Misschien dat onderstaande getuigenis nog het laatste zetje in de rug kan betekenen? Deze vrouw verwoordt beter dan wie  ook de zin van heel dit inleefproject.

Op een blog van een Antwerpse inleefweek in 2010 schreef een alleenstaande mama (die zichzelf een generatie-arme noemt) het volgende: ‘Rondkomen met een laag inkomen is slechts het zichtbare topje van de ijsberg. Een korte periode van armoede kan iedereen overkomen, wordt maar eens werkloos of een langere periode ziek. De meeste mensen zullen een korte periode met wat minder inkomen wel overleven. Maar wat als dit langer duurt, wat als je vriendenkring het niet meer zo leuk vindt om je te trakteren, wat als ook je familie wegvalt? Wat als je jaren na elkaar met dit krappe budget moet rondkomen? Als je jezelf moet verantwoorden voor iedere uitgave die nog maar een klein beetje naar luxe neigt? Als ook de jeugdhulpverlening door krijgt dat heel misschien de kinderen net iets teveel materiële tekorten hebben. Dan pas kom je bij de diepe armoede. De binnenkant, het geheel van kwetsuren die mensen meesleuren, de rugzak die het ontsnappen uit armoede op eigen kracht zo moeilijk maakt. De onzichtbare kloof tussen de algemeen aanvaarde leefpatronen en de keuzes die je als arme denkt te moeten maken om erbij te horen. Ik ben ervan overtuigd dat de inleefgezinnen vanaf nu met een andere blik naar mensen in armoede kijken. Let op! Geen medelijden, dat helpt niemand vooruit, dat hebben mensen in armoede allerminst nodig. Maar wel een welgemeend medeleven en respect voor een leven en keuzes die anders zijn, maar daarom niet minder dan uw leven’.