Voorbije week is er een jonge vrouw gestorven. Ze was zwanger en is gestorven aan zwangerschapsvergiftiging. De avond voor de begrafenis was er veel muziek in het dorp. Het is hier de gewoonte om mensen te ontvangen bij je thuis als iemand van de familie sterft. Er worden dan tafels en stoelen verzameld uit scholen en van bij andere mensen thuis. Er wordt gedronken, gegeten. Op de dag van de begrafenis ben ik samen met Carmelle, Jetro en Charline naar het dorp geweest. Er was echt heel veel volk in de kerk. En er bleven maar mensen toe komen. Samen met Carmelle en Charline ben ik bezoek geweest bij de ouders van de vrouw. Het is hier niet de gewoonte om als ouder naar de kerk te gaan als je kind wordt begraven. De moeder van de gestorven vrouw zat samen met de tantes, zussen, buurvrouwen in de tuin. Carmelle kent de vrouw dus ging ze even goeiendag zeggen. In het terugkeren van huis passeerden we langs de kerk. Ik hoorde mensen wenen en schreeuwen. Jeannine zegt dat mensen die de overledene goed kennen of familie van zijn, echt schreeuwen en zelfs in een soort van crisis geraken. Dan verliezen ze het bewustzijn omdat ze zich zo over laten aan hun emoties.
Een andere zwangere vrouw in het dorp was zwanger van haar derde kindje. Ze is even oud als mij, 23 jaar. Zo zie je maar hoe werelden toch echt kunnen verschillen en anders zijn. De vrouw had sinds vrijdag hevige pijn. De man werkt hier op het domein en belde Jeannine om hulp te vragen. Samen met Jeannine en Carmelle verzamelden we het nodige materiaal voor een thuisbevalling: een plastic zeil voor op de grond te leggen, ontsmettingsmiddel, compresjes, een ontsmet stuk touw om dan de navelstreng mee dicht te knopen, pampers voor de baby, kleren voor de baby, kleren voor de moeder voor na de bevalling. Als het thuisbevalling zou worden, mocht ik van Jeannine erbij zijn. Met twee dozen vol gingen we naar het huis van de zwangere vrouw. De vrouw lag op bad en schreeuwde van de pijn. Ondertussen was de vroedman er ook bij en hij zei dat het kindje zich aan het draaien is en dat de vrouw daarom zoveel pijn heeft. De volgende dag belde de man om te zeggen dat het water van de vrouw gebroken was maar dat ze nog steeds geen ontsluiting had. Jeannine liet de man en de vroedman naar hier komen om de situatie te bekijken. Ze beslisten dat de vrouw naar het ziekenhuis moest, want dat een gewone bevalling niet mogelijk ging zijn. We maakten ons klaar voor vertrek en reden naar het ziekenhuis in Ouanaminthe. Ongeveer een klein uurtje rijden. Onderweg was de baan echt hobbelig en bij elke schok schreeuwde de vrouw van de pijn. Er liepen koeien en paarden op de weg die ons soms de weg versperden. "Wat is dit toch allemaal?!", dacht ik bij mezelf. We rijden eens met een zwangere vrouw naar het ziekenhuis! Echt wel interessant om dit te mogen mee maken! Aangekomen in het ziekenhuis, bleek geen dokter aanwezig te zijn en zelfs geen operatiezaal. Ze zeiden ons dat we moesten verder rijden naar het ziekenhuis naar Fort Liberté, nog een uurtje rijden. Maar Jeannine zei, neen, want daar hebben ze ook niks, en zullen ze ons naar een andere kliniek doorsturen. Omdat Jeannine een blanke is met geld, is de vrouw toch kunnen blijven in het ziekenhuis van Ouanaminthe. Een jonge dokter zei dat hij de bevalling wel zou doen. Hij onderzocht de vrouw. De vrouw kreeg de nodige medicijnen om de bevalling goed te lopen verlopen. Jeannine en ik reden terug naar Akil Samdi. En toen we goed en wel gearriveerd waren, kregen we telefoon van de man dat de vrouw bevallen was van een jongen. Een goed einde dus! 's Avonds dacht ik de hele tijd aan het feit dat die vrouw even oud is als mij, een heel ander leven, al drie kinderen, proberen te overleven met weinig. Ik werd er toch wel even stil van!
