Na enkele dagen begint het hier zijn gangetje te gaan 3 kinderen is wel veel, maar het beloond zich ook wel goed: ze hebben hier binnenshuis een zwembad en een jacouzi. De omgeving is al wat verkend. Er rest nog de dierentuin en het aquarium om de hoek, maar dat is iets voor met de kinderen. Voor de verderest selecteer ik wat in de toeristische dingen, maar er zijn niet veel dingen dat ik nog écht wil gezien hebben. Al zal ik me nog goed weten bezig te houden de komende twee zondagen. Wat de kookkunsten hier betreft: is de keuken hier iets uitgebreider. Voor de durvers (ik niet): radijzen met zout en bakboter als voorgerecht.
Na een dag regen begin ik gelukkig aan een dag zonder regen. Eerst een fiets zoeken. Nee, geen mountainbike voor mij, of toch? Ik heb pech de enige normale fiets is een namaakmountainbike maar goed het bolt en dat is het voornaamste. Eerste halte: het automuseum daarna op de fiets naar het centrum van les sables met een zeer gemakkelijke weg: met heengaan de zee aan de linkerkant, met terugkomen de zee aan de rechterkant en dan weet ik dat ik de juiste richting uitga. Al is het fietspad niet altijd even duidelijk te vinden. efkes wat rondrijden in les sables. En daarna het schelpenmuseum vinden. Wat moeilijker was dan ik dacht. Er waren veel borden met toeristische dingen, maar niet voor het schelpenmuseum. Dan maar een stratenplan zoeken, bleek ik redelijk dichtbij te zijn. Voor de schelpenliefhebbers: uniek in Europa het schelpenmuseum én zeker de moeite waard. daarna wat winkeltjes bekijken en terug op weg naar 'huis'.
Naast het gesprek met de Nederlander heb ik al een tweede plaats voor de gekste vraag. Deze keer komt ze van de zus Sophie: waarom spreek je Nederlands? Op iedere vraag toch maar een gewoon antwoord geven: omdat ik in het gedeelte van Belgie woon dat Vlaams spreekt. En dan gaat ook de derde plaats naar Sophie: drinken ze in Belgie bier zoals je water drinkt? Euhm nee... even tussen haakjes: in Frankrijk drinken ze Belgisch bier, maar in blikjes. En weten helemaal niet van waar Heineken komt: Franrijk, Belgie? euhm nee! De vierde plaats gaat naar Alexi en lucas met hun veelvoud gekke vragen. Het zijn twee vrienden van Chloé op de camping. Ze zijn ongeveer 12 jaar. Welke taal spreek je? Nederlands, zitten ze zo onder elkaar te zeggen dat het een soort engels dialect of accent is. Euhm toch maar even zeggen dat ik van Belgie ben en ik Vlaams spreek. Ah dus je spreekt Vlaams en Nederlands. Oei even uitleggen dat dat hetzelfde is. Hoe spreek je Alexi uit? Uw naam blijft gewoon hetzelfde, er zullen bij sommige namen wel verschillen zijn. zoals bij inge dat kunnen ze dus niet uitspreken. Meestal is het Iengue, maar ook aingue, ajn... Ze moeten nog veel leren precies...
île d'oléron: Ik had er meer vrijheid en ook meer rust, zelfs al zat ik op een camping. Het was meer enkel Flavie: want Chloé had haar vriendinnen. Ik kon overal met de fiets naartoe. Daar waar ik dacht dat het het platteland was, moet ik haast stad tegen gaan zeggen want hier (les sables d'olonne) is het pas echt platteland, ver van alles verwijderd. Zelfs geen buren ofzo... het zijn ineens drie kinderen: Flavie en Chloé, maar ook bébé méchant oftewel Antion (bijna 2 jaar) daarnaast is het ook altijd de grootmoeder, grootvader en de zus van Carole: sophie. Kortom, het is er heel anders, een meer familiaal leven, waar ik toch nog wel aan moet wennen Een ding blijft hetzelfde: ik kan nog altijd niet goed slapen...
dinsdag, mijn laatste dag île d'oléron. Een dag zoals een ander, al was het ook wel een beetje vreemd. Mijn koffer heb ik al klaar. Alleen 's middags nog wat poetsen en ik ben vertrekkensklaar. Ik denk dat we rond 19u vertrokken zijn. Flavie is wagenziek, ai wat gaat dat geven? Alez we zijn vertrokken... Help, geraak ik wel veilig in les sables? Naar mijn mening kan de moeder van Carole niet rijden. Ik ben nog nooit zo misselijk geweest in de auto. Flavie vraagt om de 5 minuten of het nog ver is. En Anny (mama van carole) zegt de hele tijd oui mon petit coeur of chérie we zijn er bijna. Half 10 aankomst in eeeuhm: groot Vliermaal: hobbelige wegen, platteland... Het huis ligt langs een zandweggetje ver van alles. Even een toer langs de zee, alsof ik een kind ben dat voor de eerste keer de zee ziet. Tijdens het eten gaat de telefoon en ik hoor Anny zeggen jaja de reis is super bien (heel goed) verlopen, niemand is ziek... En mijn maag draait nog eens om toen ik het hoorde. Na het eten kan ik me installeren en slapen na een vermoeiende reis. Nog drie weken en ik ben terug thuis.
Zaterdag had ik met Nathalie (een vakantieganger) afgesproken om samen naar la cité de l'huître te gaan: om alles te weten te komen over oesters. Leuk voor mij: dan moet ik niet alleen gaan en niet met de fiets. 9u30 even vragen om hoe laat we vertrekken 10u: de fiets in het koffer krijgen, want ik heb meer op het programma dan dat. Oeps de dochter kan niet mee omwille van mijn fiets. La cité: een terrein met museum en natuur op het Franse vasteland. Erna ze zijn zo vriendelijk om me nog te brengen tot fort louvois: mijn volgende bestemming. Omdat fort boyard niet ging, dan maar wat kleiners bezoeken. Met een mooi zicht op de brug, het eiland. Een weetje waar de rondleiding lang genoeg bij heeft stilgestaan: de kamer waar het poeder werd gemaakt voor de kanonnen is zo gebouwd dat als het poeder ontplofte dat de ontploffing naar beneden gaat en dus niet de rest vernield. Vandaar dat ook de vloer van hout is gemaakt. Erna had ik er genoeg van, op weg naar het eiland en het laatste onbezochte dorpje. Amai wat ben ik bij dat ik niet alles met de fiets heb moeten den: 33°C en ik geraak niet vooruit. Uiteindelijk aangekomen in Saint Trojan les bains. Ik heb er het treintje genomen met een conducteur met een abnormaal vriendelijk gezicht. Aankomst aan het strand met grote golven en veel wind. Oei moet ik dat dinsdag opnieuw doen met Flavie en Chloé? Toch maar eens met Carole praten of het niet te gevaarlijk is. 20u: aankomst op de camping. Dringend tijd voor mijn spaghetti pesto...
