Aloha en piepekoek aan iedereen!

 Zaterdag hebben we weer zo goed als de hele dag niks gedaan door de regenval. Alle activiteiten werden afgelast. We hebben een paar keer geprobeerd om wat water van de koer af te krijgen, wat totaal nutteloos was, want het water stroomde langs alle kanten van de straat terug de koer op. Met een verfijnde techniek (= goed geluk) hebben we wel een deel van het vuil en de modder weg geveegd gekregen. Voor we vertrokken aan de indoor hadden we nog een korte meeting met dokter Sujit. Hij vond het interessant om ons uitgebreid te wijzen op de gevaren van de moesson. Van het infectiegevaar door verdronken straathonden en –katten, tot het feit dat de drainage was overgelopen in de clinic en het water dus vermengd was met WC-water. En o ja, opgelet want er zitten ook giftige slangen in het water en die zouden wel eens kunnen bijten. Zo dat was mijn verhaal kinders en nu wens ik jullie een fijne trip door het nog steeds bijna kniehoge water!!

Op de weg terug naar de guesthouse hadden we een zéér leuke tuk tuk. We waren nog niet fatsoenlijk geïnstalleerd of de chauffeur zette opeens zijn radio op. Tot onze verbazing had hij een volledig muziek installatie ingebouwd in de achterkant! Dat was best wel ruig. Op de beats van barbie-girl, michael jackson en de macarena zijn we tot aan de metro gezoefd. HEEEEEEE… MACARENA!

Sunday is naar regel funday op het IIMC. Daarom stonden we op zondag extra vroeg op na een korte nacht om de wonderen van Kolkata te verkennen. Als eerste stond het Victoria Memorial op het programma, een tempel met het Indisch museum midden in een gigantisch wandelpark. Bij het ontwaken viel meteen het gebrek aan regen op, een welkome afwisseling na 3 dagen moesson (die eigenlijk geen moesson was aangezien deze normaal niet voor augustus valt). De lucht was wolkloos en het beloofde een zonnige dag te worden. En dat was het, bovendien bloedheet. Met de metro raakten we in het park rond Victoria memorial. Dit was zeer mooi aangelegd maar het was wat moeilijk hiervan te genieten door de hitte en het feit dat we van bij het binnenkomen behandeld werden als een kermisattractie. Iedere 20 stappen kwam er wel iemand naar ons toe om te vragen of ze een foto mochten trekken met ons, blanken/blondjes zijn hier een echte rariteit. Al kwam Guillermo, een Spanjaard met een duidelijk Zuiders uiterlijk nog voor de meeste lenzen terecht. Leen ergerde zich vooral aan het feit dat enkele Indiërs niet eens kwamen vragen voor een foto maar ongegeneerd hun gsm richtten en er duchtig op los klikten. Ons bezoek was dus niet heel lang. Bovendien hadden we besloten om het museum over te slaan, deels omdat dit volgens anderen toch niet veel voorstelde, deels omwille van het prijzenbord aan de ingang waar volgens de inkom 20 ruppees bedroeg maar buitenlanders 200 ruppees moesten betalen. De volgende stop was de St. Pauls Cathedral, de kerk zelf was jammer genoeg gesloten waardoor we enkel de buitenkant konden bewonderen. Het was inmiddels 1 uur gepasseerd en na metroritjes door half Kolkata stonden we voor een gesloten tempel en een gesloten stadscentrum waar we iets hadden willen eten. (Regen of hitte, elk excuus lijkt hier goed om niet te moeten werken ;) ) Toeval wil dat we in een andere groep vrijwilligers van het IIMC liepen die ons enthousiast een pizzeria verderop konden aanbevelen met airco, een echte wc en ja hoor: gratis wifi om even contact te leggen met het thuisfront en de facebook-berichtjes te beantwoorden. We bleven nog zeer lang nagenieten van de luxe en pas toen we al een  halfuur als laatste bezoekers aanwezig waren in het restaurant besloten we om geusthousewaarts te keren om ons klaar te maken voor een traditionele avond met de familie van dokter Sujit

Om 18u kwam een Indiase vrouw naar de guesthouse om ons te helpen aankleden met de sari’s. Dat was inderdaad wel nodig, want blijkbaar heb je een serieuze cursus nodig om dat correct te vouwen allemaal. Met een krakkemikkige typische Indische bus zijn we naar een restaurantje (gelukkig MET airco) gebracht en daar kon onze ‘Social evening’ beginnen. Een etentje met alle vrijwilligers, om een goede groep te vormen. Sujit haalde zijn alombekende speech talent boven (hij praat véééél te graag, het kan soms UREN duren). “Ebrybody (everybody in sujit-engels) look pretty.” De avond werd opgefleurd door Sujit’s dochter van 16 die een paar liedjes bijzonder mooi zong voor ons. Ook de Italianen hadden een italiaans liedje voorbereid en uiteindelijk heeft Anne een ongeoefend duet gedaan met de dochter van sujit. Heel tof dus allemaal. Tegen half 12 was het tijd om terug te keren. Iedereen in de taxi’s, behalve de Belgen en 1 ziek meisje, wij zijn VIP’s en mochten met Sujit zelf mee in de auto. Hij woont niet ver van de guesthouse. Of dit echt een privilege is, weet ik eigenlijk nog niet. Sujit is een bijzonder grappig persoon, en zijn hilarisch gedrag helpt daar ook wel bij. Rode lichten negeert hij doodweg en van het typische indische getoeter kent hij ook alles. Na het rode licht genegeerd te hebben, gaat hij dan uit zijn raampje hangen en schreeuwt “I’m a doctor! I have a patient! I can do this!”

Nou… Zo gaat het dus in India :D Haha

Maandag is Anne uiteindelijk toch maar in de guesthouse gebleven. Ze was nog steeds niet beter en kon wat rust gebruiken. Leen ging opnieuw naar de outdoor kliniek waar ze vorige week ook was. Tijdens het bloeddruk meten werd ze al meteen getrakteerd op de indiase gastvrijheid. Een van de patiënten probeerde namelijk doodleuk met zijn hand tussen haar benen te kriebelen terwijl ze bezig was. Ver is hij echter niet geraakt. En met de paar woorden bengali die we ondertussen kennen, heeft ze hem weggestuurd. Het was ontzettend druk in de kliniek omdat veel mensen vorige donderdag niet zijn gekomen door de hevige regenval. In het tweede uur heeft ze bij een vrouwelijk dokter gezeten. Zij had veel zwangere vrouwen die bij haar kwamen. Nadat de dokter het 1x had voorgedaan, mocht ze daarna zelf de buik voelen en bepalen hoe ver de zwangerschap was, waar het hoofdje zat en als kers op de taart, mocht de hartslag van de baby zoeken. Haar eerste eigen sonografie dus. Geweldig!

Consultaties hier zijn trouwens ook helemaal anders. Er is een lokaal met een bureautje waar de dokter zit en een bankje waarop de 2 volgende patiënten zitten. Ze doen dus eigenlijk altijd hun consultatie met een vreemde erbij, want ze schuiven gewoon door. De onderzoekstafel staat in een hoekje met 2 oude groene gordijnen rond. Terwijl de ene vrouw zich daar klaarlegt, doet de dokter ondertussen lustig voort met consultaties van de volgende patiënten. Niet te vergelijken met belgië dus.

Namiddag waren we in de indoor. Er was weer weinig te doen. De womens council was weeral afgelast, nog steeds omwille van de regen. Hier aan de indoor is echter al het water eindelijk weggetrokken en is alles weer droog-toegankelijk. In de late namiddag was er een uitdeel sessie van kleren aan sponsorkinderen, waarbij bij elk kind afgeroepen werd door welk land hij/zij gesponsord werd. Als er dan een vrijwilliger uit dat land was, werd die ook naar voor geroepen.

Dinsdag hebben we gespeeld met de sponsor kinderen. 2 van de Deense meisjes hebben een film gemaakt voor het project ‘3 voor 1’. Dat is het project waarbij je, om de kosten te drukken, met 3 personen samen 1 kind kan sponsoren om naar school te komen. De sponsor kinderen hebben elk een tekening gemaakt. Voor de camera kwamen ze dan hun tekening tonen en vertelden ze wie ze waren en door welk land ze gesponsord zijn. Verder hebben we wat rondgehangen op de indoor omdat de womens peace council alweer was afgelast. Er waren maar 4 kindjes in de daycare dus dat was ook “gene vette”.

Uiteindelijk zijn we dan maar naar het gehandicapten- en weeshuis gegaan. Daar staat het blijkbaar nog steeds een deel blank. Het gebouw ligt nogal afgelegen en is enkel toegankelijk via een smal klinkerpadje. Bovendien is deze heel wijk gebouwd op een moeras. Ter hoogte van het weeshuis is dat moeras nog voor een deel intact. Bijgevolg staat het toegangspad nog blank. Met de enkels weer in het water geraakten we er wel. Voor de duidelijkheid: dit betekent dat de kinderen dus al die tijd opgesloten zitten in hun gebouw + bijhorende koer. Nogal deprimerend. Ik heb bij gebrek aan degelijk speelgoed dan maar mijn allerste best gedaan om enkele van de kinderen OXO te leren. En jawel, na enkele debiele pogingen, kregen ze het uiteindelijk onder de knie. Niet veel later werd ik uitgesloten uit mijn eigen spelletje! Missie geslaagd. Ook de laatste ballon die we hadden gevonden in de clinic en de lessen in hoelahoepen en touwspringen werden goed gesmaakt.

’S  Avonds hadden we bengaalse kookles in de keuken van de indoor. Met keuken bedoelen we: een stel gasvuren in een achterste lokaal + bijhorende afdak.  We maakten onder andere Indiaas brood uit bloem, olie en water. Afhankelijk van de bakwijze worden hier verschillende gerechten van gemaakt. Er werd nu gekozen om het deeg uit te rollen en te frituren. Dit gebeurt op een open vuur in een grote wokpan gevuld met olie. Geen wonder dat brandwonden hier zo frequent voorkomen.

Woensdag zouden we met Sujit’s dochter Subarna naar de cinema gaan. Om 15u zijn we met de taxi vertrokken naar ‘south city shopping mall’, het 4 verdieping hoge, ultramoderne, volledige air-cooled winkelcentrum in Kolkata stad. Daar aankomen voelde zo ontzettend onnatuurlijk aan. Het was een typisch westers shoppingcenter, met winkels zoals vero moda, G-star, adidas en puma. Mooi opgeklede vrouwen en vele groepjes van rijkere tieners waren er vrolijk aan het shoppen, met de bijhorende verveelde mannen die er achter aan slenterden. Nog nooit heeft zo’n bekend tafereel zo raar aangevoeld. Nu weten we waarmee we kunnen vergelijken. En de realiteit kwam enkele uren later al meteen terug ons mijn gezicht gegooid, toen we het winkelcentrum terug verlieten. Op slechts 150m van de uitgang van het winkelcentrum zaten we terug in de vuile sloppen waar mensen hun was aan het doen waren boven een gesprongen waterleiding en de straatriool. 30€ voor een vero moda t-shirt lijkt opeens zo waanzinnig veel om te betalen en waanzinnig weinig om betaald te krijgen. Het zijn enkele gelukkigen van de hogere middenklasse die hun dagje daar kunnen spenderen. Het zijn enkele tientallen vrolijke pubers, tegenover de honderden en honderden en HONDERDEN kinderen die we elke dag op en langs de straat zien. Tegenover de opgesloten kinderen in het weeshuis, de kinderen met rotte tanden, de baby’s van 6 maanden oud in de outdoor kliniek die amper 4,5kg wegen,…

Op donderdag was er opnieuw de outdoor in Tegharia. Namiddag hebben we eerst in de indoor geholpen om het volledige meubilair van het sari-shopje van de indoor terug te plaatsen, op 3 bouw-brikken hoogte weliswaar. Om de komende monsoon toch te slim af te zijn. Daarna moest nog een deel opgeruimd worden. Sinds de overstroming is de shop nog niet open geweest, alles ligt nog steeds overhoop en nu wordt alles op hoogte gezet om met de komende regen, nog een 3 tal maanden, niet opnieuw dit aan de hand te hebben.

LEEN:

Daarna zijn we opnieuw naar het gehandicapten centrum gegaan. Het straatje staat nog steeds blank. We zijn niet lang daar geweest deze keer. En om eerlijk te zijn, ben ik maar met 2 kinderen bezig geweest. Er zitten namelijk 2 rolstoel patiënten in het centrum. De enige jongen in het centrum is een flinke kerel van rond de 12 of 13 jaar, zeker. Hij lag bij mijn aankomst op zijn buik op zo’n typisch houten bed met dun matrasje op, in het donker. Het is heel erg confronterend. Met alle moeite kon hij me zeggen: LOOK LOOK en met zijn hoofd wijzen naar één van de muren. Na enkel tellen kreeg ik door dat er voor elk van de 2 rolstoel patiënten een poster hangt, met instructies voor omgang met hen. Blijkbaar kan Suan, zo heet hij dus, heel goed tekenen met een pen in zijn mond, houdt hij ervan om spelletjes te spelen en kan hij met voldoende ondersteuning (2 stevige volwassenen) zelf naar zijn rolstoel stappen. Niet veel later kwam er een man aan om hem weg te brengen naar ergens, ik weet niet waar. Daar kwam zijn moment van glorie, want hij stapte met onze steun tot aan zijn rolstoel, er waren zelfs 3 trapjes naar beneden voor nodig. Veel beter dan plat op het bed liggen, dat was duidelijk.

Ik kan zeggen hoe triestig het is dat deze kinderen daar zo zitten en liggen, in een totaal onaangepaste omgeving, maar dat is een open deur intrappen. Ik denk in hun geval dat het al een wonder is dat ze daar in zulke goede condities zijn, want de 2 andere opties zijn de straat of de dood. Dat is feitelijk hoe het is. Een van de kindjes in het centrum mist een been omdat haar moeder haar uit een trein heeft gegooid. En elk van hen zal een soortgelijk verhaal hebben. Ze zitten er allemaal omdat ze verbannen of achtergelaten zijn. Gedumpt omdat er iets met hun scheelt, omdat ze één meisje teveel waren of omdat de ouders andere dingen als prioriteit hadden of.. weet ik veel. Elke reden is blijkbaar goed genoeg. Gelukkig dat ze nu een dak boven hun hoofd hebben, gewassen zijn en onderwijs krijgen en elke dag eten hebben. Hier besef je hoeveel goed werk het project verricht en hoe ze over de jaren gegroeid zijn.

De dingen zijn in tweevoud als je hier goed rondkijkt. Je kan er ook gewoon niet over nadenken, maar als je er toch over nadenkt, dan is het een mes dat continu aan 2 kanten snijdt. Ze zitten in, naar westerse normen, erbarmelijke toestanden, maar tegelijk is dit wellicht de best mogelijk toestand waarin deze kinderen terecht hadden kunnen komen, want je wilt niet fantaseren hoe hun toekomst eruit gezien zou hebben zonder het weeshuis. Dus eigenlijk moet je blij voor ze zijn. Het IIMC is een geschenk in deze buurt en ze maken wel degelijk een enorm verschil voor heel veel mensen.

Vrijdag stonden we ingepland in een van de outdoors, samen met 6 andere vrijwilligers.

Eenmaal aangekomen in de indoor bleek het hele boeltje weer met Indiase Gründlichkeit ipv Duitse Gründlichkeit geregeld te zijn. Er was immers maar plaats voor 2 vrijwilligers in de jeep en niet 7. Uiteindelijk was het Leen en Eric, een zweedse vrijwilliger die konden gaan. De rit naar de outdoor was zacht gezegd, niet-zacht te noemen. Minstens een 20-tal keren met haar hoofd tegen het plafond, geperst in de kofferbak (met zitjes) van de jeep. Het wordt al stilaan een vertrouwd plekje. De gaten in het wegdek en de ruwe rijstijl van zowat elke chauffeur hier, deden de rest. De outdoor was niet bijzonder groot, een 5-tal kamers op gelijkvloers en boven waren ook nog wat lokaaltjes. Er zaten al een 20-tal patiënten te wachten toen we aankwamen. In het verplegerslokaaltje werden snel de injectie naalden, bloeddrukmeters en wat ontsmettingsmiddel uit de kast getoverd en we waren klaar voor onze routine.

LEEN:

Een 25, misschien 30-tal patiënten heb ik achter elkaar een injectie mogen geven; een goeie leerschool. Er waren veel ouderen bij. Er was één vrouw die zo mager was dat haar bekken en heupen volledig uitgekerfd in haar lichaam stonden, best moeilijk om daar een goeie injectie plaats te vinden! Anderen kwamen aan met 2 houten stokken, meer gelijkend op takken, die dienden als wandelstokken. Ik heb kranige patiënten van vooraan in de 80 gezien, maar ook een man van 65 die eruit zag alsof hij 85 was. Wederom redelijk schrijnende toestanden. Daarna was het alweer tijd om op te ruimen. Na een dik half uur werken waren we door de patiënten heen.

Toen we in de jeep stapten stond één van de oudere vrouwen nog op straat te wachten met haar wandelstok. Ze smeekte en probeerde om mee te mogen met de jeep. Ik weet niet of ze echt capabel was om nog tot haar huis te geraken, ze zag er enorm kreupel en afgeleefd uit. Maar helaas moesten we hard zijn en de deur voor haar neus dichtslaan. Hier zijn gewoon tevéél mensen om te helpen.

We hebben op vrijdag ook nog met Sujit gepraat over wat we willen doen met ons ingezamelde geld. De eerste groep die hier was in April heeft besloten om fietsjes te kopen, zodat de sponsorkinderen tot aan de schooltjes geraken. Wij hebben gezamenlijk beslist dat we het grootste deel van ons geld ook aan fietsen willen besteden, maar anderzijds willen we graag een klein deel van ons geld spenderen aan speelgoed. Zowel de kinderen van het gehandicapten centrum, de peuters van de daycare, als de kinderen die in de indoor op de ziekenboeg verblijven, hebben amper speelgoed. We vonden dit beiden te belangrijk om gewoon te negeren. Bijgevolg gaan we deze week met Sujit kijken voor speelgoed, voornamelijk motorisch actief speelgoed. De meeste kinderen kunnen immers voornamelijk alleen maar TV kijken of boeken lezen, omdat dat de enige dingen zijn die ze hebben. Een paar ballen, kleine trapfietsen, steps of tennisraketjes, misschien een pingpong tafel, zou een wereld van verschil maken. Deze beslissing voelt heel erg goed.

De volgende blog komt na het weekend online, hopelijk kunnen we dan ergens een wat stabielere wi-fi verbinding vinden!

24-07-2015 om 18:53 geschreven door AnneLeen