Hier kan je meer informatie vinden over ons project. Het is ook de bedoeling dat eens we daar zijn we jullie via deze weg op de hoogte kunnen houden van onze belevenissen. Kom dus zeker regelmatig eens kijken . Voor vragen of opmerkingen mag je ons altijd mailen op janennele.kq@gmail.com.
Het is al een tijdje geleden dat we nog iets hebben gepost, maar er zijn deze week dan ook enkele probleempjes geweest. Eerst ging het internet hier niet, en we zijn de hele week allebei wat ziekjes..De vermoeidheid en de warmte spelen ons wat parten. De plotse overgangen van airco-ruimten naar de 38graden warme buitenwereld is dus niet altijd even ideaal...Gisteren kwam er dan wel een masseuse om Nele te genezen. Daar geloven ze hier erg in, dat je met de juiste druk op de juiste plaats bepaalde pijnen kan wegnemen. Of het nu gewerkt heeft of niet, het voelde alleszins wel fijn, maar toch af en toe serieus pijnlijk. Onze mini-vakantie naar Palawan maandag zal ons vermoedelijk erg deugd doen om even volledig te ontspannen. Ondanks deze kleine dipjes zijn we deze week toch enkele keren kunnen gaan. Het thema van de afgelopen week was Te land, ter zee en in de lucht (ja, we waren in een loze bui toen we namen voor onze thema's bedachten). Dit thema bepaalt de knutselactiviteiten, en voor deze week betekende dit dieren en voertuigen knutselen. De kindjes vonden het erg leuk, al snapten ze niet altijd even goed de bedoeling. Zo geven ze bijvoorbeeld elke keer hun knutselwerkje af op het einde. Als we ze dan duidelijk maken dat ze het mogen bijhouden reageren ze eerst verbaasd en nadien erg blij.
Vandaag begon al de nieuwe week aangezien we ons weekend in de week hebben gepland (in het weekend zijn er veel meer kindjes op Payatas). Het thema deze week is lekker spelen, wat betekent dat we zelf speelgoedjes maken en knutselen met eten (bvb fruitspiesjes). Vandaag maakten we een potje met daaraan een koordje met een balletje dat je moet proberen in het potje te krijgen. De kinderen waren hier wildenthousiast over en sommigen waren er verrassend handig in (Jan daarentegen is er nog steeds niet in geslaagd het balletje in het potje te krijgen :))! Het is ook erg leuk dat veel kindjes ons herkennen. Toen we bijvoorbeeld vandaag aankwamen was er eerst bijna niemand op straat, maar vanaf enkele kindjes ons zagen werd iedereen opgetrommeld en voor we het wisten stonden er meer dan 50 kindjes rondom ons. Het jammere is dat de communicatie niet altijd even makkelijk is. Vaak spreken de kindjes slechts enkele woorden Engels en ons Tagalog is helaas niet veel beter. Het is dus vooral een kwestie van gebaren en spelletjes voortonen. Sommige ouders spreken iets beter Engels en kunnen dan wel wat vertalen. Het zijn namelijk niet alleen de kinderen die afkomen maar ook de ouders die vol belangstelling komen kijken.
Mentaal is het niet altijd even gemakkelijk. Iedereen lijkt namelijk erg veel van ons te verwachten. Vanaf we bijvoorbeeld naar onze zak gaan om even een handdoek te pakken om ons gezicht af te vegen (na 2 seconden staan we altijd al nat in het zweet..), staan er direct 10 kindjes om je heen met een verwachtingsvolle blik in hun oogjes dat je er iets voor hen uithaalt. De ouders hechten er ook altijd heel veel belang aan dat de kindjes ons goed behandelen. Als bijvoorbeeld hun kindje van 2 jaar niet naar ons zwaait, pakken ze het handje vast en laten ze het zo zwaaien. Blanken worden hier echt als grote weldoeners beschouwd (wat hen niet zal tegenhouden om het dubbele aan te rekenen als je iets van hen wil kopen :)) en dat voelt soms wat vies aan. Als je dan denkt aan hoe de politieke top van dit land leeft, vraag je je af waarom ze niet meer doen aan deze ellende. Wij hebben alleszins nog niemand positief horen spreken over de overheid... We lopen intussen met wat vage plannen rond om terug in Belgie nog wat acties op poten te zetten om geld in te zamelen voor de mensen hier. We zijn er elke dag getuige van dat ze het echt nodig hebben! Wat we hier meemaken zal ons waarschijnlijk nooit los laten en vandaar dat we zeker over enkele jaren nog eens terug zouden willen komen. Hopelijk kunnen we deze droom waarmaken...
Nog even een kleine anekdote om jullie een idee te geven van hoe het hier in de Filippijnen is: Zondag gingen we normaalgezien eerst naar Pagsanjan, daarna naar Lake Taal om vervolgens nog even kort Manilla city te bezoeken. We zouden om 5 uur vertrekken met de Kalinga-jeepney. Tot zover het ideaalbeeld. Dit is hoe het er echt aan toe ging: Zaterdagavond vertelt Ate Jo ons dat de batterij van de jeepney kapot is. De winkels waren toen al dicht en openden maar om 7 uur de volgende ochtend. We zouden dus niet zo vroeg kunnen vertrekken en besloten dan alleen naar Pagsanjan te gaan.Tegen 7.15 was de auto in gang geduwd zodat we op zoek konden gaan naar een batterij. Maar toen bleek dat de jeepney 2 batterijen had en ze dus niet genoeg geld meehadden om de beide te betalen. Terug naar Papaya dus om meer geld te halen (nadat de driver nog 20 minuten had rondgereden op zoek naar een batterij die goedkoper was zodat ze toch genoeg geld meehadden...). Het hele batterij-avontuur duurde uiteindelijk nog een heel tijdje zodat we tegen 9 uur eindelijk konden vertrekken. Na 1,5 uur probleemloos rijden dook het volgende probleem op. De versnellingsbak was kapot gegaan...Gelukkig geraakten we nog op tijd langs de kant want we waren op een erg drukke weg. Als bij wonder was er zowat direct een sleepwagen ter plaatse. Deze mannen waren echter geen lieverdjes, want niet alleen vroegen ze waanzinnig veel geld om ons te takelen naar een garage, ook stolen ze de gsm van Dante, de driver. Na een hoop geruzie sleepten ze ons toch naar de garage, waar de volgende financiele domper ons te wachten stond. Het herstellen zou heel wat kosten, zelfs zoveel dat als we al het geld samenlegden we er nog niet zouden komen. De garagisten konden dit moeilijk geloven aangezien er 2 blanken in de jeepney zaten en die per definitie rijk zijn...Uiteindelijk hebben ze voor een lagere prijs een tijdelijke oplossing bedacht. Nu was intussen al het geld op en de mensen die meewaren gebruiken nooit een bankkaart. Maar je hebt hier wel zo'n soort dienst zoals Western Union. Het is een ingewikkeld gedoe van sms'en sturen en beveilingscodes krijgen zodat je in een kantoor je geld kan ophalen. We hebben 2,5 uur op het heetste moment van de dag in de jeepney zitten wachten op het smsje met de beveiligingscode. Toen we uiteindelijk vertrokken richting Pagsanjan, was het al half 3. We waren er niet meer van overtuigd dat we ooit nog Pagsanjan zouden bereiken, maar ze verzekerden ons dat er nu geen problemen meer zouden zijn en dat we er bijna waren. Niets bleek echter minder waar...De jeepney deed namelijk erg raar: vanaf hij over een wegmarkering reed, viel hij stil. Na de vijfde keer stilvallen ontdekte onze driver dat er echt wel iets fundamenteels mis was. Op die moment waren we nog zo'n 2 km verwijderd van Pagsanjan, dus namen we met 4 de tricycle en bleven de andere 2 achter om intussen de jeepney te laten maken. We zijn er uiteindelijk dan toch geraakt en het was zeker en vast de moeite! We kropen met zijn tweetjes in een bootje, vergezeld van 2 bootmannen. Zij leidden ons doorheen de werkelijk prachtige natuur, tot aan een grote waterval! Daar zou trouwens ook scenes zijn opgenomen van de film Apocalypse Now. Na 3 uurtjes voluit genieten, konden we verrassend vlot terug naar huis (er bleek een onderdeel van de jeepney volledig gebroken te zijn, maar dat was nu vervangen...). Heel erg moe, maar heel erg uiterst tevreden konden we ons bedje induiken. (Oh, nog even tussen haakjes, Pagsanjan ligt zo'n 60 km van waar we wonen)
En dit is wat we nu ook gaan doen, ons bedje induiken om morgen terug fris en opgewekt naar Payatas te kunnen gaan!
Het heeft een tijdje geduurd, maar we hebben wat problemen hier met internet. Nu is het gelukkig toch gelukt om een selectie van onze foto's online te plaatsen! De foto's van de vuilnisbelt zijn niet allemaal even scherp, maar zoals al gezegd mogen we er niet te dicht bij, dus moesten we heel fel inzoomen voor bepaalde foto's.
Kindjes samen met de ouders aan het kleuren.
Spelende kindjes.
Ate Jo, onze rots in de branding, speelde ook enthousiast mee.
Enkele woningen in de wijken.
Drinken uit een plastic zakje.
De vuilnisbelt Nog meer vuilnis...
De mensen recycleren het afval dat van de rijken uit Manilla komt voor slechts een paar pesos.
Een tricycle waarmee we reden.
Een stukje fruit van op de nutrition-month-celebration :).
Omdat er gigantisch veel vliegen zijn, moeten de kindjes constant waaien boven hun heerlijke gerechten.
Ook de kleintjes van grade 1 doen goed hun best!
Een deel van het eten dat de ouders maakten.
Nadat de jury geproefd had, mochten de ouders zich storten op het eten.
.
