Aangezien de zomer in België nu ook volop aangebroken is, dacht ik een beetje voorbereid te zijn op het klimaat alhier, maar het moment dat ik uit de luchthaven kwam, dacht ik in een Turks stoombad terechtgekomen te zijn: direct bedoomde bril! De tempreatuur op zich valt volgens de Qatari nog mee (ongeveer 40°) maar blijkbaar is de vochtigheidsgraad de laatste weken fors toegenomen. Na het werk wandel ik wel naar huis en heb hier 's avonds al een wandeling van een half uur gemaakt en stond echt wel in schuim en zweet dan. En ze verwachten nog een graad of 5 à 10 erbij voor de volgende maand, da belooft!
Eénmaal in mijn hotel aangekomen zijn mijn 2 Belgische collega's, Pieter D'Hooghe en Erik Witvrouw, mij komen verwelkomen en ben ik samen met hen iets gaan eten.
Mijn eerste werkweek zit er intussen op; allée werkweek is veel gezegd, voorlopig bestaat dit uit het meevolgen met mijn vooral Nederlandse collega's sportartsen. Op zich wel eens leuk om te zien hoe ze daar werken nadat ze hun uitgebreide opleiding sportgeneeskunde gevolgd hebben. We zijn met 2 fellows, en de andere is natuurlijk... een Nederlander!
In het ziekenhuis is het de bedoeling om eigenlijk alleen sporters te behandelen en daarom wordt er eerst telefonisch getrieerd, doch na één week heb ik al door dat dit een ruim begrip is en dat daar toch vele achterpoortjes zijn waardoor artrose patiënten ook binnen komen wandelen (aan "volumineuze" Arabieren geen gebrek, amai)
Zo zag ik gisteren een jonge Arabier die gevallen was met zijn moto op zijn knie terwijl hij op zijn achterwiel aan het rijden was, en aangezien het een "sport"moto was is dit natuurlijk ook voor ons ;-)
Indien het geen duidelijke sportpathologie is, worden ze voor fysio doorverwezen naar een externe fysio en niet meer teruggezien
Ik kan wel begrijpen dat ze naar Aspetar willen komen want heb ook al mijn twijfels bij de geneeskunde in de andere ziekenhuizen. Zo zagen we een Amerikaan die 4 weken geleden op de trap uitgegleden was met een vermoedelijke patellasubluxatie tot gevolg; NMR kon dit ook aantonen, doch toonde ook een volledige Q4 ruptuur waar even niet op gelet werd, dus meneer wou nog een 2e opinie omdat hij na 4 weken zijn been nog niet kon strekken, zelfs met een brace, hij had een gap waar je een hand kon inleggen!
Onderzoeken gebeurt bij de vrouwen zowiezo met kleren aan en met veel geluk doen ze de Abaja omhoog om de knie te zien, de mannen doen soms de kleren wel uit, maar dan krijgen ze een operatieschortje zodat er nog veel bedekt wordt.
Aangezien het Ramadan is wordt er van 10 tot 3 gewerkt aan één stuk door. Iets eten of drinken kan enkel in een bureau waar geen Qatari zitten en aangezien ik in een grote ruimte zit, wordt er voorlopig niet gegeten of gedronken. Deze week was er zelfs discussie of ze een vit D injectie mochten krijgen tijdens de ramadan en naar horen zeggen zijn er Qatari die zo ver gaan dat ze zelfs hun speeksel overdag niet inslikken, maar verzamelen in een doggie bagg!
Na 3 uur is er in een afgelegen hoekje toch een kleine maaltijd voorzien.
Naast het werk logeer ik in de Torch, een fantastisch hotel, maar in de ramadan is er ook niets te doen, zelfde in het winkelcentrum waar de meeste winkels maar opengaan tegen 8u ' s avonds en het spitsuur is op heden rond 9u 's avonds na het avondmaal dat net na zonsondergang valt. Net voor zonsondergang ga je ook best de weg niet op aangezien er dan veel hongerige Qatari naar huis vlammen!
De eerste dagen in de Torch waren ook wat eenzaam en is het een beetje een struggle die ik samen voer met een Franse en Nederlandse collega. Ja, soms vraag je je wel af waar je aan begonnen bent, maar blijkbaar heeft iedereen dit in het begin en gaat dit ook weer snel over met een uurtje fitness of met een filmpje kijken bij Erik Witvrouw.Dit weekend zal ik proberen te vullen met wat lezen, fitness, tour kijken,... we zien wel
Wat logement betreft is het plan om bij Erik te logeren ook al van de baan aangezien ik niet mag samenwonen met een andere man als we niet getrouwd zijn! Dus nu zal ik proberen om te logeren in het huis van Roald Bahr of Karim Khan (2 autoriteiten in de sportgeneeskunde) aangezien zij maar 1 week om de 2 maanden komen.
Van een lekkere aperitief is normaal gezien ook geen sprake, aangezien alcochol in het land verboden is in de ramadan, maar dat was buiten de Nederlanders gerekend! Gisteren waren we dan ook uitgenodigd bij hen op de compound om naar de tour te kijken (Mollemania is intussen al wat getemperd) en een pintje te drinken naast het zwembad, gelukkig maar want verfrissing is bijna onmisbaar!
In augustus wordt het einde van de ramadan gevierd met het suikerfeest, maar ze kunnen nu nog niet zeggen wanneer of hoelang. Iedereen gaat dan het land uit, aangezien hier dan ook niets te doen is. Maar voor ons is het niet zeker dat we wegkunnen aangezien je hier eerst een residence permit moet hebben en daarvoor moet je een medisch onderzoek ondergaan (bloed, Rx en vingerafdrukken) en indien het toch lukt om deze te krijgen dan moet je nog toestemming krijgen om het land te verlaten! Maar ze proberen alvast alles op de dienst sportgeneeskunde om dit in orde te krijgen.
Zo, even een verslagje om jullie een beetje te laten meerijden in de rollercoaster van impressies waar ik deze eerste week ongetwijfeld heb ingezeten.
hieronder ook nog enkele foto's ( eerste 3 zijn van het hotel met eentje erbij van de ruitenwassers vierde is uitzicht op aspire zone ( sportcomplex waarin aspetar ligt)en aspetar en 5 is een foto van aspetar, het ziekenhuis waar ik nu werk)
