Dag 11. Korte trip van een kleine drie uren. Mag wel na gisteren. We hebben op de meest prachtige locatie ons tentje gezet: de Source de Marmite, op 1850 meter hoogte.Â
Gezien er vandaag geen haast is, slapen we uit tot 8 uur. Potje koken, rugzak herorganiseren, veel vrije tijd.
Om 11u30 besluiten we af te dalen naar Lescun, onze volgende bestemming. Een prachtige afdaling in een vallei van wel 900 meter.
Het is puur genieten, omsloten door de hoogste kliffen.
Halfweg bereiken we een plateau en met nog 100 meter te gaan, gebeurt het. Misschien wel de sterkste van ons drie glijdt weg en slaat haar voet om. We zien onmiddellijk dat het serieus is. Ze pikkelt nog een paar meter verder, rugzak op de schouders, maar het is duidelijk: ze kan niet meer verder.
Nog even aandringen, maar uiteindelijk geeft ze toch haar rugzak af. Ik breng hem naar beneden en ondertussen komt een corpulente Fransman afgesjokt die alles zien gebeuren heeft. Rugzak aan de rivier neergeplant en terug naar boven om haar verder te helpen. Ze probeert nog verder te pikkelen, maar het gaat echt niet meer. Ik draag haar de laatste meters verder tot bij de rivier en we hebben het alledrie direct door: end of story. Ha ja, wie is het nu? De dikke Fransman stelt voor haar per auto naar Lescun te brengen, wat in dank aanvaard wordt. Ik en Martine zetten het laatste uurtje te voet in. Ongeveer gelijktijdig komen we aan. En nu? Weekje rust voor ons drie, maar we weten nog niet waar.
Samen uit, samen thuis, dat was ons motto van bij de start.
Tot binnenkort, vanuit een 5-sterren resort misschien???
Dag 10. Eindelijk, een dag zonder mist, stralende zon, prachtig!
Op het programma staat misschien wel de zwaarste tocht tot nu toe. Om 7u30 beginnen we er aan. We beginnen met een klim van 300 meter naar een col. Daar aangekomen, moeten we afdalen in een vallei, maar nergens in de gids stond dat we onder een electrische (elektrische) draad moesten kruipen. Dus wij een poging er omheen, 3 x helaas, we moesten er wel degelijk onder. Back on track, de vallei door en daarna gaat het onder een loden zon op en neer, meer op dan neer, waarbij we bij een riviertje terug onze watervoorraad aanvullen.Â
Halfweg, na ongeveer 5u30, bereiken we een Refuge die spijtig genoeg gesloten is. Verderop, aan de rand van het bos, stoppen we om te lunchen.
De dames verkiezen een chocolade mousse, uit een zakje, en ik hou het bij wat noten.Â
En dan. Vol goede moed starten we aan een klim, zogezegd voor een vijftal uurtjes, de slotklim van 1420 Â naar 2040 meter. Maar, den dikke klapt onderweg in mekaar, heat stroke pur sang waardoor hij beide dames serieus ophoudt. Letterlijk met vallen en opstaan, veel te weinig drinken, geraken, kusje aan Martine om mij bij te staan, we om 20u30 over de top. Beloning is er nog niet, want nog een half uur dalen en 15 minuten stijgen naar de kampeerplaats. Daar aangekomen, water zuipen als een kameel, totaal uitgeput, maar de tent nog wel even opzetten. Dan knock-out, zelfs eten ging niet meer. De ladies zorgen voor alles en ik krijg een soepje toegestopt en val meteen daarna in de , .Â
Pfff, wat hebben we geleerd? Niks speciaal eigenlijk. Life sucks and even than you don't die!
Dag 8. Wekker gaat om 5.15u! Maar zelfs ik geraak er niet uit. What a night! Uiteindelijk staan we op om 6u30. Wolken, maar hoog genoeg en ze trekken weg. We vertrekken in doorweekte bottinen, steile berg op en de wolken zakken. Zichtbaarheid: 20 meter en de temperatuur zakt tot het vriespunt! Noordwester doet ons gemoed zienderogen zakken. Lut denkt zelfs dat het gaat sneeuwen... Navigatie puur op de GPS. Van punt tot punt. Uiteindelijk geraken we op koers en zijn we vertrokken. 't Was maar een een tweetal uren afzien. We zijn de laatste dagen 2 Engelsmannen tegengekomen die 's avonds ons wisten te vertellen dat ze de klim niet gestart zijn. Zij hadden wel 30 jaren ervaring...
Halfweg vinden we Caso Pedro, onze redding! Opwarmen en lekker eten, met goeie moed naar de finish!
Vanaf dan volgen we de asfaltbaan tot de col, een 8-tal km, omdat we recht hebben op repos. Afzien in de eerste 8 dagen, maar veel bijgeleerd!
Morgen naar boven de 2000 m, volgens de berichten, terug in goed weer. Speciale dank aan Marian voor de weather updates!
Bij leven en welzijn (meer en meer twijfel) tot de volgende keer.
Dag 7. Perfecte ochtend! In tegenstelling tot het onweer van deze nacht. We starten onze klim en na 2 uren, fuck: mist en regen. We passeren de fontein van  een of andere Roland, en een Duitse priester, die de pelgrimstocht Santiago de Compostela doet, besluit ons te volgen. Uiteindelijk hebben wij door dat 'm nie just is en stoppen we. Wij checken onze koers en 'm zegt dat het een goed idee is wat dat we misschien verkeerd zijn. Wij zijn just en vertellen hem dat we niet naar Santiago gaan. Met de glimlach draait hij zijn kar en gaat terug (meer dan een uur) Wat godsdienst met je kan doen???
Vanaf dan alleen miserie. Freezing cold en geen schuilplaats. Een varkensstal brengt redding. We koken een warm potje en plots: twee varkens! We barrikaderen de stal en  eten ons zakje leeg, bibberend van de kou. Dan nog 4 uren bibberen, tentje kletsnat opzetten, regen, gevoelstempetatuur net boven 0 graden, damn, is dit vakantie?
Totaal uitgeput slapen we rond 20h in!
Dag 7. Perfecte ochtend! In tegenstelling tot het onweer van deze nacht. We starten onze klim en na 2 uren, fuck: mist en regen. We passeren de fontein van  een of andere Roland, en een Duitse priester, die de pelgrimstocht Santiago de Compostela doet, besluit ons te volgen. Uiteindelijk hebben wij door dat 'm nie just is en stoppen we. Wij checken onze koers en 'm zegt dat het een goed idee is wat dat we misschien verkeerd zijn. Wij zijn just en vertellen hem dat we niet naar Santiago gaan. Met de glimlach draait hij zijn kar en gaat terug (meer dan een uur) Wat godsdienst met je kan doen???
Vanaf dan alleen miserie. Freezing cold en geen schuilplaats. Een varkensstal brengt redding. We koken een warm potje en plots: twee varkens! We barrikaderen de stal en  eten ons zakje leeg, bibberend van de kou. Dan nog 4 uren bibberen, tentje kletsnat opzetten, regen, gevoelstempetatuur net boven 0 graden, damn, is dit vakantie?
Totaal uitgeput slapen we rond 20h in!
Dag 6. We staan op en hebben gisteren gezien dat de winkel aan het benzinestation open ging om 7u30. De troep present at the time, maar... winkel toe. Daar gaat de verse banaan als ontbijt.Â
Enkele cijfers van de dag:
Van 7u45 tot 14 u. Klimmen van 370 tot 1420 meter.
Temperatuur: bakkes heet!
Dames weer in form en den dikke maar afzien... Uiteindelijk aangekomen in het pelgrimsoord Roncesvalles, hotelleke gepakt, gaan eten en de wandelteller + 100 km. Pfff... En het weer 's avonds belooft niks goeds..
Dag 5. Zo direct verder over dag 5, maar we moeten nog even terug naar dag 4. Zoals reeds verteld, we zaten (eindelijk) in ons hotel in Arizkun. 's Avonds dient de mens gevoed te worden dus Lut checked even vanaf wanneer we kunnen eten. Ze weet ons te zeggen dat het restaurant opent vanaf 21u. Niks ongewoons gezien we ons immers in Spanje bevinden. Daar eten ze  altijd laat. We blijven dus nog wat op het terras rondhangen, wandelen eens het dorp rond en... terug het terras op. Lut gaat een tukkie doen en ik en Martine drinken er nog ene. Om iets voor 9 roepen we vanop het terras even richting venster van Lut haar kamer en ze weet ons te zeggen dat ze er aan komt. Wij dus nog op het terras en Martine merkt op: in plaats van open, doen ze dat hier precies toe. Que ??? Ondertussen is Lut er ook bij komen zitten en ... ze vraagt aan de bazin... que??? Blijkt dus dat ze op zondag sluiten om 21u!!! Dan maar wat brood, soccis, kaas en 2 flessen wijn gekocht in het winkeltje.
Nu even over vandaag. Vertrek om 7u voor een easy walk. En wonder boven wonder, we zijn niet verloren gelopen en na een tochtje van een 7-tal uurtjes aangekomen op bestemming. De vrije dag is nuttig gebleken om eindelijk een keer de GPS te bestuderen! Mea Culpa Maxima! Ondertussen weten we ook al dat dalen veel zwaarder is dan stijgen. Vandaag trapte ikzelf in de boter maar Lut hebben we na anderhalf uur wel een pasta bolognese, uiteraard uit een zakje, moeten "opstoempen". Daarna was ook zij terug back in business!
Morgen een tochtje van een 8-tal uren en stijgen we voor het eerst boven 1000 meter.Â
Bij leven en welzijn: tot binnenkort!
P.S.: Lambrechts Team Trial was blijkbaar een succes en Koen&Anja hebben 4 balprijzen moeten geven... Ain't golf a wonderfull sport?
Dag 4. De beste dag tot nu toe. Het meeste afzien vandaag, was onze rugzak van terras naar terras sleuren. We nemen een taxi naar Arizkun en checken het hotel in waar we eigenlijk gisteren moesten zijn.Â
Hier in het zonneke gezeten, rakelen we de meest memorabele momenten op tot nu toe.Â
Ikzelf en Martine ons benen staan vol schrammen. Ik ben een "veertak" tegen gekomen die zich in mijn borstkas geplant heeft en mij met rugzak en al geveld heeft. Martine is een keer voorover gevallen met haar hoofd in een gedroogde paardendrol, met een buil als blijvende herinnering en Lut velde haarzelf met een soort van Vlaamse volkssport, zijnde rugzak op wandelstok smijten, waardoor deze trampolineert in haar eigen elleboog. Hoe doe je dat?
Rest ons vandaag nog wat rusten en pinten pakken. Bij leven en welzijn, tot binnenkort.
Dag 4. De beste dag tot nu toe. Het meeste afzien vandaag, was onze rugzak van terras naar terras sleuren. We nemen een taxi naar Arizkun en checken het hotel in waar we eigenlijk gisteren moesten zijn.Â
Hier in het zonneke gezeten, rakelen we de meest memorabele momenten op tot nu toe.Â
Ikzelf en Martine ons benen staan vol schrammen. Ik ben een "veertak" tegen gekomen die zich in mijn borstkas geplant heeft en mij met rugzak en al geveld heeft. Martine is een keer voorover gevallen met haar hoofd in een gedroogde paardendrol, met een buil als blijvende herinnering en Lut velde haarzelf met een soort van Vlaamse volkssport, zijnde rugzak op wandelstok smijten, waardoor deze trampolineert in haar eigen elleboog. Hoe doe je dat?
Rest ons vandaag nog wat rusten en pinten pakken. Bij leven en welzijn, tot binnenkort.
Dag 3. Gelukkig is het 's morgens, rond 6 uur, gestopt met regenen. We zetten ons onder het afdak van het hotel een tasje koffie en kramen de boel op. We vertrekken voor een tocht door de heuvels, op en neer, naar Arizkun.
Na ongeveer anderhalf uur klimmen, stoppen we voor het ontbijt. Nog steeds, gelukkig, blijven we droog. De eerste blaren beginnen zich te manifesteren.Â
's Middags stoppen we op een col om te lunchen en bij Martine zien we de eerste signalen van oververmoeidheid: ze heeft geen honger en wil niks eten. Ondanks alles blijft ze de beste klimgeit van ons drie.
Na de lunch volgt opnieuw een steile klim naar de Col de Bagacheta. Daar boven gekomen loopt het weer verkeerd. We volgden al geruime tijd de GR11 en moesten boven op de col een afslag nemen naar de HRP. Klein probleem, er staan geen wegwijzers. Na een tijdje stellen we vast dat we nog steeds de GR11 aan het volgen zijn. Om niet dezelfde fout te maken van de vorige dag, besluiten we de GR11 te volgen tot Elizondo. Hierdoor stappen we wel tot 19u i.p.v., zoals gepland, tot 17u. Conclusie: we zitten in het verkeerde dorp en dag 4, wat een korte wandeling moest worden van 5 uren, wordt er eentje van terug minstens 8 uren.Â
Gezien we de uitputting nabij zijn door het voor de tweede dag op rij verkeerd lopen, besluiten we de eerste rustdag in te lassen. Dag 4 wordt er eentje van uitslapen en een taxi naar Arizkun zodat we terug, misschien wel voorlopig, op het juiste pad zitten.
Dag 2. Vertrek om 6u15. Â Eerst een paar honderd meter tot aan de officiele start. Vol goede moed beginnen we er aan. We verlaten Hendaye en zodra we wat in het groen zitten, stoppen we voor ons ontbijt. Lut gaat voor muesli, en bij ons gaan de eerste twee zakjes er aan. In vergelijking met onze gids, zitten we voor op schema. Het gesprek vanaf dan gaat over het al dan niet beklimmen van Larrun. Uiteindelijk, beetje mijn schuld denk ik, beklimmen we deze bult van 900 meter. Deze klim blijkt achteraf enorm zwaar te zijn met een stijgingspercentage van 30%. Dan volgt een steile afdaling van ongeveer 1,5 uur naar de Col de Lizuniaga. Maar dan begint de miserie. Blijkbaar dalen we af in de verkeerde vallei en dan besluiten we de route op eigen houtje te corrigeren. Wrong choise met als gevolg: 2 uren ploeteren tussen de varens en allerlei soorten planten waar stekels opzitten! Na veel gevloek en afzien bereiken we ons doel en: hotel gesloten! Wel krijgen we iets te drinken, nooit gedacht dat ik Heineken (4) nog lekker ging vinden. Tentje opzetten, 't begint al licht te regenen, en slapen. De nacht belooft niet veel goeds: regen a volonte.
Dag 1. De eerste dag was vooral een dag van reizen. We vertrokken thuis om 7 uur, nog even de auto afzetten in de garage, zodat hij eindelijk ook terug open gaat als hij een tijdje in de zon gestaan heeft.Â
Om 7u18 nemen we een piekuurtrein, waar bijna niemand opzit, naar Brussel-Zuid. Daar aangekomen is het tijd voor een tasje koffie en een broodje americain, zonder americain, voor de democratische prijs van 3,50 EUR.
Dan de Thalys naar Parijs, de metro van Paris-Nord naar Montparnasse. Op de metro kan Lut  geen afscheid nemen van haar rugzak en besluit ze maar hem op haar rug te laten hangen. De metrorit duurt wel iets langer dan ze verwacht had...
In Montparnasse aangekomen is het ruischoots tijd voor de eerste grote pint, tenminste voor mij en Lut toch. Weer een lekker broodje aan een uiterst democratische prijs (???), en hop, de TGV op naar Hendaye. Daar aangekomen wandelen we een half uurtje, als opwarming, naar ons hotel. Een paella, enkele pinten en een fles rode wijn later is het tijd om ons bedje op te zoeken want we plannen morgen te vertrekken om 6u voor onze eerste etappe.
Eindelijk is het bijna zover. Donderdag vertrekken we en de voorbeidingen zijn zo goed als achter de rug. Het traject is uitgestippeld en al de benodigdheden zijn aangekocht.
Hieronder post ik enkele foto's van wat we zoal allemaal moeten meenemen. Tent, slaapmat, slaapzak, kookpotten, tas, bestek, gasvuur en -flessen, kledij, EHBO, reserveschoenen, poncho, touw, nooddeken, getten, camelbag, hoofdlamp, noodverlichting en een hele hoop "lekker" gevriesdroogd eten.
We hebben een 14-tal stapdagen voorzien om de toitale afstand van 293 km af te leggen. We vertrekken in Hendaye en wandelen dan tot de Refuge de Wallon. In bijlage kan je ons wandelschema terugvinden.
Ik hoop jullie toch een paar keer een update te kunnen bezorgen, maar ik vermoed dat er in de bergen niet zoveel internettoegang zal zijn.
Het afgelopen weekend stond onze volgende training op het programma. De tocht ging over een afstand van 26 km van Kalthout naar Brecht. Deze keer werden we terug vergezeld door Lut en Gerrit.
Na het eerste uur hadden we al een afstand van 5,7 km afgelegd. Het beloofde een snelle etappe te worden. In Wuustwezel, ongeveer een 8-tal kilometer van de finish, werd er een pauze ingelast. Vermits de tocht er dan zo goed als opzat, kwamen er o.a. Orval, Karmeliet, Kasteelbier en Achel op de tafel. Martine nam geen risico en hield het bij een Ice Tea en aspergesoep.
Na dit werk van barmhartigheid, stopten we aan de rand van het Groot Schietveld om te lunchen. Herinneringen kwamen boven gezien ik hier een eeuwigheid geleden nog het vaderland gediend had.
Op het laatste stuk kwamen we een boerderij voorbij waar we buiten een dode zeug en twee biggen zagen liggen. Leek wel leuk voor een foto, maar toen de boer ons opmerkte, begon hij van zijn oren te maken. Wij dan maar verder... tot aan het splinternieuwe station Noorderkempen langs het TGV-traject naar Amsterdam.
Na onze tweedaagse was het even wachten op de nieuwe gids van de GR 5. Voorbije zaterdag was het eindelijk zover. Na ongeveer anderhalve maand van inactiviteit, planden we een tocht van Bergen op Zoom tot Kalmthout, goed voor een afstand van 31 km. Aantal deelnemers: 3, Glenn, Martine en Gerrit. De tocht verliep via de Wouwse Plantage, langs het golfterrein, door de Kalmthoutse Heide. Onderweg zijn we in de Kiekeshoeve een goed glas gaan drinken (Moeder Overste is een aanrader). Vanaf kilometer 25 werd het toch goed voelbaar dat we een tijdje niet meer gestapt hadden. Het was precies alsof we terug helemaal opnieuw moesten beginnen met onze trainingen. Aangezien het golfseizoen nu ook terug op volle toeren draait, wordt het serieus plannen voor onze volgende trainingen en kijken of er ergens in de kalender nog een gaatje is.
Het voorbije (lange) weekend stond de eerste serieuze test op het programma: de laatste twee etappes van het stuk GR 126 dat door ons land loopt. De eerste etappe liep van Houyet naar Vencimont, goed voor zo'n 35 km. We vertrokken 's morgen met de trein in Mechelen om 05h40 zodat we rond 08h00 konden starten met onze wandeling. De eerste dag werden we vergezeld door Lut, de zus van Martine. Omstreeks 17h00 kwamen we aan in ons hotel in Vencimont: Le Barbouillon (www.lebarbouillon.be), een aanrader voor wie van gastronomische weekends houdt. Diezelfde avond kwamen Gerrit en Ine ons vervoegen, met het nodige gefrons bij de uitbaters... Na een zeer lekker diner, vroeg onder de wol. Na het ontbijt, klaar voor het tweede gedeelte, van Vencimont vaar Membre-sur Semois, een tochtje van 28 km. Wederom een hele dag stappen in ietwat grijs weer, maar gelukkig zonder regen. Achteraf gezien hebben we op deze ganse tocht zeer weining regen gehad. Omstreeks 15h45 kwamen we aan in Membre en gingen we op zoek naar een taverne. We moesten op Jerry en Thalia wachten die ons kwamen halen. Eerst Ine en Lut naar hun auto gedaan en dan: huiswaarts! De eerste vraag die iedereen zich nu stelt: wat nu? Wat gaan we de volgende weken doen? Want er zitten nog wel een paar maanden tussen nu en 16/06/2011. Het volgende stuk waar we aan beginnen is een stuk van de GR 5: van Bergen-Op-Zoom tot Diekirch, goed voor een afstand van 427 km. Wel plannen we om in de lente enkele meerdaagse tochten te doen. We houden jullie op de hoogte.
Na een zeer korte nachtrust (een viertal uurtjes), zaterdagavond met ons tweetjes naar het verjaardagsfeest van Kate geweest, stonden we om 6h00 klaar om te vertrekken. We spoorden om 6h35 van Mechelen uit en kwamen aan de start van deze etappe in Anseremme toe om 8h55. Het gevoel zei dat het vandaag wel eens een lange 28 km zou kunnen worden. Nadat we het eerste stuk de vallei van de Maas gevolgd hadden, verlieten we deze via Falmignoul en Forfooz, om de vallei van de Lesse op te zoeken. Het resterende stuk, zo dachten we, zou een pak makkelijker zijn: gewoon de Lesse volgen tot in Houyet. Tot we er aan begonnen: de overstromingen van de voorbije maanden, hadden al het kreupelhout meegesleurd waardoor het hele pad één groot klauter- en klimparcours werd. We kwamen dan ook nog eens een plek tegen waar een windhoos alle bomen gewoon in twee geblazen had. (zie foto) Uiteindelijk deden we over de laatste 10 km even lang als over de eerste 18 km. Dit weekend staat er een serieuze test op het programma: een tweedaagse van Houyet tot de finish in Membre-sur-Semois, goed voor een totale afstand van 61 km.
Zaterdag 05/02/2011: training nummer 6. We gingen van Godinne naar Anseremme, één van de kortere stukken op onze trainingsroute, maar toch nog altijd goed voor zo'n 25 km. We waren opnieuw met zijn vieren: Glenn, Gerrit, Martine en Lut. Achteraf zou blijken, dankzij de vele hoogtemeters, één van de zwaarste stukken totnogtoe. We moesten 's morgens al vroeg uit de veren, want de trein vertrok in Mechelen al om 6h35. Om 8h28 kwamen we, in het gezelschap van een jongeman die niet meer wist van welke planeet hij was, aan in het station van Godinne. (hij zat op de trein met een ticket van de metro in Brussel) In Hevrailles werd er voor de eerste keer kort gepauzeerd en gingen Gerrit en Lut bij de lokale slager enkele huisgemaakte saucissen kopen. De route ging verder via Yvoir, met zijn verschillende deelgemeentes, langs Dinant (citadel) naar Anseremme. In Dinant stopten we in het lokale Leffe café voor onze eerste echte pauze. Het is in de buurt van de abdij goed te zien dat Interbrew de productie van "de Leffe" verhuisd heeft naar Jupille. Naast de abdij is er nu geen enkel café meer en staan verschillende panden leeg. Uiteindelijk kwamen we toe in Anseremme, tevens de stopplaats voor wie vanuit Houyet, de Lesse afvaart in een kayak . Deze keer vonden we in de buurt van het station dan toch een taverne die open was. Een goed glas (voor sommigen toch) en één van de saucissen!
