|
Ola!
Zondag: Onze laatste vrije dag, dus een uitstapje doen!
We besloten om vandaag naar Oceanario te gaan in Lissabon (jaja de visjes gaan inspecteren ).
Het was grauw en grijs weer dus hebben we gebruik gemaakt van het openbaar vervoer. We hebben echt alles gehad: Bus, Trein en Metro!
En, het grootste nieuws hierbij: We hebben geen enkel probleem ondervonden tijdens onze trip naar de hoofdstad. We hadden telkens goede aansluiting en misten geen van onze transportmiddelen. We waren echt trots op onszelf!
Aangekomen in Lissabon moesten we nog een eindje wandelen tot aan het aquarium.
Voor de zekerheid vroegen we even aan een lokale politieagent (deze kon engels ) welke richting we uit moesten.
Tijdens onze wandeling kwamen we speciale torens tegen (net vulkanen), maar dan met water. Terwijl we één van de torens aan het fotograferen waren, sproeide deze opeens water omhoog. Maar natuurlijk waren we net iets te laat om dit spektakel vast te leggen.
We hebben dan nog even gewacht op een volgend sproeimoment, maar tevergeefs.
Na ongeveer 15 minuten zijn we gearriveerd, lokale tijd: 14uur, dus tijd om een hapje te eten. We gingen een Café (hier geen biercafé, maar een koffiecafé) binnen en namen ieder een broodje. Imke probeerde iets nieuws (dapper hé!), maar lekker???!!! Niet dus! Ach ja, niets aan te doen, buikje vol en op naar de wondere onderwaterwereld.
In het aquarium zagen we veel gekleurde, gekke, dikke, smalle, grote, gevaarlijke, vreemde, onbekende vissen en dergelijke (we hadden 1 favoriet: Zie Foto). We namen de nodige kliekjes (zonder flits, anders verblindden we de visjes) en gingen dan ook nog even de shop binnen.
Op de terugweg naar de metro kwamen we een muzikaal park tegen. Er stonden verschillende grote instrumenten waarop iedereen zijn talenten kon laten horen. Natuurlijk moesten wij dit ook even testen, wat voor grappige taferelen zorgde .
Weer aangekomen in het appartement besloten we een wasje te doen. Dit verliep niet zoals gepland. Na een eerste wasbeurt kregen we de deur van de wasmachine niet open, we draaiden aan enkele knopjes en plots begon toen een tweede wasbeurt (Vreemd!). Na de tweede wasbeurt ging de deur nog steeds niet open en zagen we dat het water in de machine bleef staan. We weten niet hoe of wat, maar plots ging de deur dan toch open (Imke heeft magische handen) en we zagen onze kleren zwemmen in het water (*falderalderire*) . We hebben dan maar alles uitgewrongen en op een wasrekje gehangen aangezien we de droogkast liever niet wilden verzuipen
Maandag: Onze allereerste buitenlandse stagedag is aangebroken!
Na een korte nachtrust ontwaakten we met het idee: This is it Hiervoor zijn we naar Portugal gekomen. Met de nodige zenuwen en maagpijn als gevolg zetten we koers naar Alcoitao.
Goed op tijd aangekomen (na een busrit bomvol schoolkinderen) kregen we een locker toegewezen en werden we op de afdeling pediatrie gedropt.
Hier werden we opgesplitst voor deze week. Imke startte met het observeren van in-patiënts (deze verblijven in het centrum) en Femke startte bij de out-patiënts (ambulant).
We eindigden deze stagedag met een gemengde indruk.
Imke: Mijn eerste gevoel en indruk van vandaag was een klein beetje teleurstellend. Ik sta voor een halve week bij de in-patiënt, en deze zijn momenteel met maar zeer weinig aanwezig. Dit bracht dus met zich mee dat ik vandaag niet veel patiënten heb kunnen observeren en dat ik de helft van de tijd niets om handen had. Ik heb dan maar mijn beste engels J bovengehaald en gevraagd achter wat testen die zij vaak gebruiken bij deze patiënten, zodat ik mijn tijd toch nuttig kon gebruiken. Voor de rest waren de mensen wel aangenaam in omgang en ze probeerde me op allerhande manieren informatie te geven. Dan had ik bij deze dag nog één bedenking, de therapie leek echt bezigheidstherapie en dat vond ik ergens wel jammer, want een ergo kan veel meer dan dat!!!
Zo op naar de volgende dag en keep on smiling!!
Femke: De therapeuten zijn allemaal heel vriendelijk en proberen zo goed mogelijk uit te leggen met wat ze bezig zijn. Sommigen vinden het nog moeilijk om op hun woorden te komen (alles is namelijk in het Engels), maar iedereen doet zijn best (ik ook!). Ik vond het wel jammer dat ik niet met de kinderen kon praten, want vaak zochten ze contact en vertelden ze me iets, maar ik kon dan eigenlijk niet veel zeggen waardoor ik me onwennig voelde.
Ik probeerde veel vragen te stellen en geïnteresseerd en doelgericht te observeren.
De manier van werken vind ik nog wel een beetje vreemd. Sommige therapeuten lijken echt gewoon iets te geven waardoor het kind bezig is, maar of het allemaal wel zo doelgericht is?! Ach, misschien is het gewoon een foute indruk en niet alle therapeuten die ik ontmoette werken op deze manier. Niet te snel oordelen dan maar en afwachten wat de volgende dagen zullen brengen. Ik ben er zeker van dat ik hier nog iets kan leren en misschien kunnen wij hen ook iets bijbrengen.
Zo, nu zijn jullie weer op de hoogte! Tot de volgende zitting!
Boa Noite!
x
|
).
!
. We hadden dan nog ongeveer 3 kwartier terwijl we op onze vlucht wachtten, dus we zetten ons daar maar rustig neer.
