Hier kan je meer informatie vinden over ons project. Het is ook de bedoeling dat eens we daar zijn we jullie via deze weg op de hoogte kunnen houden van onze belevenissen. Kom dus zeker regelmatig eens kijken . Voor vragen of opmerkingen mag je ons altijd mailen op janennele.kq@gmail.com.
De voorbije 2 dagen waren echt nog geweldig. We hadden het weer aan onze kant (zelfs iets te veel want het was ech weer immens warm, maar geen regen!) dus niets kon ons tegenhouden om er weer een fijne tijd van te maken!
Donderdag gingen we voor de laatste keer naar Payatas. We knutselden met een heleboel kindjes samen een reuze knikkerbaan. Het was echt heel leuk en verbazingwekkend hoeveel ze samen werkten! Ook de ouders deden weer enthousiast mee. Uiteindelijk bekwamen we een knikkerbaan die begon vanuit het raam van een winkeltje en zo tot beneden op de straat ging. We deelden ook nog minstens 600 ballonnen uit en nog wat ander gerief. Dit leidde helaas wel tot heel veel geduw en getrek. Gelukkig kwam het niet tot al te grote ongelukken :).
Vandaag was het dan onze laatste schooldag, BINGO-dag! We werden nog meer eens geconfronteerd met hoe geweldig het organisatietalent hier is....Er werd ons gezegd dat om half 9 we bingo konden spelen met grade 5 en 6, want dan zouden ze gedaan hebben met hun examens. Maar dit bleek allesbehalve zo te zijn. Uiteindelijk zijn we pas tegen kwart na 10 kunnen beginnen, maar ja...Van een maand in de Filippijnen word je wel geduldiger :). Iedereen heeft zich wel echt super geamuseerd! Wild enthousiast keken ze op hun kaartje of ze het nummertje hadden en als dat het geval was, was het kot bijna te klein :). Ze waren ook echt erg blij met hun prijzen die ze wonnen. We zagen ze dus allemaal vertrekken met een big smile op hun gezicht en met een beetje pijn in ons hart. Toen we de laatste jeepney zagen wegrijden, kwam het besef pas echt: het is voorbij, de kans is vrij klein dat we die lieve kleine schatjes ooit nog terugzien, zucht...
Voor de rest van de dag en de avond hebben we een afscheidsfeestje gehouden. En een feest is hier pas een feest als er karaoke is! We hebben dus weer het beste van onszelf kunnen geven (en hebben nu wel wat keelpijn :)).
Nu moeten we dringend beginnen inpakken want het is nog een raadsel hoe we alles gaan weg kunnen krijgen...
Dit wordt waarschijnlijk een van onze laatste berichten aangezien onze tijd er hier helaas bijna op zit. Deze laatste dagen zijn nog erg druk gevuld zodat we niet te vaak denken aan vertrekken. Zaterdag bijvoorbeeld organiseerden we hier op school een knutsel- en speelnamiddag. Hier is namelijk een grote overdekte hal zodat de regen ons niet kon deren :). Omdat Payatas vrij ver ligt van de school, konden we de kindjes van Payatas niet hier krijgen, maar we nodigden de kinderen van Kasiglahan, het dorpje hier vlakbij, uit. Hier leven vooral mensen die vroeger aan de vuilnisbelt leefden, maar naar hier zijn verplaatst toen een neerstortende hoop vuilnis hun huizen verwoestte. Ze zijn dus ook erg arm. De kindjes hier op school komen dan ook ofwel van Payatas ofwel van Kasiglahan. In het begin liep het ronselen van kindjes nogal moeilijk omdat ze echt bang hebben van regen en immens lui zijn. Voor ons is het logisch dat we naar daar wandelen (het is maar 5 minuutjes stappen), maar zij nemen daar liever een tribike voor en dat kunnen ze niet altijd betalen. Maar uiteindelijk kwam er toch heel veel volk opdagen tot onze grote vreugde. De jongens leefden zich volledig uit met de lego en de knexx, terwijl de meisjes meer kleurden en trapmannetjes en fruitspiesjes maakten. Het was alleszins een erg geslaagde namiddag die erg emotioneel eindigde. Zonder dat we het doorhadden, hadden enkele meisjes namelijk bedankingstekeningen voor ons gemaakt en dat deed ons toch wel wat...(De schrijfwijze van onze naam was wel erg grappig om te lezen: Niel, Mel, Yum (in Jollibee, de Filippijnse McDonalds is dit de naam van een normale hamburger:)), Young, Yoong,...). Het weer is intussen al lichtjes beter zodat we toch nog enkele keren naar Payatas zijn kunnen gaan en zullen gaan. Toen we daar waren, bezochten we ook enkele huizen van de kindjes van de school. Huizen is echter een groot woord, de meesten bezitten gewoon 1 kamer die ze dan gemiddeld met een achttal mensen moeten delen (de meeste mensen gebruiken hier geen anticonceptie). We merken dat de ouders heel erg trots zijn dat hun kinderen naar school gaan, de medailles hangen dan ook meestal op een centrale plaats. Ze zijn de Papayaschool erg dankbaar en als we horen hoe weinig ze verdienen begrijpen we dat ze een dergelijke steun zeker kunnen gebruiken. We vinden het echt erg jammer dat we niet beter met hen kunnen communiceren omdat de taal een grote barriere is: hun engels is niet veel beter dan ons Tagalog. Ze doen wel hard hun best en zijn echt enorm vriendelijk.
Morgen gaan we terug naar Payatas, voor de laatste keer waarschijnlijk...We hebben nog heel wat leuke dingen voorzien voor morgen, dus het wordt hopelijk een fijne dag! Afscheid nemen van de kinderen op Payatas zal sowieso moeilijk zijn. We zijn ook niet zeker dat de kinderen zullen begrijpen dat ons afscheid dit keer niet 'tot bukas (morgen)' is, maar 'tot ....(wie zal het zeggen)'.
Voor de kindjes op school organiseren we vrijdag BINGO als afscheidsfeest. De voorbije weken kochten we allemaal goedkope kleine speelgoedjes en andere dingen waar ze blij mee zouden zijn die als prijs kunnen dienen. Die kunnen we dan vrijdag op een leuke manier verdelen. Daarna bouwen we nog een feestje met de staff van de school (ze gaan een karaoke-ding naar hier laten komen, woehoew :))!
En dan zit ons avontuur er echt al helemaal zo goed als op...Zaterdag is namelijk opruim- en inpakdag (misschien werken we dan met de kinderen ook verder aan een mini-nevenproject dat we hebben opgericht. We wouden namelijk een manier vinden om nog geld in te zamelen als we terug in Belgie zijn, en toen ontdekten we dat de kindjes hier graag oorbellen maken. De beslissing wat te doen was dus vrij snel gemaakt: We kochten materiaal en gingen aan de slag met de kindjes. We hebben al een heleboel erg mooie oorbellen en hopen er zaterdag nog wat meer te maken met de kindjes. En bij deze al wat reclame: Wie hier in geinteresseerd is, moet er maar naar vragen als we terug zijn!) en zondag moeten we al erg vroeg uit de veren om ons vliegtuig te halen...Zucht, wat kan de tijd vliegen. Toen we hier aankwamen, heeft Ate Jo ons wel 50 keer gezegd "A month is not enough!" en ze heeft gelijk...We zouden nog zoveel meer willen doen en zien, maar dat is wel logisch zeker?
Terwijl we hier over onze komende dagen zitten te vertellen, beseffen we dat het einde echt nadert..Het lijkt nog veraf maar toch zo dichtbij...We zijn alleszins erg blij met wat we hier hebben kunnen doen en willen iedereen die ons gesteund heeft (op welke manier dan ook) nog eens bedanken!
Het is intussen al erg laat (of toch naar Filippijnse normen) dus we zullen ons maar klaarmaken om te gaan slapen!
Kumusta? Mabuti? O-o? (voor de Tagalog-leken onder ons: Hoe gaat het? Goed? Ja?). Wij zijn inmiddels terug van onze trip naar Palawan. Het was een deugddoende mini-vakantie! We bezochten verschillende typische Expeditie Robinson-stijl eilandjes waar we tijdens het snorkelen echt prachtige tropische vissen zagen! Ook bezochten we een krokodilboerderij waar we meer dan 2000 krokodillen zagen! We zijn zelfs op de foto gegaan met een krokodil van 1 meter lang in onze handen!!! We hadden stiekem wel wat schrik, maar we leven nog steeds! Bij deze boerderij hoorde ook een mini-natuurreservaat met verschillende dieren zoals het varken met baard, de beerkat en een aap (inclusief kleine baby-aap!). Hier gaat intussen alles weer zijn gewone gangetje. Vandaag gingen we zwemmen met de kindjes van grade 2. Zij kunnen helaas niet zwemmen, dus moesten we ze dat eerst leren. Sommige kunnen het intussen half, maar de rest mag blij zijn dat het water niet te diep was :). Het regende wel de hele dag en het was een openluchtzwembad maar dat heeft niemand tegengehouden om zich toch goed te amuseren! We hopen alleen wel dat het de komende dagen iets minder gaat regenen, zodat we nog fijne dingen kunnen doen in Payatas.
Stilletjes aan dringt het besef wel tot ons door dat ons avontuur hier bijna gedaan is...We zullen het hier ongetwijfeld erg missen en er is nog zoveel dat we willen doen, maar ergens zijn we ook wel blij om weldra terug naar huis te gaan (het eten begint echt serieus tegen te steken :), we missen wel eenvoudige dingen waarvan we op voorhand niet dachten dat we ze zouden missen zoals gewoon brood dat neit extreem zoet is of water uit de kraan dat veel beter smaakt dan het mineraal water dat we hier drinken...). We gaan alleszins nog enorm proberen te genieten van de tijd die ons hier nog rest. Maar met al die lachende kindjes om ons heen zal dat geen probleem zijn. Het zijn echte schatjes die al een heel groot stuk van ons hartje hebben veroverd!
Nu nog even de laatste dingen voor morgen plannen, wat eten en dan weeral bedje in!
Magandang gabe!
Ate Niel en Kuya Jan
P.S. Trouwens, allemaal heel hard bedankt voor de lieve mailtjes en reacties op onze blog. We hebben niet altijd tijd om op alles persoonlijk te antwoorden, maar we zijn altijd erg blij als we iets te horen krijgen van het thuisfront!
Het is al een tijdje geleden dat we nog iets hebben gepost, maar er zijn deze week dan ook enkele probleempjes geweest. Eerst ging het internet hier niet, en we zijn de hele week allebei wat ziekjes..De vermoeidheid en de warmte spelen ons wat parten. De plotse overgangen van airco-ruimten naar de 38graden warme buitenwereld is dus niet altijd even ideaal...Gisteren kwam er dan wel een masseuse om Nele te genezen. Daar geloven ze hier erg in, dat je met de juiste druk op de juiste plaats bepaalde pijnen kan wegnemen. Of het nu gewerkt heeft of niet, het voelde alleszins wel fijn, maar toch af en toe serieus pijnlijk. Onze mini-vakantie naar Palawan maandag zal ons vermoedelijk erg deugd doen om even volledig te ontspannen. Ondanks deze kleine dipjes zijn we deze week toch enkele keren kunnen gaan. Het thema van de afgelopen week was Te land, ter zee en in de lucht (ja, we waren in een loze bui toen we namen voor onze thema's bedachten). Dit thema bepaalt de knutselactiviteiten, en voor deze week betekende dit dieren en voertuigen knutselen. De kindjes vonden het erg leuk, al snapten ze niet altijd even goed de bedoeling. Zo geven ze bijvoorbeeld elke keer hun knutselwerkje af op het einde. Als we ze dan duidelijk maken dat ze het mogen bijhouden reageren ze eerst verbaasd en nadien erg blij.
Vandaag begon al de nieuwe week aangezien we ons weekend in de week hebben gepland (in het weekend zijn er veel meer kindjes op Payatas). Het thema deze week is lekker spelen, wat betekent dat we zelf speelgoedjes maken en knutselen met eten (bvb fruitspiesjes). Vandaag maakten we een potje met daaraan een koordje met een balletje dat je moet proberen in het potje te krijgen. De kinderen waren hier wildenthousiast over en sommigen waren er verrassend handig in (Jan daarentegen is er nog steeds niet in geslaagd het balletje in het potje te krijgen :))! Het is ook erg leuk dat veel kindjes ons herkennen. Toen we bijvoorbeeld vandaag aankwamen was er eerst bijna niemand op straat, maar vanaf enkele kindjes ons zagen werd iedereen opgetrommeld en voor we het wisten stonden er meer dan 50 kindjes rondom ons. Het jammere is dat de communicatie niet altijd even makkelijk is. Vaak spreken de kindjes slechts enkele woorden Engels en ons Tagalog is helaas niet veel beter. Het is dus vooral een kwestie van gebaren en spelletjes voortonen. Sommige ouders spreken iets beter Engels en kunnen dan wel wat vertalen. Het zijn namelijk niet alleen de kinderen die afkomen maar ook de ouders die vol belangstelling komen kijken.
Mentaal is het niet altijd even gemakkelijk. Iedereen lijkt namelijk erg veel van ons te verwachten. Vanaf we bijvoorbeeld naar onze zak gaan om even een handdoek te pakken om ons gezicht af te vegen (na 2 seconden staan we altijd al nat in het zweet..), staan er direct 10 kindjes om je heen met een verwachtingsvolle blik in hun oogjes dat je er iets voor hen uithaalt. De ouders hechten er ook altijd heel veel belang aan dat de kindjes ons goed behandelen. Als bijvoorbeeld hun kindje van 2 jaar niet naar ons zwaait, pakken ze het handje vast en laten ze het zo zwaaien. Blanken worden hier echt als grote weldoeners beschouwd (wat hen niet zal tegenhouden om het dubbele aan te rekenen als je iets van hen wil kopen :)) en dat voelt soms wat vies aan. Als je dan denkt aan hoe de politieke top van dit land leeft, vraag je je af waarom ze niet meer doen aan deze ellende. Wij hebben alleszins nog niemand positief horen spreken over de overheid... We lopen intussen met wat vage plannen rond om terug in Belgie nog wat acties op poten te zetten om geld in te zamelen voor de mensen hier. We zijn er elke dag getuige van dat ze het echt nodig hebben! Wat we hier meemaken zal ons waarschijnlijk nooit los laten en vandaar dat we zeker over enkele jaren nog eens terug zouden willen komen. Hopelijk kunnen we deze droom waarmaken...
Nog even een kleine anekdote om jullie een idee te geven van hoe het hier in de Filippijnen is: Zondag gingen we normaalgezien eerst naar Pagsanjan, daarna naar Lake Taal om vervolgens nog even kort Manilla city te bezoeken. We zouden om 5 uur vertrekken met de Kalinga-jeepney. Tot zover het ideaalbeeld. Dit is hoe het er echt aan toe ging: Zaterdagavond vertelt Ate Jo ons dat de batterij van de jeepney kapot is. De winkels waren toen al dicht en openden maar om 7 uur de volgende ochtend. We zouden dus niet zo vroeg kunnen vertrekken en besloten dan alleen naar Pagsanjan te gaan.Tegen 7.15 was de auto in gang geduwd zodat we op zoek konden gaan naar een batterij. Maar toen bleek dat de jeepney 2 batterijen had en ze dus niet genoeg geld meehadden om de beide te betalen. Terug naar Papaya dus om meer geld te halen (nadat de driver nog 20 minuten had rondgereden op zoek naar een batterij die goedkoper was zodat ze toch genoeg geld meehadden...). Het hele batterij-avontuur duurde uiteindelijk nog een heel tijdje zodat we tegen 9 uur eindelijk konden vertrekken. Na 1,5 uur probleemloos rijden dook het volgende probleem op. De versnellingsbak was kapot gegaan...Gelukkig geraakten we nog op tijd langs de kant want we waren op een erg drukke weg. Als bij wonder was er zowat direct een sleepwagen ter plaatse. Deze mannen waren echter geen lieverdjes, want niet alleen vroegen ze waanzinnig veel geld om ons te takelen naar een garage, ook stolen ze de gsm van Dante, de driver. Na een hoop geruzie sleepten ze ons toch naar de garage, waar de volgende financiele domper ons te wachten stond. Het herstellen zou heel wat kosten, zelfs zoveel dat als we al het geld samenlegden we er nog niet zouden komen. De garagisten konden dit moeilijk geloven aangezien er 2 blanken in de jeepney zaten en die per definitie rijk zijn...Uiteindelijk hebben ze voor een lagere prijs een tijdelijke oplossing bedacht. Nu was intussen al het geld op en de mensen die meewaren gebruiken nooit een bankkaart. Maar je hebt hier wel zo'n soort dienst zoals Western Union. Het is een ingewikkeld gedoe van sms'en sturen en beveilingscodes krijgen zodat je in een kantoor je geld kan ophalen. We hebben 2,5 uur op het heetste moment van de dag in de jeepney zitten wachten op het smsje met de beveiligingscode. Toen we uiteindelijk vertrokken richting Pagsanjan, was het al half 3. We waren er niet meer van overtuigd dat we ooit nog Pagsanjan zouden bereiken, maar ze verzekerden ons dat er nu geen problemen meer zouden zijn en dat we er bijna waren. Niets bleek echter minder waar...De jeepney deed namelijk erg raar: vanaf hij over een wegmarkering reed, viel hij stil. Na de vijfde keer stilvallen ontdekte onze driver dat er echt wel iets fundamenteels mis was. Op die moment waren we nog zo'n 2 km verwijderd van Pagsanjan, dus namen we met 4 de tricycle en bleven de andere 2 achter om intussen de jeepney te laten maken. We zijn er uiteindelijk dan toch geraakt en het was zeker en vast de moeite! We kropen met zijn tweetjes in een bootje, vergezeld van 2 bootmannen. Zij leidden ons doorheen de werkelijk prachtige natuur, tot aan een grote waterval! Daar zou trouwens ook scenes zijn opgenomen van de film Apocalypse Now. Na 3 uurtjes voluit genieten, konden we verrassend vlot terug naar huis (er bleek een onderdeel van de jeepney volledig gebroken te zijn, maar dat was nu vervangen...). Heel erg moe, maar heel erg uiterst tevreden konden we ons bedje induiken. (Oh, nog even tussen haakjes, Pagsanjan ligt zo'n 60 km van waar we wonen)
En dit is wat we nu ook gaan doen, ons bedje induiken om morgen terug fris en opgewekt naar Payatas te kunnen gaan!
Het heeft een tijdje geduurd, maar we hebben wat problemen hier met internet. Nu is het gelukkig toch gelukt om een selectie van onze foto's online te plaatsen! De foto's van de vuilnisbelt zijn niet allemaal even scherp, maar zoals al gezegd mogen we er niet te dicht bij, dus moesten we heel fel inzoomen voor bepaalde foto's.
Kindjes samen met de ouders aan het kleuren.
Spelende kindjes.
Ate Jo, onze rots in de branding, speelde ook enthousiast mee.
Enkele woningen in de wijken.
Drinken uit een plastic zakje.
De vuilnisbelt Nog meer vuilnis...
De mensen recycleren het afval dat van de rijken uit Manilla komt voor slechts een paar pesos.
Een tricycle waarmee we reden.
Een stukje fruit van op de nutrition-month-celebration :).
Omdat er gigantisch veel vliegen zijn, moeten de kindjes constant waaien boven hun heerlijke gerechten.
Ook de kleintjes van grade 1 doen goed hun best!
Een deel van het eten dat de ouders maakten.
Nadat de jury geproefd had, mochten de ouders zich storten op het eten.
goed, het is de hoogste tijd voor een nieuw verslagje!
We zijn hier nu intussen een week en de tijd vliegt echt voorbij. Daarnet keken we op de kalender en leek het einde al veel te dichtbij. Maar daar proberen we niet te veel aan te denken: we genieten gewoon super hard van elke seconde hier!
Normaalgezien gingen we dinsdag niet naar Payatas kunnen gaan vanwege de storm, maar dit bleek beter mee te vallen dan verwacht zodat we gelukkig toch konden gaan! Thirzo, de headteacher van Cashew (een kleuterschool in Payatas, zoiets als Papaya hier), begeleidde ons naar een van de steegjes naar de Payatas-wijk. Eerst waren de kindjes erg schuchter, maar van zodra we de frisbee boven haalden en wat begonnen te gooien, stond er al gauw een kringetje om ons heen. De kinderen amuseerden zich duidelijk en wij ons ook, al was het veeeeeeel te warm om veel te lopen. Daarna trokken we terug naar Cashew, om daar op straat te spelen. Enkele ouders zaten daar hun kinderen op te wachten (er zijn 2 shiften voor naar school te gaan, de voormiddag en de namiddag) en het duurde niet lang of zij speelden ook mee. We leerden intussen al enkele typische spelletjes van hier wat erg tof is.
Het was uiteindeiljk woensdag dat de storm gigantisch hard doorbrak dus toen konden we niet gaan. Die tijd hebben we dan gebruikt om extra materiaal te kopen voor de komende weken.
Donderdag was weer zo'n geweldige dag. De storm was immers noordwaarts getrokken zodat het goed genoeg weer was om naar Payatas te gaan. We gingen dit keer naar nog een andere plaats om zo veel verschillende kindjes te kunnen bereiken. Toen we onderweg waren naar die plaats zagen we dat al heel wat kindjes ons waren gevolgd. Onder hen waren er enkele bekende gezichten en dat deed ons echt wel deugd. Zo weten we dat de kinderen blij zijn met wat we doen en dat is het mooiste geschenk dat ze ons kunnen geven...Uiteindelijk waren er echt heel veel kindjes die mee kwamen doen.
Naarmate we meer rondlopen in Payatas, worden we steeds meer en meer geconfronteerd met de armoede. Bepaalde delen van de wijk zijn echt onmenselijk om in te leven en toch moeten zovelen het hiermee stellen. Ook de stank is met dit weer op vele plaatsen niet te negeren...Door de storm is een groot deel van de wijk nu een echte modderpoel geworden. Gelukkig komen er steeds meer en meer verhardde padjes. We zijn intussen ook op een plaats gekomen waar we een beter zicht hadden op de echte vuilnisbelt. De foto's hiervan volgen zo snel mogelijk. We mogen, zoals al eerder gezegd, niet te dichtbij komen en zeker niet met fototoestellen. Waarom is ons nog steeds niet helemaal duidelijk. Blijkbaar zouden ze schrik hebben dat we daar geld uit zouden slaan als we foto's hebben van dichtbij.
Vandaag bleven we op school. Het was namelijk viering van de nutrition month. Al een hele maand werken de kinderen hier rond gezond eten en vandaag was het hoofdspektakel. Elke grade maakte een voedzaam gerecht en een poster. Wij waren dan de jury en moesten kiezen wat we het beste vonden. Het was echt erg leuk al is het natuurlijk niet fijn als je kindjes moet teleurstellen omdat je hun gerecht niet kiest. Even een kort overzichtje van wat we te eten kregen:
grade 1 maakte fruitsla met kokosmelk
grade 2 maakte crackers met tonijn, wortel, kaas en mayonaise
grade 3 maakte overheerlijke loempia's met bananenbloesem (we kozen hen als winnaars!)
grade 4 maakte tofu met een sausje met onder andere komkommers
grade 5 maakte bonensoep met vis
grade 6 maakte groentenhamburgers met als vleesvervanger een pompoenpannenkoek
En als je dacht dat dit alles was, dan ben je mis! In de namiddag waren namelijk de ouders aan de beurt! Niet minder dan 18 groepjes presenteerden overheerlijke typisch Filippijnse gerechten. De tafels stonden echt bomvol eten. Enkele van onze favorieten:
erwtjes met varken en wortel (het is lekkerder en ingewikkelder dan het klinkt)
ananasmarmelade
mango-lemon-sap
look-vis-balletjes
loempias
pompoenpudding
kip met aardappel en ananas
De ouders moesten eerst hun gerechten presenteren en zeggen wat er zo gezond aan was en ook hoeveel het kostte. Na het jureren (wat echt supermoeilijk was omdat er minstens 50 verschillende gerechten waren, gelukkig waren nu ook de leerkrachten mee jury) wisselden de ouders dan recepten uit. Helaas waren die in het Tagalog zodat we er niets van begrepen...Misschien moeten we toch proberen nog enkele recepten te bemachtigen om thuis na te kunnen maken. Al kan dat misschien wel moeilijk zijn omdat ze hier heel veel ingredienten gebruiken die bij ons niet bekend zijn.
Nu is het weekend en tijd voor wat ontspanning. Zondag gaan we samen met wat mensen van de school naar lake Taal waar ook een vulkaan is. Nadien gaan we waarschijnlijk nog naar Pagsanjan, een wilde rivier waar je met een bootje af kan gaan (en waar ook aapjes zitten die we hopelijk kunnen zien). Als er nog tijd over is gaan we naar de stad (manilla dus) om daar vanop de baai naar zonsondergang te kijken. Echt uitrusten zit er dus niet in want we vertrekken al om 5 uur 's ochtends...We zullen dus morgen goed uitslapen.
We hebben wel al een andere ontspanning geregeld, namelijk een verblijf in Palawan. Dit is een ander eiland, waar er naar het schijnt heel mooie witte stranden zijn en prachtige natuur. Ergens wringt het wel dat wij kunnen ontsnappen aan de ellende van Payatas terwijl de kindjes daar echt leven en waarschijnlijk nooit veel verder zullen komen dan die buurt...Het is zoals teacher Thirzo tegen ons zei: you're lucky to be white...
...ze hier in plaats van de f en de v een p of b zeggen? Dat heeft soms wel grappige gevolgen zoals bijvoorbeeld happy trappic in plaats van heavy traffic. Ook hadden we pas na een tijdje door hoe ze hier 'groente' zeggen. Voor ons klonk het al die tijd als 'biestieboel', maar het is dus gewoon vegetable heel erg gek uitgesproken. Wij maar denken dat ze het altijd over een heel speciale groente hadden die we niet kennen in Belgie.
...we vaak het spelletje spelen 'Probeer met zoveel mogelijk in een jeepney te geraken'? Als we al helemaal op elkaar gepropt zitten, stopt de chauffeur toch nog om nieuwe mensen er bij op te laten. Elke passagier brengt namelijk erg noodzakelijk geld op.
...hier de regering ook niet geweldig goed draait? Er is erg veel corruptie, want als er vanuit andere landen hulppakketten worden gestuurd, verdwijnen die vaak in de handen van de hoge pieten.
... de dag hier begint om 5 uur 's ochtends en eindigt om 21 uur?
...blanken per definitie Amerikaans zijn en Amerikanen per definitie Joe heten?
... we helaas nog geen enkele nacht goed hebben geslapen door het verschrikkelijk hete weer, het slechte bed en het lawaai van voorbijrijdende jeepneys?
...ze vaak she in plaats van he zeggen, zodat het soms echt moeilijk is om mee te zijn over wie ze het nu juist hebben
...als je hier in een klein winkeltje drank koopt, je dat dan krijgt in een plastic zakje met een rietje omdat ze geen glazen flesjes willen geven vanwege het leeggoed?
...we hier elke dag nog nieuwe stukken van Payatas ontdekken? De arme sloppenwijken rond de vuilnisbelt zijn echt enorm uitgestrekt.
...sommige kindjes van de school ons nu ook al Marimar en Sergio noemen, naar de hoofdrolspelers van een erg populaire Filippijnse telenovella (http://en.wikipedia.org/wiki/MariMar_(Philippine_TV_series))?
...ze hier tal van producten verkopen om witter te worden?
...alles hier echt geweldig goedkoop is? Een zakje met 10 mini chocoladekoekjes kost hier bijvoorbeeld 1 peso, wat overeenkomt met 1,4 cent.
...hier geweldig veel fastfoodrestaurants zijn? Uiteraard is er McDonalds maar daarnaast echt nog 10tallen andere dingen met als populairste de Filippijnse Jollibee.
...de leerkrachten hier 130 euro per maand verdienen?
...we de man hebben ontmoet die aan het hoofd staat van filters (om het even wat voor soort)?
...de burgemeester van dit dorpje hier geen ziekenhuis in de buurt wil, tenzij het zijn naam heeft? Er is namelijk een man uit Nederland die hier een ziekenhuis wil oprichten en voor alle voorzieningen zal zorgen, maar dit wordt dus niet toegelaten...
... het fruit hier echt overheerlijk is en ze veel soorten hebben die wij niet kennen?
...afstand hier wordt uitgedrukt in hoeveel ritten je met de jeepney moet doen? Hoelang die ritten duren zeggen ze er echter nooit bij.
...we de man of vrouw die de ventilator bedacht erg dankbaar zijn?
Het is eindelijk gelukt om foto's op de computer te krijgen! Ziehier een kleine selectie:
(De storm was toch niet zo erg als voorspeld was zodat we toch naar Payatas konden. We hebben heel veel lachende gezichtjes gezien dus voor ons is de dag meer dan geslaagd! De onderste 4 foto's zijn van vandaag)
kindjes van de Papaya-school
Nog meer kindjes van de Papaya-school
De schooljeepney brengt de kinderen terug naar hun huis op de Payatas-vuilnisbelt.
Het armste deel van het dorpje Kasiglahan op enkele meters van de school.
De prachtige omgeving!
1 van de talrijke jeepneys.
Man die met de boot boodschappen rondbrengt op de rivier waar we zijn gaan zwemmen. (let op de sterke stroom :))
Wawa-rivier waar we dus zijn gaan zwemmen (aan de bamboe-huisjes zie je duidelijk dat de tyfoon veel heeft verwoest)
De keuken van ons huisje op school.
De kindjes van grade 2 maken tekeningen voor de kindjes in Belgie.
Het resultaat mag gezien worden!
's Middags eten de kinderen per grade in de overdekte binnenplaats.
Ze waren dolgelukkig met hun windmolentjes!
De kinderen kregen eten van de mensen die ons begeleidden bij het spelen met de kinderen op Payatas.
De beelden spreken voor zich...
Kat-kat, Michelle en Erica, 3 zonnetjes van Payatas!
Hier zijn we weer lieve mensen allemaal! Vandaag was onze eerste 'werk'-dag en die zorgde voor heel veel nieuwe indrukken. In de voormiddag hebben we op het schooltje gewerkt. In Belgie hadden de kinderen van de Klare Bron (school in Heverlee) tekeningen gemaakt voor de kinderen hier en die konden we nu dus afgeven. We gaven ze aan de kinderen van grade 2 en die waren er echt heel enthousiast over! De tekeningen preiken nu al aan de muur. Daarna maakten de kinderen zelf een tekening en het was echt leuk om ze bezig te zien. Heel nauwkeurig en zorgvuldig schreven ze hun naam en de titel My Favorites. Het resultaat is erg mooi, de kinderen in Belgie zullen blij zijn!
Tijdens de lunchpauze maakten we windmolentjes van materiaal dat we meekregen van de Zeeman. Elk kindje kreeg materiaal om zo'n molentje te maken. De kinderen waren echt volledig door het dolle heen. Ze liepen rond om het te doen laten draaien, en als er een windstoot kwam was het plezier helemaal compleet! Toen we ze daarnet zagen vertrekken naar huis liep iedereen nog steeds erg trots met zijn windmolentje rond. De ouders zorgen voor het middageten en kuisen ook het gebouw en nadat alle kinderen terug naar hun klas waren kwamen zij als verlegen kindjes ook materiaal vragen voor een windmolentje voor hun kinderen :).
Na de middag zijn we dan naar Payatas gegaan. Wat we daar zagen was onvoorstelbaar en heeft ons diep geraakt. Dit was werkelijk het ergste dat we ooit al hebben gezien en waarschijnlijk ooit nog zullen zien. We hadden al heel wat foto's en beelden gezien maar als je het daar echt ziet, is het nog veel erger. We kunnen, nu we hier terug op school zijn, er nog steeds niet goed bij dat zoiets nog kan. Er raast momenteel een storm door deze streken zodat het bijna voortdurend regent en als je bedenkt dat er nauwelijks verharde wegen zijn, vraag je je af hoe de mensen daar moeten overleven. Doordat het regende zaten ook heel wat kinderen "binnen", maar met degene die er waren hebben we leuk gespeeld. Toen de jeepney ons kwam halen konden ze moeilijk afscheid nemen en renden ze nog lang (op hun slippers die minstens 5 maten te groot zijn) de jeepney achterna... Vanwege de storm die morgen heel fel zou zijn kunnen we er dan helaas niet naar toe...We hopen echter woensdag zeker terug te kunnen gaan!
Toen we pas op Payatas aankwamen besloten we eerst wat rond te wandelen om de omgeving te verkennen. Dit liep echter bijna slecht af. We waren op weg naar de grote vuilnisberg via een weg die ook door vuilniswagefns werd gebruikt, maar toen we er bijna waren werden we ineens tegengehouden "Hey! What are you doing here?". Een boze man in een oranje pak hield ons tegen en vroeg of we een toelating hadden om daar te lopen...Woeps...We liepen dan maar snel terug naar de sloppenwijken en toen we hem uitlegden wat we kwamen doen was hij ineens een stuk vriendelijker. Blijkbaar moet je op die weg een toelatingskaart hebben. Ook hoorden we van Ate Jo achteraf dat als ze zouden gezien hebben dat we een fototoestel bijhadden op die weg, ze het in beslag zouden genomen hebben omdat je geen foto's van de vuilnisberg mag nemen. We werden nog even naar meer van die oranje mannetjes gebracht die ons vertelden waar we zo'n vergunning konden halen als we dat wilden. Dat was wel grappig, want zoals al eerder gezegd, het engels van de Filippino's is niet altijd even geweldig. Opeens vroeg de man "Do you speak English?" waarop wij natuurlijk ja antwoorden en toen zei hij "Then why don't you understand me?!". Gelukkig verwachtte hij geen antwoord :).
Even nog wat meer over de afgelopen dagen. Gisteren zijn we gaan zwemmen in een prachtige omgeving in een rivier. Deze had echter een sterke stroom wat het wel moeilijk maar ook grappig maakte. Het was een welkome afkoeling en zelfs even hadden we het lichtjes koud :). Toen we terugwandelden begon het te regenen en toch blijven de mensen zich buiten wassen...erg absurd...Wat ook absurd was, was dat je daar in zo'n mooie natuurlijke omgeving was en ineens hoor je kei luide karaoke-muziek. Iets typisch voor op zondag hier blijkbaar... We hebben intussen ook al onze eerste ervaringen gehad met het openbaar vervoer, de jeepney. Die dingen zijn echt ongelooflijk cool. Ze lijken op een kruising van een bus en een jeep en maken een hels lawaai als ze proberen op te trekken. Het zijn dan ook halve krotten. Het systeem is erg eenvoudig: als je er een ziet waar je op wil, zwaai je gewoon even. Als je er terug afwil roep je ofwel luid "Para po" (=stop aub) ofwel trek je aan een koord die over het dak loopt ofwel klop je op het dak. De chauffeur stopt dan quasi-onmiddellijk. Haltes hebben ze hier af en toe wel, maar dat is geen belet om op eender welk moment te willen stoppen, zelfs niet als de jeepney ook al een meter er voor is gestopt. Toen wij gisteren de jeepney namen, stopte hij op 5 meter van de papayaschool, en toen we begonnen uit te stappen riep Ate Jo meteen "No, we aren't there yet". Dus kropen we er terug in om 2 seconden later toen hij wel echt vlak voor de deur stond uit te stappen. Jeepneys hebben trouwens ook geen deuren. Dat maakt het wel spannend met dit weer, want ze hebben hier geen goede riolering zodat er soms echt een halve meter water op de straten staat. Een schamel doekje moet je dan beschermen...Ach, het heeft wel zijn charme :).
We gaan hier trouwens door het leven als Ate Niel (ze krijgen Nele maar niet juist uigesproken...) en Kuya Jan. Dit betekent grote zus en grote broer. Vandaar dat ook Josephine Ate Jo wordt genoemd, ook door ons. Als we nu dus ergens een klas binnengaan, zeggen ze niet langer in koor "Goodmorning visitors", maar "Goodmorning Ate Niel and Kuya Jan". Echt enorm schattig om te zien. Als we dan antwoorden met "Magandang umaga" beginnen ze direct te lachen. We doen ons best om af en toe wat woordjes Tagalog te spreken, maar het is absoluut geen eenvoudige taal. Hopelijk leren we rap nog wat meer woordjes, want de kinderen op de vuilnisbelt spreken helaas geen Engels en de jongste kinderen hier op school ook niet echt veel. Ze leren wel al vanaf de kleuterschool Engels en leren het dan zelfs ook al schrijven. De scholen voor de arme kindjes zijn vaak opgericht door Christelijke organisaties, en dat merk je ook wel in de opvoeding. Vandaag zagen we in een boekje van de kleuterschool dat ze tekeningen moesten maken van "Non living things that man created" en "Non living things that God created".
Nu wordt het hier al bijna tijd om naar bed te gaan, want we moeten hier erg vroeg opstaan (6 uur!) en door de hoge temperaturen is slapen niet altijd even gemakkelijk (het gamele bed kan daar ook wel iets mee te maken hebben...:)).
Kort samengevat: we hebben een prachtige dag achter de rug ondanks het slechte weer en gaan moe maar uiterst voldaan ons bedje induiken!
Tot binnenkort,
Ate Niel en Kuya Jan
PS De computer hier slaagt er maar niet in om het fototoestel te herkennen, dus voorlopig zullen jullie ons moeten geloven op ons woord dat de kindjes hier enorm schattig zijn :). Morgen proberen we op een andere computer de foto's te zetten.
Ziezo, ons eerste berichtje live vanuit de Filippijnen! De vlucht is goed verlopen ondanks de extreem lange duur (bijna 13 uur vanuit amsterdam! In Manilla werden we meteen ontvangen door een heel enthousiaste Josephine en Carol, 2 mensen die hier op de school werken waar we verblijven. Zij brachten ons in een uur naar de school. De rit was meteen ons eerste avontuur. verkeersregels zijn hier bijvoorbeeld nog niet uitgevonden (of worden toch niet opgevolgd ondanks de grote aanwezigheid van de politie die lachend naar de situatie kijkt). Het is dan ook niet duidelijk waarom er rijvakken staan afgelijnd als iedereen toch maar rijdt waar hij plaats heeft! Onderweg zagen we ook al veel sterke contrasten. Zo zie je bijvoorbeeld torenhoge moderne gebouwen met daarvoor armzalige sloppenwijken. Josephine en Carol probeerden ons onderweg al heel wat te leren van de omgeving maar dat ging soms wat vlug. Hun Engels is vaak met een gek accent zodat het soms moeilijk te begrijpen is, maar daar zullen we wel aan wennen zeker? Toen we hier op het schooltje aankwamen werden we direct bestormd door vele nieuwsgierige kindjes. Toen we even later (na een korte rustpauze want we waren en zijn nog steeds erg moe van de reis en het tijdsverschil) afkwamen met het fototoestel was het helemaal compleet. Eerst wat verlegen maar nadien wouden ze in alle mogelijke poses gefotografeerd worden (we proberen zo snel mogelijk wat foto's online te zetten). Tot dusver hadden we nog neits van het regenseizoen gemerkt: stralende zon en ietwat beklemmend warm. maar toen we daarnet met Josephine in het nabijgelegen dorpje werden rondgeleid (en overal als de grootste bezienswaardigheid in eeuwen werden beschouwd) was het ineens zo ver! Een gigantische regenbui. Meteen verdween de gezellige drukte op straat. Wij lieten het echter niet aan ons hart komen want de regen zorgde voor een aangename en meer dan welkome verfrissing! En hier zitten we nu dan, van kop tot teen doorweekt, achter de computer van de headteacher, speciaal om jullie op de hoogte te houden van ons wedervaren :). Normaalgezien zullen we dus wel regelmatig iets kunnen posten op onze blog. Nu op naar ons volgend avontuur: onze eerste warme Filippijnse maaltijd :).
Kortom, het was een dag met al zeer veel indrukken! We zijn blij dat we zo goed worden opgevangen want het is natuurlijk wel een seieuze aanpasssing. Vanavond vroeg in bed en hopelijk kunnen we ondanks de warmte goed slapen, want dat is wel nodig nu :).
Groetjes en tot gauw!
Jan en Nele
P.S. we zijn het makkelijkst te bereiken via janennele.kq@gmail.com of door gewoon iets op de site achter te laten!
Hieronder enkele sfeerfoto's van de spaghetti-avond. Wil je een van deze foto's in het origineel formaat (dus betere kwaliteit), mail ons dan gerust. Er zijn veel meer foto's getrokken, maar we kunnen ze uiteraard niet allemaal online zetten. Zag je tijdens het hele gebeuren een flits in jouw richting, en wil je graag die foto zien, dan mag je ons ook altijd mailen!
Jan scheidt deskundig talloze eieren
Voor zoveel volk zijn natuurlijk immens grote potten nodig!
De eerste gasten!
En het volk blijft maar binnenstromen...
Zowel jong...
... als iets ouder, genieten van de spaghetti.
2 van onze geweldige medewerkers aan het werk
Kan de auto met nummerplaat (we zijn hem intussen al vergeten) zich verplaatsen?
We presenteren u....ALAXY DOWN TO YOU!!!!
Het beste publiek dat ze al hadden gehad...
Drummer Jorn met zijn hypercool drumstel!
Gitariste Sarah
Het wildenthousiaste publiek
Zanger Toon
Bassist Dries
Toetsenist en mondharmonicist (is dat een woord?!) Jan
En om 23u30 vonden we eindelijk toch eventjes de tijd om te genieten van een heerlijke spaghetti!
De spaghetti-avond is achter de rug en we kijken er zeer tevreden (maar ook een beetje moe :)) op terug! We vonden het echt geweldig dat jullie met zovelen zijn gekomen! We beloven jullie dat jullie geld in goede handen is en dat ook de kinderen in de Filippijnen er erg blij mee gaan zijn! Ook nogmaals bedankt aan alle vele helpers! Zonder jullie was het absoluut nooit gelukt! Een extra dankjewel gaat uit naar onze ouders, want zij zijn een heel grote steun doorheen dit spannende avontuur!
Zoals jullie misschien wel gemerkt hebben, zijn er ook heel wat foto's getrokken op de spaghetti-avond. Deze komen zo snel mogelijk online, dus hou de site in de gaten :).
Ilse Van Hoecke ging in 2006 samen met de mensen van 11.11.11 naar de Filippijnen. Daar bezocht zij onder andere de vuilnisbelt waar wij binnenkort naar toe trekken. De Rode Loper heeft hiervan een reportage gemaakt en dit is te bezichtigen via deze link.
Na het advies van de adviescommissie internationaal en de administratie van 17/03/08, heb ik beslist uw aanvraag in het kader van het decreet jeugdbeleid hoofdstuk internationale projecten goed te keuren.
Dit is het begin van de brief die we vrijdag kregen! Absoluut goed nieuws dus!!
Even wat meer uitleg: De Vlaamse Gemeenschap wil jongeren steunen die een eigen project uitwerken om in het buitenland te realiseren. Jongeren die hierin geïnteresseerd zijn kunnen terecht bij Jint. Jint werd in 1989 opgericht door de Vlaamse regering, in overleg met de Vlaamse jeugdorganisaties en kreeg van daaruit de opdracht mee om de internationale mobiliteit en samenwerking van jongeren en jeugdorganisaties te stimuleren en te ondersteunen. Wie een kortetermijn project wil uitwerken (van 4 tot 13 weken), kan terecht bij de mensen van Extra Time. Zij geven je advies over hoe je dit het beste aanpakt. Een grondige voorbereiding is namelijk essentieel! Uiteindelijk vul je dan een aanvraagformulier in dat wordt gestuurd naar het Ministerie van de Vlaamse Gemeenschap. Vanaf dan is het afwachten, want aan de hand van dat formulier beslist een commissie je project al dan niet te steunen.
Wij hebben dus het geluk dat de overheid bereid is wat geld opzij te zetten voor ons project, dus vanaf nu kunnen we trots het logo van de Vlaamse Overheid aan onze site toevoegen.
De Filippijnen zijn een republiek in zuidoost Azië. De archipel bestaat uit 7107 eilanden, waarvan de grootste twee Luzon en Mindanao zijn. Deze beide eilanden beslaan samen zo'n tweederde van de oppervlakte van het land, dat 9 maal zo groot is als België. De hoofdstad van de Filippijnen is Manilla. Net buiten het centrum van Manilla ligt de Payatas-vuilnisbelt. Ruim 30.000 mensen leven van deze enorme berg afval. Ze verdienen hun geld door afval te verzamelen en te scheiden; de één blik, de ander plastic of karton. Ook kinderen werken vaak al vanaf heel jonge leeftijd mee. De fotos op de voorpagina zijn genomen op Payatas. Deze kinderen leven vaak op straat en leiden een uitzichtloos en hard bestaan waardoor ze soms verslaafd geraken aan lijmsnuiven. De foto's hierbij gevoegd zijn genomen op de Payatas-vuilnisbelt. Op Payatas wordt naast huisafval ook regelmatig afval van ziekenhuizen gedumpt. Alles samen een enorme bron van ziekten. Het komt dan ook regelmatig voor dat een klein wondje leidt tot grote complicaties, waar een arts en ook medicijnen bij moet komen. Helaas ontbreekt daarvoor veelal het geld
Ons project bestaat erin de kinderen die op deze vuilnisbelt leven te animeren. Zo krijgen zij de kans om zich nog eens kind te voelen. Door met een mobiel atelier rond te trekken in de krottenwijken rond de vuilnisbelt, kunnen de kinderen met ons spelen en knutselen.
Dit project hebben we zelf volledig uitgewerkt, maar we krijgen wel steun van de stichting Kalinga (zie ook www.kalinga.nl). Stichting Kalinga is een door vrijwilligers gerunde Nederlandse organisatie die zich al meer dan vijf jaar inzet voor kansarme (straat)kinderen op de Filippijnen. Ze biedt hulp met een structureel karakter. Hulp die de vicieuze armoedecirkel waarin de kinderen zich bevinden kan (helpen) doorbreken. De kinderen wordt een handvat geboden waarmee ze uiteindelijk zelf die plek in de maatschappij kunnen opeisen waar ze recht op hebben.
Eén van de belangrijkste projecten van Kalinga is de Papaya-school. Papaya staat voor gratis onderwijs voor de zeer arme kinderen van de Payatas vuilnisbelt en de gebieden daar omheen, die anders kansloos zouden zijn. Op deze school zullen we ook éénmaal per week meehelpen bij bijvoorbeeld sport- en knutselactiviteiten.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
.
