Op deze donkergrijze ochtend, wens ik mezelf (en alle anderen) een mooie dag. Ik wens een succesvolle dag, ééntje waarbij het net zo goed gaat als gisteren. Het is net zoals veel mensen die op dieet gaan: De eerste dag is iedereen nog hartstikke gemotiveerd, de andere dagen wordt het moeilijker. Dus als het op dag 2 zou lukken om geen eetbuien te krijgen, is het een hele stap vooruit. We bekijken maaltijd per maaltijd, dag per dag. Ieder uur dat ik niet bezwijk aan de stem in mijn hoofd die zegt om te gaan bingen en daarna te gaan 'compenseren', is er één!
Het is lang geleden dat ik nog eens cruesli heb gegeten, tenzij ik een eetbui heb. Het staat op een 'verboden-lijstje', ergens tussen de andere regels die ik me de voorbije jaren heb opgelegd. Vandaag stond ik op en vroeg aan mezelf waar ik nu het allermeeste zin in had. En ik wou toch yoghurt met cruesli. Dus ik heb netjes een hoeveelheidje in een kom gedaan en de yoghurt erdoor gemengd, met lekkere aardbeien. Wat smaakte dat lekker. En nog steeds geen neiging om te gaan vreten. Ik ben goed bezig, seg.
Ik geloof dat ik het kan, ik kan het! Ik ben er zeker van.
26-05-2014 om 11:31
geschreven door Violet
25-05-2014
Vreugde
Wow. Dag één, voorbij met succes! Ik ben echt heel blij, alles ging goed vandaag. Ik heb me aan mijn lijst gehouden, heb één koffiekoek gegeten zonder als een gek te gaan schransen achteraf. Ja, dit is wel een kreet van blijdschap waard. En ik heb het zelf gedaan.
Ik heb vandaag toch wel wat dingen bereikt: Ik heb gewerkt voor school, heb me netjes gehouden aan het eten, ben gaan sporten omdat ik het wou. Dit was een goede dag, een hele goede dag zelfs!
IK KAN HET WEL!
25-05-2014 om 23:07
geschreven door Violet
Vies gevoel
Ik voel me vies. Ik heb heel de dag gegeten zoals het 'moet', me netjes aan een soort van basislijst gehouden. En hoewel ik een koffiekoek heb gegeten, had ik ook nog eerst de portie afgewogen. Maar nu voel ik me dus vies, om maar niet te zeggen walgelijk. Ik voel me een beetje opgeblazen, mijn t-shirt zit precies strakker rond mijn buik dan hiervoor. Misschien allemaal illusies, maar ik ga er toch aan twijfelen of het wel goed is wat ik aan het doen ben. Misschien kom ik op een jaar tijd wel 5 kilo bij, en wat dan? Dan voel ik mij waarschijnlijk nog een stuk ongelukkiger dan dat ik me nu voel... Godjes toch.
Ik ga even voor een loopje, denk ik. Ik heb er zin in. Ik heb me voorgenomen om enkel te sporten als ik dit WIL, en niet omdat het MOET. Belangrijk verschil.
25-05-2014 om 18:47
geschreven door Violet
Koffiekoek
Oké. Zondag is koffiekoekendag. En ook ons papa heeft er ééntje voor mij meegenomen. Ik heb er echt zin in, dus ik eet hem op. Want dat is het principe van "eten wat je wilt, zodat je geen eetbuien krijgt". Ik vind dit extreem spannend. Ik hoop echt dat ik me niet schuldig ga voelen en in herhaling ga vallen. Maar ik wil er echt van kunnen genieten en niet meer dan dat. Ik wil geen eetbui hierna, dus ik hoop dat het geen trigger gaat zijn. Ik moet me vasthouden aan het idee dat ik echt ontzettend trots ga zijn als ik hierna geen eetbui zal krijgen.
Nu schieten er verschillende gedachten in mijn hoofd: Ben ik wel gezond bezig als ik een koffiekoek eet? Kan ik niet beter al de suiker en vettige dingen laten staan? Is dit wel oké voor mijn lichaam? Is dit oké voor mijn hoofd?
Ik had er zin in, het was lekker. Ik ben er geen 3 kilo van bijgekomen (waarschijnlijk). En oké, het was suikerig, en oké, het was niet gezond. Maar ook dat wil ik leren, hoe ik van ongezonde dingen kan genieten met mate. Net zoals mijn zus dat kan, net zoals iedereen dat kan. En ik wil me niet meer hoeven gerust te stellen met sussende gedachtjes. En ik wil me ook niet meer mateloos ergeren aan mezelf omdat ik heb gezondigd.
25-05-2014 om 14:16
geschreven door Violet
Trots?
Ik wil mezelf wel genezen, helen. En geen eetbuien meer krijgen. Echt. Ik wil het echt. Ik wil echt alle tips kunnen toepassen die op internet gevonden kunnen worden. En dat heb ik ook geprobeerd. Maar iets waarmee je al 8 jaar mee rondloopt, krijg je er niet zomaar uit. Het is de gewoonte. En soms ook de angst om die gewoonte te moeten loslaten. Maar ik wil zo graag, ik ben zo gemotiveerd. Maar ik moet mezelf ook tijd gunnen en misschien op zoek gaan naar professionele hulp. Ik denk dat dat cruciaal is. Vandaag probeer ik kleine stapjes te nemen, en iedere maaltijd afzonderlijk te bekijken. Meestal lukt dit in de ochtend nogal goed, maar naarmate de dag vordert, wordt het problematischer. Maar ik kan al trots zijn op mezelf dat ik al 'normaler' heb kunnen eten vandaag. Dat ik een deftig ontbijt heb genomen en ook 's middags goed heb gegeten. Ik ben dus goed bezig.
Alleen, deze ochtend heb ik toch wel wat frustraties opgelopen. Ons mama zegt dan dat ik niet zoveel met eten mag bezig zijn, maar dan zelf zit ze tegenwoordig calorieën te tellen, omdat ze wat wilt afvallen. Vreselijk. Als ze me dan een paar keer zegt hoeveel calorieën ergens inzit, heb ik totaal geen zin meer om het op te eten.
De laatste tijd ging het ook niet zo goed meer met studeren, die draad probeer ik weer op te pikken. Deze ochtend is het ook de eerste ochtend dat ik voor 11 uur ben opgestaan deze week, dus dat is ook iets waar ik content mee kan zijn. Ik zou graag terug wat meer ritme in mijn leven krijgen. Binnenkort zijn het examens en dat zou wel mooi meegenomen zijn.
Soms vraag ik me echt af of ik ooit wel normaal zal kunnen worden, of het me ooit zal lukken een dag door te komen zonder obsessief bezig te zijn met eten. Ik weet het niet, maar ik hoop het wel. Het lijkt me zo fijn echt te kunnen genieten van een stukje chocolade, of in de spiegel te kijken en met mezelf vrede te hebben. Want ik weet wel dat er een probleem is, ik erken het wel, maar ik weet niet goed wat ik er aan kan doen...
25-05-2014 om 13:52
geschreven door Violet
24-05-2014
Weer eens.
Hier zit ik dan. Weer eens. Na een eindeloze eetbui waarbij ik mezelf volprop tot ik mezelf niet meer menselijk voel. Mijn maag krakt, en toch heb ik nog steeds honger. Uit pure frustratie heb ik deze blog aangemaakt, want ik ben het beu. Ik ben het echt zat. Ik wil dit niet meer. Ik word er zo ongelukkig van. En het lichamelijke is niet het meest moeilijke om mee te dealen, maar vooral dat emotionele aspect. Ik wil zo graag van de eetbuien af, ik wil zo graag 'gewoon' om kunnen gaan met eten. Maar ik kan het niet... En soms wil ik het ook niet. Ik ben zo bang van wie ik zal worden zonder de eetbuien, zonder het vreten, overgeven, op dieet gaan... Ik weet het niet. Soms denk ik dat ik er nooit vanaf zal geraken.
En dan geven ze de tip om het te vertellen. Op al die websites van hoe je met een eetstoornis om zou moeten gaan, geven ze je het idee dat er altijd wel iemand genoeg om je geeft om er over te kunnen praten. Als ik het probeer, krijg ik de commentaar dat ik maar discipline genoeg moet hebben, dat ik maar "neen" moet kunnen zeggen tegen al dat overheerlijke eten in de kast, dat ik het probleem zou moeten negeren.
Ik ben echt radeloos, ik weet het niet meer. Morgen een nieuwe dag, zeker? Een nieuwe kans om te verpesten, maar ook één om te doen slagen. Ik wil dat het lukt.
Ik heb je lief 
