06.15, we stappen uit de wagen en gaan op weg naar de west-gate, samen
met nog een aantal andere buitenlanders en wat Indiërs. Aangezien wij onze
tickets reeds op zak hebben komen we als eerste toe. Het is nog wachten tot
kwart voor zeven tot de poort open gaat.
07.45, de poorten gaan open, we moeten eerst door een metaaldetector
vooraleer we naar de echte ingang kunnen wandelen. Vanuit de east-gate en de
middle-gate komt er eveneens volk afgelopen. Dan komt het hoogtepunt, we
wandelen door de hoofdpoort en aanschouwen dit prachtig gebouw. We maken een
reeks foto's (de bekende met de weerspiegeling in het water) vooraleer er teveel
toeristen binnen zijn. Ondertussen worden we aangesproken door een
"medewerker/gids" en worden we meegenomen naar een aantal plaatsen
van waaruit we terug een aantal mooie kiekjes kunnen schieten. De zon is
ondertussen aan de horizon verschenen en geeft een mooie roos-oranje gloed op
het marmeren bouwwerk. Gewoon prachtig.
We bedanken onze tipgever met een tip en lopen nog wat rond om het
schouwspel te bewonderen. Wanneer we de moskee willen binnen gaan moeten we
sokken over onze schoenen trekken, het is onmogelijk om alle schoenen van de
bezoekers te bewaren. Ook binnenin is alles uit marmer vervaardigd en is alles
zeer symetrisch opgebouwd. Typisch voor de Islam is dat er geen personen worden
afgebeeld dus hier ook de wederkerende patronen van bloemen, krullen en
geschriften. Binnen mogen er geen foto's genomen worden.
Buiten gaan we eventjes uitrusten op een bank en slaan de vele toeristen
gade. Er is vandaag in Agra een grote verkiezingsmeeting en men verwacht
vandaag zo'n 65000 bezoekers te ontvangen!
Terug in de B&B gaan we eerst ontbijten en maken nog een praatje met
het Engels koppel. We rijden tot aan het Agra fort voor een foto (hebben echt
geen zin in nog een fort bezoek) en nadien gaan we nog even binnen in de Baby
Taj Mahal. Hier is het veel minder druk en na dit bezoek vertrekken we richting
Delhi. Over de 200km rijden we zo'n 5 uur! We stoppen bij een grote mall
(shoppingcenter) en zijn blij eens te kunnen winkelen zonder voortdurend
aangesproken te worden. Hier hebben ze alle westerse merken maar de prijzen
liggen niet echt lager dan bij ons. We lopen het Hardrock café binnen om mijn
collectie T-shirts uit te breiden en nadien gaan we een hapje eten.
Na bijna 3000 km komen we aan bij ons hotel, niet hetzelfde van in het
doorgaan maar dit is niet echt veel beter, één dag langer kunnen we nog wel
aan. Ik probeer nog om online onze plaatsen op het vliegtuig te reserveren maar
helaas lukt dit niet, we zullen het op de luchthaven moeten doen.
Vanavond onze laatste nacht op Indiaase bodem, we zullen blij zijn om in
ons eigen bedje te kunnen slapen.
Deze ochtend worden we verwacht voor het ontbijt bij Mevr Jaimala, de
bezieler van "the Childrens village". Na een korte wasbeurt, alles is
buiten te doen, kloppen we bij haar aan. Zij en haar man hebben er ook de nacht
doorgebracht. Meestal komt ze wekelijks langs om te zien hoe de werking loopt
en een paar financiele zaken te bespreken met de andere medewerkers. Hugo zorgt
van zijn kant voor een financiele inbreng vanuit België. Hij heeft ondertussen
een aantal sponsors gevonden waarmee de rest van het schooltje kan worden
gebouwd.
Er is ook nog een Amerikaans koppel aanwezig, hij maakt een
filmreportage over het project en zij voert de stoffen, vervaardigd door de
vrouwen uit het dorp, in in Amerika om ze tegen een "fare price" te
verkopen.
We kunnen jammer genoeg niet blijven voor het huwelijksfeest want onze
volgende rit kondigt zich opnieuw aan. We vertrekken rond tien uur richting
Agra maar maken nog eerst een tussenstop bij de apentempel. Een tempelcomplex
waar de apen het voor het zeggen hebben. In feit is het gewoon een
toeristenlokker, aan de ingang wordt er voeder verkocht en dan kan je gedurende
de wandeling op verschillende plaatsen de apen voederen. Het zijn er heel wat
en ze komen zo uit je hand eten, sommige zijn wat gulziger en proberen gans je
hand leeg te grijpen. In het complex zijn er een aantal waterbasins waar er
weerom gebaad en gezwommen wordt, alles behalve hyghienisch maar dat zijn we
ondertussen gewoon. Ook het ganse complex is een grote vuilnisbelt, triestig om
zien.
Tegen 5 uur komen we aan in Agra waar we eerst onze tickets gaan kopen
voor de Taj Mahal. 20 roepie voor de Indiërs, 750 roepie voor de buitenlanders!
Spijtig dat we hem niet meer kunnen bewonderen bij zonsondergang, daarvoor is
het al te laat. We checken in in een B&B, een simpele kamer maar met een
zeer lekkere keuken. De eigenares staat zelf in de keuken en we proeven weer
een aantal verschillende vegetarische gerechten. We maken kennis met een koppel uit Engeland,
zij zijn zoals zovelen op wereldreis iets waar ik wel een beetje jaloers op
ben. Misschien iets voor wanneer ik met pensioen ben
We kruipen er vroeg in want morgen willen we om 06.30 aan de ingang
staan.
Ook het continental ontbijt is uitstekend , we zijn spijtig dat we nu al
moeten uitchecken. We rijden Jaipur buiten voor een bezoek aan het Amberfort.
Het is opnieuw een indrukwekkend bouwwerk en men kan zelfs met een olifant tot
boven gedragen worden. We beslissen om deze toeristische attractie van op een
afstand gade te slaan en gaan te voet naar boven.
Het fort is zijn bezoek waard met een grote binnentuin en een paar mooi
versierde zalen. Blijkbaar hadden ze hier ook al een voorloper van de airco,
via een ingenieus systeem werd water verdampt om op die manier voor afkoeling
te zorgen. Op de terugweg naar beneden maken we nog een praatje met een Duits
koppel dat we reeds in één van onze vorige hotels hadden gezien. Zij hebben het
ook zo'n beetje gehad met tempels en forten. Hun reis duurt 5 maand waarbij ze
nog een aantal andere landen in Azië aandoen.
We rijden nu naar Achrol een klein dorpje buiten Jaipur voor een bezoek
aan het Childrens Village (Vitalyas Udaian) waar Hugo, een Antwerpenaar er
vrijwilligerswerk verricht. Tijdens eerder kontakt deze week bleek dat we er
konden overnachten wat we dan ook zullen doen. De organisatie vangt vooral
wees-en straatkinderen op, geeft hen opvoeding en educatie mee. Ook de
plaatselijke bevolking (vrouwen) worden aangezet om kledij en juwelen te maken.
Ze worden hiervoor betaald en zijn hiermee niet meer afhankelijk van hun
echtgenoot. We worden warm onthaald en hebben geluk, het is vandaag een
feestdag en we mogen aanschuiven voor een uitgebreide lunch. 56 Verschillende
gerechtjes worden op een stuk krantenpapier uitgedeeld, er wordt traditioneel
gegeten met de rechterhand, geen bestek dus. Na de lunch krijgen we een
uitgebreide rondleiding op het erf. We zien de verschillende klasjes,
slaapvertrekken, de keuken en waszaal. Allemaal zeer primitief maar de kinderen
zijn hier gelukkig en zeker van een betere toekomst. Sommige oud-bewoners zijn
reeds afgestuurd aan de universiteit!
Ook ons slaapverblijf is primitief maar we voelen ons hier beter dan in
het hotelletje in Kumbalgarh van een paar dagen geleden. Af en toe valt de
electriciteit uit maar dat zijn ze hier gewoon. Ook de internetverbinding in
het kantoor werkt niet altijd.
Morgen staat hier een huwelijk op het programma. 2 oud-leerlingen en
reeds afgestudeerd gaan hier morgen hun huwelijk vieren. Om dit te vieren wordt
vanavond al een dansavond gehouden waarbij enkele kinderen een demonstratie geven,
een beetje so you can dance in India. Morgen is er geen les dus iedereen is
uitgelaten alhoewel de kleinsten het moeilijk hebben om hun oogjes open te
houden. Rond half elf zoeken we ons slaapvertrek op, de party zal nog tot half
één duren.
Terug geen service bij het ontbijt, we zijn blij dat we kunnen verder
trekken richting Jaipur. Het is de eerste keer dat we op een autosnelweg rijden
maar toch blijkt het ook hier heel gevaarlijk. Iedereen kiest op welk rijvak
hij rijdt wat tot gevaarlijke inhaal manoeuvers kan lijden. Aangezien we geen
hotel op voorhand hebben geboekt, vragen we aan Jaswant of hij iets kent in
onze prijsklasse. Met zijn ogen dicht
(misschien heeft hij wel een fotografisch geheugen) rijdt hij ons in
deze miljoenenstad naar een hotelletje waar we na een kleine inspectie toe
zeggen. Het wordt uitgebaat door Nepalezen, ze dragen allen een uniform en een
barret.
Na een kort middagdutje eten we een kleine snack waarna we ons naar de
oude stad begeven. Jaipur is ook gekend als de roze stad, de stadsmuur en de
gebouwen gelegen in het oude stadsgedeelte, werden hier in een soort roze
gepleisterd omdat volgens de reisgids wit te veel pijn deed aan de ogen. Hier
terug een paleis maar deze keer besluiten we niet binnen te gaan en kiezen voor
een rondrit met een tuktuk. Deze brengt ons eerst naar het waterpaleis en
daarna naar een erf waar de olifanten uitrusten en verzorgd worden na een dag hard labeur.
Alhoewel we tegen de tuktuk driver gezegd hebben dat we geen commerciele
plaatsen willen aandoen, brengt hij ons toch naar een traditionele weverij. Een
man zit achter een oud weefgetouw en we krijgen wat uitleg over hoe de stoffen
worden gekleurd en hoe de motieven met houten stempels worden aangebracht.
Nadien is het natuurlijk tijd voor een bezoekje aan de winkel, we kopen er 2
sjaals voor 400 roepie (2,5 ).
Na dit bezoek vragen we ons af te zetten bij het paleis der winden, een
gebouw waar de vrouwen van de Maharadja het leven op straat konden bekijken
zonder zelf gezien te worden. Aangezien het maar 50 roepie ingang is, beslissen
we om hier nog eens binnen te gaan. Het krioelt hier van de apen, leuk om ze zo
in het wild bezig te zien. Ook deze dieren worden hier getollereerd ook al
durven ze fruit of groenten stelen. Eens buiten lopen we nog wat rond langs de
grote winkelstraten van de bazaar, hier veel beter onderhouden en we worden ook
niet konstant aangesproken. Jaipur is de hoofdstad van Rajasthan hier komen wel
meer buitenlanders.
Na het stadsbezoek brengt Jaswant ons terug naar ons hotel. Het is het
eerste hotel waar met een zekere hyghiene gewerkt wordt. Een zeer proper
restaurant met nette borden en bestek, zelfs de glazen zijn zeer proper en als
toemaatje een kaarsje op tafel. Ook het opdienen gebeurt met een zekere étikette.
Een echte aanrader. Moe maar tevreden duiken we in bed.
Blijkt dat men aan de receptie dacht dat wij bij een groep hoorden want om 06.15 krijgen we een "wake up call", om 07.00 wordt er aangeklopt voor de bagage! De buitenkant van het hotel maakt indruk, dat kan jammer genoeg niet gezegd worden van het personeel. Het duurt zeer lang om een toast met koffie te krijgen, de melk voor de cornflakes blijkt verdwenen te zijn en fruit is er ook niet meer.
Vandaag terug naar Pushkar voor de afsluitende dag. We merken het al wanneer we in de wagen op weg zijn, het is nog veel drukker dan gisteren en moeten de wagen verder van de stad parkeren. Duizenden mensen zijn op weg om te baden of om in één of meerdere tempels offers te brengen. Met de télé probeer ik een paar speciale types op foto vast te leggen maar overal waar je kijkt lopen er die er nog vreemder uitzien. Ook de bedelaars zijn van de partij en vooral de westerse toeristen worden aangeklampt. Op weg naar de kamelenmarkt blijken de straten overbevolkt en blijkt het haast niet mogelijk om er je een weg door te banen. We besluiten rechtsomkeer te maken en nog wat aan het heilig meer uit te rusten en de badende gelovigen te bekijken.
In de late namiddag keren we terug naar de wagen en terwijl we wachten Jaswant slaan we de terugkerende meute gade. Mensen springen de bussen in terwijl ze nog niet helemaal tot stilstand zijn gekomen. Eens gestopt klimmen de mannen op het dak van de bus en wanneer er echt niemand meer bij kan, komen ze terug in beweging. Dit gaat waarschijnlijk nog uren op deze manier doorgaan. Ondertussen is onze driver ook gearriveerd en kunnen we de karavaan volgen. Het is ondertussen donker geworden en deze rit is niet zonder gevaren, we halen voortdurend bussen, traktoren, tuktuk's en andere vervoermiddelen in op een smalle niet verlichte baan. We zijn blij wanneer we heelhuids in het hotel arriveren.
Daar is ondertussen een verlovingsfeest aan de gang en wanneer we na een frisse douche naar de diner room gaan worden we zoals de vorige avond aangeklampt en uitgenodigd om aan het buffet deel te nemen. Deze keer nemen we het aanbod aan en een oom van de bruid loopt met ons mee om alle verschillende gerechtjes toe te lichten. Natuurlijk zijn sommige hapjes redelijk pikant maar onze maag heeft zich daar al een beetje op ingesteld. Vanavond is het dus het verlovingsfeest voor 300 man, morgen is het voor hetzelfde koppel het huwelijksfeest en dit dan voor 3000 genodigden! Rond half tien nemen we afscheid van de oom en gaan we slapen. Iets na elf worden we opgeschrikt door het lawaai in de kamer naast ons, de TV staat waarschijnlijk op maximum, hier helpen onze oordopjes niet meer. Ik bel de receptie en vraag hen om in te grijpen maar dit haalt echter niets uit. Na nog een discussie op de gang blijft alles zoals voorheen, na middernacht wordt het dan uiteindelijk stil. Indiërs hebben zoals we al veel gemerkt hebben weinig respect voor hun medemens.
Redelijk goed geslapen, in de bergen is het sowieso wat stiller. Wanneer we om 08.00 in de eetzaal komen blijken ze nog volop bezig te zijn. Eén iemand is nog wat aan het rond vegen waarbij het stof alleen maar meer verspreid wordt, een ander is met een vuile vod de tafeltjes aan het proper maken om dan nadien met dezelfde vod de glazen af te drogen! Ongelofelijk welke toestanden we hier meemaken en dat voor een prijs waarvoor we al veel beter gediend zijn geweest. Het blijkt een moeilijke bevalling te worden want geen van de opdieners verstaat Engels. Het duurt dan ook een tijd vooraleer we onze bestelling ontvangen. Blijkt dan nog dat onze toast met boter en gelei reeds gesmeerd waren, ik mag niet denken welke handen dit gedaan hebben.
Bij het betalen kunnen we nog iets van de prijs af doen maar het blijft nog altijd te veel. We stappen in de wagen en gaan op weg naar Ajmer waar we ons volgend hotel geboekt hebben. Na het inchecken in het Merwara Estate, een hotel met binnentuin en verschillende gebouwen, rijden we naar Pushkar waar reeds een tiental dagen het Pushkar festival loopt. Dit festival begint met een gigantische veemarkt waar vooral kamelen en paarden verhandeld worden. Naar het einde van de 10 daagse toe wordt het meer religieuzer met het baden in het heilig meer en een bezoek aan de één van de enigste Bramha tempels in India. Van iedere Hindi wordt verwacht dat hij éénmaal in zijn leven deze tempel bezoekt.
Het is er ongelofelijk druk en worden ook uitgenodigd om onze zegening in ontvangst te nemen, uiteraard wordt er een donatie gevraagd en we maken er ons van af met 100 roepie elk, zo'n 2,5. Na dit ritueel gaan we op zoek naar de kamelen, helaas zijn er niet zo veel meer maar we krijgen toch een mooie indruk van het gebeuren. Een beetje verder staat nog een grote kermis met voorhistorische draaimolens en hoe kan het anders met het heel veel lawaai.
Deze avond is het volle maan, het hoogtepunt van het festival en wanneer de zon is ondergegaan wordt er massaal samengetroept rond de ghats, de trappen bij het heilige meer, waar gezongen en gebeden wordt. Na een tijdje hebben we er genoeg van en keren terug naar Ajmer.
In het hotel aangekomen blijkt er een huwelijksfeest begonnen te zijn en na ons diner gaan we in de binnentuin een kijkje nemen. We worden direct een hapje aangeboden maar bedanken vriendelijk, we moeten wel samen op het podium voor het zegenen van de trouwers om nadien op de foto te gaan. Blijkt dat alle genodigden dit moeten doen. Om 23 uur is het gedaan met het feest, bij ons zou het nog maar net beginnen en kunnen we dan toch rustig gaan slapen. Redelijk goed geslapen, in de bergen is het sowieso wat stiller. Wanneer we om 08.00 in de eetzaal komen blijken ze nog volop bezig te zijn. Eén iemand is nog wat aan het rond vegen waarbij het stof alleen maar meer verspreid wordt, een ander is met een vuile vod de tafeltjes aan het proper maken om dan nadien met dezelfde vod de glazen af te drogen! Ongelofelijk welke toestanden we hier meemaken en dat voor een prijs waarvoor we al veel beter gediend zijn geweest. Het blijkt een moeilijke bevalling te worden want geen van de opdieners verstaat Engels. Het duurt dan ook een tijd vooraleer we onze bestelling ontvangen. Blijkt dan nog dat onze toast met boter en gelei reeds gesmeerd waren, ik mag niet denken welke handen dit gedaan hebben.
Bij het betalen kunnen we nog iets van de prijs af doen maar het blijft nog altijd te veel. We stappen in de wagen en gaan op weg naar Ajmer waar we ons volgend hotel geboekt hebben. Na het inchecken in het Merwara Estate, een hotel met binnentuin en verschillende gebouwen, rijden we naar Pushkar waar reeds een tiental dagen het Pushkar festival loopt. Dit festival begint met een gigantische veemarkt waar vooral kamelen en paarden verhandeld worden. Naar het einde van de 10 daagse toe wordt het meer religieuzer met het baden in het heilig meer en een bezoek aan de één van de enigste Brahma tempels in India. Van iedere Hindi wordt verwacht dat hij éénmaal in zijn leven deze tempel bezoekt.
Het is er ongelofelijk druk en worden ook uitgenodigd om onze zegening in ontvangst te nemen, uiteraard wordt er een donatie gevraagd en we maken er ons van af met 100 roepie elk, zo'n 2,5. Na dit ritueel gaan we op zoek naar de kamelen, helaas zijn er niet zo veel meer maar we krijgen toch een mooie indruk van het gebeuren. Een beetje verder staat nog een grote kermis met voorhistorische draaimolens en hoe kan het anders met het heel veel lawaai.
Deze avond is het volle maan, het hoogtepunt van het festival en wanneer de zon is ondergegaan wordt er massaal samengetroept rond de ghats, de trappen bij het heilige meer, waar gezongen en gebeden wordt. Na een tijdje hebben we er genoeg van en keren terug naar Ajmer.
In het hotel aangekomen blijkt er een huwelijksfeest begonnen te zijn en na ons diner gaan we in de binnentuin een kijkje nemen. We worden direct een hapje aangeboden maar bedanken vriendelijk, we moeten wel samen op het podium voor het zegenen van de trouwers om nadien op de foto te gaan. Blijkt dat alle genodigden dit moeten doen. Om 23 uur is het gedaan met het feest, bij ons zou het nog maar net beginnen en kunnen we dan toch rustig gaan slapen.
Roadtrip in Rajasthan
