Ooh mijn god! Wat staan we ver achter met onze blogberichtjes!
Niet goed he.. Oke we zullen eens even een structuur zoeken.
Bereid jullie al maar voor op het ergste


Maandag 22 februari tot en met 26 februari: Stageweek 7 bij de Adults!
De stageweek was weer drukdrukdruk en leverde weer enkele leuke en minder leuke anekdotes op…

Imke had deze week veel last van maagpijn. Hoe dit komt, is nog steeds een raadsel!

We hadden in het weekend al eens gekeken naar vliegtickets aangezien dat ons gezegd werd dat de prijzen enkel maar zouden stijgen. En de prijzen vielen nu al niet echt mee… Op dinsdag hebben we dan besloten om een vlucht te boeken naar KEULEN. Hierdoor ging er heel wat van de prijs af die je zou betalen als je naar Brussel vliegt (ongeveer 90 euro) dus boeken die handel!

Dinsdag morgend kregen we te horen dat we vandaag eindelijk de Botox behandeling konden mee volgen, maar natuurlijk werd het weer afgelast. We hopen tegen eind maart het eindelijk gezien te hebben.

Normaal gezien hadden we op woensdag onze tussentijdse evaluatie, maar deze werd ook uitgesteld omwille van omstandigheden… Jipijeej… We zitten in Portugal hé, en Portugal zou Portugal niet zijn als alles van de eerste keer goed ging.

Op woensdag hebben we ook nog iets vreemd meegemaakt na onze stagedag. We zaten zo’n 5 minuutjes in de bus op weg naar Cascaïs en we waren wat aan het babbelen over koetjes en kalfjes, toen Femke plots merkte dat bus stilstond voor een poort, die een stenen omheining doorbrak. Vooraan bij de buschauffeur stond een man helemaal in het zwart gekleed. Femke kreeg meteen een raar gevoel en begon al wat te panikeren, terwijl Imke heel rustig bleef en de kalmte wist te bewaren . Vervolgens kwam er een mannetje in een uniform de bus in en nam de zwarte man mee, met nog een andere man.  Daarna reed de bus de poort binnen en kwamen we op een plein. De buschauffeur stapte uit en verdween in een gebouw, terwijl wij met alle andere passagiers gewoon moesten blijven zitten. We vroegen dan aan de vrouw die achter ons zat of ze wist wat er gebeurde en ze maakte ons met wat gebarentaal en gebrabbel duidelijk dat de mannen geen geldige buspas hadden en dat de bus hierdoor nu gestopt was aan het politiebureau! Wat een vreemde situatie! Een hele bus vol passagiers met vertraging voor 2 domme mannetjes zonder papieren en manieren… Tttt! Maarrr hier in Portugal kan dus blijkbaar alles.

Donderdag hebben we een heel gevulde dag gehad op stage. We mochten beiden onze volgpatiënt observeren in de gym (fysiotherapie), ’s middags mochten we de MS groep volgen, net na de middag gingen we mee naar de muziektherapie en ’s avond om 17uur volgden we een bewegingsgroep. Dit was een fijne afsluiter van een drukke dag, met 1 liedje in de hoofdrol: la BOMBA! Super sfeertje!

Vrijdag gingen we voor de eerste keer op extern stagebezoek naar “Casa de Saude da Idanha”. Dit was een centrum voor mensen met een verstandelijke beperking en mensen met psychiatrische problemen. Het was een heel groot centrum en dus duurde de uitstap een volledige dag. We kregen uitleg van de 3 ergotherapeuten die hier werken (Ja.. MAAR 3 ergo’s voor ongeveer 500 patiënten) over alle initiatieven, mogelijkheden, toekomstplannen,… van het centrum. Het centrum heeft verblijfseenheden, werkt met ambulante patiënten. Het centrum hecht zeer veel belang aan de integratie van de patiënten in de gemeenschap. We bezochten dan ook enkele appartementen in de gemeenschap vlakbij het centrum die gehuurd werden om woongelegenheid te geven aan telkens 6 patiënten per appartement. Een heel fijn initiatief dus! We waren beiden erg onder de indruk van dit centrum en hebben dan ook allebei even gesponsord en voor elkaar een armbandje gekocht van de workshop “accessoires”.

Zo, dat was het stageweekje…

x

AIII AIII

Ons gevreesde werkweekendje na de week vakantie is aangebroken… Nu komt het erop aan, alles geven en zorgen dat we enkele dingen op papier krijgen. Het belangrijkste om mee te starten was natuurlijk het eindwerk, dus begonnen we met het schrijven van het eerste hoofdstuk. Na enkele uurtjes goed doorwerken hadden we bijna alles geschreven dat we die dag wilden schrijven (op 2 puntjes na), dus besloten we ons te nestelen in de zetel voor een mooie dansfilm, HONEY! Zaaalig, echt supermooi (Imke beaamde dit met een slaapje tussendoor ). Zaterdag zijn we dan eerst begonnen met de 2 laatste puntjes van hoofdstuk 1 van het eindwerk af te werken en vervolgens zijn we aan onze case study van onze volgpatiënt voor stage begonnen. Wat een werk seg! Echt niet zo gemakkelijk allemaal, maar het moet gebeuren he… In de vroege namiddag namen we even pauze om naar het strand te gaan uitwaaien en even wat frisse lucht binnen te krijgen. We hebben een cakeje gegeten en een fruitsapje gedronken. Na dit alles waren we er weer klaar voor en gingen we verder met onze taken voor stage. ’s Avonds vonden we het nog eens tijd voor een filmpje en deze keer zagen we de film “Coyote Ugly” . Ook weer heel mooi natuurlijk (wij hebben smaak he) en deze keer heeft Imke geen dutje gedaan . Zondagochtend hadden we onze wekker om 8u gezet aangezien we graag naar een feira (= marktje) in Alcoitão wilden gaan. Maar op het moment dat we gepakt en gezakt klaarstonden ontdekte Imke iets zorgwekkend… Haar bankkaart was verdwenen . Ons vertrek werd even gestaakt door een zoektocht nar de bankkaart, maar deze bleef zoek. Dus besloten we naar de markt te gaan (Imke had tijdens de heenrit wel wat zorgen ivm haar bankkaart). De markt was heel leuk we hebben er alle twee iets mooi en goedkoop op de kop kunnen tikken (Femke een joggingbroek en Imke twee loopbloesjes voor maar liefst 7,5 euro per stuk ) Terug thuis besloot Imke haar zoektocht verder te zetten. En een tiental minuten laten had ze de bankkaart gevonden… En weet je waar … Rarararararararrara…. In de vuilbak! Jaja, je leest het goed. De dag daarvoor had ze die per ongeluk in de vuilnisbak gekieperd met het afval. Na de vondst moest Imke wel een belofte doen aan Femke, namelijk als ze nu nog iets in de vuilbak gooit moet ze alles opfrommelen en niet opplooien want daar komen accidenten van. Zo, na dit avontuur zijn we terug gestart aan het school- en stagewerk. En als dat achter de rug was zijn we naar dromenland vertrokken...
 
xxx

Zondagavond 14 februari, Valentijnsdag

We staan beiden met trillende handen, en een hartje dat te snel klopt, te wachten op de luchthaven tot onze schatten door de deur gewandeld komen. Het is moeilijk om onze kalmte te bewaren. Ja daar zijn ze.. nee toch niet … nu dan?... nee… Jaja nu wel! Eindelijk! We kunnen onze welverdiende vakantie inzetten met onze allerliefste schatten die speciaal voor ons vanuit het koude België naar Portugal zijn gevlogen!

Zo, vanuit de luchthaven richting Cascaïs dan maar, en op naar de Torre Verde. Na een kleine rondleiding door ons appartementje hebben we een lekkere spaghettimaaltijd bereid en vervolgens was het tijd om ons bedje in te kruipen aangezien we de volgende dagen veel uitstappen gepland hadden. Om een lang verhaal kort te houden, we gingen alle 4 (wel telkens apart als koppel en op andere dagen) naar Lissabon, Cascaïs en Sintra. Imke en Scott gingen ook nog een kijkje nemen in Bélem. Het was geweldig! We hebben onszelf eens echt kunnen ontspannen en zalig kunnen genieten van wat “quality time” met onze lieverds! Donderdagavond was er dan nog een moeilijk afscheid op de luchthaven en zo dan ook meteen het einde van onze vakantie .

 
Verliefde groetjes van ons allebei!

xxx

Maandag

Vandaag mochten we op stage een beetje vroeger stoppen om afscheid te kunnen nemen van Scott en Katrien. Zij waren hiervan niet op de hoogte en bij aankomst in het appartement waren ze dus enorm verrast . Onderweg naar huis kochten we een mooi kaartje om Katrien te bedanken voor de 5 fijne dagen. Scott en katrien aten nog een lekkere maaltijd en stonden een uurtje voor de aankomst van de bombeiros (brandweer) vertrekkensklaar. Maar goed ook, want deze kwam een halfuur vroeger dan afgesproken (omwille van de stortregen wilden ze op tijd vertrekken). Femke nam afscheid en Imke ging Katrien en Scott mee uituiven op de luchthaven. ’s Avonds om 20.20uur kwam Imke weer thuis na een spannende en eenzame terugreis vanuit de luchthaven. We begonnen meteen aan het avondmaal (Femke had de patatjes al geschild en alle potten klaargezet) en net toen dit klaar was kregen we een skype-oproep van Mark. We hadden afgesproken om even de gang van zaken hier en het eindwerk door te nemen. Na een goed uurtje sloten we het gesprek af, werkten we nog een beetje voor stage en gingen we slapen.

Dinsdag

Dinsdag hadden we tijdens de voormiddag een meeting van Imke haar volgpatiënt. Deze meeting was aan de rechtse zijde van de 3^e verdieping (verblijf volwassenen) en was in tegenstelling tot de meeting van de linkse zijde (die we vorige week volgden) veel interessanter . De omgang tussen de verschillende therapeuten, dokter, sociaal assistente,.. was veel interactiever en het verliep ook vlotter. Dankzij Inèz (een collega-ergo bij de volwassenen) konden we de meeting goed volgen aangezien zij alles probeerde te vertalen (dankuwel! ). Na stage gingen we onze wekelijkse inkopen doen in de Jumbo en ook deze keer hadden we de draagkracht van onze armen weer overschat .

Woensdag

Vanaf 10.30uur hadden we kooktherapie op stage. We gingen een typisch Portugese vleesstoofpot maken met batatas fritas (frietjes) en rauwe groentjes. Als nagerecht maakten we een appel-yoghurt cake . Tijdens het koken werden we echter even verstoord door een skype-oproep vanuit Geel. We hadden een gesprek met Mark + een hele klas 2^e jaars studenten ergo. We probeerden te antwoorden op de vragen die ze ons stelden en hopen dat er enkele studenten een beetje zin hebben gekregen in een buitenlands avontuur (het is namelijk echt wel de moeite!) . Soms was het een beetje moeilijk om alles te verstaan aangezien (Portugese) vrouwen in de keuken (we waren met 8) niet echt stilletjes kunnen zijn . Toen we het gesprek afrondden, stond er op de tafel een heerlijk gerecht klaar. We mochten onmiddellijk aanschuiven en smulden alles wat we op ons bord kregen op. Nadien proefden we een stukje van de cake met hierbij een klein, straf koffietje. De maaltijd was om je vingers van af te likken, het was af!

Donderdag

Vandaag stond onze wekker om 6.20uur omdat we om 8.30uur reeds op stage moesten staan, we mochten namelijk een BOTOX-injectie gaan bekijken. Aangekomen op stage gingen we op ons gemakje een theetje drinken en tegen 8.30u begaven we ons dan naar de therapiezaal om Andreia te zoeken. Typisch Portugees kwamen we Andreia natuurlijk pas tegen om 8.45uur. Ze bekeek ons een beetje raar en toen we haar vertelden waarom we er al waren, bekende ze dat de injectie gisteren geannuleerd werd omdat de patiënt niet in het centrum zou geraken vandaag . Voor niets zo vroeg opgestaan dus! Maar ja, wat doe je eraan. Aangezien de patiënten nog niet aanwezig waren, nam Andreia ons even apart om nog wat uitleg te geven over de case-study. Was dit maar nooit gebeurt… We kregen daar een bundel voor onze neus van 45 pagina’s die zij beschreef als een verslaggeving van een studente zoals ze het hier in Portugal moeten doen. Ze verwachtte blijkbaar van ons dat wij dit ook zo zouden doen. *SLIK* De bundel leek meer op een soort van eindwerk met inleiding, dankwoord, … We vertelden haar dat dit ons wel zorgen baarde en dat het in België toch net iets anders is. Ze zei dan dat we maar eens een voorbeeld moesten meebrengen van België en dat we het dan nog eens zouden bespreken .

Vrijdag

Vandaag de laatste dag voor onze welverdiende week vakantie! We hebben eindelijk een eindwerkonderwerp… Fiuuuw!!! Dit was een heel moeizaam proces. We hadden eerst een voorstel gedaan op stage. Laten we proberen om de CIMT (Constraind induced movement therapy) toe te passen bij enkele patiënten na een CVA. BEUP! Geen positief antwoord , dus gingen we op zoek naar een ander onderwerp. De stageplaats gaf ons een idee, namelijk onderzoeken of cognitieve training met Rehacom (een computerprogramma) een positieve evolutie geeft op patiënten na een CVA. Wij legden dit dan voor aan de school, maar helaas pindakaas geen succes . Onze moed zakte op dit moment al naar onze enkels. Dus wij dit nog eens besproken met Mark, hij probeerde ons wat op te krikken en zei ons dat we nog maar eens moesten proberen om de CIMT er alsnog door te krijgen. Wij haalden dan vrijdag op stage onze beste communicatieskills boven en probeerden Lucia en Andreia te overtuigen van de CIMT-therapie. Maar, zoals ook wij ergens al wel wisten, was het gewoon te moeilijk om de juiste patiënten voor deze therapie te vinden. Nu zakte de moed door tot in onze schoenen! Ze wilden ons natuurlijk wel helpen om een nieuw onderwerp te zoeken. Na wat heen-en-weer gebabbel en een portie brainstormen kwamen we op het onderwerp: Spiegeltherapie! Nu ja, dat lijkt ons wel interessant eigenlijk. Dus gingen we ’s middags een computer opzoeken om het nieuws te melden aan Mark en dan maar hopen dat dit goedgekeurd word. En ja hoor! Na stage lazen we het verlossende mailtje: We mogen dit onderwerp gebruiken! Gogogo…!

Zo, nu gaan we een weekendje hard werken voor stage en eindwerk. Om dan onze hectische week af te sluiten met het verwelkomen van onze twee grootste schatten!

Groetjes,

WIJ!

x

We startten de dag met een lekker en stevig ontbijt (spek met eieren!). Hierna begon Femke aan haar stagetaak en Scott, Katrien en Imke maakten zich klaar voor een zonnige wandeling. Imke had tijdens de week al goed gewerkt en kon dus nu volop genieten van haar bezoek. Ze toonde hen de mooiste plaatsjes aan zee en in het centrum van Cascaïs. Er werden natuurlijk de nodige kliekjes genomen en een terrasje kon er ook wel vanaf. Katrien kreeg een grote coupe ijs, die ze zonder enige moeite volledig opsmulde . Doorheen de wandeling genoot iedereen met volle teugen, Katrien op kop! Een 5 uurtjes later besloten de wandelaars om terug te keren naar het appartement om eens een kijkje te nemen bij de hardwerkende Femke. En ja hoor, ze had flink gewerkt. Haar taken waren zo goed als af. Omdat Imke ook nog de laatste hand moest leggen aan haar taak, gingen Scott en Katrien alvast aan de kook. Ze maakten een heerlijke maaltijd klaar: Battatas fritas (frietjes) met steak/kip en peperroomsaus op een bedje van rauwe groentjes . Ook verrasten ze ons met een typisch Portugees dessert: een gelatine-taart. We proefden allen een stukje en besloten dat het niet echt lekker, maar ook niet vies was. Gewoon vreemd. Maar we hadden pret, dus het was een goede zet!

’s Avonds wilden we graag een cafeetje doen, dus gingen we richting Cascaïs. We zochten een uurtje naar de geschikte plaats, maar vonden niets naar onze smaak. Dus keerden we maar weer terug naar het appartement en kropen we vrij vroeg in ons bedje. Morgen een nieuwe, goed gevulde dag om van te genieten.

Zondag

Ook nu het bezoek hier is, houden we onze uitstapdag op zondag. Scott en Katrien wilden Lissabon graag bezichtigen, dus namen we de “combio” (= trein) tot aan de eindhalte. Aangekomen in Lissabon gingen we eerst even iets drinken en dan vertrokken we “à pied” naar Praça Rossio. We besloten om eens aan de andere kant van het plein een kijkje te nemen. Op de hoek stootten we op een soort van bijeenkomst van allemaal zwarte mannen (Praça da figuiera) . Ze stonden, lagen, zaten, hingen op een klein zijpleintje en iets verder achterin was er een kerkje. We waren wel nieuwsgierig en gingen even binnen kijken. We hadden meteen door dat we stil moesten zijn, aangezien de zondagsmis bezig was. Katrien wou toch wel even laten horen dat ze aanwezig was, maar de Portugezen hadden er geen er in . Een goede 5 minuten later gingen we weer door, op zoek naar een koffiehuis waar we allen iets konden drinken en eten. Het was ondertussen al 13.30u. Tijdens onze zoektocht stootten we op een klein marktje in een parkje. Hier moesten we natuurlijk even gaan neuzen, ook al betekende dit dat Scott, Katrien de berg moest opduwen . Na wat geslenter langs de kraampjes zetten we onze tocht verder. In een zijstraatje vlakbij het “Praça Marque de Pombal” vonden we een oud, typisch cafeetje waar we onze dorst konden lessen en de honger wat konden stillen. Scott proefde hier zijn eerste bica (= kleine koffie). Het cafeetje zag er wel een beetje armzalig uit, maar de bediening was in orde en wat we kregen was echt lekker. Zoals wel vaker bij vrouwen, gingen Imke en ik samen het toilet opzoeken. We merkten al snel dat er ook hier geen werkend slot op de deur zat (we vertellen dit omdat het wel vaker voorkomt). Na dit cafébezoekje gingen we door. Eindpunt van onze wandeling door Lissabon, “El Corte Inglais”. Zoals verwacht waren de winkels gesloten, maar ja we hadden dan onze wandeling toch gehad hé. Bij aankomst aan het winkelcentrum gebeurde er iets vreemd. Plots hoorden zowel Femke als Scott de naam “Imke” van achter ons. Maar omdat het vrij onlogisch is dat iemand in een wereldstad als Lissabon de naam “Imke” naar Imke roept, keken we eigenlijk niet meteen om. Na een tweede gelijkaardige kreet, keken we dan toch even om onze schouder en zagen we een vrouw (therapeute Inez) al zwaaiend in de auto zitten . Als dit geen toeval is! Aangezien we Lissabon helemaal doorkruist hadden, besloten we de metro te nemen om zo weer naar het station te gaan. In het metrostation kregen we hulp bij het opladen van onze kaartjes van een behulpzame Portugese security. Godzijdank, want wij en Portugese elektronica dat gaat niet goed samen . Gelukkig namen we de metro, want toen we weer bovengronds kwamen, merkten we dat het regende. We wilden Katrien graag een pasteis de Bélem laten proeven dus onderbraken we onze treinreis even en stapten we in Bélem af. Even zoeken naar een rolstoeltoegankelijke oversteek en daar gingen we dan. In het winkeltje was het natuurlijk, zoals altijd, goed bevolkt. We wachtten in 1 van de zalen en een goede 10 minuten later deden enkele mensen aan een tafeltje teken dat we daar konden gaan zitten. Katrien smulde van haar pasteike, terwijl Scott lijdzaam toe moest kijken. We hadden namelijk afgesproken dat hij de pasteis pas mocht proeven als Andy erbij is . Maar hij had hier niet al te veel moeite mee en daarbovenop trakteerde hij ons zelfs nog. Sterk! Vervolgens namen we terug de trein, want het weer liet een verdere wandeling door Bélem niet toe, richting thuis. In Cascaïs aangekomen, moesten we uittikken met onze treinkaartjes (zoals altijd), maar deze keer liep er iets mis. De pijl werd namelijk niet groen en we kregen een soort van biepend geluid. Oei, wat nu?! Blijkbaar was onze reistijd verlopen, maar met een goede smoes en de goede wil van een conducteur, mochten we zo naar buiten wandelen. OEF! Nu moesten we nog een avondmaal gaan zoeken, want … Katrien trakteert ons vanavond! DANKUWEL KATRIEN! We gingen naar “Cascaïs shopping” en zochten hier iets lekkers. Daarna besloten we huiswaarts te keren. Femke trapte deze keer, als bij wonder niet in een plas, ze stond er wel bij en ze keek ernaar. De eerstvolgende auto die voorbij kwam, reed door deze plas met als gevolg: een supernatte broek! Zo bereikten we dan onze laatste avond met ons 1^e bezoek. Het was een druk, maar geslaagd weekend!

Groetjes!!!

xxx

Hello hello,

Hier zijn we weer!

Eventjes een "kort" weekoverzicht (sorry voor de vertaging ):

Maandag:

-          Vandaag leerden we 2 erasmusstudenten van Barcelona kennen. Zij lopen hier ook 3 maanden stage en verblijven in een appartement in Lissabon. “Fijn” om te horen dat zij evenveel huur moeten betalen, dat hun elektriciteit ook vaak uitvalt en dat ze net als ons soms last hebben van lawaaierige buren . Één van de studenten spreekt geen Engels dus hier hebben we nog maar weinig gesprekken mee gehad, maar gelukkig kan de andere het wel en kunnen we ’s middags toch eens samen lunchen.

-          Andreia toonde ons een “massagetoestel” om spieren te relaxeren/stimuleren. Ze vroeg of we het zelf ook eens wilden testen en wij zeiden natuurlijk volmondig JA! Het was heerlijk, even genieten!

-          Op het einde van onze stagedag mochten we nog eens genieten, wat een dag… Therapeut Rui was zondag verjaart en trakteerde iedereen op een heerlijk stukje cake. Toen iedereen verzameld was in het lokaal zongen ze met z’n allen het Portugese verjaardagslied. Wij konden natuurlijk niet meezingen en dat bleef niet onopgemerkt. Dus.. Als gevolg vroegen ze of wij in het Nederlands wilden zingen, dit hadden ze nog nooit gehoord en ze waren hier wel nieuwsgierig naar. Zo vlot als we zijn konden we hierop geen neen zeggen , dus uit volle borst en met rode wangetjes lieten we het “lang zal hij leven-lied” door het lokaal galmen. Achteraf kregen we een welverdiende staande ovatie en een lekker stukje cake. SMULLEN!

Dinsdag:

-          Vandaag moesten we een uurtje vroeger naar stage gaan omdat er om 9.10u een meeting was van Femke haar volgpatiënt. Dit was aan de linkse zijde van de verblijfsverdieping en het ging er zeer formeel en koel aan toe. We voelden ons dan ook niet echt welkom hier.

-          Imke kreeg vandaag haar volgpatiënt toegewezen en Femke kreeg, omwille van omstandigheden, ook een nieuwe volgpatiënt.

-          Normaal gezien hadden we om 17u gedaan vandaag, maar we hadden besloten om een kijkje te gaan nemen bij een voorstelling van rolstoelbasketbal in het centrum. Maar het bleef niet bij kijken alleen, we mochten het zelf ook eens uitproberen (zie foto’s). Tijdens de voorstelling hebben we ook nog een vrouw ontmoet die ons enorm goed geholpen heeft met het regelen van het vervoer voor Katrien en Scott voor volgende week maandag. We zijn Dorra hiervoor heel erg dankbaar! Muito Obrigada! -X-

-          Om 19u hebben we deze stagedag dan afgesloten (lange, maar fijne dag).

Woensdag:

-          Vandaag was het een rustige, maar een zinvolle dag. ’s Middags hebben we ons goed hartje laten zien, want er was namelijk een verkoop op de afdeling Pediatrie naar aanleiding van Valentijn. Dus haalden we onze portemonnee boven en kochten we een lekker stukje cake (eigenlijk 2 stukjes per persoon, maar Sssshhtt! ). Met de opbrengst van dit marktje kunnen de patiënten op een uitstap/reis gaan.

Donderdag:

-          Vandaag woonden we een presentatie bij van het maken van een anatomic seat (doel: positioneren!). Er was een vrouw van een ziekenhuis in Lissabon naar het centrum gekomen opdat ze een vorm konden maken van haar positie in de stoel. Het wekte bij ons een soort van bewondering op voor de mensen die deze “seats” maken, maar er was ook veel frustratie toen we zagen in welke rolstoel de vrouw al die tijd al moest liggen (ze was 55 jaar en zat in een soort van rieten tuinstoel ). Het was de eerste keer dat er een rolstoel voor haar op maat gemaakt werd.

-          Imke mocht ’s middags vertrekken om ons 1^e bezoek (Scott en Katrien) op te halen aan de luchthaven. Dit werd voorgesteld door onze begeleidsters omdat ze beseften dat het transport van de luchthaven naar Cascaïs niet goed aangepast is en ze wel wilden dat Katrien goed aankwam. Imke zou de bus, trein en aerobus nemen om in Lissabon op de luchthaven te geraken, maar dit was niet nodig. Ze kreeg namelijk een lift! En weet je van wie? Van de man (Paulo) die de “anatomic seat” kwam maken in de voormiddag. Hierdoor had ze heel wat tijd en geld uitgespaard, waarvoor heel veel dank!

-          Femke kon in de namiddag nog gaan meegenieten van de Music Therapy. Hier word deze gegeven door ergotherapeuten en kinesisten. Het is dan eigenlijk niet de echte, gespecialiseerde muziektherapie, maar daarom niet minder leuk en interessant.

-          Bij aankomst in het appartement werden we beiden verrast! We kregen een familiedoor chocotoffs en een grote doos ferrero rochers . Maar dat was nog niet alles: Femke had ook nog nootjes voor Imke gekocht en een gedichtje geschreven om haar te bedanken voor de goede zorgen. En alsof dat nog niet genoeg was had Scott nog iets bij voor Imke, laten we hopen dat ze dit niet allemaal tegelijk opeet!

-          Na het avondeten ging Scott afwassen, maar daar bleef het niet bij. Hij merkte een vies geurtje dat vanuit de leiding kwam en ging op zoek naar de oorzaak (wij hadden dit ook al geroken, maar er geen erg in gehad). Wie zoekt die vind en ja, Scott vond allerlei viezigheid in de afvoer. BAH! Hij verwijderde alles en voortaan is dus de keuken geurtjesvrij! Goed gewerkt, Handige Harry!

-          Ook in de douche wist Handige Harry Scott iets dat wij nog niet ontdekten. We hebben namelijk 2 douchekoppen, maar vonden tot nu toe enkel een knopje om de kleinste te gebruiken. Scott stapte in de douche en zag meteen het knopje voor de grote regendouche! Oh my god! *schaamschaam *

Vrijdag:

-          Vandaag zijn we exact 1 maand hier in het verre Portugal! De tijd vliegt…

-          In de voormiddag mochten we op stage even een kijkje gaan nemen in het zwembad van het centrum. Hier word door de kinesisten hydrotherapie gegeven. Dit was wel eens interessant om te volgen en na enkele “slimme” vragen, begaven we ons weer naar de therapielokalen.

-          Na de lunch kwamen Scott en Katrien even een kijkje nemen op onze stageplaats want Andreia wou Katrien graag ontmoetten. Om 1u starten we normaal weer met werken, maar vandaag werd een uitzondering gemaakt. We mochten hen een rondleiding geven doorheen het centrum. Zo gezegd, zo gedaan!

-          Na de stage gingen we met z’n vieren naar de Jumbo winkelen. Hier besloten we om vanavond een kaas- en wijnavond te houden, dus kochten we al wat hiervoor nodig was. In de winkel hebben we ook nog even iets vreemd meegemaakt. We liepen een oudere vrouw tegen het lijf die meteen naar Katrien ging en in het Portugees begon te brabbelen. Ze gaf Katrien een handkusje en ging weer door. Aan de kassa gekomen, stond deze vrouw er weer. Ze begon iets te zeggen van “Angelo” ofzo en liet een kaartje zien met een tekening van een engel op. Ze doelde er dus op dat Katrien een engel was. Lief, maar toch wel vreemd. Ze ging weer verder en we dachten dat we het nu wel gehad hadden. Maar nee hoor! Toen we in de buscas stapten hoorden we plots: “Angel”! Jaja, je leest het goed. De vrouw zat ook op onze bus… Niet te doen!

-          Vooraleer we van de kaas, salami en wijn konden genieten, haalde Femke haar kookkunsten boven. Ze probeerde een receptje van haar mamsie: Varkenshaasje met peterseliepuree en mosterdsaus. è Etenstijd! Proeven allemaal! En ja hoor, we vinden het lekker! Goed gekookt Femke.

-          Een paar uurtjes later prepareerden we de kaas en salami en openden we de fles witte wijn. We namen enkele kaarsjes om het appartementje wat gezelliger te maken en zetten ons neer voor een avondje keuvelen en knabbelen. Een goede start van een leuk weekend .

PS: Nog 2 wist-je-datjes die je zeker nog moet weten:

1. We komen bijna in het “Guiness book of Records” met het aantal keren uitvallen van de elektriciteit op enkele minuten tijd. Maar liefst 5 keer!!!
2. Op stage is er 1 ding waarvan ze zeker zijn. Het is ook iets dat we beiden bezitten. Rarara… Ze vinden namelijk dat wij … Supermooie groene ogen hebben! *Glunder*

That’s it!

x

Zaterdag

Vanmorgen stond de wekker om 09.30u en toen we uiteindelijk uit ons bed geraakten, namen we de tijd voor een heerlijk ontbijt (Fem at een gebakken eitje, mmm). Vervolgens vlogen we weer met volle moed in onze taak tegen maandag. Om 15uur hadden we deze allebei afgewerkt en besloten we ons klaar te maken om naar de grote (langverwachte) dansvoorstelling te vertrekken. Om 16.23u namen we de trein richting Bélem. Na een rit van een goede 40 minuten arriveerden we ter plaatse en stapten we naar het Italiaanse restaurant “Nosolo Italia” waar we vorige week ook al eens lekker aten . We bestelden beiden een pizza (allebei pikant met chili) EN aten deze volledig op . Al hadden we daarna eigenlijk wel genoeg gegeten, we konden het toch niet laten om ook nog een dessertje te bestellen. Duss.. Imke nam een stuk tiramisu (kostprijs: €5) en Femke nam een coupe ijs (kostprijs: €7). We kregen deze nagerecht”jes” voorgeschoteld…*SLIK* Wat krijgen we nu? Een megastuk tiramisu voor senhora Imke, met een torentje slagroom erbij en een aardbei erop! En voor senhora Femke een grote coupe ijs met 3 verschillende bollen, 10cm slagroom, chocoladesaus en stukjes noot erop! Fem verwachtte een hazelnootsmaakje (door de afbeelding van de coupe in de menu), maar ze werd een beetje teleurgesteld. Ach ja, het was toch superlekker! Met een volle maag en zo’n €40 euro armer (samen), vertrokken we dan naar het cultureel centrum om naar de voorstelling (kostprijs: €5) te gaan kijken. We waren een halfuurtje te vroeg in het centrum dus konden we de mensen die binnenkwamen voor dezelfde show observeren om er zo proberen achter te komen of het iets voor ons was. De mensen die toekwamen waren: wat ouder, heel jong, artistiek, vreemd, normaal (zoals wij),… Heel verschillende mensen, dus hieruit konden we niet afleiden wat voor een dans het zou zijn . Om 19.10uur was het eindelijk zover, we namen plaats op de 1^e rij in het zaalTJE (voor max. 30 personen) en zaten zo meteen ook op gelijke hoogte met het “podium”. Onze observaties/gedachten bij de voorstelling van Sergio Mendez:

-          Klingelklangel piano muziek

-          Acrobatische toeren in plaats van dans

-          4 gekke meisjes in dezelfde oubollige kledij

-          Vreemd

-          Iets over pesterijen?!

-          Waarom een staande ovatie op het einde?

-          Verwarring alom…

Een kleine 30 minuten na de start van de “dansvoorstelling” gingen de lichten aan en ja hoor…dat was het dan! Vreemd, vreemder, vreemdst!

Eens buiten moesten we allebei nog even bevatten wat we nu net gezien hadden? Daarna probeerden we samen het concept achter de show te zoeken en vervolgens was het één en al gelach en na-apen van de dans. Toen we na 10 minuutjes wandelen op het treinstation arriveerden, was er daar een vrouwtje voor onze neus pasteis de Bélem aan het eten.. Mmm, daar hadden we ook wel zin in. Aangezien we niet aan de verleiding konden weerstaan verlieten we het perron en wandelden we richting het winkeltje van de pasteis. Hier kochten we een doosje van 6 pasteis om daarna weer, supergelukkig met de aankoop , terug te gaan naar het station. Eens weer aangekomen in het appartement, kropen we onder de wol, want zondag = tripjesdag en hiervoor moeten we opperste fit zijn!

Zondag = tripdag EN de laatste dag van de maand.

Vandaag stond Lissabon op het programma. De wekker werd om 09.30 gezet, maar zoals wel vaker in het weekend was Imke haar biologische klok van de week nog niet verandert dus om 08.30 was ze wakker en als bezigheidstherapie begon ze aan haar strijk (dit was de eerste keer dat de strijkplank en het strijkijzer uit de kast werden gehaald ). Wanneer Femke dan ook uit haar bed kwam, namen we een stevig ontbijt om de dag te beginnen.

Om 11.23 uur zaten we in de trein met bestemming Lissabon. Hier aangekomen was het moeilijk om ons te oriënteren, de trein zet je namelijk af aan de rand van de grote stad. We wilden graag Bairro Alto, Chiado en Baxia gaan bezichtigen. Met de kaart in de hand besloten we onze zoektocht te starten. Maar dit verliep niet van een leien dakje. Anderhalf uur en 3 trammetjes later kwamen we aan onze eerste bestemming, namelijk: “Castelo de soa Jorg” . Hier konden we dan aan studentenprijs (2,5 euro) genieten van het wonderbaarlijke uitzicht over Lissabon. We maakte dus de nodige klikjes. Hoog daarboven klonk een vrolijk Portugees vakantie deuntje vanuit de stad. We merkte dat het van een plein kwam en zo nieuwsgierig als we zijn wilden we een kijkje gaan nemen. Een lieve dame van een typisch Portugees winkeltje vertelde ons dat het pleintje genaamd “Praça Rossio” down town was. Om hier te geraken moesten we enkel “down” and “right” gaan . Zo gezegd, zo gedaan en na een mooie wandeling tussen de smalle straatjes kwamen we aan bij de muziekbron.

Het was ondertussen al half 3, onze maagjes lieten van zich horen en daarom besloten we om een restaurantje te zoeken. Niet zo een gemakkelijke opdracht. Ze hadden ons namelijk verteld dat je altijd een restaurant moet zoeken met een Portugese tint, veel volk en iets kleins met vele tafeltjes. Dus we gingen op zoek. Na een klein uurtje en vele restaurantjes verder kwamen we er eindelijk eentje tegen dat aan de “eisen” voldeed Dus we besloten binnen te gaan. Femke bestelde een steak met frietjes en Imke bestelde Octopus (ze wou dit heel graag eens proberen). Na 15 minuten kwamen onze borden uit de keuken… Toen Imke dat van haar zag kleurde ze een beetje rood, dit had ze namelijk niet verwacht: een paarse octopus . Ze durfde er niet goed aan te beginnen, maar toen stelde Femke voor om het samen te proeven. We namen elk een stukje… en zoals verwacht viel dit niet in goede aard. Imke proefde nog een klein stukje, maar ze kon het niet opbrengen om het hele bord op te eten (de groentjes en aardappelen bij het gerecht waren trouwens ook niet smakelijk). Ook Femke had het niet echt getroffen met haar “steak”. Je kon het eerder een vettig varkenslapje noemen, met hierbij zure groenten. Al maar goed dat de frietjes lekker waren . Toen Femke haar bord deels leeg had, besloten we de rekening te vragen. Imke heeft dan maar proberen uit te leggen dat het de 1^ste keer was dat ze octopus at en dat het blijkbaar toch niets voor haar is. De garcon stelde voor dat ze nog iets anders mocht bestellen, maar dat hebben we wijselijk afgeslagen. Hij meldde dan ook nog dat Imke het proeven van octopus zeker niet mocht opgeven en ze de volgende keer gegrilde octopus moet eten met een sausje erbij (dat zou wel lekker moeten zijn). We verlieten dit restaurantje met gemengde gevoelens en toch nog wel een knorrende maag, dus de eerstvolgende broodjeszaak zijn we dan maar snel binnen gewandeld. Hier aten we een lekkere club kip . Als afsluiter van de bewogen dag besloten we om tot rust te komen bij een thee’tje in een bekend café’tje in Chiado (A brasileira do chiado). Imke vond de thee niet zo lekker en probeerde dan maar het typische koffietje dat je hier kon krijgen (aiaii, weer iets nieuws, als dat maar goed komt! ). Rarara… Het was nog lekker ook! Het was een heel druk cafeetje met als gevolg dat toen de mensen naast ons vertrokken, er meteen weer nieuwe mensen kwamen zitten. We merkten al vrij snel op dat het koppeltje naast ons Nederlands sprak. En zo sociaal als ze is, begon Imke natuurlijk tegen deze mensen te praten (met als openingszin: “hé, jullie praten Nederlands!” ). We hadden een fijne babbel met hen en om 18u verlieten we het caféetje richting treinstation. Op straat hoorden we plots geroep: “lady, lady!”. We draaiden ons om en daar stond dan de vrouw die onze bestelling had opgenomen. We waren namelijk iets vergeten. Neen, niet onze handtas en Neen, niet onze kodak.. We vergaten het speciale koffietje te betalen! OEPZ! Foutje! We hadden het er eerder nog over dat ze de rekening nog niet had gebracht, maar na onze babbel met het Belgische koppel, waren we dit totaal vergeten. Echt niet expres !

De treinrit naar huis verliep vlekkeloos en aangekomen in het appartement verwenden we onszelf met een pasteike de Bélem! Mooie afsluiter van een geslaagd weekend…

Zo, dat was ons weekendverhaal alweer!

Bedankt voor je aandacht.

Beijo! x

Boa noite,

Hier zijn we alweer… we willen graag wat wist je datjes vertellen van vorige week…

Wist je dat…

-         We beiden één grote verantwoordelijkheid hebben, en deze al 1 maand met glans volbrengen (Femke houdt de geldpot bij en Imke de huis- en stage sleutel) .

-         Er een vorm van telepathie aanwezig is tussen ons (we hebben allebei op net dezelfde momenten net dezelfde briljante ideeën ).

-         We ons al volledig geïntegreerd hebben, we hebben zelfs al Portugese gewoontes, namelijk:

*we eten ons avondeten meestal rond half 8.

*we drinken soms een theetje in de cafetaria op stage voor we starten (al dan niet met cakeje) .

*we zijn behulpzaam naar anderen toe en ook naar elkaar natuurlijk.

-         Femke gepromoveerd is tot cliniclown (ze kreeg een rode clownneus tijdens het bezoek van de cliniclowns op onze afdeling) .

-         Femke haar volgpatiënt heeft gekregen op stage.

-         We deze week veel hebben bijgeleerd over Spinal Cord Injury’s.

-         We beiden een (positief) kippenvelmoment hebben gehad op stage bij het bekijken van een filmpje over een vrouw met amputaties aan armen en benen.

-         Hier op stage gewoon een auto binnen staat (om autotesten af te nemen bij patiënten).

-         Onze buspas eindelijk in ons bezit is .

-         We al een vervroegd Valentijnscadeau hebben gekregen van onze lieve tante Rita .

-         We van Rita ook lekker warme dekentjes hebben gekregen.

-         Imke, Femke verraste met een reep Tobelerone .

-         Het weer hier echt wel zalig is (zeker ten opzichte van België).

-         We bacalhau (typisch Portugese vis) hebben gegeten en dit eigenlijk wel lekker is.

-         Imke naar de kapper is geweest en het resultaat er mag zijn.

-         We 2 keer achter elkaar de buscas (bus die door Cascaïs rijd) hebben gemist, terwijl we wel aan het buskot stonden te wachten (we waren toen druk over geldzaken bezig )

-         We de busrit naar stage zalig vinden (lekker luieren)

-         Imke haar reisgenoot super vind en geen betere had kunnen wensen .

-         Femke hier net hetzelfde over denkt!

-         We een heel goed team zijn!

-         Dit niet het laatste blog bericht gaat zijn.

Tot de volgende..

x

Nog even dit korte berichtje voor al onze lezers:

Wij willen jullie graag bedanken dat jullie onze verhalen willen volgen en af en toe ook eens iets posten.
Het is heel fijn om jullie reacties te lezen!
We checken onze blog dan ook elke dag even om te kijken of er niets extra is bijgekomen.
Hopelijk blijven jullie ons nog lang vergezellen op ons avontuur.

Bedankt aan familie, vrienden en sympathisanten !
Groetjes vanuit Portugal!
xxx

Boa Tarde,

Onze eerste stageweek bij de volwassenen zit erop, en het is heel goed meegevallen!! Maandag ochtend stonden we wel op met een klein hartje, het was namelijk  “D-day”… We beseften plots dat dit de dag was waarom we deze grote stap hebben gezet, stage lopen bij de volwassen en hier ons eindwerk over schrijven. Na een stevige wandeltocht (omdat we wat laat waren vertrokken, en omdat Imke haar bril was vergeten) hadden we nog net onze bus gehaald! OEF…

Bij aankomst op stage hebben we ons frisgewassen stagepak aangetrokken en  zijn we naar de afdeling van de volwassenen vertrokken (nog steeds een klein hartje). Maar dat was voor niets nodig. De therapeuten en de patiënten zijn hier heel vriendelijk, behulpzaam en doen allemaal heel veel moeite om Engels te praten, en wij natuurlijk om wat Portugees te praten.

Gedurende onze week hebben we al heel veel geleerd, gezien en mogen uitproberen.

Wat ons het meest is bijgebleven over deze week is dat :

-          hier heel veel ergotherapeuten werken bij de volwassenen, wel 23!

-          mobilisatie makkelijk lijkt, maar toch niet zo gemakkelijk is.

-          de ergotherapeuten hier heel veel functies hebben.

-           ze hier heel veel bekende materialen hebben, maar ook wel heel veel onbekende voor ons.

-          hier heel veel jonge patiënten (29 jaar) zijn met CVA’s.

-          hier veel patiënten geen enkele beweging kunnen maken met hun aangedane zijde.

-          je altijd 1 uur middagpauze krijgt als stagiair.

-          onze vakantiedagen niet goed waren doorgegeven, maar gewoon even zeggen en dat is geregeld.

-          we voor het eerst vis hebben gegeten en dan nog wel op stage.

-          een Portugese presentatie over hulpmiddelen nog iets te moeilijk is voor ons.

-          ze hier nooit zeggen dat je mag vertrekken op het einde van een stagedag, dit moet je zelf doen en als je het niet doet dan maak je overuren.

Zo genoeg over stage…

Dan nu nog even over algemene zaakjes:

Puntje 1

Wij zijn supergoede huisvrouwen! We zeggen dit natuurlijk niet zomaar, wij kunnen onze plan hier supergoed trekken, ook met 7 overvolle winkelzakken.

We koken elke dag ons eigen potje en gaan hierin ook uitdagingen aan. Woensdag maakten we zelfs onze eigen witte saus (niet uit een pakje!) EN ze was lekker!

Woensdag = Poetsdag en ook dit doen we zelf…

We zijn ondertussen ook al beste maatjes met onze wasmachine en droogkast, deze werken nu toch al wanneer wij dat willen (en af en toe ook hoe we het willen).

Alleen de strijk hoopt zich op.. Die hoop groeit en groeit, we mogen van geluk spreken dat sommige kledingstukken niet gestreken moeten worden.

Puntje 2

Woensdag bezochten we het postkantoor hier in de buurt, want er lag iets op ons te wachten… Ons postpakket (waarvoor dank aan mama Imke)! Het was niet zo gemakkelijk om dit te vinden, maar na een zoektocht van een halfuurtje hebben we het postkantoor dan toch gevonden (oriëntatie alom). Natuurlijk konden we na dit te ontvangen niet wachten tot we thuis waren om het open te doen, dus moest het pakket er al aan geloven in het postkantoor (inhoud: zie foto).

Punt 3

Donderdag 21 januari, een dag waar we naar uitkeken want vandaag konden we eindelijk onze buspas gaan afhalen! Maar bij aankomst zat de onvriendelijke buskotmeneer weer achter zijn raampje. Help geven aan buitenlandse studenten staat niet in zijn woordenboek, dus brabbelde hij maar wat bij het overhandigen van onze buspas. Aangezien we niet goed wisten hoe die buspas nu juist werkten, waagden we een poging om uitleg te vragen aan hem. Maar helaas, geen succes… Dus, wij naar buiten even rondvragen bij andere busreizeigers, maar Engels is niet besteed aan Portugezen. Al goed dat Imke zo doorzettend is. Zij vond een (ouder) vrouwtje dat zich kon behelpen in het Engels en ons wel even wou bijstaan in de communicatie met de vreemde buskotmeneer. Besluit: we hebben een buspas, maar kunnen deze pas gebruiken vanaf 1 februari.

Punt 4

Deze week hebben we in het totaal 10uur les gevolgd over “Health Promotion”. Dit was ons aangeboden door onze stagebegeleidsters. Alle 4^de jaars van de “Escola superior de Alcoitao” mochten deze cursus van Claire Craig volgen en dus konden wij hier mee van profiteren. Doordat deze lessen telkens van 16 – 21u ’s avonds waren, maakten we lange dagen op stage en school. De cursus bestaat uit 3 lessen, dus maandag gaan we nog eens een lange dag tegemoet. Maar goed dat we de lessen interessant vinden en dat we er veel uit leren. We vinden het heel fijn dat we deze kans gekregen hebben.

Punt 5
Onze superschattige beertjes (gekregen van de allerliefste Sharon) hebben eindelijk een naampje gekregen! We doopten hen: João en João! Waarom deze naamkeuze? Wel, hier in Portugal komt deze naam vaak voor, zowel voor jongens als voor meisjes. En aangezien we het geslacht van onze beertjes niet kennen, lag deze naamkeuze voor de hand. Ook vinden we de uitspraak van de naam João moeilijk en dus kunnen we dit via deze weg dan ook nog wat oefenen.

Zo, nu zijn jullie even bijgebeend in onze avonturen!

x

Ons bewogen weekend:

Vrijdag

Vandaag was het onze laatste dag stage op de afdeling Pediatrie. We vonden dit beiden best wel spijtig en dus besloten we om van het hele ergoteam een foto te nemen als aandenken aan de korte, maar toch wel mooie week hier bij de kindjes! (zie foto’s)

We denken dat we best wel iets geleerd hebben op deze afdeling, vooral dan over Cerebral Palsy en Botox-therapie, Sensorische integratie en de werking van de ergo hier.

Vrijdagavond zijn we lekker gezellig thuis gebleven om een filmpje te bekijken (Ice Age 1). We nestelden ons in onze pyjama met donsdekens, drank en chips in de zetel… Hmm heerlijk een avondje niets doen, zaaalig!

Zaterdag

We sliepen eens lekker uit en om 10u namen we een uitgebreid ontbijt. Tegen de middag begonnen we (zoals afgesproken) aan onze 1^e taak voor onze stageplaats. We moesten 2 activiteiten uitschrijven (in het Engels!) die we zagen en die we interessant vonden. Hierbij moesten we dan extra informatie opzoeken en dit zo maandag afgeven aan onze stagebegeleidsters (Andreia en Lucia). Het verliep allemaal niet zo vlot, omdat het toch niet vanzelf gaat om een uitleg over een bepaalde problematiek, methode,… in het Engels neer te schrijven. Maar we deden ons best! Een goede 2uur later besloten we even te pauzeren en deden we een wandeling doorheen het centrum om daarna nog even door te werken zodat de taak af was. Hierna hadden we even een gesprek met Nadia (een Portugese studente die vorig jaar naar België was gekomen op buitenlandse stage) en we spraken af om iets te gaan drinken in Cascaïs (na 1u aangezien Nadia tot dan moest werken). We maakten dan tegen 19u ons avondeten klaar, tagliatelli met een tomaten-groentensausje en spekblokjes, het was heerlijk (wat kunnen wij toch goed koken)!

Na het eten bleven we nog wat nakeuvelen aan tafel (zo’n 2,5u) en tegen 24u vertrokken we dan naar het centrum van Cascaïs. Hier aangekomen kozen we een cafeetje uit en we bestelden een wit wijntje. We stuurden een berichtje naar Nadia, maar het werd niet afgeleverd en uiteindelijk hebben we Nadia die avond ook niet meer gezien (achteraf ontdekten we dat berichten die we naar elkaar stuurden gewoon niet aankwamen..). Om 2u schrokken we onszelf een bult! Opeens gingen alle lichten aan in de cafeetjes en de muziek stopte. Jaja, sluitingstijd voor de pubs.. Maar we waren nog helemaal niet moe en wilden graag nog even blijven (we waren nog maar net aangekomen!) dus besloten we even rond te vragen aan de lokale jeugdgroepjes (die verspreid over het pleintje stonden) wat ze nu allemaal gingen doen. Het kon toch niet zijn dat zij allemaal braafjes naar huis gingen om 2u.. Ze wisten ons te vertellen dat iedereen na sluiting van de bars naar een “disco” gaat. Net om de hoek van het pleintje was zo een “disco”, en inderdaad veel jongeren gingen die kant op. Dus wij besloten om ook eens een kijkje te gaan nemen. Eerst bleven we buiten wat verkennen, we keken naar het soort mensen dat er binnen ging (16 – 40 jaar) en we probeerden wat te luisteren naar de muziek die ze speelden (jaren 70 – 80 – 90 muziek).

Na een halfuurtje besloten we dan toch maar naar binnen te gaan, Imke moest namelijk chichi doen (= Portugees voor …)! We bleven eerst wat opzij zitten op krukjes, maar toen ze ”The summer of 69” draaiden, waren we niet meer van de dansvloer af te houden (en we plakten vast voor de komende uurtjes)! Gevolg: gekke bekken, crazy dance-moves en uiterst grappige foto’s… Plots… 04.30u! Oepz! Tijd om de rekening te betalen, onze wandeltocht richting Torre Verde (appartement) te doen en ons neer te leggen in ons bedje. Slaap zacht Cascais!

Zondag

Aangezien we wat lager hebben geslapen, besloten we vandaag gewoon een 2^e keer een wandeling naar het zee’tje te doen (in plaats van een trip naar Bélem). De eerste keer gingen we linksaf een kijkje nemen, dus deze keer besloten we de rechtse kant af te wandelen.

Het was niet zo zonnig als bij onze eerste zee-wandeling, maar al goed ook want door het winderige en frissere weertje kregen we geweldige natuurtaferelen voorgeschoteld! We gingen weer vele weggetjes op en neer en we zagen golven van ongelooflijke hoogte. Het was echt wel spectaculair! ’s Avonds besloten we iets te gaan eten in één van de vele strandbarretjes en vervolgens dropen we af naar ons appartementje. Onderweg naar het appartement (het was al een beetje donker geworden buiten) wandelden we plots ergens in een doodlopend straatje. We waren zo druk aan het babbelen dat we niet op de weg hadden gelet, met als gevolg dat we (eventjes) niet meer wisten waar we stonden. We besloten terug te keren en een andere straat te nemen. Zo’n 200 meter verder zagen we opeens een herkenningspunt, waardoor we wisten dat we juist zaten. Het herkenningspunt was: … een HONDENDROL! Die zagen we bij onze heenreis naar de zee al liggen en nu hielp deze ons de weg naar huis vinden (a la hansje en grietjes ). Natuurlijk werden ook vandaag weer de nodige kliekjes genomen die je hieronder kan bewonderen.

Zo, dat was ons weekend!

xXx

We hebben al enkele keren vragen gekregen als: "Hoe ziet je appartement er eigenlijk uit?"; "Is het in orde?"; ...
Duss.. Hierbij enkele foto's van ons supernette appartementje (jaja, wij hebbe al gepoetst!) .
Info over ons appartement:
- We zitten op de 10e verdieping!
- Onze appartementsblok heet: Torre Verde! (= Groene Toren; hij is dus werkelijk ook groen van kleur)
- Als we verschillende elektrische toestellen gebruiken, zitten we zonder stroom (MAAR we kunnen dit al wel zelf oplosse) !
- Elektrische toestellen in Portugal (zoals wasmachine, droogkast,...) zijn hier behekst (het werkt nooit zoals wij dat willen) !
- ...

Ziezo!
x

Ola!

Zondag: Onze laatste vrije dag, dus een uitstapje doen!

We besloten om vandaag naar Oceanario te gaan in Lissabon (jaja de visjes gaan inspecteren ).

Het was grauw en grijs weer dus hebben we gebruik gemaakt van het openbaar vervoer. We hebben echt alles gehad: Bus, Trein en Metro!

En, het grootste nieuws hierbij: We hebben geen enkel probleem ondervonden tijdens onze trip naar de hoofdstad. We hadden telkens goede aansluiting en misten geen van onze transportmiddelen. We waren echt trots op onszelf!  

Aangekomen in Lissabon moesten we nog een eindje wandelen tot aan het aquarium.

Voor de zekerheid vroegen we even aan een lokale politieagent (deze kon engels ) welke richting we uit moesten.

Tijdens onze wandeling kwamen we speciale torens tegen (net vulkanen), maar dan met water. Terwijl we één van de torens aan het fotograferen waren, sproeide deze opeens water omhoog. Maar natuurlijk waren we net iets te laat om dit spektakel vast te leggen.

We hebben dan nog even gewacht op een volgend sproeimoment, maar tevergeefs.

Na ongeveer 15 minuten zijn we gearriveerd, lokale tijd: 14uur, dus tijd om een hapje te eten. We gingen een Café (hier geen biercafé, maar een koffiecafé) binnen en namen ieder een broodje. Imke probeerde iets nieuws (dapper hé!), maar lekker???!!! Niet dus! Ach ja, niets aan te doen, buikje vol en op naar de wondere onderwaterwereld.

In het aquarium zagen we veel gekleurde, gekke, dikke, smalle, grote, gevaarlijke, vreemde, onbekende vissen en dergelijke (we hadden 1 favoriet: Zie Foto). We namen de nodige kliekjes (zonder flits, anders verblindden we de visjes) en gingen dan ook nog even de shop binnen.

Op de terugweg naar de metro kwamen we een muzikaal park tegen. Er stonden verschillende grote instrumenten waarop iedereen zijn talenten kon laten horen. Natuurlijk moesten wij dit ook even testen, wat voor grappige taferelen zorgde .

Weer aangekomen in het appartement besloten we een wasje te doen. Dit verliep niet zoals gepland. Na een eerste wasbeurt kregen we de deur van de wasmachine niet open, we draaiden aan enkele knopjes en plots begon toen een tweede wasbeurt (Vreemd!). Na de tweede wasbeurt ging de deur nog steeds niet open en zagen we dat het water in de machine bleef staan. We weten niet hoe of wat, maar plots ging de deur dan toch open (Imke heeft magische handen) en we zagen onze kleren zwemmen in het water (*falderalderire*) . We hebben dan maar alles uitgewrongen en op een wasrekje gehangen aangezien we de droogkast liever niet wilden verzuipen…

Maandag: Onze allereerste buitenlandse stagedag is aangebroken!

Na een korte nachtrust ontwaakten we met het idee: This is it Hiervoor zijn we naar Portugal gekomen. Met de nodige zenuwen en maagpijn als gevolg zetten we koers naar Alcoitao.

Goed op tijd aangekomen (na een busrit bomvol schoolkinderen) kregen we een locker toegewezen en werden we op de afdeling pediatrie gedropt.

Hier werden we opgesplitst voor deze week. Imke startte met het observeren van in-patiënts (deze verblijven in het centrum) en Femke startte bij de out-patiënts (ambulant).

We eindigden deze stagedag met een gemengde indruk.

Imke: Mijn eerste gevoel en indruk van vandaag was een klein beetje teleurstellend. Ik sta voor een halve week bij de in-patiënt, en deze zijn momenteel met maar zeer weinig aanwezig. Dit bracht dus met zich mee dat ik vandaag niet veel patiënten heb kunnen observeren en dat ik de helft van de tijd niets om handen had. Ik heb dan maar mijn beste engels J bovengehaald en gevraagd achter wat testen die zij vaak gebruiken bij deze patiënten, zodat ik mijn tijd toch nuttig kon gebruiken. Voor de rest waren de mensen wel aangenaam in omgang en ze probeerde me op allerhande manieren informatie te geven. Dan had ik bij deze dag nog één bedenking, de therapie leek echt bezigheidstherapie en dat vond ik ergens wel jammer, want een ergo kan veel meer dan dat!!!

Zo op naar de volgende dag en keep on smiling!!

Femke: De therapeuten zijn allemaal heel vriendelijk en proberen zo goed mogelijk uit te leggen met wat ze bezig zijn. Sommigen vinden het nog moeilijk om op hun woorden te komen (alles is namelijk in het Engels), maar iedereen doet zijn best (ik ook!). Ik vond het wel jammer dat ik niet met de kinderen kon praten, want vaak zochten ze contact en vertelden ze me iets, maar ik kon dan eigenlijk niet veel zeggen waardoor ik me “onwennig” voelde.

Ik probeerde veel vragen te stellen en geïnteresseerd en doelgericht te observeren.

De manier van werken vind ik nog wel een beetje vreemd. Sommige therapeuten lijken echt gewoon iets te geven waardoor het kind bezig is, maar of het allemaal wel zo doelgericht is?! Ach, misschien is het gewoon een foute indruk en niet alle therapeuten die ik ontmoette werken op deze manier. Niet te snel oordelen dan maar en afwachten wat de volgende dagen zullen brengen. Ik ben er zeker van dat ik hier nog iets kan leren en misschien kunnen wij hen ook iets bijbrengen.

Zo, nu zijn jullie weer op de hoogte! Tot de volgende zitting!

Boa Noite!

x

Boa Noite,

Hier zijn we even met een nieuwsflash vanuit Portugal om alles eens samen te vatten van aan onze vertrekdag tot nu.

Dinsdag 5 januari 2010

Spannend! We vertrekken vandaag! Voor 3 maanden weg van onze vertrouwde omgeving. Het doet wat met een mens…
Om 10.00u spraken we af op de vlieghaven in Brussel en natuurlijk was Imke al meteen een kwartiertje later.
We hebben dan meteen onze valiezen gedropt waar dit moest en zijn vervolgens met de mama’s, papa’s, zussen, vriendjes, metekind en schoonbroer nog even iets gaan drinken.

Om 11.45u besloten we naar onze gate te vertrekken, na een best wel moeilijk afscheid van iedereen . We hadden dan nog ongeveer 3 kwartier terwijl we op onze vlucht wachtten, dus we zetten ons daar maar rustig neer.
Op het moment dat we mochten inchecken, vertelt de vrouw aan de balie doodleuk: “Oh, but the gate-number changed, you’ve missed your flight!” . Dus zonder nadenken en zonder overleg begonnen we beiden supersnel te lopen naar de juiste gate.
De adrenaline pompte door ons hele lijf! Aan de gate aangekomen, snelden we naar de balie om in te checken. Geluk bij een ongeluk had onze vlucht vertraging opgelopen, dus hadden we toch onze vlucht nog gehaald..
De rest van de dag verliep verder nog vlotjes. We namen een bus tot aan ons appartement en hier aangekomen hebben we ons geïnstalleerd.

Woensdag 6 januari 2010

We hadden een mail gekregen van Manuela dat we vandaag om 12u verwacht werden op de school, Escola Superior de Saudé do Alcoitao. ’s Morgens zijn we dan maar vroeg opgestaan, we namen een lekker ontbijt en vertrokken toen te voet richting de school (ver kon dit toch niet zijn…). Maar na 1uur stappen, waren we nog steeds niet gearriveerd, dus besloten we in een 5-sterren hotel toch maar even informatie te vragen. De man die ons kwam helpen liet ons op een kaartje zien dat Alcoitao toch nog een eindje verder lag. Om niet te laat aan te komen besloten we toen maar om een taxi te nemen (1^e indruk is namelijk heel belangrijk en we hadden al zoveel tijd in onze outfit gestoken ). 5 minuten later en 4euro armer (wij dan) zette de taxichauffeur ons af aan de school.

Op de school ontmoetten we Manuela, Joao en onze 2 stagebegeleidsters. Joao bood ons dan een lunch aan in de (kleine) cafetaria van de school MET een typisch klein Portugees koffietje als nagerecht. De lunch was in orde, maar voor het koffietje passen we de volgende keer toch wel (VEEL te straf!) .

Na de lunch kregen we ons stagepak (natuurlijk hier veel modieuzer dan onze stagepakjes in België ) en kregen we te horen dat we maandag zullen starten op de stageplaats.

Donderdag 7 januari

Vandaag gingen we naar onze stageplaats voor een inleiding rond de verwachtingen van hen en een rondleiding doorheen het centrum. We werden, eerlijk gezegd, wel even overdonderd door alle informatie die op ons afkwam. Maar we hebben dit een plaatsje gegeven en kijken maandag wel gewoon wat het gaat worden .

’s Avonds besloten we naar een lokale supermarkt te gaan (Jumbo) voor onze grote inkopen.
We liepen zo’n 2uur rond in deze supermarkt om alles bij elkaar te krijgen. Toen we alles hadden, besloten we naar de kassa te gaan. Hier beseften we opeens dat we nog te voet naar huis moesten (20 minuten stappen, met bergjes, in het donker,…) met zo’n 6 zakken + grote bussen wasmiddel en wasverzachter + 5 liter water. Na een 5 minuten stappen waren onze armen al zeker 5 centimeter langer, onze tong hing op de grond en we zagen het niet echt meer zitten . Dus besloten we een betrouwbare lift te zoeken. Bij het eerstvolgende rode licht drukten we op de knop zodat dit op rood sprong. We zagen een jongere vrouw in een auto en vroegen haar een lift tot aan ons appartement. Gelukkig sprak de vrouw een beetje engels (ze werkte namelijk in een hotel) zodat ze al gauw wist wat we bedoelden .

Vrijdag 8 januari

We besloten om vandaag (we hebben een vrije dag) even naar de zee te wandelen. We hebben de kustdijk afgewandeld en zagen zeer mooie en opmerkelijke dingen. Hier hebben we dan ook veel foto’s getrokken om jullie allemaal jaloers te maken .

’s Middags gingen we een hapje eten in de haven van Cascaïs (zeer lekker!) en toen wandelden we weer terug richting appartement.

’s Avonds is Rita (een Belgische vrouw die hier al 20 jaar woont) ons komen ophalen aan het appartement voor een avondje stappen in de dokken van Lissabon. Elke 1^e vrijdag van de maand is er daar in de Irish Pub een bijeenkomst van Vlamingen. Vanaf dat moment mogen wij ons VIP’s noemen (jaja! Vlamingen In Portugal) .
We dronken 2 wijntjes en veilige chauffeur Rita zette ons om 24.00u weer mooi thuis af.

Zaterdag 9 januari

In de voormiddag hebben we alles in orde gebracht voor onze eerste stagedag maandag.
We stelden onze doelen op (1^e taak van onze begeleidsters) en we maakten Imke haar stagebroek korter (ze heeft maar korte beentjes, hé).

‘s Namiddags zijn we gaan shoppen in Cascaïs. Tijdens het shoppen zijn we nog op mooie, authentieke straatjes gebotst. We hebben al besloten deze straatjes nog eens te komen bezichtigen op een mooie avond.

Daarnet zijn we voor een avondje “sjiekdoenerij” naar HET casino van Estoril (grootste van Europa) geweest!
We hadden ons mooiste kleedje aangedaan in de veronderstelling dat iedereen er opgekleed gaat gokken...Niet dus!
Het casino zelf was overdonderend groot met vele verschillende lichtjes en grote spiegels overal
We hebben ieder voor 20euro gespeeld en geen verlies gemaakt (Fem maakte zelfs 5euro winst!). Flink hé!

Zo, dat was het dan. Slaap zacht! (Plaatselijke tijd: 00.45uur)

Weertip: We hoorden dat het in Belgica best wel frisjes is, met sneeuwstormen enzo.

Hier is sneeuw iets onbekend en van koude is er ook niet echt sprake. We kunnen elke dag in het zonnetje onze avonturen beleven met een gevoelstemperatuur van ongeveer 15 graden.

Ola,

We zijn dinsdagavond toegekomen op ons appartementje. Alles ziet er tiptop in orde uit.
We hebben ook al kennis gemaakt met onze school en stageplaats in Alcoitao.
De transport-avonturen van ons appartement naar school en dergelijke zijn niet min, maar meer uitleg volgt nog wel.
Vandaag hadden we een dagje vrijaf en zijn we de zee en toebehoren even gaan inspecteren met het zonnetje op ons bolletje

Nog even geduld en binnenkort kan je hier onze avonturen mee volgen!

Zonnige groetjes,
Imke en Femke

x