AIII AIII

Ons gevreesde werkweekendje na de week vakantie is aangebroken… Nu komt het erop aan, alles geven en zorgen dat we enkele dingen op papier krijgen. Het belangrijkste om mee te starten was natuurlijk het eindwerk, dus begonnen we met het schrijven van het eerste hoofdstuk. Na enkele uurtjes goed doorwerken hadden we bijna alles geschreven dat we die dag wilden schrijven (op 2 puntjes na), dus besloten we ons te nestelen in de zetel voor een mooie dansfilm, HONEY! Zaaalig, echt supermooi (Imke beaamde dit met een slaapje tussendoor ). Zaterdag zijn we dan eerst begonnen met de 2 laatste puntjes van hoofdstuk 1 van het eindwerk af te werken en vervolgens zijn we aan onze case study van onze volgpatiënt voor stage begonnen. Wat een werk seg! Echt niet zo gemakkelijk allemaal, maar het moet gebeuren he… In de vroege namiddag namen we even pauze om naar het strand te gaan uitwaaien en even wat frisse lucht binnen te krijgen. We hebben een cakeje gegeten en een fruitsapje gedronken. Na dit alles waren we er weer klaar voor en gingen we verder met onze taken voor stage. ’s Avonds vonden we het nog eens tijd voor een filmpje en deze keer zagen we de film “Coyote Ugly” . Ook weer heel mooi natuurlijk (wij hebben smaak he) en deze keer heeft Imke geen dutje gedaan . Zondagochtend hadden we onze wekker om 8u gezet aangezien we graag naar een feira (= marktje) in Alcoitão wilden gaan. Maar op het moment dat we gepakt en gezakt klaarstonden ontdekte Imke iets zorgwekkend… Haar bankkaart was verdwenen . Ons vertrek werd even gestaakt door een zoektocht nar de bankkaart, maar deze bleef zoek. Dus besloten we naar de markt te gaan (Imke had tijdens de heenrit wel wat zorgen ivm haar bankkaart). De markt was heel leuk we hebben er alle twee iets mooi en goedkoop op de kop kunnen tikken (Femke een joggingbroek en Imke twee loopbloesjes voor maar liefst 7,5 euro per stuk ) Terug thuis besloot Imke haar zoektocht verder te zetten. En een tiental minuten laten had ze de bankkaart gevonden… En weet je waar … Rarararararararrara…. In de vuilbak! Jaja, je leest het goed. De dag daarvoor had ze die per ongeluk in de vuilnisbak gekieperd met het afval. Na de vondst moest Imke wel een belofte doen aan Femke, namelijk als ze nu nog iets in de vuilbak gooit moet ze alles opfrommelen en niet opplooien want daar komen accidenten van. Zo, na dit avontuur zijn we terug gestart aan het school- en stagewerk. En als dat achter de rug was zijn we naar dromenland vertrokken...
 
xxx

Zondagavond 14 februari, Valentijnsdag

We staan beiden met trillende handen, en een hartje dat te snel klopt, te wachten op de luchthaven tot onze schatten door de deur gewandeld komen. Het is moeilijk om onze kalmte te bewaren. Ja daar zijn ze.. nee toch niet … nu dan?... nee… Jaja nu wel! Eindelijk! We kunnen onze welverdiende vakantie inzetten met onze allerliefste schatten die speciaal voor ons vanuit het koude België naar Portugal zijn gevlogen!

Zo, vanuit de luchthaven richting Cascaïs dan maar, en op naar de Torre Verde. Na een kleine rondleiding door ons appartementje hebben we een lekkere spaghettimaaltijd bereid en vervolgens was het tijd om ons bedje in te kruipen aangezien we de volgende dagen veel uitstappen gepland hadden. Om een lang verhaal kort te houden, we gingen alle 4 (wel telkens apart als koppel en op andere dagen) naar Lissabon, Cascaïs en Sintra. Imke en Scott gingen ook nog een kijkje nemen in Bélem. Het was geweldig! We hebben onszelf eens echt kunnen ontspannen en zalig kunnen genieten van wat “quality time” met onze lieverds! Donderdagavond was er dan nog een moeilijk afscheid op de luchthaven en zo dan ook meteen het einde van onze vakantie .

 
Verliefde groetjes van ons allebei!

xxx

Maandag

Vandaag mochten we op stage een beetje vroeger stoppen om afscheid te kunnen nemen van Scott en Katrien. Zij waren hiervan niet op de hoogte en bij aankomst in het appartement waren ze dus enorm verrast . Onderweg naar huis kochten we een mooi kaartje om Katrien te bedanken voor de 5 fijne dagen. Scott en katrien aten nog een lekkere maaltijd en stonden een uurtje voor de aankomst van de bombeiros (brandweer) vertrekkensklaar. Maar goed ook, want deze kwam een halfuur vroeger dan afgesproken (omwille van de stortregen wilden ze op tijd vertrekken). Femke nam afscheid en Imke ging Katrien en Scott mee uituiven op de luchthaven. ’s Avonds om 20.20uur kwam Imke weer thuis na een spannende en eenzame terugreis vanuit de luchthaven. We begonnen meteen aan het avondmaal (Femke had de patatjes al geschild en alle potten klaargezet) en net toen dit klaar was kregen we een skype-oproep van Mark. We hadden afgesproken om even de gang van zaken hier en het eindwerk door te nemen. Na een goed uurtje sloten we het gesprek af, werkten we nog een beetje voor stage en gingen we slapen.

Dinsdag

Dinsdag hadden we tijdens de voormiddag een meeting van Imke haar volgpatiënt. Deze meeting was aan de rechtse zijde van de 3^e verdieping (verblijf volwassenen) en was in tegenstelling tot de meeting van de linkse zijde (die we vorige week volgden) veel interessanter . De omgang tussen de verschillende therapeuten, dokter, sociaal assistente,.. was veel interactiever en het verliep ook vlotter. Dankzij Inèz (een collega-ergo bij de volwassenen) konden we de meeting goed volgen aangezien zij alles probeerde te vertalen (dankuwel! ). Na stage gingen we onze wekelijkse inkopen doen in de Jumbo en ook deze keer hadden we de draagkracht van onze armen weer overschat .

Woensdag

Vanaf 10.30uur hadden we kooktherapie op stage. We gingen een typisch Portugese vleesstoofpot maken met batatas fritas (frietjes) en rauwe groentjes. Als nagerecht maakten we een appel-yoghurt cake . Tijdens het koken werden we echter even verstoord door een skype-oproep vanuit Geel. We hadden een gesprek met Mark + een hele klas 2^e jaars studenten ergo. We probeerden te antwoorden op de vragen die ze ons stelden en hopen dat er enkele studenten een beetje zin hebben gekregen in een buitenlands avontuur (het is namelijk echt wel de moeite!) . Soms was het een beetje moeilijk om alles te verstaan aangezien (Portugese) vrouwen in de keuken (we waren met 8) niet echt stilletjes kunnen zijn . Toen we het gesprek afrondden, stond er op de tafel een heerlijk gerecht klaar. We mochten onmiddellijk aanschuiven en smulden alles wat we op ons bord kregen op. Nadien proefden we een stukje van de cake met hierbij een klein, straf koffietje. De maaltijd was om je vingers van af te likken, het was af!

Donderdag

Vandaag stond onze wekker om 6.20uur omdat we om 8.30uur reeds op stage moesten staan, we mochten namelijk een BOTOX-injectie gaan bekijken. Aangekomen op stage gingen we op ons gemakje een theetje drinken en tegen 8.30u begaven we ons dan naar de therapiezaal om Andreia te zoeken. Typisch Portugees kwamen we Andreia natuurlijk pas tegen om 8.45uur. Ze bekeek ons een beetje raar en toen we haar vertelden waarom we er al waren, bekende ze dat de injectie gisteren geannuleerd werd omdat de patiënt niet in het centrum zou geraken vandaag . Voor niets zo vroeg opgestaan dus! Maar ja, wat doe je eraan. Aangezien de patiënten nog niet aanwezig waren, nam Andreia ons even apart om nog wat uitleg te geven over de case-study. Was dit maar nooit gebeurt… We kregen daar een bundel voor onze neus van 45 pagina’s die zij beschreef als een verslaggeving van een studente zoals ze het hier in Portugal moeten doen. Ze verwachtte blijkbaar van ons dat wij dit ook zo zouden doen. *SLIK* De bundel leek meer op een soort van eindwerk met inleiding, dankwoord, … We vertelden haar dat dit ons wel zorgen baarde en dat het in België toch net iets anders is. Ze zei dan dat we maar eens een voorbeeld moesten meebrengen van België en dat we het dan nog eens zouden bespreken .

Vrijdag

Vandaag de laatste dag voor onze welverdiende week vakantie! We hebben eindelijk een eindwerkonderwerp… Fiuuuw!!! Dit was een heel moeizaam proces. We hadden eerst een voorstel gedaan op stage. Laten we proberen om de CIMT (Constraind induced movement therapy) toe te passen bij enkele patiënten na een CVA. BEUP! Geen positief antwoord , dus gingen we op zoek naar een ander onderwerp. De stageplaats gaf ons een idee, namelijk onderzoeken of cognitieve training met Rehacom (een computerprogramma) een positieve evolutie geeft op patiënten na een CVA. Wij legden dit dan voor aan de school, maar helaas pindakaas geen succes . Onze moed zakte op dit moment al naar onze enkels. Dus wij dit nog eens besproken met Mark, hij probeerde ons wat op te krikken en zei ons dat we nog maar eens moesten proberen om de CIMT er alsnog door te krijgen. Wij haalden dan vrijdag op stage onze beste communicatieskills boven en probeerden Lucia en Andreia te overtuigen van de CIMT-therapie. Maar, zoals ook wij ergens al wel wisten, was het gewoon te moeilijk om de juiste patiënten voor deze therapie te vinden. Nu zakte de moed door tot in onze schoenen! Ze wilden ons natuurlijk wel helpen om een nieuw onderwerp te zoeken. Na wat heen-en-weer gebabbel en een portie brainstormen kwamen we op het onderwerp: Spiegeltherapie! Nu ja, dat lijkt ons wel interessant eigenlijk. Dus gingen we ’s middags een computer opzoeken om het nieuws te melden aan Mark en dan maar hopen dat dit goedgekeurd word. En ja hoor! Na stage lazen we het verlossende mailtje: We mogen dit onderwerp gebruiken! Gogogo…!

Zo, nu gaan we een weekendje hard werken voor stage en eindwerk. Om dan onze hectische week af te sluiten met het verwelkomen van onze twee grootste schatten!

Groetjes,

WIJ!

x

We startten de dag met een lekker en stevig ontbijt (spek met eieren!). Hierna begon Femke aan haar stagetaak en Scott, Katrien en Imke maakten zich klaar voor een zonnige wandeling. Imke had tijdens de week al goed gewerkt en kon dus nu volop genieten van haar bezoek. Ze toonde hen de mooiste plaatsjes aan zee en in het centrum van Cascaïs. Er werden natuurlijk de nodige kliekjes genomen en een terrasje kon er ook wel vanaf. Katrien kreeg een grote coupe ijs, die ze zonder enige moeite volledig opsmulde . Doorheen de wandeling genoot iedereen met volle teugen, Katrien op kop! Een 5 uurtjes later besloten de wandelaars om terug te keren naar het appartement om eens een kijkje te nemen bij de hardwerkende Femke. En ja hoor, ze had flink gewerkt. Haar taken waren zo goed als af. Omdat Imke ook nog de laatste hand moest leggen aan haar taak, gingen Scott en Katrien alvast aan de kook. Ze maakten een heerlijke maaltijd klaar: Battatas fritas (frietjes) met steak/kip en peperroomsaus op een bedje van rauwe groentjes . Ook verrasten ze ons met een typisch Portugees dessert: een gelatine-taart. We proefden allen een stukje en besloten dat het niet echt lekker, maar ook niet vies was. Gewoon vreemd. Maar we hadden pret, dus het was een goede zet!

’s Avonds wilden we graag een cafeetje doen, dus gingen we richting Cascaïs. We zochten een uurtje naar de geschikte plaats, maar vonden niets naar onze smaak. Dus keerden we maar weer terug naar het appartement en kropen we vrij vroeg in ons bedje. Morgen een nieuwe, goed gevulde dag om van te genieten.

Zondag

Ook nu het bezoek hier is, houden we onze uitstapdag op zondag. Scott en Katrien wilden Lissabon graag bezichtigen, dus namen we de “combio” (= trein) tot aan de eindhalte. Aangekomen in Lissabon gingen we eerst even iets drinken en dan vertrokken we “à pied” naar Praça Rossio. We besloten om eens aan de andere kant van het plein een kijkje te nemen. Op de hoek stootten we op een soort van bijeenkomst van allemaal zwarte mannen (Praça da figuiera) . Ze stonden, lagen, zaten, hingen op een klein zijpleintje en iets verder achterin was er een kerkje. We waren wel nieuwsgierig en gingen even binnen kijken. We hadden meteen door dat we stil moesten zijn, aangezien de zondagsmis bezig was. Katrien wou toch wel even laten horen dat ze aanwezig was, maar de Portugezen hadden er geen er in . Een goede 5 minuten later gingen we weer door, op zoek naar een koffiehuis waar we allen iets konden drinken en eten. Het was ondertussen al 13.30u. Tijdens onze zoektocht stootten we op een klein marktje in een parkje. Hier moesten we natuurlijk even gaan neuzen, ook al betekende dit dat Scott, Katrien de berg moest opduwen . Na wat geslenter langs de kraampjes zetten we onze tocht verder. In een zijstraatje vlakbij het “Praça Marque de Pombal” vonden we een oud, typisch cafeetje waar we onze dorst konden lessen en de honger wat konden stillen. Scott proefde hier zijn eerste bica (= kleine koffie). Het cafeetje zag er wel een beetje armzalig uit, maar de bediening was in orde en wat we kregen was echt lekker. Zoals wel vaker bij vrouwen, gingen Imke en ik samen het toilet opzoeken. We merkten al snel dat er ook hier geen werkend slot op de deur zat (we vertellen dit omdat het wel vaker voorkomt). Na dit cafébezoekje gingen we door. Eindpunt van onze wandeling door Lissabon, “El Corte Inglais”. Zoals verwacht waren de winkels gesloten, maar ja we hadden dan onze wandeling toch gehad hé. Bij aankomst aan het winkelcentrum gebeurde er iets vreemd. Plots hoorden zowel Femke als Scott de naam “Imke” van achter ons. Maar omdat het vrij onlogisch is dat iemand in een wereldstad als Lissabon de naam “Imke” naar Imke roept, keken we eigenlijk niet meteen om. Na een tweede gelijkaardige kreet, keken we dan toch even om onze schouder en zagen we een vrouw (therapeute Inez) al zwaaiend in de auto zitten . Als dit geen toeval is! Aangezien we Lissabon helemaal doorkruist hadden, besloten we de metro te nemen om zo weer naar het station te gaan. In het metrostation kregen we hulp bij het opladen van onze kaartjes van een behulpzame Portugese security. Godzijdank, want wij en Portugese elektronica dat gaat niet goed samen . Gelukkig namen we de metro, want toen we weer bovengronds kwamen, merkten we dat het regende. We wilden Katrien graag een pasteis de Bélem laten proeven dus onderbraken we onze treinreis even en stapten we in Bélem af. Even zoeken naar een rolstoeltoegankelijke oversteek en daar gingen we dan. In het winkeltje was het natuurlijk, zoals altijd, goed bevolkt. We wachtten in 1 van de zalen en een goede 10 minuten later deden enkele mensen aan een tafeltje teken dat we daar konden gaan zitten. Katrien smulde van haar pasteike, terwijl Scott lijdzaam toe moest kijken. We hadden namelijk afgesproken dat hij de pasteis pas mocht proeven als Andy erbij is . Maar hij had hier niet al te veel moeite mee en daarbovenop trakteerde hij ons zelfs nog. Sterk! Vervolgens namen we terug de trein, want het weer liet een verdere wandeling door Bélem niet toe, richting thuis. In Cascaïs aangekomen, moesten we uittikken met onze treinkaartjes (zoals altijd), maar deze keer liep er iets mis. De pijl werd namelijk niet groen en we kregen een soort van biepend geluid. Oei, wat nu?! Blijkbaar was onze reistijd verlopen, maar met een goede smoes en de goede wil van een conducteur, mochten we zo naar buiten wandelen. OEF! Nu moesten we nog een avondmaal gaan zoeken, want … Katrien trakteert ons vanavond! DANKUWEL KATRIEN! We gingen naar “Cascaïs shopping” en zochten hier iets lekkers. Daarna besloten we huiswaarts te keren. Femke trapte deze keer, als bij wonder niet in een plas, ze stond er wel bij en ze keek ernaar. De eerstvolgende auto die voorbij kwam, reed door deze plas met als gevolg: een supernatte broek! Zo bereikten we dan onze laatste avond met ons 1^e bezoek. Het was een druk, maar geslaagd weekend!

Groetjes!!!

xxx

Hello hello,

Hier zijn we weer!

Eventjes een "kort" weekoverzicht (sorry voor de vertaging ):

Maandag:

-          Vandaag leerden we 2 erasmusstudenten van Barcelona kennen. Zij lopen hier ook 3 maanden stage en verblijven in een appartement in Lissabon. “Fijn” om te horen dat zij evenveel huur moeten betalen, dat hun elektriciteit ook vaak uitvalt en dat ze net als ons soms last hebben van lawaaierige buren . Één van de studenten spreekt geen Engels dus hier hebben we nog maar weinig gesprekken mee gehad, maar gelukkig kan de andere het wel en kunnen we ’s middags toch eens samen lunchen.

-          Andreia toonde ons een “massagetoestel” om spieren te relaxeren/stimuleren. Ze vroeg of we het zelf ook eens wilden testen en wij zeiden natuurlijk volmondig JA! Het was heerlijk, even genieten!

-          Op het einde van onze stagedag mochten we nog eens genieten, wat een dag… Therapeut Rui was zondag verjaart en trakteerde iedereen op een heerlijk stukje cake. Toen iedereen verzameld was in het lokaal zongen ze met z’n allen het Portugese verjaardagslied. Wij konden natuurlijk niet meezingen en dat bleef niet onopgemerkt. Dus.. Als gevolg vroegen ze of wij in het Nederlands wilden zingen, dit hadden ze nog nooit gehoord en ze waren hier wel nieuwsgierig naar. Zo vlot als we zijn konden we hierop geen neen zeggen , dus uit volle borst en met rode wangetjes lieten we het “lang zal hij leven-lied” door het lokaal galmen. Achteraf kregen we een welverdiende staande ovatie en een lekker stukje cake. SMULLEN!

Dinsdag:

-          Vandaag moesten we een uurtje vroeger naar stage gaan omdat er om 9.10u een meeting was van Femke haar volgpatiënt. Dit was aan de linkse zijde van de verblijfsverdieping en het ging er zeer formeel en koel aan toe. We voelden ons dan ook niet echt welkom hier.

-          Imke kreeg vandaag haar volgpatiënt toegewezen en Femke kreeg, omwille van omstandigheden, ook een nieuwe volgpatiënt.

-          Normaal gezien hadden we om 17u gedaan vandaag, maar we hadden besloten om een kijkje te gaan nemen bij een voorstelling van rolstoelbasketbal in het centrum. Maar het bleef niet bij kijken alleen, we mochten het zelf ook eens uitproberen (zie foto’s). Tijdens de voorstelling hebben we ook nog een vrouw ontmoet die ons enorm goed geholpen heeft met het regelen van het vervoer voor Katrien en Scott voor volgende week maandag. We zijn Dorra hiervoor heel erg dankbaar! Muito Obrigada! -X-

-          Om 19u hebben we deze stagedag dan afgesloten (lange, maar fijne dag).

Woensdag:

-          Vandaag was het een rustige, maar een zinvolle dag. ’s Middags hebben we ons goed hartje laten zien, want er was namelijk een verkoop op de afdeling Pediatrie naar aanleiding van Valentijn. Dus haalden we onze portemonnee boven en kochten we een lekker stukje cake (eigenlijk 2 stukjes per persoon, maar Sssshhtt! ). Met de opbrengst van dit marktje kunnen de patiënten op een uitstap/reis gaan.

Donderdag:

-          Vandaag woonden we een presentatie bij van het maken van een anatomic seat (doel: positioneren!). Er was een vrouw van een ziekenhuis in Lissabon naar het centrum gekomen opdat ze een vorm konden maken van haar positie in de stoel. Het wekte bij ons een soort van bewondering op voor de mensen die deze “seats” maken, maar er was ook veel frustratie toen we zagen in welke rolstoel de vrouw al die tijd al moest liggen (ze was 55 jaar en zat in een soort van rieten tuinstoel ). Het was de eerste keer dat er een rolstoel voor haar op maat gemaakt werd.

-          Imke mocht ’s middags vertrekken om ons 1^e bezoek (Scott en Katrien) op te halen aan de luchthaven. Dit werd voorgesteld door onze begeleidsters omdat ze beseften dat het transport van de luchthaven naar Cascaïs niet goed aangepast is en ze wel wilden dat Katrien goed aankwam. Imke zou de bus, trein en aerobus nemen om in Lissabon op de luchthaven te geraken, maar dit was niet nodig. Ze kreeg namelijk een lift! En weet je van wie? Van de man (Paulo) die de “anatomic seat” kwam maken in de voormiddag. Hierdoor had ze heel wat tijd en geld uitgespaard, waarvoor heel veel dank!

-          Femke kon in de namiddag nog gaan meegenieten van de Music Therapy. Hier word deze gegeven door ergotherapeuten en kinesisten. Het is dan eigenlijk niet de echte, gespecialiseerde muziektherapie, maar daarom niet minder leuk en interessant.

-          Bij aankomst in het appartement werden we beiden verrast! We kregen een familiedoor chocotoffs en een grote doos ferrero rochers . Maar dat was nog niet alles: Femke had ook nog nootjes voor Imke gekocht en een gedichtje geschreven om haar te bedanken voor de goede zorgen. En alsof dat nog niet genoeg was had Scott nog iets bij voor Imke, laten we hopen dat ze dit niet allemaal tegelijk opeet!

-          Na het avondeten ging Scott afwassen, maar daar bleef het niet bij. Hij merkte een vies geurtje dat vanuit de leiding kwam en ging op zoek naar de oorzaak (wij hadden dit ook al geroken, maar er geen erg in gehad). Wie zoekt die vind en ja, Scott vond allerlei viezigheid in de afvoer. BAH! Hij verwijderde alles en voortaan is dus de keuken geurtjesvrij! Goed gewerkt, Handige Harry!

-          Ook in de douche wist Handige Harry Scott iets dat wij nog niet ontdekten. We hebben namelijk 2 douchekoppen, maar vonden tot nu toe enkel een knopje om de kleinste te gebruiken. Scott stapte in de douche en zag meteen het knopje voor de grote regendouche! Oh my god! *schaamschaam *

Vrijdag:

-          Vandaag zijn we exact 1 maand hier in het verre Portugal! De tijd vliegt…

-          In de voormiddag mochten we op stage even een kijkje gaan nemen in het zwembad van het centrum. Hier word door de kinesisten hydrotherapie gegeven. Dit was wel eens interessant om te volgen en na enkele “slimme” vragen, begaven we ons weer naar de therapielokalen.

-          Na de lunch kwamen Scott en Katrien even een kijkje nemen op onze stageplaats want Andreia wou Katrien graag ontmoetten. Om 1u starten we normaal weer met werken, maar vandaag werd een uitzondering gemaakt. We mochten hen een rondleiding geven doorheen het centrum. Zo gezegd, zo gedaan!

-          Na de stage gingen we met z’n vieren naar de Jumbo winkelen. Hier besloten we om vanavond een kaas- en wijnavond te houden, dus kochten we al wat hiervoor nodig was. In de winkel hebben we ook nog even iets vreemd meegemaakt. We liepen een oudere vrouw tegen het lijf die meteen naar Katrien ging en in het Portugees begon te brabbelen. Ze gaf Katrien een handkusje en ging weer door. Aan de kassa gekomen, stond deze vrouw er weer. Ze begon iets te zeggen van “Angelo” ofzo en liet een kaartje zien met een tekening van een engel op. Ze doelde er dus op dat Katrien een engel was. Lief, maar toch wel vreemd. Ze ging weer verder en we dachten dat we het nu wel gehad hadden. Maar nee hoor! Toen we in de buscas stapten hoorden we plots: “Angel”! Jaja, je leest het goed. De vrouw zat ook op onze bus… Niet te doen!

-          Vooraleer we van de kaas, salami en wijn konden genieten, haalde Femke haar kookkunsten boven. Ze probeerde een receptje van haar mamsie: Varkenshaasje met peterseliepuree en mosterdsaus. è Etenstijd! Proeven allemaal! En ja hoor, we vinden het lekker! Goed gekookt Femke.

-          Een paar uurtjes later prepareerden we de kaas en salami en openden we de fles witte wijn. We namen enkele kaarsjes om het appartementje wat gezelliger te maken en zetten ons neer voor een avondje keuvelen en knabbelen. Een goede start van een leuk weekend .

PS: Nog 2 wist-je-datjes die je zeker nog moet weten:

1. We komen bijna in het “Guiness book of Records” met het aantal keren uitvallen van de elektriciteit op enkele minuten tijd. Maar liefst 5 keer!!!
2. Op stage is er 1 ding waarvan ze zeker zijn. Het is ook iets dat we beiden bezitten. Rarara… Ze vinden namelijk dat wij … Supermooie groene ogen hebben! *Glunder*

That’s it!

x

Zaterdag

Vanmorgen stond de wekker om 09.30u en toen we uiteindelijk uit ons bed geraakten, namen we de tijd voor een heerlijk ontbijt (Fem at een gebakken eitje, mmm). Vervolgens vlogen we weer met volle moed in onze taak tegen maandag. Om 15uur hadden we deze allebei afgewerkt en besloten we ons klaar te maken om naar de grote (langverwachte) dansvoorstelling te vertrekken. Om 16.23u namen we de trein richting Bélem. Na een rit van een goede 40 minuten arriveerden we ter plaatse en stapten we naar het Italiaanse restaurant “Nosolo Italia” waar we vorige week ook al eens lekker aten . We bestelden beiden een pizza (allebei pikant met chili) EN aten deze volledig op . Al hadden we daarna eigenlijk wel genoeg gegeten, we konden het toch niet laten om ook nog een dessertje te bestellen. Duss.. Imke nam een stuk tiramisu (kostprijs: €5) en Femke nam een coupe ijs (kostprijs: €7). We kregen deze nagerecht”jes” voorgeschoteld…*SLIK* Wat krijgen we nu? Een megastuk tiramisu voor senhora Imke, met een torentje slagroom erbij en een aardbei erop! En voor senhora Femke een grote coupe ijs met 3 verschillende bollen, 10cm slagroom, chocoladesaus en stukjes noot erop! Fem verwachtte een hazelnootsmaakje (door de afbeelding van de coupe in de menu), maar ze werd een beetje teleurgesteld. Ach ja, het was toch superlekker! Met een volle maag en zo’n €40 euro armer (samen), vertrokken we dan naar het cultureel centrum om naar de voorstelling (kostprijs: €5) te gaan kijken. We waren een halfuurtje te vroeg in het centrum dus konden we de mensen die binnenkwamen voor dezelfde show observeren om er zo proberen achter te komen of het iets voor ons was. De mensen die toekwamen waren: wat ouder, heel jong, artistiek, vreemd, normaal (zoals wij),… Heel verschillende mensen, dus hieruit konden we niet afleiden wat voor een dans het zou zijn . Om 19.10uur was het eindelijk zover, we namen plaats op de 1^e rij in het zaalTJE (voor max. 30 personen) en zaten zo meteen ook op gelijke hoogte met het “podium”. Onze observaties/gedachten bij de voorstelling van Sergio Mendez:

-          Klingelklangel piano muziek

-          Acrobatische toeren in plaats van dans

-          4 gekke meisjes in dezelfde oubollige kledij

-          Vreemd

-          Iets over pesterijen?!

-          Waarom een staande ovatie op het einde?

-          Verwarring alom…

Een kleine 30 minuten na de start van de “dansvoorstelling” gingen de lichten aan en ja hoor…dat was het dan! Vreemd, vreemder, vreemdst!

Eens buiten moesten we allebei nog even bevatten wat we nu net gezien hadden? Daarna probeerden we samen het concept achter de show te zoeken en vervolgens was het één en al gelach en na-apen van de dans. Toen we na 10 minuutjes wandelen op het treinstation arriveerden, was er daar een vrouwtje voor onze neus pasteis de Bélem aan het eten.. Mmm, daar hadden we ook wel zin in. Aangezien we niet aan de verleiding konden weerstaan verlieten we het perron en wandelden we richting het winkeltje van de pasteis. Hier kochten we een doosje van 6 pasteis om daarna weer, supergelukkig met de aankoop , terug te gaan naar het station. Eens weer aangekomen in het appartement, kropen we onder de wol, want zondag = tripjesdag en hiervoor moeten we opperste fit zijn!

Zondag = tripdag EN de laatste dag van de maand.

Vandaag stond Lissabon op het programma. De wekker werd om 09.30 gezet, maar zoals wel vaker in het weekend was Imke haar biologische klok van de week nog niet verandert dus om 08.30 was ze wakker en als bezigheidstherapie begon ze aan haar strijk (dit was de eerste keer dat de strijkplank en het strijkijzer uit de kast werden gehaald ). Wanneer Femke dan ook uit haar bed kwam, namen we een stevig ontbijt om de dag te beginnen.

Om 11.23 uur zaten we in de trein met bestemming Lissabon. Hier aangekomen was het moeilijk om ons te oriënteren, de trein zet je namelijk af aan de rand van de grote stad. We wilden graag Bairro Alto, Chiado en Baxia gaan bezichtigen. Met de kaart in de hand besloten we onze zoektocht te starten. Maar dit verliep niet van een leien dakje. Anderhalf uur en 3 trammetjes later kwamen we aan onze eerste bestemming, namelijk: “Castelo de soa Jorg” . Hier konden we dan aan studentenprijs (2,5 euro) genieten van het wonderbaarlijke uitzicht over Lissabon. We maakte dus de nodige klikjes. Hoog daarboven klonk een vrolijk Portugees vakantie deuntje vanuit de stad. We merkte dat het van een plein kwam en zo nieuwsgierig als we zijn wilden we een kijkje gaan nemen. Een lieve dame van een typisch Portugees winkeltje vertelde ons dat het pleintje genaamd “Praça Rossio” down town was. Om hier te geraken moesten we enkel “down” and “right” gaan . Zo gezegd, zo gedaan en na een mooie wandeling tussen de smalle straatjes kwamen we aan bij de muziekbron.

Het was ondertussen al half 3, onze maagjes lieten van zich horen en daarom besloten we om een restaurantje te zoeken. Niet zo een gemakkelijke opdracht. Ze hadden ons namelijk verteld dat je altijd een restaurant moet zoeken met een Portugese tint, veel volk en iets kleins met vele tafeltjes. Dus we gingen op zoek. Na een klein uurtje en vele restaurantjes verder kwamen we er eindelijk eentje tegen dat aan de “eisen” voldeed Dus we besloten binnen te gaan. Femke bestelde een steak met frietjes en Imke bestelde Octopus (ze wou dit heel graag eens proberen). Na 15 minuten kwamen onze borden uit de keuken… Toen Imke dat van haar zag kleurde ze een beetje rood, dit had ze namelijk niet verwacht: een paarse octopus . Ze durfde er niet goed aan te beginnen, maar toen stelde Femke voor om het samen te proeven. We namen elk een stukje… en zoals verwacht viel dit niet in goede aard. Imke proefde nog een klein stukje, maar ze kon het niet opbrengen om het hele bord op te eten (de groentjes en aardappelen bij het gerecht waren trouwens ook niet smakelijk). Ook Femke had het niet echt getroffen met haar “steak”. Je kon het eerder een vettig varkenslapje noemen, met hierbij zure groenten. Al maar goed dat de frietjes lekker waren . Toen Femke haar bord deels leeg had, besloten we de rekening te vragen. Imke heeft dan maar proberen uit te leggen dat het de 1^ste keer was dat ze octopus at en dat het blijkbaar toch niets voor haar is. De garcon stelde voor dat ze nog iets anders mocht bestellen, maar dat hebben we wijselijk afgeslagen. Hij meldde dan ook nog dat Imke het proeven van octopus zeker niet mocht opgeven en ze de volgende keer gegrilde octopus moet eten met een sausje erbij (dat zou wel lekker moeten zijn). We verlieten dit restaurantje met gemengde gevoelens en toch nog wel een knorrende maag, dus de eerstvolgende broodjeszaak zijn we dan maar snel binnen gewandeld. Hier aten we een lekkere club kip . Als afsluiter van de bewogen dag besloten we om tot rust te komen bij een thee’tje in een bekend café’tje in Chiado (A brasileira do chiado). Imke vond de thee niet zo lekker en probeerde dan maar het typische koffietje dat je hier kon krijgen (aiaii, weer iets nieuws, als dat maar goed komt! ). Rarara… Het was nog lekker ook! Het was een heel druk cafeetje met als gevolg dat toen de mensen naast ons vertrokken, er meteen weer nieuwe mensen kwamen zitten. We merkten al vrij snel op dat het koppeltje naast ons Nederlands sprak. En zo sociaal als ze is, begon Imke natuurlijk tegen deze mensen te praten (met als openingszin: “hé, jullie praten Nederlands!” ). We hadden een fijne babbel met hen en om 18u verlieten we het caféetje richting treinstation. Op straat hoorden we plots geroep: “lady, lady!”. We draaiden ons om en daar stond dan de vrouw die onze bestelling had opgenomen. We waren namelijk iets vergeten. Neen, niet onze handtas en Neen, niet onze kodak.. We vergaten het speciale koffietje te betalen! OEPZ! Foutje! We hadden het er eerder nog over dat ze de rekening nog niet had gebracht, maar na onze babbel met het Belgische koppel, waren we dit totaal vergeten. Echt niet expres !

De treinrit naar huis verliep vlekkeloos en aangekomen in het appartement verwenden we onszelf met een pasteike de Bélem! Mooie afsluiter van een geslaagd weekend…

Zo, dat was ons weekendverhaal alweer!

Bedankt voor je aandacht.

Beijo! x

Boa noite,

Hier zijn we alweer… we willen graag wat wist je datjes vertellen van vorige week…

Wist je dat…

-         We beiden één grote verantwoordelijkheid hebben, en deze al 1 maand met glans volbrengen (Femke houdt de geldpot bij en Imke de huis- en stage sleutel) .

-         Er een vorm van telepathie aanwezig is tussen ons (we hebben allebei op net dezelfde momenten net dezelfde briljante ideeën ).

-         We ons al volledig geïntegreerd hebben, we hebben zelfs al Portugese gewoontes, namelijk:

*we eten ons avondeten meestal rond half 8.

*we drinken soms een theetje in de cafetaria op stage voor we starten (al dan niet met cakeje) .

*we zijn behulpzaam naar anderen toe en ook naar elkaar natuurlijk.

-         Femke gepromoveerd is tot cliniclown (ze kreeg een rode clownneus tijdens het bezoek van de cliniclowns op onze afdeling) .

-         Femke haar volgpatiënt heeft gekregen op stage.

-         We deze week veel hebben bijgeleerd over Spinal Cord Injury’s.

-         We beiden een (positief) kippenvelmoment hebben gehad op stage bij het bekijken van een filmpje over een vrouw met amputaties aan armen en benen.

-         Hier op stage gewoon een auto binnen staat (om autotesten af te nemen bij patiënten).

-         Onze buspas eindelijk in ons bezit is .

-         We al een vervroegd Valentijnscadeau hebben gekregen van onze lieve tante Rita .

-         We van Rita ook lekker warme dekentjes hebben gekregen.

-         Imke, Femke verraste met een reep Tobelerone .

-         Het weer hier echt wel zalig is (zeker ten opzichte van België).

-         We bacalhau (typisch Portugese vis) hebben gegeten en dit eigenlijk wel lekker is.

-         Imke naar de kapper is geweest en het resultaat er mag zijn.

-         We 2 keer achter elkaar de buscas (bus die door Cascaïs rijd) hebben gemist, terwijl we wel aan het buskot stonden te wachten (we waren toen druk over geldzaken bezig )

-         We de busrit naar stage zalig vinden (lekker luieren)

-         Imke haar reisgenoot super vind en geen betere had kunnen wensen .

-         Femke hier net hetzelfde over denkt!

-         We een heel goed team zijn!

-         Dit niet het laatste blog bericht gaat zijn.

Tot de volgende..

x