Dag 11. Korte trip van een kleine drie uren. Mag wel na gisteren. We hebben op de meest prachtige locatie ons tentje gezet: de Source de Marmite, op 1850 meter hoogte.Â
Gezien er vandaag geen haast is, slapen we uit tot 8 uur. Potje koken, rugzak herorganiseren, veel vrije tijd.
Om 11u30 besluiten we af te dalen naar Lescun, onze volgende bestemming. Een prachtige afdaling in een vallei van wel 900 meter.
Het is puur genieten, omsloten door de hoogste kliffen.
Halfweg bereiken we een plateau en met nog 100 meter te gaan, gebeurt het. Misschien wel de sterkste van ons drie glijdt weg en slaat haar voet om. We zien onmiddellijk dat het serieus is. Ze pikkelt nog een paar meter verder, rugzak op de schouders, maar het is duidelijk: ze kan niet meer verder.
Nog even aandringen, maar uiteindelijk geeft ze toch haar rugzak af. Ik breng hem naar beneden en ondertussen komt een corpulente Fransman afgesjokt die alles zien gebeuren heeft. Rugzak aan de rivier neergeplant en terug naar boven om haar verder te helpen. Ze probeert nog verder te pikkelen, maar het gaat echt niet meer. Ik draag haar de laatste meters verder tot bij de rivier en we hebben het alledrie direct door: end of story. Ha ja, wie is het nu? De dikke Fransman stelt voor haar per auto naar Lescun te brengen, wat in dank aanvaard wordt. Ik en Martine zetten het laatste uurtje te voet in. Ongeveer gelijktijdig komen we aan. En nu? Weekje rust voor ons drie, maar we weten nog niet waar.
Samen uit, samen thuis, dat was ons motto van bij de start.
Tot binnenkort, vanuit een 5-sterren resort misschien???
Dag 10. Eindelijk, een dag zonder mist, stralende zon, prachtig!
Op het programma staat misschien wel de zwaarste tocht tot nu toe. Om 7u30 beginnen we er aan. We beginnen met een klim van 300 meter naar een col. Daar aangekomen, moeten we afdalen in een vallei, maar nergens in de gids stond dat we onder een electrische (elektrische) draad moesten kruipen. Dus wij een poging er omheen, 3 x helaas, we moesten er wel degelijk onder. Back on track, de vallei door en daarna gaat het onder een loden zon op en neer, meer op dan neer, waarbij we bij een riviertje terug onze watervoorraad aanvullen.Â
Halfweg, na ongeveer 5u30, bereiken we een Refuge die spijtig genoeg gesloten is. Verderop, aan de rand van het bos, stoppen we om te lunchen.
De dames verkiezen een chocolade mousse, uit een zakje, en ik hou het bij wat noten.Â
En dan. Vol goede moed starten we aan een klim, zogezegd voor een vijftal uurtjes, de slotklim van 1420 Â naar 2040 meter. Maar, den dikke klapt onderweg in mekaar, heat stroke pur sang waardoor hij beide dames serieus ophoudt. Letterlijk met vallen en opstaan, veel te weinig drinken, geraken, kusje aan Martine om mij bij te staan, we om 20u30 over de top. Beloning is er nog niet, want nog een half uur dalen en 15 minuten stijgen naar de kampeerplaats. Daar aangekomen, water zuipen als een kameel, totaal uitgeput, maar de tent nog wel even opzetten. Dan knock-out, zelfs eten ging niet meer. De ladies zorgen voor alles en ik krijg een soepje toegestopt en val meteen daarna in de , .Â
Pfff, wat hebben we geleerd? Niks speciaal eigenlijk. Life sucks and even than you don't die!
