Reisverslag 10 okt

Dit wordt een prachtige dag. De zon schijnt zoals ze in Iran hoort te doen. Het wordt warm vandaag!

We rijden naar het platteland van Koerdistan (of Kordistan zoals het hier geschreven wordt), naar het dorpje Palangan. De weg ernaar toe loopt door een prachtig berglandschap, en naarmate we naderen verschijnt alsmaar meer groen tussen de eindeloze schakeringen van bruin. De streek is duidelijk erg vruchtbaar. Maar vermits we op een 70-80 km van de westelijke grens met Irak zitten, worden we regelmatig tegen gehouden door (aanvankelijk) politie en daarna militairen. Maar we mogen telkens door. Het paswoord is duidelijk: ‘turista’.

Deze plek is al meer dan 1000 jaar bewoond. De huisjes die ik zie zijn uiteraard niet zo oud, maar toch een paar honderd jaar. En de mensen dragen nog steeds de traditionele Koerdische kleding. We lopen wat verloren tussen al die eeuwenoude huisjes tot onze gids tee, koffie en koekjes serveert. Rechtopstaand eten we die op terwijl de lokale bevolking op onze vingers kijkt. Ik maak de bedenking dat het toch wel niet netjes is dat we hier foto’s komen nemen en niets van de plaatselijke bevolking  consumeren. De gids antwoordt dat hij wel wil maar dat er geen neringdoeners zijn. Gewoon niets.  Ik ga met mijn tasje troost op de richel van een huis in aanbouw zitten en raak aan de praat met een Kurd die wat Engels machtig is. Hij vertelt me dat hij een restaurant heeft en hij vraagt of de groep bij hem willen komen eten. Ik zie de opportuniteit maar wil ten alle prijzen vermijden dat ik de gids publiek dwing zijn programma aan te passen. Dus verwijs ik hem naar onze gids en overtuig de Kurd dat ie maar flink moet aandringen. Ik zie de Kurd naar onze gids 20 m verderop stappen en er ontstaat een geanimeerd gesprek. Effen daarna roept de gids zijn kudde mensen bij elkaar en zegt met een stralend gezicht dat hij zonet een mooie deal heeft kunnen sluiten met een Kurd en dat we in zijn restaurant kunnen gaan eten.  En hij vraagt de groep of ze dit alternatief verkiezen boven zijn initieel voorziene broodmaaltijd. Ik zeg onmiddellijk ja (om zeker te zijn dat ik volgers krijg) en effectief iedereen is akkoord. Ik glimlach en denk bij mezelf: ja, ik kan het nog zoals vroeger, ik ben het nog niet verleerd. De zaken namelijk zó in gang zetten dat anderen mijn idee verdedigen en realiseren alsof het het hunne was, zonder dat ikzelf tussen publiekelijk iets doe of zeg. Ik geef ootmoedig toe: het stemt me even gelukkig.

De maaltijd is een belevenis. Restaurant had onze beginnende restauranthouder (nog) niet. We moesten bij hem thuis met z’n allen op de grond/tapijten gaan zitten en na flink wat wachten kwamen vers gevangen en geroosterde forellen op de grond (in plaats van op tafel). Iedereen kreeg een grote halve forel met het typische tanur brood. Maar, ik mocht met de gids bij de restauranthouder in spe gaan eten en kreeg een heel beest. De drank was de klassieke dugh yoghourt. Er is duidelijk nog wat werk aan de winkel.

Dan trekken we verder zuidwaarts richting Kermanshah naar Bisotun. Daar logeren we in een eeuwenoude karanvaserai. Schitterend logement met prachtig ingerichte kamers, maar het geheel is nét iets te strak gerestaureerd. Precies recht uit Disneyland, niet meer echt. Het oudste gedeelte van de karavanserai dateert van 1093. Hij werd gebouwd op de oude baan (meer dan 30000 jaar oud!) van Susa in Iran tot aan de Middellandse Zee.

Tot op heden vind ik de Iraanse keuken eenvoudig, maar lekker. Vanavond was het stew met geraspte amandelnoten en schapenvlees, tomaten en groenten. Daar serveren ze ‘chelo’ rijst bij. Dat is lange-graan rijst die een uur lang gestoomd wordt. Lekker.

Bijna vergeten: mijn knie is terug dicht en de buikloop bacteriën hebben maar een halve dag feest kunnen vieren. Dan zijn ze, na een vreselijke doodstrijd, roemloos ten onder gegaan. Het zal ze leren: Iraanse bacteriën kunnen niet op tegen Peruaanse salmonella!