Door een combinatie van een gebrek aan wifi en een overdaad aan activiteiten liggen we een beetje achter met de blog. Met dit verhaal zijn jullie gelukkig weer bijna bij met alallalles wat wij uitspoken in het verre India.
Zaterdag 18 juli was een dubbele feestdag in India. De moslims vierden het suikerfeest en de hindus vereerden een god met een lange naam. De clinic werd gesloten omdat men geen patiënten, noch werkkrachten verwachtte. Op de Indiase manier kwamen we dit uiteraard pas de avond op voorhand te weten maar daardoor werd het een nog leukere verrassing. Nu hadden we niks gepland en dus tijd voor twee dagen zonder verplichtingen op ons eigen tempo. En dat tempo begint al verdacht wat Indische trekjes te krijgen ondertussen. Zo gingen we zondag de nieuwe meisjes van Londen (een dik uur later dan gepland) uithalen op het IIMC om hen de stad te tonen. Bij een tocht door Kolkata kan een bezoekje aan Akash uiteraard niet ontbreken. Dus kwamen we daar opnieuw terecht. Zaterdag hadden we ongepland ook al het grootste deel van de dag doorgebracht bij Akash. De planing was om even binnen te springen, dan te gaan shoppen en de avond af te sluiten met de indische parade. Helaas is even binnenspringen bij Akash een gave die wij nog niet onder de knie hebben. In India gaat nooit iets snel even. Ook de positie van de vrouw kost wat gewenning. Aan de ene kant zijn vrouwen in het openbaar beschermd door een eigen compartiment in de metro, bankjes op het station waar enkel vrouwen mogen zitten... Aan de andere kant is er de reden waarom dit ooit zo gekomen is. Zo vertelde Barnali ons dat de meeste mannen, hoewel ze vol overdaad hun vrouwelijke goden verheerlijken, thuis hun moeders, vrouwen, dochters en zussen vaak zeer slecht behandelen tot compleet verwaarlozen. Ik heb me hier met momenten al ongemakkelijk gevoeld op de metro wanneer we tussen een groep mannen staan en ze allemaal staren of vuil naar mij kijken. Enkele proberen het nog onopvallend te doen maar zijn hier zeer slecht in, anderen hebben er geen probleem mee om gedurende de hele rit hun blik op mij gericht te houden. Ook de camera's blijven populair. Tijdens de parade die avond waren er met momenten meer lenzen op ons groepje gericht dan op de wagens. Dit werd vervelend op den duur.
Zaterdagavond brachten we door in Akash tot 21 uur met twee Spaanstalige meisjes en een gitaar. Het was al reuzegezellig en bij thuiskomst hadden we bovendien wat Indisch bier van Akash bij ons voor een vervolgfeestje op het dak. Zondag zelf hadden we onze rondleiding en brachten we een bezoek aan het huis van Moeder Theresa. Die avond vierden we opnieuw, deze keer ter afscheid van enkele Italiaanse vrienden uit de guesthouse. Het was een feestelijk weekend.
Maandag konden we uitrusten op een extreem rustig dagje in de clinic. Het weer was rustig geweest tijdens de feesten maar nu de goden hun verering hadden gehad, barstte alles weer los. De buien waren niet uitzonderlijk lang maar wel hevig en de grond en drainage had het water van de laatste keer duidelijk nog niet verwerkt dus al snel stond het water weer enkelhoog. De clinic is nog net niet overstroomd deze keer.
ANNE
Maandagavond ben ik met Nils op ontdekkingstocht geweest door collegestreet nadat enkele Spaanse meisjes bij Akash vermeldden dat daar zeer goedkoop medisch materiaal te verkrijgen was. Nils vond een stethoscoop voor amper 8 euro, een tiende van de westerse prijs. Ik wilde wat spullen halen voor mijn werk bij het rode kruis. De winkels bestonden aan een zijde van de straat uit honderden kraampjes die ieder een andere maar gelijk opgebouwde berg boeken uitstalde. We hadden beide nog geen boekenlijst voor volgend jaar en ik vind dit geen fijne manier om boeken te kopen.
Aan de overzijde van de straat lagen 2 km aan apothekers die ieder achter de toonbank wel iets medisch gerelateerd hadden liggen. Sommige van deze ietsen waren zelfs redelijk geavanceerd. Zo waren er naast alle mogelijk splinten en orthopedische steunbanden winkels die krukken, rolstoelen en volledige medische bedden verkochten, een aerosolapparaat, aspirator en zelfs een zeer oude couveuse. Allemaal voor een Belgische appel en een ei en niet bepaald handig of nuttig om hier en nu te kopen. Ik kocht enkel een medisch schaartje waar ik al lang naar op zoek was geweest voor net 85 ruppee.
Dinsdag zelf beloofde weer een zeer rustige dag te worden. We bleven 's morgens in de guesthouse voor een grondige schoonmaak. Later gingen we met de terugkeerders uit Dhaki naar de Fire and ice, een Italiaans restaurant waar we aan Belgisch tarief genoten van een pizza, airco en wi-fi.
Pas om 16 uur hadden we een meeting met Barnali gepland voor een inlichting over het project rond de sponsorkinderen. Het IIMC heeft namelijk 3 grote takken naast het medische: de microcreditbank, de woman peace counsil en de sponsorkinderen. In de microcreditbank worden de mensen d.m.v. goede interesten gestimuleerd om zelfs zeer lage bedragen te sparen. Hier worden ook leningen afgesloten op voorwaarde dat men het geld gebuikt om een bedrijfje te starten of uit te breiden. De woman peace counsil hebben we al eerder uitgelegd. Dankzij Barnali haar werk worden over de hele wereld sponsors verzameld opdat de armste kinderen naar school kunnen en hen zo een toekomst te bieden. Het sponsoren van een kindje kost amper 20 euro per maand. Dit is voor ons een goede maaltijd op restaurant, voor hen betekent dit hun leven. Met dit geld wordt niet alleen het schoolgeld betaald, maar ook het uniform waardoor het kind mogelijk zijn eerste degelijke kleren krijgt. Een deel van het geld gaat naar de moeder om lunch te kunnen kopen voor tussen de middag maar ook de rest van het gezin kan hiervan eten. Daarnaast worden privelessen en alle extra onkosten vergoed. Openbare scholen hebben 80 tot 100 leerlingen per klas dus het systeem in India is zo dat iedereen buiten de schooluren extra privélessen volgt en hulp krijgt bij het huiswerk. Van elk kind dat gesponsord wordt, krijgt de gehele familie gratis medische zorg in het IIMC en ook ziekenhuiskosten worden vergoed. En dat allemaal voor de prijs van een bloesje in de H&M! Op deze manier heeft het IIMC 6000 kinderen en zo hun hele familie gered. 3000 kinderen zitten momenteel nog op school.
Woensdag zijn we dan de eerste aankopen gaan doen met geld dat het Students for India-team in België heeft ingezameld. We gingen speelgoed kopen voor de kinderen van het gehandicaptencentrum/weeshuis en dr. Sujit stelde voor om ook wat te halen voor de indoor en de daycare. Voor ons natuurlijk geen probleem want ook hier was er amper speelgoed aanwezig. Hij gaf aan dat we met zijn vrouw Barnali een afspraak moesten maken om naar de Metro te gaan, daar zouden we vast genoeg speelgoed vinden, en zo geschiedde. Shoppen is dan ook meer iets voor vrouwen. Barnali dacht er echter anders over en nam ons mee naar een speciale grootmarkt waar alle lokale winkeliers hun spullen halen. Omdat we nog niet zeker waren van het totale ingezamelde bedrag besloten we maximum 20.000 ruppeee te spenderen. Dat is zo een 300 euro. We moesten immers speelgoed kopen voor een 50 tal kinderen en wilden voor het centrum ook zeker enkele actieve stukken als een step, fiets of balspelen. We wrongen ons tussen de menigte door naar de eerste speelgoedwinkel en zigzagde tussen de marktkraampjes die heel handig in twee rijen recht voor de winkels waren geplaatst. Indiërs zijn goed in het benutten van kleine ruimtes! De winkels zelf leek op het eerste zicht ook niet heel groot. Barnali begon al meteen enthousiast autootjes uit de rekken te halen. "Dit vinden de jongens van de daycare leuk! En we hebben er minstens 5 nodig." Dus we kozen 5 kleuren en zo ging het verder. Elk artikel moest 5 tot 12 keer worden gekocht en de berg op de kassa groeide en groeide. Toen de winkeliers aan het tweede bergje op de grond begonnen bouwen werd het mij toch wat benauwd. We mochten echt niet over ons budget heen gaan en we hadden al meer stukken speelgoed dan er kinderen waren, bijna het dubbele aantal zelfs. Dus ik begon aan te geven aan Barnali dat we bijna aan onze limiet zaten maar de winkeliers bleven nieuwe stukken speelgoed te voorschijn toveren. We hadden al 5 auto's, een step, 6 springtouwen, 12 frisbees, theesetjes, gezelschapsspelen, 6 ballen, twee armen aan poppen, een wandelwagentje en zoveel meer. Uiteindelijk was ook Barnali tevreden en konden we afrekenen. De rekening was een grote schok. Maar op een goede manier. We hadden maar net 5.000 ruppee uitgegeven. En dat in ruil voor 3 zakken speelgoed. Dus met hernieuwd enthousiasme gingen we een volgende winkel binnen voor de fietsjes, nog wat gezelschapsspelen en een duplohuisje. We hadden zoveel aankopen dat we iemand moesten inhuren om alles naar de jeep te brengen. Deze man liep vervolgens met een grote mand bovenop zijn hoofd 3 keer de straat af om alles te verzamelen.
Donderdag zijn we het speelgoed gaan uitdelen aan de kinderen van de daycare, indoor en het gehandicaptencentrum. Er waren extra poppetjes voor de Roshmi. Zij is al de derde dochter van een vrouw die in de indoor werkt (geloof ik). Beide vorige dochters zijn gestorven aan een aangeboren hartaandoening, op 1 en 4 jaar. Roshmi heeft via het IIMC een dure behandeling kunnen krijgen en is nu helemaal gezond verklaard. Om dat te vieren hadden we 3 kleine speelgoedkatjes voor haar gehaald, een knuffel en een trekpaardje voor in de indoor. De jongere kinderen van het gehandicaptencentrum werden opgehaald om in de indoor te komen spelen. Zij zijn de laatste weken niet meer buiten kunnen komen door al het water rond het huis. Zelfs naar school gaan was niet mogelijk, daarom bleven de oudere kinderen binnen om oefeningen te maken met de begeleiders.
Dr. Sujit vertelde hen om braaf op een rij te gaan staan omdat België een verrassing voor hen had en toen mochten we beginnen uitdelen. Ik kan maar heel moeilijk beschrijven hoe het voelt om te zien hoe gelukkig de kinderen waren met hun speelgoed. Het lijkt me dan ook het best om de foto's voor zich te laten spreken.
Toen ieder kind een stuk speelgoed vast had, hadden we nog steeds een hele doos over. Ze waren stomverbaasd dat ze zelfs een tweede stuk in handen kregen, ZO VEEL SPEELGOED! En toch, in de winkel leek de berg ook heel groot maar dit is nog niks vergeleken met wat de kinderen in België hebben: een zak voor de indoor tegenover een volledige speelzaal op de kinderafdeling van een ziekenhuis, twee grote dozen voor 40 kinderen tegenover een heel huis vol voor een enkel kind... Tot de avond zijn ze op de koer van het IIMC blijven spelen. Toen we aankondigde dat het tijd was om terug te keren, kwamen enkele meisjes mij hun speelgoed terugbrengen. Ze konden niet geloven dat dit alles echt voor hen was, dat ze de poppen en de step en al dat leuks zomaar mee mochten nemen! We gingen hen nog afzetten aan het centrum. Broek optrekken en door het water waden maar weer. Bij het openen van de poort veranderde het water plots van temperatuur. Kristina, die ik door het water hielp omdat ze moeilijk kan wandelen keek haast trots op naar mij met volgend weetje: "You feel it is warmer? That's because it is pee."
Na het afscheid van de kinderen moesten wij ons haasten naar het station voor ons vrij weekend. We vertrokken immers naar Darjeeling met de nachttrein van 23 uur.
Al de foto's van de gelukkige kinderen en al even gelukkige A01 in de speelgoedwinkel zijn binnenkort te bewonderen op onze facebookpagina. Hier geven we al een kleine selectie van het speelgoed, de gelukkige terugtocht naar het centrum en een beeld van de parade.
Tot snel,
A01
PS omwille van een te trage internetverbinding kunnen we de fotos nog niet uploaden. Deze volgen zo snel mogelijk.
