|
Hier zit ik dan. Weer eens. Na een eindeloze eetbui waarbij ik mezelf volprop tot ik mezelf niet meer menselijk voel. Mijn maag krakt, en toch heb ik nog steeds honger. Uit pure frustratie heb ik deze blog aangemaakt, want ik ben het beu. Ik ben het echt zat. Ik wil dit niet meer. Ik word er zo ongelukkig van. En het lichamelijke is niet het meest moeilijke om mee te dealen, maar vooral dat emotionele aspect. Ik wil zo graag van de eetbuien af, ik wil zo graag 'gewoon' om kunnen gaan met eten. Maar ik kan het niet... En soms wil ik het ook niet. Ik ben zo bang van wie ik zal worden zonder de eetbuien, zonder het vreten, overgeven, op dieet gaan... Ik weet het niet. Soms denk ik dat ik er nooit vanaf zal geraken.
En dan geven ze de tip om het te vertellen. Op al die websites van hoe je met een eetstoornis om zou moeten gaan, geven ze je het idee dat er altijd wel iemand genoeg om je geeft om er over te kunnen praten. Als ik het probeer, krijg ik de commentaar dat ik maar discipline genoeg moet hebben, dat ik maar "neen" moet kunnen zeggen tegen al dat overheerlijke eten in de kast, dat ik het probleem zou moeten negeren.
Ik ben echt radeloos, ik weet het niet meer. Morgen een nieuwe dag, zeker? Een nieuwe kans om te verpesten, maar ook één om te doen slagen. Ik wil dat het lukt.
24-05-2014 om 23:46
geschreven door Violet
|
Ik heb je lief 
