Deze morgen waren we weer als eerste in de
indoor, veel te vroeg zoals gewoonlijk. De reden daarvoor is dat, enerzijds, de
Indiërs gewoon altijd te laat komen. En anderzijds, dat de andere vrijwilligers
elke dag moeten reizen van en naar de guesthouse. Dus daar zaten we dan maar
weer, thee te drinken, wat rond te kijken.
Tegen 11u zijn we dan eindelijk begonnen aan
iets van activiteit. We zijn naar de daycare geweest, waar de kinderen
opgevangen worden van de vrijwilligers en mede<erkers van het project. De
kinderen zijn tussen de 2 en 4 jaar oud zowat. Er waren vandaag best veel
kinderen, een stuk of tien. Soms zijn het er maar 4 of 5. Het is nogal triestig
om te zien dat de kinderen in een lokaal zitten waar de gordijnen toe zijn en
er niet veel voorziening is, terwijl er een stuk of 5 vrouwen samenzitten niks
te doen. Ondertussen zitten de kinderen op een tapijt op de grond een beetje op
zichzelf te spelen. Wij hadden papier en vetkrijtjes mee zodat ze konden
spelen. Na enige aarzelingen kwamen ze helemaal los. Tekenen, vliegertjes
vouwen en vooral de papieren hoedjes waren een succes. Niet altijd even naar de
zin van de Indiase vrouwen, die volgens mij gewoon liever hebben dat de
kinderen stil zitten en vooral niet teveel activiteit vertonen. Sommige van de
kinderen zagen er ook niet zo goed uit. Eentje had snottebellen hangen, maar
niemand is geïnteresseerd om daar iets
aan te doen, ik weet zelfs niet of ze zakdoeken hebben, maar zelfs met toiletpapier
ofzo denk ik niet dat vrouwen zich er druk om zouden maken. Een ander kindje
had 4 zwarte voortanden. Zijn hele gebit was om zeep. Tegen 13u vertrokken we
en dat vonden de kinderen natuurlijk heel jammer.
S middags hadden we onze eerste Bengaalse les,
de andere Europeanen hadden er al 4 gehad en deze laatste was voor hen een
herhaling. Voor ons was de les een krampachtige poging om zoveel mogelijk van
de woordjes die de vrouw opsomde op te schrijven in een schriftje. Het was niet
de meest efficiëntie les die we hebben gehad.
Om 17.30u zijn we dan naar het wees- en
gehandicapten centrum gegaan, wat slechts enkele minuten van de indoor ligt.
Hier zitten een 20-tal gehandicapte kinderen of weeskinderen. Bijna allemaal
meisjes. Zij worden dikwijls gedumpt uit hun familie omwille van hun handicap,
omdat zij toch niet kunnen trouwen en de familie zou dan een veel te grote
bruidsschat moeten betalen en dergelijke. Redelijk triestig eigenlijk. De
omstandigheden in het centrum zijn ronduit erbarmelijk. De kinderen slapen in
een kamer met enkel 5 bedden, ze hebben zelfs geen dekens of kussens om op de
bedden te leggen. Een van de kindjes vertelde me dat ze enkel een
schrijfschriftje, een boek, wat pennen en haar kleren heeft, verder niks. Dit
geldt voor de meeste kinderen. Verder was er een keuken/eetzaal die minder
uitgerust is dan meeste keukens bij ons op kamp van de jeugdvereniging. Er was
ook een leeskamer met redelijk veel boeken en 1 tv. En dat is eigenlijk alles. Er
was nergens speelgoed dat wij niet hadden meegebracht. De speelkamer was te
herkennen aan een enkel plastiek tennisracketje dat in België kleine kinderen
wel eens gebruiken in een zwembad, het tweede racketje vonden we iets later in
de gang bij de voordeur. Een balletje was nergens te vinden en deze rackets
bleven als enige speelgoed ongebruikt in het vuil liggen. Dit terwijl de
bewoners tussen de 6 en 14 jaar leken te zijn. De kinderen waren dan ook
dolblij toen we aankwamen met ballonnen en springtouwen. Ze vertelden dat ze
veel bezig zijn met zingen, dat was dan ook wat ze bezig waren toen wij
aankwamen. Hun voorliefde voor zang en dans is niet verwonderlijk aangezien ze
daar geen materiaal voor nodig hebben en dit dus een goedkope oplossing is om
de dag door te komen. Na de show gingen ze compleet uit de bol met de
springtouwen en ballonnen. De ballonnen waren tot groot verdriet van de
kinderen al snel stuk op de scherpe stenen buiten waar de kinderen op blote
voeten op speelde wegens plaatsgebrek in het huis. Gelukkig herinnerde we ons
een doktershandschoen die achtergebleven was in een hoekje van de tas, deze was
een stuk weerstandiger tegen de scherpe ondergrond.
S Avonds zijn we verhuisd naar de guesthouse,
waar we warm onthaald werden.
De guesthouse is een soort appartementsblok,
helemaal niet zoals je thuis een appartementsblok voorstelt. Op het
gelijkvloers is een kookgedeelte, een gemeenschappelijk deel met een grote
tafel en wat (plastieken tuin-)stoelen (zoals overal in India, zo erg zelfs dat
ze hier spreken over kwaliteitsvolle , als ze het hebben over tuinstoelen Ze
houden teveel van plastiek hier.). Dan zijn er 4 verdiepen met telkens een
badkamer-ding met douche, wc en lavabo, 2 of 3 kamers zowat, en een
gemeenschappelijk deeltje daartussen met een tafel en stoel. Op elke kamer zijn
2 of 3 bedden.
Donderdag zijn we naar de outdoor vertrokken
met de metro en tuktuk, zoals we elke dag ook naar de indoor zouden reizen. In
de outdoor stonden al tientallen mensen te wachten toen we er om half 11
drijfnat aankwamen (jawel, moesson regen 24u per dag!). Snel onze stethoscoop,
alcoholgel en handschoenen gepakt, 5 minuten rondleiding en hopla, we vlogen er
in.
Deze outdoor kliniek ligt op slechts enkele
honderden meters van de indoor en is de grootste van ze allemaal. Op donderdag
komen hier honderden mensen. Er zit een tandarts die aan de lopende band tanden
trekt, er wordt bloed genomen voor parasieten onderzoek, suikermeting,
zwangerschap . De stalen worden opgestuurd naar een labo elders, microscopie
voor parasieten voeren ze zelf uit. Er worden injecties allerhande geplaatst,
er is een radiologie gedeelte, een gedeelte voor het wegen en meten van
kinderen en bijhorend nutritie gedeelte waar de moeders met ondervoede kinderen
melkpoeder en voedingspakketten kunnen krijgen. Verder is er een lokaaltje voor
de oogarts met apparatuur die zelfs in België niet misplaatst zou zijn, dit is
op de X-ray machine na zonder twijfel de duurste kamer in de hele outdoor. Hier
worden zelfs brillen verkocht. Er is ook een wondzorg gedeelte waar mensen komen
met huidinfecties. Huidinfecties zijn hier schering en inslag. Om precies te
zijn, denk ik niet dat ik al een patiënt heb gezien zonder
Namiddag hebben we de les voor morgen
voorbereid. Dan moeten we aan de womens peace council een les geven over bloeddruk
meten, wegen en temperatuur nemen, net zoals de vrouwen van dinsdag deden. We
hebben een prachtige poster getekend over bloeddruk meten.
Om 15u hebben we de doktersronde in de indoor
gevolgd. Daar moesten we gewoon bij elke patiënt een snel algemeen onderzoek
doen. Er liggen verschillende patiënten die wachten op een plastische ingreep,
zoals enkele meisjes met brandwonden, een peuter met een aangeboren vergroeid
vingertje, Ook was er net een nieuw jongetje van zon 8 jaar binnen gekomen
met wondes aan de voeten en handen. Voor de verandering een schimmelinfectie
tot en met. Hij kon zelfs amper op zijn voeten lopen van de pijn. Alles was
verschilferd en al tot open wondes gesprongen. Deze jongen zijn voeten hebben
we verzorgd, daarna zijn we de andere patiënten gaan zien.
Tegen 17u was het nog steeds niet gestopt met
regenen. In tegendeel, het viel met bakken uit de lucht. En het staat met
bakken op de grond. De binnenkoer is een peuterzwembad, de straten een ware
rivier. We moesten nog snel enkele brikken verplaatsten van Sujit omdat het
lokaal met schriftjes voor de school aan het onderlopen was. Daar stonden we
dan op straat, tot aan onze knieën in het water. En dan bedoel ik letterlijk:
TOT AAN ONZE KNIEËN.
Wat vrijdag betreft, is BLUB het best
beschrijvende woord.
De hele nacht heeft het non-stop geregend en
geonweerd. Toen we vertrokken aan de guesthouse viel alles wel mee, maar een
keer aangekomen in de buurt van de indoor, kregen we andere taferelen
voorgeschoteld.
De tuktuk heeft ons achtergelaten in de buurt
van de korts-bijzijnde outdoor kliniek, omdat alle straten overspoeld waren. We
moesten dus te voet verder, al wadend door het vieze, vuile, walgelijke regen-
en afvalwater. Voor ettelijke honderden meters stonden we tot aan onze enkels/knieën
in het water. Sandalen doorweekt, broek opgekruld. Yummie.
Ook de indoor stond blank.
Na het grondig spoelen en desinfecteren van
onze benen en handen (1 van 1000x vandaag) zij we begonnen aan de patiënten
ronde in de indoor. De les over bloeddruk meten en dergelijke werd afgelast
omdat toch niemand van de vrouwen tot aan de locatie kon geraken. We hebben
daarna geholpen om spullen op het droge te krijgen. Pas toen werd de impact
duidelijk. De hele shop, waar we onze sari kochten, stond blank. Wat nog droog
was werd aan de kant gelegd, wat nat was is verloren. Enorm veel lakens,
stofjes, bloesjes, saris, maar ook rekeningen-boeken en schoolmateriaal is
verzopen in het water. De weinige elektrische toestellen hebben ze gisteren nog
op brikken gezet gekregen, dus die was veilig. Maar tientallen, pak maar
honderden pakken met papier, perforators, schoolschriftjes,.. alles is kapot.
Een van de vrouwen vertelde dat zij nog op school zat, de laatste keer dat ze
zich herinnert dat het water zo hoog stond. Het moet dus ongeveer een 15-tal
jaren geleden zijn dat het project zodanig overstroomd was.
Alle activiteiten werden afgelast omdat
niemand in het dorp zich kan verplaatsen en toch maar bezig is om zijn eigen
hachje te redden. Tegen 15u hebben we dan Sujit maar gebeld om te vragen wat we
moesten doen. Hij vertelde ons dat de overheid een nationale regendag heeft
afgekondigd. We konden naar huis, geen werk vandaag. Terug wadend door de
straten.
Op de weg terug naar de tuktuk/metro, enkele
honderden meters van het IIMC, wilde er een auto passeren langs ons. Het water
stond 40cm hoog, dus voorzichtig zetten we wat stappen opzij en . NEEEEEEEEEEE. Daar ging Leen.. met 1 been in
een rioleringsgeul gestapt. In minder als een seconde stond ze een half meter
lager. Tot aan haar middel in dat smerige vatsige pikzwarte water. 1 been in de
geul, het andere er nog langs. De gsm en metrokaart en wat geld nog in haar
zak. Gelukkig is haar rugzak goed waterbestendig en niet echt in het water
gekomen, dus die spullen waren safe.
Maar toch. BAH. Bah bah bah bah bah bah BAH.
Iedereen snelde toe, de gsm bleef
wonderbaarlijk genoeg gewoon flink werken. Na een snelle check, had ze gelukkig
nergens een open wondje opgelopen (hello infecties!!!).
Dus we konden verder. Nu mocht Leen dus het
komende uur in drijfnatte, walgelijke rioolkleren met de tuk tuk en metro naar
huis. Hier en daar kreeg ze bijgevolg wel een rare blik, vooral in het meer
stedelijke deel aan de metro, waar helemaal niet eens echt water stond.
Aangekomen in de guesthouse is ze onmiddellijk
met kleren en alles aan onder de douche gekropen. Wassen met zeep, schrobben
met zeep, wassen met desinfectans.. kleren in een emmer om te weken, schoenen
spoelen en vol krantenpapier. Sjonge jonge. Walgelijk.
Eindelijk opgefrist hebben we van de vrije dag
(die eigenlijk al bijna om was, want het was al bijna 17u ondertussen), gebruik
gemaakt om naar de shop van Akkash te gaan. Dat is in het centrum van de stad,
waar er meerdere winkels zijn. Akkash is eigenlijk een paradijs voor
kooplustige vrouwtjes.
Hij verkoopt souvenirtjes, juweeltjes, kledij,
sjaals, tassen, postkaarten, .
Wist je dat?
-
het onmogelijk is om aan de hand
van intonatie af te leiden wat Indiërs willen zeggen? Het lijkt voor ons
Belgische oor namelijk steeds of ze aan het ruziemaken zijn.
-
Indiërs zich na een botsing graag
even boos maken op de andere chauffeur maar na deze scheldpartij ieder hun
eigen weg vervolgen zonder bekommering om schadevergoedingen? Een bluts meer of
minder maakt immers toch geen verschil.
-
De winkel van Akkash de grootte
heeft van de Six bij ons maar dat we er langer kunnen shoppen dan in de
Primark?
-
Wij niet wisten dat bij hevige
regen thuisblijven van hun werk terwijl wij, gekke Europeanen ons een weg door
het water banen?
-
Anne (dankzij het smerige water)
als eerste Belg slachtoffer werd van de travelers disease?
Hier zijn we met ons eerste bericht rechtstreeks uit India!
Dag 0:
Na een reis van meer dan 24 uur met 3
vliegtuigen en een helse autorit zijn we aangekomen in het IIMC. Al op het
eerste vliegtuig werden we in de Indische stemming gebracht door stewardessen
met kleurrijke pakjes en korte hoofddoekjes. Op iedere vlucht kregen we een
maaltijd en tot onze o-zo-grote-verrassing bestonden avondeten, lunch en
ontbijt uit rijst met kip en curry. Enkel bij het ontbijt besloten we de kip in
te ruilen voor vers fruit na verschillende waarschuwingen om nooit, never, maar
dan ook echt nooit iets van eten te bestellen waar er spicy in de naam
staat. Anne had nog nooit zo ver
gevlogen en was dan ook helemaal verrast door de luxe van de vliegtuigen met
films, Amerikaanse series, moderne hitlijsten en verschillende spelletjes.
Iemand is plots veel minder geïnteresseerd
in het reizen met reisbussen Na een tussenstop in Dubai en New Delhi
waren we door de nacht heen gevlogen en ondanks dat we uren gezeten hadden
zagen we iedere stoel als een kans om wat slaap in te halen. Op de luchthaven van
Kolkata werden we opgewacht door een man met de gemakkelijkste job van heel
India, namelijk 2 blonde en blanke meisjes vinden in een gebouw waar enkel
Indiërs rondlopen. Op ons laatste vliegtuig waren wij al de enige
bleekscheten. We stapten uit de airco-gekoelde
inkomhal en werden overvallen door de vochtige hitte die meteen in uw kleren
kruipt en zorgt dat deze op een paar tellen helemaal nat zijn.
De autorit naar het IIMC was op zijn zachtst
gezegd te omschrijven als uniek en avontuurlijk, te meer aangezien Indiërs er
een speciaal verkeersreglement op na houden. Rijstroken, fietspaden en
voetpaden bestaan niet en iedereen loopt en rijdt en toetert om zich een weg te
banen door de menigte. Onderweg naar het IIMC maakte we een eerste keer kennis
met India. India is kleurrijk, beweeglijk en vol geluiden.
Wist-je-datjes:
Wist je dat
-
de meest behendige chauffeurs in
India wonen?
-
5 cm langs beide kanten meer dan
voldoende is om andere autos in te halen?
-
het niks uitmaakt of dit langs
links of langs rechts gebeurd?
-
ook de andere verkeersregels niet
zo bekend zijn bij de lokale bevolking?
-
Verkeerslichten optioneel zijn?
-
We desondanks geen doodsangsten
uitstonden omdat de teller zelden boven de 40 km/uur raakte
-
Alle Indiërs rijden met hun duim
op de toeter?
-
Deze dan ook zeer multifunctioneel
is?
-
Een druk op de toeter betekent:
Aan de kant dan haal ik u in!, Dat had je maar gedacht!, Sneller lopen
voetgangers!, alsook He kijk naar mij, ik heb een auto!?
Wat we willen zeggen: we zijn uiteindelijk toch
wel aangekomen. Het IIMC is nog wel een mooi gebouw. Echt zoals in de films. Ik
kan niet meer zeggen als: je moet het zien om het te snappen.
We werden verwelkomd door Bernali en zij
toonde ons onze kamer. De eerste 2 nachten zullen we slapen in de indoor
kliniek zelf, omdat de guesthouse nog vol zit. We zijn met 24 vrijwilligers
hier! Lekker veel! Spanjaarden, Italianen, een Deense en nog een paar andere
nationaliteiten waar we nog niet achter zijn. Onze kamer is een kamer van 2,5
bij 5 ongeveer, met 2 bedden in (lees: 4
poten en een houten plank, met daarop een dun dekentje als matras) en het
gewoonlijke traliewerk als raam.
We zijn meteen ingesprongen in de meeting van
maandagavond met de vrijwilligers, bij dr Sujit. Iedereen mocht zijn zegje doen
over de voorbije week, dus dat duurde lekker lang. Daarna gingen de
vrijwilligers terug naar de guesthouse en kregen wij nog een maaltijd voor we
ons eindelijk konden douchen en gaan slapen.
De vrouwen in de keuken zijn nog wat moeilijk
te begrijpen, maar na wat gebarentaal over het feit dat we niet wisten hoe de
maaltijden geregeld/betaald worden, kwam er een: YOU SHUT UP AND START EATING
RICE! PAY IS TOMORROW.
Ai-hai sir! En dus aten we rijst J
Wel lekker hoor.. met een soort van frietjes
bij en saus. En ze schepten gretig bij op
Nog wat wist-je-datjes over ons
verblijfsplaats:
-
Wist je dat we huisdiertjes
hebben? Leuke hagedisjes en hagedissen fleuren zowat elke kamer hier op.
Daarnaast is er nog een assortiment spinnen, muggen en andere insecten.
-
Ramen hier compleet nutteloos
zijn. Traliewerk en houten schotjes voldoen.
Dag 1:
Vandaag hebben we de andere vrijwilligers
gewoon een beetje gevolgd, omdat we nog niet echt een planning hadden. In de
voormiddag zijn we in de indoor gaan helpen om de parameters te nemen van
enkele patiënten die hier liggen. Met het weinige materiaal dat er ter
beschikking was en met behulp van de nodige gebarentaal is ons dat gelukt. Vlak
na de middag zijn we in het lokale winkeltje van het IIMC een sari gaan
uitkiezen. Deze saris worden gemaakt door de vrouwen in het naai-atelier en de
opbrengst gaat dus ook naar het project.
Wat een keuze!! Het was moeilijk kiezen tussen
de grote hoeveelheid fleurige en kleurige stofjes. Uiteindelijk heeft Anne een
rood-groene sari en Leen een paarse met goud. Fotos hiervan zullen later
ongetwijfeld verschijnen, want zondag moeten we immers in sari gaan eten bij
dr. Sujit en zijn familie.
Om 15u is Anne vertrokken naar een
voetbalwedstrijd tussen de kinderen van de school (die getraind worden door
mensen van Real Madrid) en de vrijwilligers. Op dat moment viel de regen met
bakken uit de lucht en het veld leek dus eerder op een zwembad. Zoals verwacht hebben de kinderen gewonnen.
Leen ging in tussentijd mee naar de outdoor in
Chukberia om een women-empowerment activiteit bij te wonen. Eerst kregen ze
uitleg over de werking van de microkredietbank. De women empowerment bestaat
uit vele groepen van telkens 11 vrouwen. Deze groep (groep 4 Mother theresa),
komt elke week 2 uren samen. Tijdens die uren bespreken ze de kranten en
magazines van de stad. De belangrijkste artikels worden uitgeknipt en in een
boek geplakt. Enkele keren per maand gaan zij naar de afgelegen dorpen en dan
vertellen zij aan de lokale vrouwen over deze artikels. Zo blijven de vrouwen
mee met wat er leeft in de maatschappij en in hun stad. Bovendien hebben ze 2
medisch-verantwoordelijke vrouwen. Zij krijgen 6 maanden lang opleiding (lees:
oefenen op de bijeenkomsten) om te leren hoe ze bloeddruk moeten meten en
temperatuur en dergelijke. Als er bij hun bezoek aan de dorpen enig medisch
probleem opduikt, dan kunnen zij als eerste aanspreekpunt dienen.
s avonds zijn we voor de eerste keer buiten
de indoor gaan eten, bij de welbekende Sugar Spice. De lekkere egg-rolls waren
een welgekomen afwisseling van de rijst, rijst en rijst.
Vanavond is onze laatste nacht in deze kamer,
morgen kunnen we verhuizen naar de guesthouse bij de andere vrijwilligers.
Zo.. dat was het voor nu.
Tot de volgende blog!
Tata!! (goodbye!!!)
P.S.: De foto's zijn:
Onze eerste kamer
Panorama van het indoor centrum (tevens uitzicht vanuit onze kamer)
groepsfoto van groep mother theresa op de women empowerment
oefenen met de bloeddrukmeter bij groep mother theresa
