Ik ben Caers Els, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sotelsje.
Ik ben een vrouw en woon in Geel (België) en mijn beroep is winkelbediende bij een bakker en Student Verpleegkunde.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: met mijn vrienden genieten en amuseren, genieten van het beetje vrije tijd, lezen en een hele boel leren.
lees en leer me kennen
De weg is lang en zwaar MAAR Els wordt een geweldige verpleegster
Een kijkje in het leven van een hard werkende student
21-04-2010
Yes I Can
Hallo allemaal,
Stress, stress, stress, het kruipt waar je het niet hebben wil. De testen die ik tot hier toe heb terug gekregen zijn meer dan goed, Maar Ik hou mijn hart toch vast voor de examens laat staan voor de praktijk exaams. Het zit tussen mijn 2 oren maar daar probeer ik verandering in te brengen. Ik moet alleen een manier vinden om tot rust te komen voor het exaams en me niet suf te piekeren over wat er alleemaal kan fout lopen of wat ik niet ken. Zoals iemand verstandig zei "Het is wat het is" je kan er op dat moment toch niks meer aan doen. Je kan er enkel het beste van maken. Morgen heb ik tussentijdse evaluatie en ik doe het met andere woorden nu al in mijn broek. WAT ALS ik het toch niet zo goed doe zoals ik denk?! Terwijl mijn papieren met feedback op toch wel duidelijk laten horen dat ik vooruit ga en bij leer en het goed doe. Mijn gevoel kan ik echt niet loslaten. Is dit vreemd? Ik kan als het echt moet mijn emotie's uitschakelen Maar dan moet ik wel voor de volle 200% bij zijn en dat is niet altijd, mijn concentratie voor een exaam is miniem van de stress. Ik slaag bij een mondeling of praktijk exaam alles door elkaar en blokkeer als ik pech heb. Ik slaag blauw, paars en rood uit en kan niet op de juiste woorden komen. Stress, stress, stress!! Waar zit die knop om het uit te zetten? Onzekerheid, die knop heb ik ook nog niet gevonden. Ik weet dat ik het kan, want er is niks liever dat ik zou willen worden dan een super verpleegster!! Als patiënten dit al zeggen en voor mij kaarsen gaan branden met mijn praktijkexaam dan moet ik toch ergens iets goeds doen? Of maak ik mezelf nu iets wijs? Ik zit dus in 2 strijd. Ik weet dat ik het kan, maar mis de officiele bevesteging dat ik het echt kan. Net zoals ik iemand mis die af en toe me een knuffels geeft of een schouderklopje geeft en me zegt, Jij bent goed bezig!! Ook al denk je van niet!! Maar je kan niet alles hebben in het leven vrees ik. Dus ga ik recht opstaan, kijk ik mezelf recht in de spiegel aan en zeg tegen mezelf : "Els je doet dat goed! YES YOU CAN!! Ge weet dat het goed komt!!"
nog een dikke 2 maanden hard werken en ik kan genieten van een wel verdiende vakantie. Maar ik wil met trots genieten van deze vakantie. Met op geheven hoofd vol trots.
Zeg eens iets nieuw zouden de meeste zeggen. Maar het begint door te wegen. School, werk, stage, slapen, eten, taken maken, rekeningen betalen. Stage gaat geweldig goed. Dit doe ik echt heel graag en met heel veel plezier. Het valt heel goed mee. Maar nu ga ik slapen Want daar heb ik veel te weinig tijd voor.
De eerste weken waren nog niet spectaculair om er iets over te vertellen. De anatomie lessen gaan vlotter dan vroeger maar ik merk ook dat ik nog veel niet weet of wat ver weg zit. Dus de herhaling is echt niet slecht. Ik doe ook vooral mijn best om die andere 5 een kans te geven in de les maar ik begin de leerkachten door te hebben. Als er niet echt een antwoord word gegeven word mijn of jeanneke haar kant uitgekeken. VRESELIJK!! Het is dan moeilijk om toch mijn mond te houden. Net zoals ik moet oppassen dat ik geen les overneem. Maar vandaag is mijn stageplaats op smartschool gezet en ik ben er super blij mee. Ik sta in het AZ st dimpna in geel. Over de deur!! Geweldig toch! mijn fiets moet zelfs niet meer buiten komen!! zo kan ik veel uren doen en toch nog genoeg tijd hebben voor de taken en het leren. Ik vind het geweldig en het is nog zeer leerrijk ook. Ik zou niet weten wat ik moet doen als ze mij terug in een rusthuis zou staan. Ik zou dat terug met veel plezier doen maar dat is zo leerrijk niet en dan zou ik vrees ik mss wel eens de neiging hebben om op te geven. Maar ik sta eigenlijk wel te popelen om te beginnen!! Joepie!! stage maar eerst nog wat werken, vakantie en dan kunnen we er helemaal invliegen!!
Zoals ik verwachten was het een zware voormiddag. Zonder die 5 andere. Je weet pas wat je mist als het niet meer naast je zit. Dus ik miste vandaag wel mijn maatje naast mij net zoals de andere. Wat had ik graag gehad dat we er allemaal door waren geweest. Het viel me toch zwaar om opnieuw te beginnen, maar ik was blijkbaar 1 van de vele. Meer dan de helft van de studenten die vandaag begonnen hadden de module al gedaan. Ik ben ook mijn examen gaan inkijken, Ik had het zelfs heel goed gedaan, op 1 onderdeel zeer ondermaats. Ik was trots op mezelf!! Ik deed het echt zo slecht niet. Mag het volgende keer dan minder rode cijfertjes zijn op mijn rapport? Want dat was echt wel om fameus deprie van te worden. De nieuwe klas is klein en toch nog even zoeken. Het leeftijdsverschil is deverser dan vorige module! toen zatten we met 2 leeftijdsgroepen. En toen hingen die ook enorm hard aan mekaar. Gaat dit ook nog zijn? We zullen nog wel zien. Ik wil er nu vooral zo snel mogelijk invliegen zodat ik sneller kan bewijzen dat ik het wel aankan. Maar op weg naar huis op het perron van het station overvielen de emotie's me wel. Waarom? Misschien om het feit dat ik mezelf vanmorgen bij elkaar moest rappen om te vertrekken. Mat mijn zelfvertrouwen toch weeral een fameuze slag heeft gekregen, en dit nog moet verwerken. Maar hoe lang duurt zoiets? Wie helpt mij daar bij? Of doe ik dit ook alleen? Een beetje steun en af en toe een schouder om op te leunen en te huilen zou toch zo welkom zijn. Ik ga hier op mijn appartement iets doen want dat heb ik een beetje verwaarloost.
Voor sommige gaat dit vreemd zijn dat ik op dit moment een blog begin. Het gaat mijn uitlaatklep zijn de komende maanden en module's. Gedurende mijn hele opleiding dus. Ik weet namelijk sinds donderdag avond dat ik niet geslaagd was voor mijn eerste module initiatie van mijn opleiding Verpleegkunde HBO5. En dat kwam zeer hard aan want ik had het eigenlijk niet zo slecht gedaan en er verdomme hard voor gewerkt. Zelf zeer goed voor mezelf. Maar blijkbaar had ik voor de verkeerde dingen punten gehaald. Kom, Ik ben voor 1 dag nog een emotioneel wraak. Morgen ben ik wss enkel nog emotioneel. Want ik sta aan de vooravond van het opnieuw beginnen van de hele module. Dus ik zal braaf en enthousiast (hoop ik toch) weer alle lessen volgen, stage doen, taken maken, lessen leren. Want hoe hard ik de afgelopen maanden heb gewerkt, geleerd en gelopen van hier naar daar, het zal er nu niks meer aan doen want ik moet met een nieuwe lei beginnen en ik vind dat verdomme moeilijk. Want toch was ik Ontgocheld in mezelf. Waarom het altijd zo moeilijk maken, het is zo echt wel moeilijk genoeg. kerncompetentie's en compitentie's, ik heb er voorlopig even genoeg van. Maar ik ben blijkbaar niet zo slim genoeg en zal het moeilijke werk maar overlaten aan de leerkrachten. Want als zij mij vertellen dat ik het deze keer veel beter ga doen geloof ik ze (ik doe het voor de 2deX) maar dat betekent helemaal niet dat ik dit elke module zal geloven en doen. Ik zal een tandje extra moeten bijzetten en proberen mijn enthousiasme even hoog te houden als vorige keer maar het is op dit moment nog ver te zoeken, en dat is niet zo vreemd denk ik. Ik ga niet altijd even veel tijd hebben om deze blog up to date te houden maar ik ga mijn best te doen. Want als je alleen woont heb je af en toe toch wel een uitlaatklep nodig. Ik hoop dat deze blog mij dit kan geven. En dat jullie dit met plezier willen lezen en me af en toe wat feedback willen geven.
