zo'n jaar of twee geleden ontving ik de eerste documenten en vragenlijsten van de pensioendienst. En met die eerste en voorlopige vragenlijsten kwamen ook de eerste maar helaas blijvende berekeningen. Om de woorden van Petrus te parafraseren: hij keek naar ons werk en zag dat het goed was; toen keek hij naar onze pensioenen, draaide zich om en weende bitter ....
Sinds mijn twintigste was het in elk geval mijn vaste overtuiging om ooit en definitief naar warmere streken te verhuizen, Frankrijk als onbetwiste nummer één (de Languedoc-streek), Italië, mij ook niet onbekend en dus ook een valabele kandidaat (maar helemaal niet de voorkeur van mijn vrouw die Spanje prefereert). Om de kerk in het midden te houden werden de ogen dan in Noordelijke richting gericht: Finland, Noorwegen, IJsland, .... prachtige landen met rijkdom aan natuur en overvloed aan rust maar nu ook niet echt behorend tot de goedkoopsten qua levenskosten.
Over twee dingen waren we het eens: het moest een land zijn met een zonniger en warmer klimaat dan België en met 'ons pensioentje' en wat spaarcentjes moesten we wel onze 'train de vie' kunnen verder zetten.
Dus dan maar het World Wide Web op en zoeken, dromen, fantaseren; uren aan een stuk. Jacques Brel achterna naar de paradijselijke stranden van Hiva Oa op de Markiezenarchipel ? hmmmm, toch een beetje té avontuurlijk; Met een boot kris kras door de Middelandse, de Adriatische en de Egeïsche Zee ? er is altijd wel werk op een boot en laat dat nu net zijn waar ik niet naar op zoek ben; Het eiland La Gomera met één van de mooiste golfterreinen van Europa ? buiten golf en onderweg de lekker zoete banaantjes van de bomen plukken is er daar ook niet zoveel te beleven; Canada misschien met zijn uitgestrekte natuur en rust ? tja, valt niet echt onder de noemer 'warm'; en dichter bij huis het Ile de Ré (onbetaalbaar) of de Bretoense en Normandische kust ? zaaalig die wind en grijze, wilde zee maar nu ook niet voor elke dag. Dus tenslotte toch maar weer een zoektocht in het zuidelijk deel van Franklrijk maar ofwel is het eveneens onbetaalbaar geworden, ofwel koop je een ruÏne met heel veel werk, los nog van het feit dat je toch wel wat van de bewoonde wereld afzit. En intussen had ik dan toch al die jaren van verstand bereikt om in te zien dat je zelf die grondige verbouwingen niet meer kan uitvoeren zonder daarvoor een fysieke prijs te betalen.
