Ik ben Caers Els, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sotelsje.
Ik ben een vrouw en woon in Geel (België) en mijn beroep is winkelbediende bij een bakker en Student Verpleegkunde.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: met mijn vrienden genieten en amuseren, genieten van het beetje vrije tijd, lezen en een hele boel leren.
lees en leer me kennen
De weg is lang en zwaar MAAR Els wordt een geweldige verpleegster
Een kijkje in het leven van een hard werkende student
21-04-2010
Yes I Can
Hallo allemaal,
Stress, stress, stress, het kruipt waar je het niet hebben wil. De testen die ik tot hier toe heb terug gekregen zijn meer dan goed, Maar Ik hou mijn hart toch vast voor de examens laat staan voor de praktijk exaams. Het zit tussen mijn 2 oren maar daar probeer ik verandering in te brengen. Ik moet alleen een manier vinden om tot rust te komen voor het exaams en me niet suf te piekeren over wat er alleemaal kan fout lopen of wat ik niet ken. Zoals iemand verstandig zei "Het is wat het is" je kan er op dat moment toch niks meer aan doen. Je kan er enkel het beste van maken. Morgen heb ik tussentijdse evaluatie en ik doe het met andere woorden nu al in mijn broek. WAT ALS ik het toch niet zo goed doe zoals ik denk?! Terwijl mijn papieren met feedback op toch wel duidelijk laten horen dat ik vooruit ga en bij leer en het goed doe. Mijn gevoel kan ik echt niet loslaten. Is dit vreemd? Ik kan als het echt moet mijn emotie's uitschakelen Maar dan moet ik wel voor de volle 200% bij zijn en dat is niet altijd, mijn concentratie voor een exaam is miniem van de stress. Ik slaag bij een mondeling of praktijk exaam alles door elkaar en blokkeer als ik pech heb. Ik slaag blauw, paars en rood uit en kan niet op de juiste woorden komen. Stress, stress, stress!! Waar zit die knop om het uit te zetten? Onzekerheid, die knop heb ik ook nog niet gevonden. Ik weet dat ik het kan, want er is niks liever dat ik zou willen worden dan een super verpleegster!! Als patiënten dit al zeggen en voor mij kaarsen gaan branden met mijn praktijkexaam dan moet ik toch ergens iets goeds doen? Of maak ik mezelf nu iets wijs? Ik zit dus in 2 strijd. Ik weet dat ik het kan, maar mis de officiele bevesteging dat ik het echt kan. Net zoals ik iemand mis die af en toe me een knuffels geeft of een schouderklopje geeft en me zegt, Jij bent goed bezig!! Ook al denk je van niet!! Maar je kan niet alles hebben in het leven vrees ik. Dus ga ik recht opstaan, kijk ik mezelf recht in de spiegel aan en zeg tegen mezelf : "Els je doet dat goed! YES YOU CAN!! Ge weet dat het goed komt!!"
nog een dikke 2 maanden hard werken en ik kan genieten van een wel verdiende vakantie. Maar ik wil met trots genieten van deze vakantie. Met op geheven hoofd vol trots.
