na een verblijf van 3 weken is het tijd voor een volgend bericht aan jullie. Het was de voorbije weken vooral een kwestie van gesettled te geraken. Gelukkig kreeg ik hier ook weer wat hulp bij. Sinds 10 dagen heb ik The Torch ( mijn hotel ) achter mij gelaten en ben ik ingetrokken in het huis van Frank, een Nederlands sportarts die terug is naar Nederland voor vakantie. Ik heb er meteen ook een kat bijgekregen. Ik krijg een rondleiding met instructies, maar hij was mij de naam van de kat vergeten te vertellen. Op voorstel van Hermien, een andere Nederlandse dame is hij dan maar omgedoopt naar 'Piekes' omdat zij dat zo'n grappig woord vonden tijdens het kaarten, want het moet natuurlijk 'schoppen' zijn. Zo leer ik hen dan ook iedere dag 'een paar leuke Vlaamse woordjes' met als topper 'ambetant'. Soms zorgt dit ook wel voor verwarring want 'poepen' bij de Hollanders blijkt dus (om het in het plat Vlaams te zeggen) 'kakken' te zijn. Ik zit hier dus in een compound ( soort ommuurd dorp van een 100 tal dezelfde huizen met zwembad , fitness en tennispleinen) waar heel de Nederlandse kolonie zit. Maar ik moet zeggen dat ze mij als Belg met open armen ontvangen hebben waardoor de aanpassing toch iets makkelijker loopt. geen slecht woord over de Nederlanders hoor, tenminste tot wij ertegen moeten voetballen met de damesploeg in het voorjaar van 2014 ;-) Voordeel is dat ze bijna allemaal BVN op de televisie hebben, waardoor ik ook eens naar het nieuws op 1 kan kijken. Ik kan hier een 6 tal weken blijven. Daarna verhuis ik naar een andere compound waar ik het huis van een Noorse professor kan gebruiken als hij er niet is, dus het wordt een beetje villahoppen.
Ik ga ook samen met een paar collega's met de fiets naar het werk ( een 6 tal km) en dat was in het begin toch limiet gezien de temperatuur nu toch boven de 40 graden gaat. Als je bedenkt dat er dan nog steeds niet mag gedronken worden onderweg, aangezien het ramadan is,en de agressieve manier van rijden (de zwakke weggebruiker wil hier vooral zeggen dat de sterkere voorrang heeft of vooral neemt), is het toch soms een hachelijke onderneming Ik dacht na deze ritjes toch al een beetje geacclimatiseerd te zijn, dus waagde ik mij in het weekend aan de wekelijkse fietstocht naar de woestijn. Na 10 km ben ik wijselijk teruggekeerd en ik ben nog net thuis geraakt, met dank aan Hermien, een Nederlandse collega die mij begeleid heeft tot thuis, chapeau!
Op het werk begin ik nu ook eigen patienten te zien, wat echt leuk is. Je hebt altijd een verpleger/ verpleegster bij je die vertaalt indien nodig, en zij doen dat echt fantastisch! Zo begin ik ook al een paar woordjes Arabisch te leren ( alam=pijn, mushkila=probleem,...) De collega's op het werk zijn ook aangename en toffe mensen (dat maakt het gemis van mijn fantastische collega's in Brugge iet minder groot). We moesten ook eens s avonds naar een soort 'personeelsfeest' waar iedereen een beetje hoort te zijn. Dit begint dan maar om 22u30 aangezien ze hier dan maar hun uitgebreide maaltijd beginnen. Zoals op sommige personeelsfeesten bij ons was er ook een tombola aan verbonden, maar in plaats van een badhanddoek of een mooie koffiemok, geven ze hier dan lap-tops en I-pads weg of cheques van 2000 QR ( = 500 euro). Ik zat er jammer genoeg 5 cijfertjes naast. Vorige week was het ook tijd voor mijn medische testen, wat ook weer een heel avontuur bleek (bloedafname en Rontgenfoto van de longen) en enkele dagen daarna mijn fingerprints. Dan heb je normaal enkele dagen later je Residence Permit, maar dat was buiten de Qatarese overheid gerekend die zondag plots aankondigde dat de vakantie voor het einde van de ramadan ( Eid-al-Fitr) plots dinsdag begon en niet donderdag of vrijdag zoals iedereen verwachtte. Chaos alom want om het land te verlaten heb je een exit permit nodig, en die kan je pas maximum 1 week van tevoren aanvragen, dus iedereen in het ziekenhuis had er nog eentje nodig. Het was spannend, maar ik heb de mijne beet en vlieg woensdag de 7e even terug naar Belgie, aangezien alles hier voor 10 dagen gesloten zal zijn. Vroeger dan verwacht, maar ben blij dat ik even terug kan bij familie, vrienden en natuurlijk mijn liefste schat! De baas van de Aspire zone was blijkbaar heel goed gezind want we krijgen vrijaf tot 18 augustus! Dus misschien komen ik jullie wel eens tegen in het Belgenlandje
In bijlage nog een foto van mijn huis nu en van mijn huidige levensgezel, 'Piekes' (hopelijk staan ze er nu wel op)
