na een deugddoende vakantie in het Belgenland ( ik bespaar jullie de obstakels die ik heb moeten nemen om daar te geraken!), ben ik terug in mijn tijdelijke thuisbasis beland. Ik had toch een beetje lat van een jetlag aangezien we nu om 8u of 7u30 moeten beginnen (6u opstaan, wie mij kent, een hele klus) en mijn bioritme was daar niet meer echt op ingesteld. Soit, de dagelijkse fietsritjes verlopen nu zonder problemen, behalve dat het verkeer steeds drukker wordt en dat het erop lijkt dat je meer dan 100 punten krijgt als je een expat op een fiets omver knalt.
Op het werk begint alles een beetje in de dagelijks routine te vallen en vanaf nu heb ik volledig mijn eigen agenda. Zo begin ik mij ook beter en beter in mijn sas te voelen en vind ik het werk ook echt leuk. Deze week was er een internationaal handbal tornooi en daarvan heb ik 3 of 4 acute ernstige sportletsels gezien, wat thuis meestal op spoed belandt. Zo kan ik mij daarin verder bekwamen. Over de middag kan er gegeten worden op het werk. De werkdag duurt tot 16u en dan is iedereen ook echt weg. Tegen 16.45 ben ik dan thuis, maar de zon is hier ook onder om 18u.
Ik verblijf nu nog de laatste week in het huis van Frank en dan verhuis ik naar een andere compound hierachter, Y-Village genaamd. Hoe lang ik daar kan blijven is niet gekend, maar het staat nu al vast dat het een beetje villahoppen zal worden. Sinds vorige week is de Belgische companie( Pieter en Erik) terug in het land. Zo kan ik toch eens praten zonder dat de wenkbrauwen gefronst worden omwille van de Belgische woordenschat. Voor het Belgische woord van de maand gaat het tussen "sletsen" (slippers), " frigobox" (koelbox) en hesp (ham).
Intussen krijg ik ook meer en meer contact met andere mensen in het ziekenhuis, zowel Europeanen als Qatari en eveneens enkele Zuid-Afrikanen die echt de kampioenen van de BBQ (braai ) zijn.
Wat de administratieve rompslomp betreft, moet ik al mijn onderzoeken voor mijn residence permit opnieuw doen, aangezien ik het land verlaten heb voordat ik de permit in mijn handen had. Mijn Nederlands collega fellow Robert-Jan heeft ook al kennis gemaakt met de Qatarese logica. Als je bv op reis wil van woensdag tot woensdag, dan hoef je de dagen i het weekend ook conge neme, begrijpen wie kan! Maar ja, we weten het intussen al, Rule number 1: don't ask why, they don't do it either!
Vorige week zijn we met een bende naar de 'Inland sea' geweest met de jeeps. Daarvoor moet je een stuk woestijn doorkruisen (ongeveer 45 min) met de jeeps door het zand. Dat is eigenlijk een speeltuin voor mannen! Het was ook echt leuk, totdat de auto van Adam, een Nederlander het begaf op het verste punt. elukkig waren er nog 2 andere jeeps mee, dus zijn we moeten terugkeren om hulp te halen.
Last but not least kan ik jullie vertellen dat ik vanaf volgende week (tijdelijk) niet meer alleen woon, want mijn Yveske komt eraan voor een halve maand, joepieeeee!
groetjes aan iedereen
Elke
PS het conflict met Syrie wordt hier toch ook met bepaalde interesse gevolgd, want de grootste luchtmachtbasis van de Amerikanen in het midden-Oosten is gelegen in...... jawel Qatar.
na een verblijf van 3 weken is het tijd voor een volgend bericht aan jullie. Het was de voorbije weken vooral een kwestie van gesettled te geraken. Gelukkig kreeg ik hier ook weer wat hulp bij. Sinds 10 dagen heb ik The Torch ( mijn hotel ) achter mij gelaten en ben ik ingetrokken in het huis van Frank, een Nederlands sportarts die terug is naar Nederland voor vakantie. Ik heb er meteen ook een kat bijgekregen. Ik krijg een rondleiding met instructies, maar hij was mij de naam van de kat vergeten te vertellen. Op voorstel van Hermien, een andere Nederlandse dame is hij dan maar omgedoopt naar 'Piekes' omdat zij dat zo'n grappig woord vonden tijdens het kaarten, want het moet natuurlijk 'schoppen' zijn. Zo leer ik hen dan ook iedere dag 'een paar leuke Vlaamse woordjes' met als topper 'ambetant'. Soms zorgt dit ook wel voor verwarring want 'poepen' bij de Hollanders blijkt dus (om het in het plat Vlaams te zeggen) 'kakken' te zijn. Ik zit hier dus in een compound ( soort ommuurd dorp van een 100 tal dezelfde huizen met zwembad , fitness en tennispleinen) waar heel de Nederlandse kolonie zit. Maar ik moet zeggen dat ze mij als Belg met open armen ontvangen hebben waardoor de aanpassing toch iets makkelijker loopt. geen slecht woord over de Nederlanders hoor, tenminste tot wij ertegen moeten voetballen met de damesploeg in het voorjaar van 2014 ;-) Voordeel is dat ze bijna allemaal BVN op de televisie hebben, waardoor ik ook eens naar het nieuws op 1 kan kijken. Ik kan hier een 6 tal weken blijven. Daarna verhuis ik naar een andere compound waar ik het huis van een Noorse professor kan gebruiken als hij er niet is, dus het wordt een beetje villahoppen.
Ik ga ook samen met een paar collega's met de fiets naar het werk ( een 6 tal km) en dat was in het begin toch limiet gezien de temperatuur nu toch boven de 40 graden gaat. Als je bedenkt dat er dan nog steeds niet mag gedronken worden onderweg, aangezien het ramadan is,en de agressieve manier van rijden (de zwakke weggebruiker wil hier vooral zeggen dat de sterkere voorrang heeft of vooral neemt), is het toch soms een hachelijke onderneming Ik dacht na deze ritjes toch al een beetje geacclimatiseerd te zijn, dus waagde ik mij in het weekend aan de wekelijkse fietstocht naar de woestijn. Na 10 km ben ik wijselijk teruggekeerd en ik ben nog net thuis geraakt, met dank aan Hermien, een Nederlandse collega die mij begeleid heeft tot thuis, chapeau!
Op het werk begin ik nu ook eigen patienten te zien, wat echt leuk is. Je hebt altijd een verpleger/ verpleegster bij je die vertaalt indien nodig, en zij doen dat echt fantastisch! Zo begin ik ook al een paar woordjes Arabisch te leren ( alam=pijn, mushkila=probleem,...) De collega's op het werk zijn ook aangename en toffe mensen (dat maakt het gemis van mijn fantastische collega's in Brugge iet minder groot). We moesten ook eens s avonds naar een soort 'personeelsfeest' waar iedereen een beetje hoort te zijn. Dit begint dan maar om 22u30 aangezien ze hier dan maar hun uitgebreide maaltijd beginnen. Zoals op sommige personeelsfeesten bij ons was er ook een tombola aan verbonden, maar in plaats van een badhanddoek of een mooie koffiemok, geven ze hier dan lap-tops en I-pads weg of cheques van 2000 QR ( = 500 euro). Ik zat er jammer genoeg 5 cijfertjes naast. Vorige week was het ook tijd voor mijn medische testen, wat ook weer een heel avontuur bleek (bloedafname en Rontgenfoto van de longen) en enkele dagen daarna mijn fingerprints. Dan heb je normaal enkele dagen later je Residence Permit, maar dat was buiten de Qatarese overheid gerekend die zondag plots aankondigde dat de vakantie voor het einde van de ramadan ( Eid-al-Fitr) plots dinsdag begon en niet donderdag of vrijdag zoals iedereen verwachtte. Chaos alom want om het land te verlaten heb je een exit permit nodig, en die kan je pas maximum 1 week van tevoren aanvragen, dus iedereen in het ziekenhuis had er nog eentje nodig. Het was spannend, maar ik heb de mijne beet en vlieg woensdag de 7e even terug naar Belgie, aangezien alles hier voor 10 dagen gesloten zal zijn. Vroeger dan verwacht, maar ben blij dat ik even terug kan bij familie, vrienden en natuurlijk mijn liefste schat! De baas van de Aspire zone was blijkbaar heel goed gezind want we krijgen vrijaf tot 18 augustus! Dus misschien komen ik jullie wel eens tegen in het Belgenlandje
In bijlage nog een foto van mijn huis nu en van mijn huidige levensgezel, 'Piekes' (hopelijk staan ze er nu wel op)
Aangezien de zomer in België nu ook volop aangebroken is, dacht ik een beetje voorbereid te zijn op het klimaat alhier, maar het moment dat ik uit de luchthaven kwam, dacht ik in een Turks stoombad terechtgekomen te zijn: direct bedoomde bril! De tempreatuur op zich valt volgens de Qatari nog mee (ongeveer 40°) maar blijkbaar is de vochtigheidsgraad de laatste weken fors toegenomen. Na het werk wandel ik wel naar huis en heb hier 's avonds al een wandeling van een half uur gemaakt en stond echt wel in schuim en zweet dan. En ze verwachten nog een graad of 5 à 10 erbij voor de volgende maand, da belooft!
Eénmaal in mijn hotel aangekomen zijn mijn 2 Belgische collega's, Pieter D'Hooghe en Erik Witvrouw, mij komen verwelkomen en ben ik samen met hen iets gaan eten.
Mijn eerste werkweek zit er intussen op; allée werkweek is veel gezegd, voorlopig bestaat dit uit het meevolgen met mijn vooral Nederlandse collega's sportartsen. Op zich wel eens leuk om te zien hoe ze daar werken nadat ze hun uitgebreide opleiding sportgeneeskunde gevolgd hebben. We zijn met 2 fellows, en de andere is natuurlijk... een Nederlander!
In het ziekenhuis is het de bedoeling om eigenlijk alleen sporters te behandelen en daarom wordt er eerst telefonisch getrieerd, doch na één week heb ik al door dat dit een ruim begrip is en dat daar toch vele achterpoortjes zijn waardoor artrose patiënten ook binnen komen wandelen (aan "volumineuze" Arabieren geen gebrek, amai)
Zo zag ik gisteren een jonge Arabier die gevallen was met zijn moto op zijn knie terwijl hij op zijn achterwiel aan het rijden was, en aangezien het een "sport"moto was is dit natuurlijk ook voor ons ;-)
Indien het geen duidelijke sportpathologie is, worden ze voor fysio doorverwezen naar een externe fysio en niet meer teruggezien
Ik kan wel begrijpen dat ze naar Aspetar willen komen want heb ook al mijn twijfels bij de geneeskunde in de andere ziekenhuizen. Zo zagen we een Amerikaan die 4 weken geleden op de trap uitgegleden was met een vermoedelijke patellasubluxatie tot gevolg; NMR kon dit ook aantonen, doch toonde ook een volledige Q4 ruptuur waar even niet op gelet werd, dus meneer wou nog een 2e opinie omdat hij na 4 weken zijn been nog niet kon strekken, zelfs met een brace, hij had een gap waar je een hand kon inleggen!
Onderzoeken gebeurt bij de vrouwen zowiezo met kleren aan en met veel geluk doen ze de Abaja omhoog om de knie te zien, de mannen doen soms de kleren wel uit, maar dan krijgen ze een operatieschortje zodat er nog veel bedekt wordt.
Aangezien het Ramadan is wordt er van 10 tot 3 gewerkt aan één stuk door. Iets eten of drinken kan enkel in een bureau waar geen Qatari zitten en aangezien ik in een grote ruimte zit, wordt er voorlopig niet gegeten of gedronken. Deze week was er zelfs discussie of ze een vit D injectie mochten krijgen tijdens de ramadan en naar horen zeggen zijn er Qatari die zo ver gaan dat ze zelfs hun speeksel overdag niet inslikken, maar verzamelen in een doggie bagg!
Na 3 uur is er in een afgelegen hoekje toch een kleine maaltijd voorzien.
Naast het werk logeer ik in de Torch, een fantastisch hotel, maar in de ramadan is er ook niets te doen, zelfde in het winkelcentrum waar de meeste winkels maar opengaan tegen 8u ' s avonds en het spitsuur is op heden rond 9u 's avonds na het avondmaal dat net na zonsondergang valt. Net voor zonsondergang ga je ook best de weg niet op aangezien er dan veel hongerige Qatari naar huis vlammen!
De eerste dagen in de Torch waren ook wat eenzaam en is het een beetje een struggle die ik samen voer met een Franse en Nederlandse collega. Ja, soms vraag je je wel af waar je aan begonnen bent, maar blijkbaar heeft iedereen dit in het begin en gaat dit ook weer snel over met een uurtje fitness of met een filmpje kijken bij Erik Witvrouw.Dit weekend zal ik proberen te vullen met wat lezen, fitness, tour kijken,... we zien wel
Wat logement betreft is het plan om bij Erik te logeren ook al van de baan aangezien ik niet mag samenwonen met een andere man als we niet getrouwd zijn! Dus nu zal ik proberen om te logeren in het huis van Roald Bahr of Karim Khan (2 autoriteiten in de sportgeneeskunde) aangezien zij maar 1 week om de 2 maanden komen.
Van een lekkere aperitief is normaal gezien ook geen sprake, aangezien alcochol in het land verboden is in de ramadan, maar dat was buiten de Nederlanders gerekend! Gisteren waren we dan ook uitgenodigd bij hen op de compound om naar de tour te kijken (Mollemania is intussen al wat getemperd) en een pintje te drinken naast het zwembad, gelukkig maar want verfrissing is bijna onmisbaar!
In augustus wordt het einde van de ramadan gevierd met het suikerfeest, maar ze kunnen nu nog niet zeggen wanneer of hoelang. Iedereen gaat dan het land uit, aangezien hier dan ook niets te doen is. Maar voor ons is het niet zeker dat we wegkunnen aangezien je hier eerst een residence permit moet hebben en daarvoor moet je een medisch onderzoek ondergaan (bloed, Rx en vingerafdrukken) en indien het toch lukt om deze te krijgen dan moet je nog toestemming krijgen om het land te verlaten! Maar ze proberen alvast alles op de dienst sportgeneeskunde om dit in orde te krijgen.
Zo, even een verslagje om jullie een beetje te laten meerijden in de rollercoaster van impressies waar ik deze eerste week ongetwijfeld heb ingezeten.
hieronder ook nog enkele foto's ( eerste 3 zijn van het hotel met eentje erbij van de ruitenwassers vierde is uitzicht op aspire zone ( sportcomplex waarin aspetar ligt)en aspetar en 5 is een foto van aspetar, het ziekenhuis waar ik nu werk)
