Patrick, de man die lid is van vzw Ti Solèy Leve in België, is hier en er zijn dus een heleboel activiteiten gepland zodat hij die kan filmen voor de video die hij zal maken over de werking van Ti Solèy Leve. Echt al een drukke week geweest. En ik heb nu nog even tijd om een verslag te schrijven van de voorbije week.
Woensdag 18 april: De eerste dag van het filmen. Vroeg opgestaan, om 6u30. Om bij een gezin thuis te gaan filmen. Hoe ziet een ochtend eruit bij een gezin? Het aankleden, het wassen, het klaarmaken om naar school te gaan. Terwijl wij bij het huis staan te wachten, passeert er een vrouw. Jeannine zei dat ze er even mee gaat praten, want de vrouw is gekend om wat zot, gek te zijn en door het dorp te dwalen. Jeannine zei dat ze medicatie zal geven zodat de vrouw zich wat beter zou voelen. De vrouw vertrekt en een paar meter verder stopt ze en trekt ze haar kleren uit en staat ze naakt te dansen. Jeannine wordt kwaad en uiteindelijk komt er een man naar haar toe en doet terug haar kleren aan en neemt haar mee. Later in de voormiddag gaan we naar de markt in Opech zodat Patrick dit ook kan filmen. De vrouwen die mee rijden met de auto op weg naar de markt die er eten komen kopen voor hun kinderen. Op de markt zien we dezelfde gekke vrouw terug die ons schoenen probeert te verkopen. Maar Jeannine zegt dat ze kwaad is om wat ze heeft gedaan en dat ze misschien op zondag op plaatselijke markt iets zal komen kopen als ze zich voor de rest van de week zal gedragen. In de namiddag doen we enkele huisbezoeken, o.a. bij Madame Arlette, een vrouw die hier werkt in de keuken. Doordat ze hier in Ti Solèy Leve werkt en dus een loon krijgt en kan sparen, is ze bezig aan het verbouwen. Een beter huis voor haar en haar kinderen. Op straat zien we terug die vrouw die ons mee volgt naar het huis van Madame Arlette. Op een gegeven moment trekt ze terug haar rok naar omhoog en begint ze te lachen en te dansen. Jeannine ziet dit en wordt nu echt kwaad en stuurt haar weg. We gaan ook op bezoek bij het gezin met de pasgeboren baby waar ik eerder al over sprak. Het is echt een mooie baby. Jeannine doet enkele tests en hij slaagt met succes. Jeannine zegt dat ze volgende dag naar de dispensaire moeten gaan met de baby, om te zien of alles goed gaat met hem. De baby noemt John Lee. We zijn ook nog op bezoek geweest bij een oma die zorgt voor haar kleindochter die zwaar gehandicapt is. De moeder van het kind is gestorven dus woont het meisje nu bij haar oma. Het meisje krijgt eten en wordt goed verzorgd. In diezelfde buurt woont er ook een meisje met het syndroom van down. Ze kwam ons goeiendag zeggen. Ze was heel beleefd en heel vriendelijk. Ze zei dat ze nog eens op bezoek ging komen bij ons deze week. 's Avonds lang aan tafel blijven zitten met leuke tafelgesprekken met de kinderen. Echt heel leuk en gezellig!
Donderdag 19 april: Op donderdag zijn we in de voormiddag naar de kleuterschool geweest om een lesje rond de autobus mee te volgen. De kleuters zongen een liedje over de autobus en na een paar keer zingen kon ik ook al wat mee zingen. Echt leuk! Daarna gingen we op bezoek bij Madame Veronique. Bij haar wonen er drie meisjes, zussen, wezen. De meisjes lagen naakt aan de kerk te bedelen en Veronique heeft ze bij haar thuis genomen. Daar worden ze verzorgd en krijgen ze er eten. Twee meisjes hebben epilepsie en zijn beide al tijdens een aanval gevallen in het vuur. Hierdoor hebben ze alle twee littekens op hun armen en handen. Toen dit gebeurde was er een stagiaire hier aanwezig die telkens de brandwonden heeft verzorgd. Veronique heeft telkens goed meegekeken waardoor zij nu ook brandwonden kan verzorgen. Dus als er nu iemand zich verbrand, worden ze gebracht naar Veronique die hen dan kan verzorgen. Daarna gingen we naar de dispensaire samen met de zwangere Marie - Louise op doktersbezoek. Er was ook een delegatie verpleegsters aanwezig vanuit Port - au - Prince om de mensen te laten testen of ze al dan niet aids hebben. Meer volk dan anders dus aanwezig. Er waren verschillende hoekjes gemaakt met afgespannen doeken om de privacy van de mensen te respecteren. In het terugkeren naar huis kwamen we een vrouw tegen die vertelde dat ze twee zieke kinderen thuis had. We gingen met haar mee naar haar huis. Op een rieten mat op de grond lagen de twee zieke kinderen. Jeannine onderzocht de kinderen, beide koorts en buikpijn. Jeannine vermoedt dat ze gestekt zijn door de malaria - mug. We praten nog wat met de vrouw. Ze is moeder van tien kinderen en de papa is aan het werk op de akker. De moeder komt mee naar het domein en krijgt van Jeannine de nodige medicatie. In de namiddag ga ik nog eens samen met Charline op bezoek bij de pasgeborene baby. Ik vroeg of alles goed was geweest in de dispensaire en ze hadden een oogzalf mee gekregen voor de baby. Maar anders was alles in orde met de baby. Charline was direct helemaal zot van de baby en nam hem op haar schoot en gaf hem dan ook even aan mij. Echt genieten! :) Na het avondeten kreeg ik van Jeannine een T - shirt van Ti Solèy Leve om die de volgende ochtend te kunnen aandoen tijdens de vergadering met de coachen en de leerkrachten.
Vrijdag 20 april: Vanmorgen was het hier vergadering met de coachen en leerkrachten van de kleuterschool ter voorbereiding van de ateliers die volgende week dinsdag gepland staan. We hebben het liedjes nog eens gezongen zodat Patrick dit kon filmen. Er werd ook stilgestaan bij het thema serie, hoe leg je dit uit aan de kinderen, wat kan je doen met materiaal om een serie aan te brengen aan de kleuters? Elk atelier werd samen besproken en gekeken hoe we dit kunnen aanbrengen aan de kleuters. Er werden ook enkele praktische afspraken gemaakt zodat alles goed zal verlopen volgende week dinsdag. Het was echt een leuke voormiddag! Daarnet kwam er een vrouw aankloppen aan de poort met een vogel. Echt een mooie vogel, reigerachtig. Ze had hem gevangen en wou hem graag aan Jeannine verkopen om zo geld te hebben om haar kinderen eten te kunnen geven. Jeannine heeft hem gekocht en wat meer geld gegeven aan de vrouw zodat ze weer even verder kan.
Weer een heleboel zaken die me inspireren en laten nadenken over het leven. Hopelijk heeft dit op de één of andere manier ook hetzelfde effect bij jullie...
Gisteren, op zondag, ben ik samen met de kinderen, Carmelle en Boss (creools voor klusjesman) Venel naar de rivier geweest om de auto te wassen. Echt een leuke zondagnamiddag - activiteit!
Er waren al andere mensen bij de rivier die hun kleren waren aan het wassen, hun moto's kwamen wassen. Een gezellige sfeer! De kinderen gooiden met stenen in de rivier of hielpen Boss Venel om auto te wassen. Er kwamen ook andere kinderen zich wassen in de rivier.
Ik heb foto's getrokken, maar plaats die later op facebook!
Vanaf morgen is Patrick hier voor een weekje. Hij is lid van de vzw Ti Solèy Leve in België en komt de werking van Ti Solèy Leve filmen. Hij zal dan die video tonen in België op een Haïti-avond.
Eén van de activiteiten die hij zal filmen is de samenwerking met de kleuterschool, de "kindergarten". Ik heb samen met Jeannine enkele activiteiten in elkaar gestoken om die samen met de leerkrachten van de kleuterschool te geven aan de kleuters. Samen met Jeannine hebben we al het nodige materiaal klaargezet die nodig zijn voor de verschillende ateliers. Het thema van de ateliers is "series". Bv. rood vierkant, gele driehoek, blauwe cirkel, rood vierkant, gele driehoek, blauwe cirkel, rood vierkant... Enkele voorbeelden van ateliers die we zullen doen met de kleuters: - Zo is er een atelier met poppenkastpoppetjes die op de autobus zitten, telkens stapt er iemand op en stapt iemand af, steeds dezelfde volgorde van popjes. - Of een atelier met popjes rond tandenpoetsen en dan krijgen de kleuters elk een kleine tube tandpasta mee naar huis. - Er is ook een atelier waar ze met een hengel houten visjes vangen uit een aquarium in een bepaalde volgorde. - ...
Er was ook al een vergadering met de leerkrachten van de kleuterschool om het thema van de ateliers aan te kaarten en hier wat over te praten en te plannen wanneer we dit zullen doen zodat Patrick het kan filmen. Jeannine heeft een liedje gemaakt die we dan samen met de kleuters zullen zingen als ze komen voor te werken rond de ateliers. Tijdens die vergadering heeft Jeannine ons dit liedje aangeleerd en hebben we ook met instrumenten leren begeleiden. Echt leuk! Hier is de tekst van het liedje. In het creools natuurlijk. Het is op de melodie van 1,2,3,4 hoedje van papier. "1, 2, 3, 4, Avance, Vinn Travay 1, 2, 3, 4, Pa rête lakay Tout timounyo vinn ranje, pi devan n'ap konn regle; 5,6,7,8 N'ap aprann byen vite."
Ik verlang al echt om dit liedje te zingen met kleuters en samen met kleuters te werken met de verschillende ateliers. Ik zal ook een oogtest doen in de school om zo te kunnen achterhalen of de kinderen linkshandig of rechtshandig zijn. Ze krijgen een stuk speelgoed waar ze met één oog moeten doorkijken en dan zien ze mooie figuren. Is het kind linkshandig, dan kijkt het spontaan met het linkeroog, rechtshandig met het rechteroog. Ik ben al benieuwd hoe dit zal verlopen.
Er zullen ook werkblaadjes zijn voor de kleuters rond series. Die heb ik geselecteerd uit enkele werkboeken voor kleuters die Jeannine hier heeft liggen. We hebben ze laten kopiëren. En nu ben ik alle figuren aan het inkleuren zodat het leuker is voor de kleuters om ermee te werken. Werk genoeg dus!
Voorbije week is er een jonge vrouw gestorven. Ze was zwanger en is gestorven aan zwangerschapsvergiftiging. De avond voor de begrafenis was er veel muziek in het dorp. Het is hier de gewoonte om mensen te ontvangen bij je thuis als iemand van de familie sterft. Er worden dan tafels en stoelen verzameld uit scholen en van bij andere mensen thuis. Er wordt gedronken, gegeten. Op de dag van de begrafenis ben ik samen met Carmelle, Jetro en Charline naar het dorp geweest. Er was echt heel veel volk in de kerk. En er bleven maar mensen toe komen. Samen met Carmelle en Charline ben ik bezoek geweest bij de ouders van de vrouw. Het is hier niet de gewoonte om als ouder naar de kerk te gaan als je kind wordt begraven. De moeder van de gestorven vrouw zat samen met de tantes, zussen, buurvrouwen in de tuin. Carmelle kent de vrouw dus ging ze even goeiendag zeggen. In het terugkeren van huis passeerden we langs de kerk. Ik hoorde mensen wenen en schreeuwen. Jeannine zegt dat mensen die de overledene goed kennen of familie van zijn, echt schreeuwen en zelfs in een soort van crisis geraken. Dan verliezen ze het bewustzijn omdat ze zich zo over laten aan hun emoties.
Een andere zwangere vrouw in het dorp was zwanger van haar derde kindje. Ze is even oud als mij, 23 jaar. Zo zie je maar hoe werelden toch echt kunnen verschillen en anders zijn. De vrouw had sinds vrijdag hevige pijn. De man werkt hier op het domein en belde Jeannine om hulp te vragen. Samen met Jeannine en Carmelle verzamelden we het nodige materiaal voor een thuisbevalling: een plastic zeil voor op de grond te leggen, ontsmettingsmiddel, compresjes, een ontsmet stuk touw om dan de navelstreng mee dicht te knopen, pampers voor de baby, kleren voor de baby, kleren voor de moeder voor na de bevalling. Als het thuisbevalling zou worden, mocht ik van Jeannine erbij zijn. Met twee dozen vol gingen we naar het huis van de zwangere vrouw. De vrouw lag op bad en schreeuwde van de pijn. Ondertussen was de vroedman er ook bij en hij zei dat het kindje zich aan het draaien is en dat de vrouw daarom zoveel pijn heeft. De volgende dag belde de man om te zeggen dat het water van de vrouw gebroken was maar dat ze nog steeds geen ontsluiting had. Jeannine liet de man en de vroedman naar hier komen om de situatie te bekijken. Ze beslisten dat de vrouw naar het ziekenhuis moest, want dat een gewone bevalling niet mogelijk ging zijn. We maakten ons klaar voor vertrek en reden naar het ziekenhuis in Ouanaminthe. Ongeveer een klein uurtje rijden. Onderweg was de baan echt hobbelig en bij elke schok schreeuwde de vrouw van de pijn. Er liepen koeien en paarden op de weg die ons soms de weg versperden. "Wat is dit toch allemaal?!", dacht ik bij mezelf. We rijden eens met een zwangere vrouw naar het ziekenhuis! Echt wel interessant om dit te mogen mee maken! Aangekomen in het ziekenhuis, bleek geen dokter aanwezig te zijn en zelfs geen operatiezaal. Ze zeiden ons dat we moesten verder rijden naar het ziekenhuis naar Fort Liberté, nog een uurtje rijden. Maar Jeannine zei, neen, want daar hebben ze ook niks, en zullen ze ons naar een andere kliniek doorsturen. Omdat Jeannine een blanke is met geld, is de vrouw toch kunnen blijven in het ziekenhuis van Ouanaminthe. Een jonge dokter zei dat hij de bevalling wel zou doen. Hij onderzocht de vrouw. De vrouw kreeg de nodige medicijnen om de bevalling goed te lopen verlopen. Jeannine en ik reden terug naar Akil Samdi. En toen we goed en wel gearriveerd waren, kregen we telefoon van de man dat de vrouw bevallen was van een jongen. Een goed einde dus! 's Avonds dacht ik de hele tijd aan het feit dat die vrouw even oud is als mij, een heel ander leven, al drie kinderen, proberen te overleven met weinig. Ik werd er toch wel even stil van!
