Indianen zien in het gehuil van een wolf het werk van de geesten. Ze noemen deze geesten. Machten of soms ook Donders. Er zijn veel Machten, in de zon, de maan, de aarde en de hemel. De mensen luisterden zorgvuldig naar de Machten en volgden hun raad op, vooral wanneer ze door dromen of visioenen spreken. Voordat het kamp wordt opgebroken en voordat je op jacht gaat of op rooftocht, vraag je de Grote Geest om een teken. Sommige mensen staan bekend vanwege bepaalde krachten. Volgens Indianen kunnen deze mensen de wereld van de geesten zien en hebben ze de beschikking over geneesmiddelen. Deze mensen noemen ze medicijnmannen. Er zijn veel verschillende medicijnmannen. Sommigen genezen zieken, en weten welke planten en kruiden ze moeten gebruiken bij verschillende ziektes. Anderen hebben visoenen waardoor ze in de toekomst kunnen kijken. De meest gerespecteerde medicijnmannen gebruiken hun kracht om raad te geven en leiding te geven aan de groep.
De medicijnbundel is een zakje, welke van leer of dierlijke huid werd gemaakt,
waarin de eigenaar een assortiment van rituele voorwerpen, kruiden, stenen,
dierentanden, botten en andere attributen stopte.
De inhoud van
een medicijnbundel zijn over het algemeen door de stamgemeenschap beschouwd als
heilig en het is de bedoeling dat het door de eigenaar geheim wordt gehouden.
De inhoud van een medicijnbundel mag geen contact maken met de grond. Dit is
de reden waarom ze veilig verpakt werden. Een medicijnbundel werd beschouwd
als een zeer kostbaar bezit. De heilige medicijnbundel is het meest heilige
onder alle Native Americans van de Prairies. De bundel is een concreet teken
van de spirituele kracht welke door de geesten aan de eigenaar werd gegeven.
De bundels varieerden al naar gelang stam, clan en individu. Wanneer
de eigenaar ouder werd mochten meer items worden toegevoegd. Persoonlijke
medicijnbundels werden meestal begraven met de eigenaar of na de dood van de
eigenaar doorgegeven aan een vriend.
Het Medicijnwiel, ook genoemd " Heilige Hoepel " is een cirkel, dat ceremonieel
verdeeld is in
secties.
Elke sectie
wordt toegewezen aan een bepaalde richting, zoals de vier richtingen ( het
noorden, het zuiden, het oosten en het westen ), de vier kleuren van de rassen (
rood, zwart, geel en wit ), de vier richtingen of de vier stadia van het leven (
geestelijk, mentaal, fysiek en emotioneel ). Verschillende stammen hebben
verschillende kleuren om de vier richtingen te vertegenwoordigen.
Het
Medicijnwiel op het schild wordt vertegenwoordigd in de vier traditionele
kleuren ( rood, zwart, geel en wit ). Het Medicijnwiel leert ons, dat
fysieke, mentale, emotionele en geestelijke aspecten in evenwicht moeten zijn om
een gezonde mening, geest en lichaam te behouden.
Het
Noorden ( wit):
vanuit het Noorden ervaren wij de zuiverheid, de richting waar het geheim aan
vele behandelingen voor het helen wordt gevonden. De heilige plant is Sweet
Grass, om u te vrijwaren van het kwaad en uw reizen veilig te maken.
Het
Oosten ( geel ): vanuit het Oosten, zoeken wij
naar kennis, de richting waar alles fris en nieuw is. De heilige plant van
deze richting is tabak.
Het Zuiden (rood ): vanuit het Zuiden ervaren wij de
groei, de richting waar alles in het leven in volledige bloei is. De heilige
plant van deze richting is ceder.
Het Westen (
zwart ): vanuit het Westen ontmoeten wij bezinning en
geestelijk inzicht, de richting waar dromen en visioenen u toestaan om er binnen
te gaan en jezelf en de Schepper naar waarde te schatten. De heilige plant
van deze richting is amerikaanse salie.
Indianen gebruikten pijl en boog totdat er vuurwapens kwamen op het einde van 18de eeuw. Ze gebruikten pijl en boog om zich te verdedigen tegen hun vijanden. Ook gebruikte ze pijl en boog om te jagen op bisons.
Pijl en boog waren het symbool van de indiaan als jager en krijger.
Een pijlentas gebruikte de indianen om hun pijlen in te steken. De grootte van de tas werd gemaakt naargelang de grootte en hoeveelheid pijlen die erin moesten. Pijlentassen werden gemaakt van de huid van de dieren. De pijlentassen hadden een comfortabele band om op de schouder te dragen. de pijlentassen werden versierd met kralen, veren en franjes.
De speer werd gebruikt zowel voor jacht als voor oorlogsvoering. De speer werd gemaakt van schacht van hout en heeft een scherpe punt. De speer werd ook versierd met veren en franjes.
Een bijl noemde de indianen een tomahawk. De tomahawk is een strijdbijl voor de indianen. de tomahawk werd versierd met spijkers en kralen, alsook met veren en franjes.
Voor 1600 had geen Indiaan ooit een paard gezien en bij de eerste contacten met paarden dachten ze zelfs dat het grote honden waren. Sommige stammen dachten in het begin dat hun glimmende wapenuitrustingen en hun paard één wezen vormden. Maar de Indianen leerden snel.
De Indianen begrepen al snel dat een paard niet alleen een vluchtdier en een kuddedier is, maar ook een bijzondere vorm van communicatie bezit. Geloof gerust dat dingen als paardenfluisteraar voor Indianen al vele honderden jaren terug de normaalste zaak van de wereld waren. Het resultaat : binnen 50 jaar na hun kennismaking met paarden waren de meeste Indianen niet alleen betere ruiters maar ook betere trainers en fokkers en reden ze derhalve de best getrainde en snelste paarden, Want naast een op hol geslagen kudde Bizons, zonder zadel, met losse handen en met pijl en boog jagen, is niet niks.
Lang voordat de Indianen paarden hadden waren de Wolven al aanwezig. Ze werden gebruikt voor de jacht, als herder, trek en pakdier, waakhond en babysitter. Deze honden waren onmisbaar in het leven van de Indianen. De Indianen geloven dat de wolven deel uitmaakte van het balans van de natuur, zij zijn er om te leren en te helpen de mens te overleven. Zoals er veel verschillende indianenstammen waren, waren er ook veel verschillende types van wolven, die weer verdeeld konden worden in 3 soorten: 1: Noordelijk type; Het grotere wolfstype werd veel gebruikt als pakdier en het kleinere type werd veel gebruikt voor de jacht. 2: Zuidelijk type; coyote-type werd gebruikt als pak-trek dier, als herder, babysitter en waakhond. 3: Plain tupe; eigenschappen van het noordelijk en zuidelijk type gecombineerd! Noordelijk x Zuidelijk = Plaintype
Indiaan & Arend De arend is de symbolische boodschapper tussen hemel en aarde. De Indianen noemden de arend een Adelaar. De Adelaar is voor de Indianen een symbool eer, moed, liefde, vriendschap en mysterische krachten voor de Indiaanse naties. De Adelaar was de grote geest die over bliksem en regen heerste. Voor de indianen was de Adelaar een hemelvogel, hij werd geassocieerd met alle energieën van de zon.
Pocahontas Portret van de echte Pocahontas Portret van de Disney Pocahontas
Pocahontas was de dochter van het stamhoofd van de Powhatan-indianen. Hierdoor was ze voor haar volk een "prinses".
Haar echte naam was Matoaka. Pocahontas was een bijnaam in haar kindertijd, die in haar taal "speels, dartelend, ondeugend meisje" betekende. Ze moet ongeveer in 1596 geboren zijn.
In 1612, werd Pocahontas gegijzeld door enkele kolonisten uit Jamestown, in de hoop dat ze haar konden ruilen voor kolonisten die gevangen genomen waren door haar stam. In die tijd leerde ze Engels en werd ze gedoopt en nam toen de bijbelse naam Rebecca aan. Ze trouwde na haar doop op 5 april 1614 met John Rolfe, één van de drijvende krachten achter de tabaksplantage in Virginia. Sindsdien is ze bekend als Rebecca Rolfe.
Pocahontas en John Rolfe woonden samen op Rolfes plantage, Varina Farms. Hun huwelijk leidde niet tot het uitwisselen van gevangenen, maar het zorgde wel een aantal jaren voor een vrediger klimaat tussen de kolonisten en de stam van Pocahontas.
In 1616 werd Pocahontas naar Engeland gebracht om daar koning James I en zijn hof te ontmoeten. Daar werd ze de "Indiaanse Prinses" genoemd en ze werd een fenomeen in Engeland. Ze was de eerste bekendheid van de Nieuwe Wereld. Dit zorgde voor de toename van investeringen in de kolonies in Virginia.
Rolfe en Pocahontas maakten plannen om terug te keren naar Virginia, maar vlak voor de reis werd Pocahontas ziek en stierf in 1617. De oorzaak is niet helemaal zeker; tuberculose, longontsteking of pokken. Ze werd begraven in Gravesend dat gelegen is in het noorden van het graafschap Kent-Engeland. Pocahontas had één zoon.
Er is maar één portret gemaakt van Pocahontas tijdens haar leven.
Er zijn daarna veel boeken over haar geschreven. De Walt Disney Studios hebben een tekenfilm over haar gemaakt: Pocahantos (1995).
Portret van de echte Pocahontas
Portret van de Disney Pocahontas 
