Nu schieten er verschillende gedachten in mijn hoofd: Ben ik wel gezond bezig als ik een koffiekoek eet? Kan ik niet beter al de suiker en vettige dingen laten staan? Is dit wel oké voor mijn lichaam? Is dit oké voor mijn hoofd? 

Ik had er zin in, het was lekker. Ik ben er geen 3 kilo van bijgekomen (waarschijnlijk). En oké, het was suikerig, en oké, het was niet gezond. Maar ook dat wil ik leren, hoe ik van ongezonde dingen kan genieten met mate. Net zoals mijn zus dat kan, net zoals iedereen dat kan. En ik wil me niet meer hoeven gerust te stellen met sussende gedachtjes. En ik wil me ook niet meer mateloos ergeren aan mezelf omdat ik heb gezondigd.

Alleen, deze ochtend heb ik toch wel wat frustraties opgelopen. Ons mama zegt dan dat ik niet zoveel met eten mag bezig zijn, maar dan zelf zit ze tegenwoordig calorieën te tellen, omdat ze wat wilt afvallen. Vreselijk. Als ze me dan een paar keer zegt hoeveel calorieën ergens inzit, heb ik totaal geen zin meer om het op te eten. 

De laatste tijd ging het ook niet zo goed meer met studeren, die draad probeer ik weer op te pikken. Deze ochtend is het ook de eerste ochtend dat ik voor 11 uur ben opgestaan deze week, dus dat is ook iets waar ik content mee kan zijn. Ik zou graag terug wat meer ritme in mijn leven krijgen. Binnenkort zijn het examens en dat zou wel mooi meegenomen zijn. 

Soms vraag ik me echt af of ik ooit wel normaal zal kunnen worden, of het me ooit zal lukken een dag door te komen zonder obsessief bezig te zijn met eten. Ik weet het niet, maar ik hoop het wel. Het lijkt me zo fijn echt te kunnen genieten van een stukje chocolade, of in de spiegel te kijken en met mezelf vrede te hebben. Want ik weet wel dat er een probleem is, ik erken het wel, maar ik weet niet goed wat ik er aan kan doen...

En dan geven ze de tip om het te vertellen. Op al die websites van hoe je met een eetstoornis om zou moeten gaan, geven ze je het idee dat er altijd wel iemand genoeg om je geeft om er over te kunnen praten. Als ik het probeer, krijg ik de commentaar dat ik maar discipline genoeg moet hebben, dat ik maar "neen" moet kunnen zeggen tegen al dat overheerlijke eten in de kast, dat ik het probleem zou moeten negeren. 

Ik ben echt radeloos, ik weet het niet meer. Morgen een nieuwe dag, zeker? Een nieuwe kans om te verpesten, maar ook één om te doen slagen. Ik wil dat het lukt.