Hoi Aicha,

Het is nu 19 december 2008.

Omdat ik toch ergens mijn gevoelens kwijt moet/wil, begin ik hier maar een soort dagboek. Alhoewel alles wat ik voor je voel waarschijnlijk nooit beantwoord zal worden, moet ik het toch kwijt, durf en kan er domweg met niemand anders over praten. Een dagboek is praten met jezelf, en dat is altijd gezonder dan je mond te houden toch? Ik voel (maar denk te weten dat alleen ik dat voel) een klik tussen ons, ik ben sinds een week erg onder de indruk van jou. Je bent lief, gesloten, ondeugend, afwezig, verdrietig, maar altijd in voor een lolletje ondanks je eigen, ongetwijfeld zware, verleden. Ik merk dat ik je een beetje kan ontdooien. Weduwe kort na de geboorte van je jongste, en heel dapper en lief altijd bezig je kinderen de goede kant op te sturen, je levensinvulling. Ik bewonder je inzet, heb genoten van je trotse blik toen je de foto's van je kinderen liet zien, heb je nog beter leren kennen door de cursus de afgelopen weken. Je bent altijd in voor een nieuwe uitdaging, dat bleek wel toen je wel mee wilde rijden met mij terwijl mijn woefje achter in de auto zat. Ik merkte aan alles dat je het vreemd vond, maar je ging toch mee. Dappere. En ook vandaag liet je doorschemeren dat je voelt dat jij er ook nog bent. Ik geniet daarvan, heb dat namelijk ook pas sinds kort ontdekt en zou er graag eens over praten met je. Vandaag heb ik je verteld hoe mijn jongste zoon is 'ontstaan' en voor het eerst ooit (!) vond ik het moeilijk om het aan iemand te vertellen. Nooit omdat ik me schaam, wel omdat ik oprecht bang was je kwijt te raken! Ik bloosde, durfde eigenlijk amper. Omdat ik je niet wil verliezen, snap je dat? Ik voel wat ik voel, en daar hoef je nooit iets van te merken, maar ik was echt bang dat je zou afhaken, dat ons contact kapot zou gaan. Maar je zei heel nuchter dat jij 'dat' niet kende, dat het in jouw cultuur niet gebeurd. Tsja, maar ik snap het, geef je de ruimte omdat je zegt iedereen te respecteren, en dat is genoeg, meer dan, voor nu. Net daarvoor had je mij 'habibi' genoemd, 'lieverd', en dat klonk zo lekker, je zult misschien nooit horen wat het voor mij betekende, maar anders wil ik dat je weet dat het voor mij alles betekende op dat moment. Ik was jouw 'habibi', misschien voor even, zonder voorkennis, maar toch. Nadat ik je vertelde over mijn jongste zoon en zijn ontstaan, deelde je jouw foto's met me, de vakantie in je geliefde thuisland Algerije. Zag je lieve jongste, vind het een prachtig kereltje. Ondeugend en lief, net als jij. Genoot van die foto van jou, wilde bijna vragen of ik hem mocht hebben maar hield net op tijd mijn mond. Dat zou echt gek zijn geweest, en ik wil niets forceren. Maar mijn God, Allah desnoods, wat stond je er prachtig op!! Je zei het zelf al, net als een filmster, en zo is het ook. Prachtige foto, Aicha blij en beetje verleidelijk, dat wat ik ook al even in je zie, stond op die foto.
Rond 16 uur gingen we allebei weer onze kant op. Ik met de wetenschap dat je een kerststukje zou accepteren, zelfs mooi vindt. Vanavond heb ik dus een kerststukje voor je gemaakt en het direct daarna aan je gegeven. Alhoewel je mij niet binnen vroeg, zag ik dat je er blij mee was en bleven we nog even gezellig kletsen aan de deur. Je jongste blijkt op het **** te zitten en ineens was je ook duidelijk wie mijn ex is, de moeder van jongste schatje. Goh, ineens hadden we het er weer over, en je reageerde op zo'n manier dat ik nu zeker weet dat je mij niet daarom zal afwijzen. Thnxx. Wat ik voel, klopt. Je bent wie ik denk dat je bent, oprecht en respecterend. Ik zie je morgen weer, rond elf uur. HVJ, X Janousi

19-12-2008 om 00:00 geschreven door Janousi