Hier kan je meer informatie vinden over ons project. Het is ook de bedoeling dat eens we daar zijn we jullie via deze weg op de hoogte kunnen houden van onze belevenissen. Kom dus zeker regelmatig eens kijken . Voor vragen of opmerkingen mag je ons altijd mailen op janennele.kq@gmail.com.
goed, het is de hoogste tijd voor een nieuw verslagje!
We zijn hier nu intussen een week en de tijd vliegt echt voorbij. Daarnet keken we op de kalender en leek het einde al veel te dichtbij. Maar daar proberen we niet te veel aan te denken: we genieten gewoon super hard van elke seconde hier!
Normaalgezien gingen we dinsdag niet naar Payatas kunnen gaan vanwege de storm, maar dit bleek beter mee te vallen dan verwacht zodat we gelukkig toch konden gaan! Thirzo, de headteacher van Cashew (een kleuterschool in Payatas, zoiets als Papaya hier), begeleidde ons naar een van de steegjes naar de Payatas-wijk. Eerst waren de kindjes erg schuchter, maar van zodra we de frisbee boven haalden en wat begonnen te gooien, stond er al gauw een kringetje om ons heen. De kinderen amuseerden zich duidelijk en wij ons ook, al was het veeeeeeel te warm om veel te lopen. Daarna trokken we terug naar Cashew, om daar op straat te spelen. Enkele ouders zaten daar hun kinderen op te wachten (er zijn 2 shiften voor naar school te gaan, de voormiddag en de namiddag) en het duurde niet lang of zij speelden ook mee. We leerden intussen al enkele typische spelletjes van hier wat erg tof is.
Het was uiteindeiljk woensdag dat de storm gigantisch hard doorbrak dus toen konden we niet gaan. Die tijd hebben we dan gebruikt om extra materiaal te kopen voor de komende weken.
Donderdag was weer zo'n geweldige dag. De storm was immers noordwaarts getrokken zodat het goed genoeg weer was om naar Payatas te gaan. We gingen dit keer naar nog een andere plaats om zo veel verschillende kindjes te kunnen bereiken. Toen we onderweg waren naar die plaats zagen we dat al heel wat kindjes ons waren gevolgd. Onder hen waren er enkele bekende gezichten en dat deed ons echt wel deugd. Zo weten we dat de kinderen blij zijn met wat we doen en dat is het mooiste geschenk dat ze ons kunnen geven...Uiteindelijk waren er echt heel veel kindjes die mee kwamen doen.
Naarmate we meer rondlopen in Payatas, worden we steeds meer en meer geconfronteerd met de armoede. Bepaalde delen van de wijk zijn echt onmenselijk om in te leven en toch moeten zovelen het hiermee stellen. Ook de stank is met dit weer op vele plaatsen niet te negeren...Door de storm is een groot deel van de wijk nu een echte modderpoel geworden. Gelukkig komen er steeds meer en meer verhardde padjes. We zijn intussen ook op een plaats gekomen waar we een beter zicht hadden op de echte vuilnisbelt. De foto's hiervan volgen zo snel mogelijk. We mogen, zoals al eerder gezegd, niet te dichtbij komen en zeker niet met fototoestellen. Waarom is ons nog steeds niet helemaal duidelijk. Blijkbaar zouden ze schrik hebben dat we daar geld uit zouden slaan als we foto's hebben van dichtbij.
Vandaag bleven we op school. Het was namelijk viering van de nutrition month. Al een hele maand werken de kinderen hier rond gezond eten en vandaag was het hoofdspektakel. Elke grade maakte een voedzaam gerecht en een poster. Wij waren dan de jury en moesten kiezen wat we het beste vonden. Het was echt erg leuk al is het natuurlijk niet fijn als je kindjes moet teleurstellen omdat je hun gerecht niet kiest. Even een kort overzichtje van wat we te eten kregen:
grade 1 maakte fruitsla met kokosmelk
grade 2 maakte crackers met tonijn, wortel, kaas en mayonaise
grade 3 maakte overheerlijke loempia's met bananenbloesem (we kozen hen als winnaars!)
grade 4 maakte tofu met een sausje met onder andere komkommers
grade 5 maakte bonensoep met vis
grade 6 maakte groentenhamburgers met als vleesvervanger een pompoenpannenkoek
En als je dacht dat dit alles was, dan ben je mis! In de namiddag waren namelijk de ouders aan de beurt! Niet minder dan 18 groepjes presenteerden overheerlijke typisch Filippijnse gerechten. De tafels stonden echt bomvol eten. Enkele van onze favorieten:
erwtjes met varken en wortel (het is lekkerder en ingewikkelder dan het klinkt)
ananasmarmelade
mango-lemon-sap
look-vis-balletjes
loempias
pompoenpudding
kip met aardappel en ananas
De ouders moesten eerst hun gerechten presenteren en zeggen wat er zo gezond aan was en ook hoeveel het kostte. Na het jureren (wat echt supermoeilijk was omdat er minstens 50 verschillende gerechten waren, gelukkig waren nu ook de leerkrachten mee jury) wisselden de ouders dan recepten uit. Helaas waren die in het Tagalog zodat we er niets van begrepen...Misschien moeten we toch proberen nog enkele recepten te bemachtigen om thuis na te kunnen maken. Al kan dat misschien wel moeilijk zijn omdat ze hier heel veel ingredienten gebruiken die bij ons niet bekend zijn.
Nu is het weekend en tijd voor wat ontspanning. Zondag gaan we samen met wat mensen van de school naar lake Taal waar ook een vulkaan is. Nadien gaan we waarschijnlijk nog naar Pagsanjan, een wilde rivier waar je met een bootje af kan gaan (en waar ook aapjes zitten die we hopelijk kunnen zien). Als er nog tijd over is gaan we naar de stad (manilla dus) om daar vanop de baai naar zonsondergang te kijken. Echt uitrusten zit er dus niet in want we vertrekken al om 5 uur 's ochtends...We zullen dus morgen goed uitslapen.
We hebben wel al een andere ontspanning geregeld, namelijk een verblijf in Palawan. Dit is een ander eiland, waar er naar het schijnt heel mooie witte stranden zijn en prachtige natuur. Ergens wringt het wel dat wij kunnen ontsnappen aan de ellende van Payatas terwijl de kindjes daar echt leven en waarschijnlijk nooit veel verder zullen komen dan die buurt...Het is zoals teacher Thirzo tegen ons zei: you're lucky to be white...
...ze hier in plaats van de f en de v een p of b zeggen? Dat heeft soms wel grappige gevolgen zoals bijvoorbeeld happy trappic in plaats van heavy traffic. Ook hadden we pas na een tijdje door hoe ze hier 'groente' zeggen. Voor ons klonk het al die tijd als 'biestieboel', maar het is dus gewoon vegetable heel erg gek uitgesproken. Wij maar denken dat ze het altijd over een heel speciale groente hadden die we niet kennen in Belgie.
...we vaak het spelletje spelen 'Probeer met zoveel mogelijk in een jeepney te geraken'? Als we al helemaal op elkaar gepropt zitten, stopt de chauffeur toch nog om nieuwe mensen er bij op te laten. Elke passagier brengt namelijk erg noodzakelijk geld op.
...hier de regering ook niet geweldig goed draait? Er is erg veel corruptie, want als er vanuit andere landen hulppakketten worden gestuurd, verdwijnen die vaak in de handen van de hoge pieten.
... de dag hier begint om 5 uur 's ochtends en eindigt om 21 uur?
...blanken per definitie Amerikaans zijn en Amerikanen per definitie Joe heten?
... we helaas nog geen enkele nacht goed hebben geslapen door het verschrikkelijk hete weer, het slechte bed en het lawaai van voorbijrijdende jeepneys?
...ze vaak she in plaats van he zeggen, zodat het soms echt moeilijk is om mee te zijn over wie ze het nu juist hebben
...als je hier in een klein winkeltje drank koopt, je dat dan krijgt in een plastic zakje met een rietje omdat ze geen glazen flesjes willen geven vanwege het leeggoed?
...we hier elke dag nog nieuwe stukken van Payatas ontdekken? De arme sloppenwijken rond de vuilnisbelt zijn echt enorm uitgestrekt.
...sommige kindjes van de school ons nu ook al Marimar en Sergio noemen, naar de hoofdrolspelers van een erg populaire Filippijnse telenovella (http://en.wikipedia.org/wiki/MariMar_(Philippine_TV_series))?
...ze hier tal van producten verkopen om witter te worden?
...alles hier echt geweldig goedkoop is? Een zakje met 10 mini chocoladekoekjes kost hier bijvoorbeeld 1 peso, wat overeenkomt met 1,4 cent.
...hier geweldig veel fastfoodrestaurants zijn? Uiteraard is er McDonalds maar daarnaast echt nog 10tallen andere dingen met als populairste de Filippijnse Jollibee.
...de leerkrachten hier 130 euro per maand verdienen?
...we de man hebben ontmoet die aan het hoofd staat van filters (om het even wat voor soort)?
...de burgemeester van dit dorpje hier geen ziekenhuis in de buurt wil, tenzij het zijn naam heeft? Er is namelijk een man uit Nederland die hier een ziekenhuis wil oprichten en voor alle voorzieningen zal zorgen, maar dit wordt dus niet toegelaten...
... het fruit hier echt overheerlijk is en ze veel soorten hebben die wij niet kennen?
...afstand hier wordt uitgedrukt in hoeveel ritten je met de jeepney moet doen? Hoelang die ritten duren zeggen ze er echter nooit bij.
...we de man of vrouw die de ventilator bedacht erg dankbaar zijn?
Het is eindelijk gelukt om foto's op de computer te krijgen! Ziehier een kleine selectie:
(De storm was toch niet zo erg als voorspeld was zodat we toch naar Payatas konden. We hebben heel veel lachende gezichtjes gezien dus voor ons is de dag meer dan geslaagd! De onderste 4 foto's zijn van vandaag)
kindjes van de Papaya-school
Nog meer kindjes van de Papaya-school
De schooljeepney brengt de kinderen terug naar hun huis op de Payatas-vuilnisbelt.
Het armste deel van het dorpje Kasiglahan op enkele meters van de school.
De prachtige omgeving!
1 van de talrijke jeepneys.
Man die met de boot boodschappen rondbrengt op de rivier waar we zijn gaan zwemmen. (let op de sterke stroom :))
Wawa-rivier waar we dus zijn gaan zwemmen (aan de bamboe-huisjes zie je duidelijk dat de tyfoon veel heeft verwoest)
De keuken van ons huisje op school.
De kindjes van grade 2 maken tekeningen voor de kindjes in Belgie.
Het resultaat mag gezien worden!
's Middags eten de kinderen per grade in de overdekte binnenplaats.
Ze waren dolgelukkig met hun windmolentjes!
De kinderen kregen eten van de mensen die ons begeleidden bij het spelen met de kinderen op Payatas.
De beelden spreken voor zich...
Kat-kat, Michelle en Erica, 3 zonnetjes van Payatas!
Hier zijn we weer lieve mensen allemaal! Vandaag was onze eerste 'werk'-dag en die zorgde voor heel veel nieuwe indrukken. In de voormiddag hebben we op het schooltje gewerkt. In Belgie hadden de kinderen van de Klare Bron (school in Heverlee) tekeningen gemaakt voor de kinderen hier en die konden we nu dus afgeven. We gaven ze aan de kinderen van grade 2 en die waren er echt heel enthousiast over! De tekeningen preiken nu al aan de muur. Daarna maakten de kinderen zelf een tekening en het was echt leuk om ze bezig te zien. Heel nauwkeurig en zorgvuldig schreven ze hun naam en de titel My Favorites. Het resultaat is erg mooi, de kinderen in Belgie zullen blij zijn!
Tijdens de lunchpauze maakten we windmolentjes van materiaal dat we meekregen van de Zeeman. Elk kindje kreeg materiaal om zo'n molentje te maken. De kinderen waren echt volledig door het dolle heen. Ze liepen rond om het te doen laten draaien, en als er een windstoot kwam was het plezier helemaal compleet! Toen we ze daarnet zagen vertrekken naar huis liep iedereen nog steeds erg trots met zijn windmolentje rond. De ouders zorgen voor het middageten en kuisen ook het gebouw en nadat alle kinderen terug naar hun klas waren kwamen zij als verlegen kindjes ook materiaal vragen voor een windmolentje voor hun kinderen :).
Na de middag zijn we dan naar Payatas gegaan. Wat we daar zagen was onvoorstelbaar en heeft ons diep geraakt. Dit was werkelijk het ergste dat we ooit al hebben gezien en waarschijnlijk ooit nog zullen zien. We hadden al heel wat foto's en beelden gezien maar als je het daar echt ziet, is het nog veel erger. We kunnen, nu we hier terug op school zijn, er nog steeds niet goed bij dat zoiets nog kan. Er raast momenteel een storm door deze streken zodat het bijna voortdurend regent en als je bedenkt dat er nauwelijks verharde wegen zijn, vraag je je af hoe de mensen daar moeten overleven. Doordat het regende zaten ook heel wat kinderen "binnen", maar met degene die er waren hebben we leuk gespeeld. Toen de jeepney ons kwam halen konden ze moeilijk afscheid nemen en renden ze nog lang (op hun slippers die minstens 5 maten te groot zijn) de jeepney achterna... Vanwege de storm die morgen heel fel zou zijn kunnen we er dan helaas niet naar toe...We hopen echter woensdag zeker terug te kunnen gaan!
Toen we pas op Payatas aankwamen besloten we eerst wat rond te wandelen om de omgeving te verkennen. Dit liep echter bijna slecht af. We waren op weg naar de grote vuilnisberg via een weg die ook door vuilniswagefns werd gebruikt, maar toen we er bijna waren werden we ineens tegengehouden "Hey! What are you doing here?". Een boze man in een oranje pak hield ons tegen en vroeg of we een toelating hadden om daar te lopen...Woeps...We liepen dan maar snel terug naar de sloppenwijken en toen we hem uitlegden wat we kwamen doen was hij ineens een stuk vriendelijker. Blijkbaar moet je op die weg een toelatingskaart hebben. Ook hoorden we van Ate Jo achteraf dat als ze zouden gezien hebben dat we een fototoestel bijhadden op die weg, ze het in beslag zouden genomen hebben omdat je geen foto's van de vuilnisberg mag nemen. We werden nog even naar meer van die oranje mannetjes gebracht die ons vertelden waar we zo'n vergunning konden halen als we dat wilden. Dat was wel grappig, want zoals al eerder gezegd, het engels van de Filippino's is niet altijd even geweldig. Opeens vroeg de man "Do you speak English?" waarop wij natuurlijk ja antwoorden en toen zei hij "Then why don't you understand me?!". Gelukkig verwachtte hij geen antwoord :).
Even nog wat meer over de afgelopen dagen. Gisteren zijn we gaan zwemmen in een prachtige omgeving in een rivier. Deze had echter een sterke stroom wat het wel moeilijk maar ook grappig maakte. Het was een welkome afkoeling en zelfs even hadden we het lichtjes koud :). Toen we terugwandelden begon het te regenen en toch blijven de mensen zich buiten wassen...erg absurd...Wat ook absurd was, was dat je daar in zo'n mooie natuurlijke omgeving was en ineens hoor je kei luide karaoke-muziek. Iets typisch voor op zondag hier blijkbaar... We hebben intussen ook al onze eerste ervaringen gehad met het openbaar vervoer, de jeepney. Die dingen zijn echt ongelooflijk cool. Ze lijken op een kruising van een bus en een jeep en maken een hels lawaai als ze proberen op te trekken. Het zijn dan ook halve krotten. Het systeem is erg eenvoudig: als je er een ziet waar je op wil, zwaai je gewoon even. Als je er terug afwil roep je ofwel luid "Para po" (=stop aub) ofwel trek je aan een koord die over het dak loopt ofwel klop je op het dak. De chauffeur stopt dan quasi-onmiddellijk. Haltes hebben ze hier af en toe wel, maar dat is geen belet om op eender welk moment te willen stoppen, zelfs niet als de jeepney ook al een meter er voor is gestopt. Toen wij gisteren de jeepney namen, stopte hij op 5 meter van de papayaschool, en toen we begonnen uit te stappen riep Ate Jo meteen "No, we aren't there yet". Dus kropen we er terug in om 2 seconden later toen hij wel echt vlak voor de deur stond uit te stappen. Jeepneys hebben trouwens ook geen deuren. Dat maakt het wel spannend met dit weer, want ze hebben hier geen goede riolering zodat er soms echt een halve meter water op de straten staat. Een schamel doekje moet je dan beschermen...Ach, het heeft wel zijn charme :).
We gaan hier trouwens door het leven als Ate Niel (ze krijgen Nele maar niet juist uigesproken...) en Kuya Jan. Dit betekent grote zus en grote broer. Vandaar dat ook Josephine Ate Jo wordt genoemd, ook door ons. Als we nu dus ergens een klas binnengaan, zeggen ze niet langer in koor "Goodmorning visitors", maar "Goodmorning Ate Niel and Kuya Jan". Echt enorm schattig om te zien. Als we dan antwoorden met "Magandang umaga" beginnen ze direct te lachen. We doen ons best om af en toe wat woordjes Tagalog te spreken, maar het is absoluut geen eenvoudige taal. Hopelijk leren we rap nog wat meer woordjes, want de kinderen op de vuilnisbelt spreken helaas geen Engels en de jongste kinderen hier op school ook niet echt veel. Ze leren wel al vanaf de kleuterschool Engels en leren het dan zelfs ook al schrijven. De scholen voor de arme kindjes zijn vaak opgericht door Christelijke organisaties, en dat merk je ook wel in de opvoeding. Vandaag zagen we in een boekje van de kleuterschool dat ze tekeningen moesten maken van "Non living things that man created" en "Non living things that God created".
Nu wordt het hier al bijna tijd om naar bed te gaan, want we moeten hier erg vroeg opstaan (6 uur!) en door de hoge temperaturen is slapen niet altijd even gemakkelijk (het gamele bed kan daar ook wel iets mee te maken hebben...:)).
Kort samengevat: we hebben een prachtige dag achter de rug ondanks het slechte weer en gaan moe maar uiterst voldaan ons bedje induiken!
Tot binnenkort,
Ate Niel en Kuya Jan
PS De computer hier slaagt er maar niet in om het fototoestel te herkennen, dus voorlopig zullen jullie ons moeten geloven op ons woord dat de kindjes hier enorm schattig zijn :). Morgen proberen we op een andere computer de foto's te zetten.
Ziezo, ons eerste berichtje live vanuit de Filippijnen! De vlucht is goed verlopen ondanks de extreem lange duur (bijna 13 uur vanuit amsterdam! In Manilla werden we meteen ontvangen door een heel enthousiaste Josephine en Carol, 2 mensen die hier op de school werken waar we verblijven. Zij brachten ons in een uur naar de school. De rit was meteen ons eerste avontuur. verkeersregels zijn hier bijvoorbeeld nog niet uitgevonden (of worden toch niet opgevolgd ondanks de grote aanwezigheid van de politie die lachend naar de situatie kijkt). Het is dan ook niet duidelijk waarom er rijvakken staan afgelijnd als iedereen toch maar rijdt waar hij plaats heeft! Onderweg zagen we ook al veel sterke contrasten. Zo zie je bijvoorbeeld torenhoge moderne gebouwen met daarvoor armzalige sloppenwijken. Josephine en Carol probeerden ons onderweg al heel wat te leren van de omgeving maar dat ging soms wat vlug. Hun Engels is vaak met een gek accent zodat het soms moeilijk te begrijpen is, maar daar zullen we wel aan wennen zeker? Toen we hier op het schooltje aankwamen werden we direct bestormd door vele nieuwsgierige kindjes. Toen we even later (na een korte rustpauze want we waren en zijn nog steeds erg moe van de reis en het tijdsverschil) afkwamen met het fototoestel was het helemaal compleet. Eerst wat verlegen maar nadien wouden ze in alle mogelijke poses gefotografeerd worden (we proberen zo snel mogelijk wat foto's online te zetten). Tot dusver hadden we nog neits van het regenseizoen gemerkt: stralende zon en ietwat beklemmend warm. maar toen we daarnet met Josephine in het nabijgelegen dorpje werden rondgeleid (en overal als de grootste bezienswaardigheid in eeuwen werden beschouwd) was het ineens zo ver! Een gigantische regenbui. Meteen verdween de gezellige drukte op straat. Wij lieten het echter niet aan ons hart komen want de regen zorgde voor een aangename en meer dan welkome verfrissing! En hier zitten we nu dan, van kop tot teen doorweekt, achter de computer van de headteacher, speciaal om jullie op de hoogte te houden van ons wedervaren :). Normaalgezien zullen we dus wel regelmatig iets kunnen posten op onze blog. Nu op naar ons volgend avontuur: onze eerste warme Filippijnse maaltijd :).
Kortom, het was een dag met al zeer veel indrukken! We zijn blij dat we zo goed worden opgevangen want het is natuurlijk wel een seieuze aanpasssing. Vanavond vroeg in bed en hopelijk kunnen we ondanks de warmte goed slapen, want dat is wel nodig nu :).
Groetjes en tot gauw!
Jan en Nele
P.S. we zijn het makkelijkst te bereiken via janennele.kq@gmail.com of door gewoon iets op de site achter te laten!
Hieronder enkele sfeerfoto's van de spaghetti-avond. Wil je een van deze foto's in het origineel formaat (dus betere kwaliteit), mail ons dan gerust. Er zijn veel meer foto's getrokken, maar we kunnen ze uiteraard niet allemaal online zetten. Zag je tijdens het hele gebeuren een flits in jouw richting, en wil je graag die foto zien, dan mag je ons ook altijd mailen!
Jan scheidt deskundig talloze eieren
Voor zoveel volk zijn natuurlijk immens grote potten nodig!
De eerste gasten!
En het volk blijft maar binnenstromen...
Zowel jong...
... als iets ouder, genieten van de spaghetti.
2 van onze geweldige medewerkers aan het werk
Kan de auto met nummerplaat (we zijn hem intussen al vergeten) zich verplaatsen?
We presenteren u....ALAXY DOWN TO YOU!!!!
Het beste publiek dat ze al hadden gehad...
Drummer Jorn met zijn hypercool drumstel!
Gitariste Sarah
Het wildenthousiaste publiek
Zanger Toon
Bassist Dries
Toetsenist en mondharmonicist (is dat een woord?!) Jan
En om 23u30 vonden we eindelijk toch eventjes de tijd om te genieten van een heerlijke spaghetti!
De spaghetti-avond is achter de rug en we kijken er zeer tevreden (maar ook een beetje moe :)) op terug! We vonden het echt geweldig dat jullie met zovelen zijn gekomen! We beloven jullie dat jullie geld in goede handen is en dat ook de kinderen in de Filippijnen er erg blij mee gaan zijn! Ook nogmaals bedankt aan alle vele helpers! Zonder jullie was het absoluut nooit gelukt! Een extra dankjewel gaat uit naar onze ouders, want zij zijn een heel grote steun doorheen dit spannende avontuur!
Zoals jullie misschien wel gemerkt hebben, zijn er ook heel wat foto's getrokken op de spaghetti-avond. Deze komen zo snel mogelijk online, dus hou de site in de gaten :).
Ilse Van Hoecke ging in 2006 samen met de mensen van 11.11.11 naar de Filippijnen. Daar bezocht zij onder andere de vuilnisbelt waar wij binnenkort naar toe trekken. De Rode Loper heeft hiervan een reportage gemaakt en dit is te bezichtigen via deze link.
Na het advies van de adviescommissie internationaal en de administratie van 17/03/08, heb ik beslist uw aanvraag in het kader van het decreet jeugdbeleid hoofdstuk internationale projecten goed te keuren.
Dit is het begin van de brief die we vrijdag kregen! Absoluut goed nieuws dus!!
Even wat meer uitleg: De Vlaamse Gemeenschap wil jongeren steunen die een eigen project uitwerken om in het buitenland te realiseren. Jongeren die hierin geïnteresseerd zijn kunnen terecht bij Jint. Jint werd in 1989 opgericht door de Vlaamse regering, in overleg met de Vlaamse jeugdorganisaties en kreeg van daaruit de opdracht mee om de internationale mobiliteit en samenwerking van jongeren en jeugdorganisaties te stimuleren en te ondersteunen. Wie een kortetermijn project wil uitwerken (van 4 tot 13 weken), kan terecht bij de mensen van Extra Time. Zij geven je advies over hoe je dit het beste aanpakt. Een grondige voorbereiding is namelijk essentieel! Uiteindelijk vul je dan een aanvraagformulier in dat wordt gestuurd naar het Ministerie van de Vlaamse Gemeenschap. Vanaf dan is het afwachten, want aan de hand van dat formulier beslist een commissie je project al dan niet te steunen.
Wij hebben dus het geluk dat de overheid bereid is wat geld opzij te zetten voor ons project, dus vanaf nu kunnen we trots het logo van de Vlaamse Overheid aan onze site toevoegen.
De Filippijnen zijn een republiek in zuidoost Azië. De archipel bestaat uit 7107 eilanden, waarvan de grootste twee Luzon en Mindanao zijn. Deze beide eilanden beslaan samen zo'n tweederde van de oppervlakte van het land, dat 9 maal zo groot is als België. De hoofdstad van de Filippijnen is Manilla. Net buiten het centrum van Manilla ligt de Payatas-vuilnisbelt. Ruim 30.000 mensen leven van deze enorme berg afval. Ze verdienen hun geld door afval te verzamelen en te scheiden; de één blik, de ander plastic of karton. Ook kinderen werken vaak al vanaf heel jonge leeftijd mee. De fotos op de voorpagina zijn genomen op Payatas. Deze kinderen leven vaak op straat en leiden een uitzichtloos en hard bestaan waardoor ze soms verslaafd geraken aan lijmsnuiven. De foto's hierbij gevoegd zijn genomen op de Payatas-vuilnisbelt. Op Payatas wordt naast huisafval ook regelmatig afval van ziekenhuizen gedumpt. Alles samen een enorme bron van ziekten. Het komt dan ook regelmatig voor dat een klein wondje leidt tot grote complicaties, waar een arts en ook medicijnen bij moet komen. Helaas ontbreekt daarvoor veelal het geld
Ons project bestaat erin de kinderen die op deze vuilnisbelt leven te animeren. Zo krijgen zij de kans om zich nog eens kind te voelen. Door met een mobiel atelier rond te trekken in de krottenwijken rond de vuilnisbelt, kunnen de kinderen met ons spelen en knutselen.
Dit project hebben we zelf volledig uitgewerkt, maar we krijgen wel steun van de stichting Kalinga (zie ook www.kalinga.nl). Stichting Kalinga is een door vrijwilligers gerunde Nederlandse organisatie die zich al meer dan vijf jaar inzet voor kansarme (straat)kinderen op de Filippijnen. Ze biedt hulp met een structureel karakter. Hulp die de vicieuze armoedecirkel waarin de kinderen zich bevinden kan (helpen) doorbreken. De kinderen wordt een handvat geboden waarmee ze uiteindelijk zelf die plek in de maatschappij kunnen opeisen waar ze recht op hebben.
Eén van de belangrijkste projecten van Kalinga is de Papaya-school. Papaya staat voor gratis onderwijs voor de zeer arme kinderen van de Payatas vuilnisbelt en de gebieden daar omheen, die anders kansloos zouden zijn. Op deze school zullen we ook éénmaal per week meehelpen bij bijvoorbeeld sport- en knutselactiviteiten.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
.
