uiteraard liet ik de kans niet liggen om te zeggen dat ik die paarse hoofddoek zo prachtig vond staan bij en je had vandaag ook die paarse jurk weer aan.
L. had ook een paarse trui en een paarse sjaal om dus de keuze was snel gemaakt, paars moesten we allemaal dragen.  Rond half 4 ging je dus even naar huis en je kwam terug met o.a. die prachtige paarse sjaal die je toen als hoofddoek droeg, die Arafat sjaal. Je gaf hem direct aan mij, zodat ik die kon omdoen. Lekkerrrr!
Okee, de foto... Uiteraard, zou ik bijna zeggen, stonden wij weer naast elkaar. Ik ben echt niet de enige die zoekt naar jou, jij zoekt net zo goed naar mij. Bij de tafel werd dat nogmaals duidelijk, je maakte tussendoor heel zachtjes de opmerking tegen me 'wij samen op de foto, da's leuk'... Hart maakte sprongetje, deel 2, tsja, who could blame me?? Ik bevestigde dat uiteraard en we wisselden weer een lief, warm lachje uit. Inmiddels was het tegen vijven en L., H. en N. de fotograaf gingen naar huis. B. en K. gingen nog even roken en ik zou me bij hen voegen, wilde echter nog even op m'n bankrekening kijken. Jij liep wat te keutelen, je kon niet goed wegkomen. Ik weet nu niet eens meer wat je gevraagd heb, het was niet belangrijk. Maar je ging en kwam weer terug. Vraagje. En na mijn antwoord ging je weer, en kwam je direct weer terug, de deur achter je dichtdoend. Nog een vraagje. Ik wilde het je toen al zeggen. Maar je ging weer, je keek echter niet happy, niet de gewoonlijke glimlach. Ik kon niet inloggen bij de bank en zocht toen maar mn sleutels op om het kantoor af te sluiten en te gaan roken. Toen ik de deur opendeed stond jij er nog, je moest lachen om mijn schrik. Je duwde me achteruit het kantoor in. Je vroeg of ik wist hoe je kon achterhalen wie jou dat gestuurd heeft. Dus toen heb ik maar gewoon gezegd 'ik heb je dat gestuurd, meis.' Ik zag aan je dat je niet wist hoe je op die directe bekentenis moest reageren. Je leek niet boos en niet blij, wel uit je doen. Ik geloof dat ik zelfs nog sorry heb gezegd, weet dat echter niet zeker. We voelden ons iig allebei ongemakkelijk, dat wel. Had ik achter je aan moeten lopen? Ik koos ervoor om je in alle rust te laten verwerken wat je misschien wel begrepen hebt, of zelfs zelf zo voelt. Je stoeit misschien, maar ik kan je pas helpen en erover praten met je als je dat zelf wilt en aangeeft. Misschien neem je mega afstand na vandaag. Ik hou er rekening mee. Morgen vergadering met jou als mijn rechterhand, mijn liefste notuliste. Maar misschien kom je niet morgen. Ik hou er rekening mee. Ik voel me erg schuldig, dat wel. Heel erg schuldig. Ben ik te egoistisch in mijn 'houden van'? Maar jij geeft ook duidelijke signalen af, dat wel. Of zie ik alles verkeerd, wil ik het te graag zien en ga ik daarom voorbij vriendschap? Misschien wil je alleen vriendschap.
Ik ga mezelf vanavond opnieuw tunen, terug naar af. Ik mag je niet in deze problemen brengen. Er moeten grenzen zijn en die van mij liggen waar jij ze aangeeft.  HVJ Janousi.

Maar die Arafat sjaal heb ik nog  en daar slaap ik mee vannacht... x)
21.00 uur... Misschien moet ik wel stoppen bij ..., realiseer ik me nu. Ik zou dat stapje opzij willen doen als jij niet verder wilt werken met mij.

Heb je toch nog even gebeld. 'Vriendschap toch?' is me bijgebleven, en dat je niet alles kon zeggen met kids erbij. Je lijkt opgelucht door die mogelijkheid van vriendschap, prima. ( zeg ik terwijl ik huil) Maar ik ben je iig niet kwijt en je bent niet boos. Zeker niet. Je maakte ook verschil tussen Algerije modern en jouw achtergrond. Je bent er dus mee bezig, one way or the other. Ik ga me tunen op normaal gedrag vanaf morgen, ik ga niet meer alles opzij zetten om maar dicht in je buurt te zijn. Kijken wat er dan gebeurt... ;)

Man, huilpartij achter de rug met din uit Amsterdam, zij weet wat ik voel voor jou en ze weet dat ik me nu pas weer echt durf open te stellen voor iemand. Dat komt door jouw pure onbedorvenheid.
De tussenliggende dames waren slechts een stukje liefde, tijdverdrijf en minder.  Zij weet dat ik jou met hart en ziel aanbid. Ff lekker gejankt, uit naam van de vriendschap. God wat voel ik me kut. En toch ook weer niet, door jouw inbreng. Life is a rollercoaster. Echt. x Janousi.

16-02-2009 om 00:00 geschreven door Janousi