Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
02-10-2017
De dagen na Maria
Het ergste van alles is dat we onze familie en vrienden niet kunnen contacteren; hen niet kunnen vertellen dat we veilig zijn. Weten dat zij niet weten wat wij weten; echt vreselijk. Ook Thierry kan zijn vriendin een paar dorpen verder niet contacteren; en alle wegen zijn geblokkeerd door ontwortelde bomen, weggevlogen daken, omgevallen elektriciteitspalen en overal daarvan draden! We maken zelf de weg naar beneden vrij. Een heel karwei. Op donderdag proberen we eindelijk naar Canefield te geraken; wat we onderweg zien is weer niet te beschrijven (ook de foto's op Fb kunnen niet weergeven wat er op zo'n moment door je heengaat!). Niet alleen de beschadigde huizen maar ook van de natuur schiet niets over! Dorpen die je daarvoor niet eens zag liggen door de bomen en al dat groen, tonen nu hoe erg ze eraan toe zijn! Vlak voor Massacre (we stappen uit omdat alles stilstaat) merken we ineens dat we berichten kunnen sturen, telefoneren niet maar we kunnen onze ouders sms'en dat we veilig zijn! Wat een opluchting langs beide kanten! De weg door Massacre is vreselijk; zoveel verwoest en overal water. Ellende en nog eens ellende. Van het paradijs Dominica schiet niets over. Canefield het dorp van Jacky (Thierry's vriendin) bezorgt ons ook weer rillingen. Jacky is gezond en wel maar van haar huis schiet niet veel over! Ze raadt ons ook aan zeker niet verder naar de hoofdstad te rijden; te gevaarlijk. De avondklok is ondertussen trouwens ingesteld!
Het is gewoon niet in woorden uit te drukken wat we zagen de dagen na Maria. Boven op "onze berg" zaten we eigenlijk afgeschermd van de ellende beneden. Wij hebben water, elektriciteit en voldoende voedsel. Dat is ook de reden dat we besluiten Thierry niet in de steek te laten en hem verder te helpen. Als eerste "bezoeken" we Mero, ons eigen dorp! Wat je op de moment voelt is onbeschrijfbaar. Foto's op FB!
Eindelijk na 10 lange dagen kan ik weer wat op de Blog schrijven. Even terug in de tijd! Sinds het weekend weten we dat de orkaan Maria onderweg is. Er wordt gezegd categorie 1. Dus Thierry vindt het eigenlijk best goed dat zijn gebouwen "getest" gaan worden. Een prima "oefening" volgens hem om te weten hoe stevig de gebouwen (opgetrokken uit hout en gegalvaniseerde platen) zijn die hij allemaal eigenhandig en zonder bouwervaring (hij is wel ingenieur) daar neerzette. Maandag starten we dus met alles extra te verankeren. Thierry vraagt Jana op zich tussen 2 daken te wringen om alles extra vast te zetten en om het allemaal nog wat "gevaarlijker" te maken, begint het ook nog te regenen. Oppassen dus om niet weg te glijden. Jana heeft het best moeilijk op die moment maar ze fikst het! Fier op mijn dochter. Maar gedurende de dag worden de berichten steeds onheilspellender! Maria weet op korte tijd op te klimmen van categorie 1 naar 3 en vervolgens tegen de avond naar 5! Wow dit is niet de test die Thierry zich had voorgesteld. Tegen de avond krijgt Thierry bericht van Kiki (zijn vriendin) die wilt dat we een ander onderkomen zoeken dan de container! Wij hadden ons ondertussen ook al afgevraagd hoe we daar de nacht zouden doorbrengen; achter elkaar staanden op een rij??? Want de container geraakte stilaan vol met huishoudmateriaal. Iets na 18 uur vertrekken we dan, nadat we eerst nog kwartier in de overeenweerwiegende auto moeten wachten omdat Thierry iets vergeten is! En dan de heuvel af op zoek naar stevig onderdak. Dat vinden we bij Careen een vriendin van Thierry op nog geen km van Tikaz. Careen en haar mama (die ook ergens anders woont en naar daar komt voor bescherming) ontvangen ons met open armen. Elektriciteit is er ondertussen al niet meer. We eten nog iets terwijl de wind steeds heviger wordt. Omdat we schrik krijgen dat de ramen en deuren en zelfs het dak het zullen begeven, leggen we een matras op de plaats die het veiligste lijkt en brengen daar met 6 de nacht door. Thierry zet af en toe wat klassieke muziek op met zijn gsm en de mama van Careen zingt geregeld rustgevende psalmen. Ondertussen horen we buiten vanalles rondvliegen. Angstaanjagend! Omstreeks 22 (denk ik) plotselinge stilte! We bevinden ons nu in het oog van de orkaan! Even een snelle check rond het huis om te zien of alles nog heel is! Oef! Ja dus! Dan na ongeveer 3 kwartier barst de hel weer los; wind komt nu van de andere kant en is nog heviger! En dan de deur die bijna openvliegt; met behulp van een verlengkabel kunnen we ze dichthouden! Uren schuiven voorbij! Tegen de ochtend (nog steeds stevige wind en regen) zien we de ravage! Er hangt geen blaadje meer aan de bomen en massa's bomen liggen tegen de vlakte. Ook zowat alle elektriciteitspalen zijn omgewaaid. De meeste huizen in de omgeving hebben geen dak en/of ramen meer. Sommige huizen liggen volledig plat! Ik kan niet beschrijven wat voor gevoel dat geeft. Thierry wil zo snel mogelijk (alleen) naar Tikaz gaan kijken. Hij vreest het ergste! Hij moet te voet want de weg is volledig versperd. Na een dik half uur keert hij weer met een smile op zijn gezicht "Tikaz is alive"! Hier en daar een stuk dak, alles kletsnat en blaadjes op de vloer en in alle spelen en kieren. Na het ontbijt gaan we samen naar boven. Onderweg maken we de weg zo veel mogelijk vrij. Met 4 beginnen we aan de opkuis.
Samen op de matras! Samen overleefden we Maria - orkaan categorie 5! Het huis dat ons bescherming bood! Dank je Careen!
