Mijn oproep naar reacties van mensen met ervaring liet de dierenliefhebbers niet koud. Ik kreeg heel leuke, helaas ook minder leuke, reacties.
Stuk voor stuk mensen met ervaring en als er geen ervaring was dan was het om mij gewoonweg succes te wensen in mijn zoektocht. Hartverwarmend om dergelijke emails te ontvangen. Dierenliefde leeft gelukkig nog in de mensen. Mooie ontroerende verhalen, maar helaas niet altijd met de gehoopte afloop. Vele nuttige tips en jawel persoonlijke gegevens indien ik nog verdere informatie en zelfs hulp wens, terwijl de personen in kwestie helemaal geen link met de ene of andere organisatie hebben. Gewoon uit dierenliefde. Ik besef dat ik onze samenleving heb onderschat.
Hier en daar kreeg ik ook een email met verwijten. Ik kan begrijpen dat niet iedereen dezelfde mening heeft maar om een eigen mening verwijtend over te brengen vind ik kleinzielig. Ik doe dan ook geen enkele moeite dergelijke mensen te beantwoorden, dergelijke karaktertjes zijn voor geen rede vatbaar en dan ook onmogelijk om een volwassen gesprek mee te voeren.
Andere mensen, de meeste mensen trouwens, wilden me gewoon wijzen op het feit dat wij hier in België helaas ook veel dieren hebben die een tweede kans verdienen. Ik kan dit niet ontkennen, ik ben me van die problematiek bewust. Helaas heb ik zelf een negatieve ervaring gehad met een asiel. Ik vernam ooit van een dame die zich inzette voor de dierenbescherming ter plaatse dat in een specifiek asiel km's verderop een knuffel werd binnengebracht die misschien wel iets voor mij was. Ik zou heel erg geduldig moeten zijn met het beestje maar haar vriendin verzekerde haar dat het knuffeltje echt wel dringend nood had aan liefde en verzorging. Het werd weggehaald bij een dierenbeul en het was in verschrikkelijke staat aangetroffen. Geen uur later stond ik in het betreffende asiel. Ik vroeg naar de knuffel en stond binnen een paar seconden te kijken naar "iets" waar geen hondje meer van te maken was. Bevend, ongelooflijk stinkend, vuil en het haar leek één grote dikke kauwgom. Ik was verkocht, dit kon ik zo niet laten. Ik wilde het arme kereltje meteen meenemen. Maar de regels van het asiel waren dat het beestje twee weken daar moest blijven zodat het de eerste zorgen kreeg, de vaccins en de chip. Het waren super lange weken, maar dat gaf me ondertussen de tijd om alles in huis te halen wat ik ook maar dacht dat het diertje zou nodig hebben.
Uiteindelijk brak de dag aan dat ik onze knuffel mocht gaan halen. Stomverbaasd kreeg ik een hondje in de armen die zijn kopje liet hangen. Ik vroeg om uitleg maar kreeg gewoon de rekening en het boekje als bewijs dat alles in orde was. Als razenden zijn we toen naar de dierenarts gereden, we belden onderweg dat we op komst waren met een noodgeval. Biddend, vloekend, hopend en al wenend leek de rit eindeloos te duren. De dierenarts zag meteen dat het goed fout ging, vloekte samen mee met mij hoe het mogelijk was dit te laten gebeuren met een levend wezen. Drie uur lang heb ik toen aan de tafel van de dierenarts gestaan. Het betreffende hondje was blijkbaar een maltezertje (wat absoluut niet te herkennen was) waarvan de haren in het vel van het diertje waren ingegroeid, het was midden in de zomer en ze hadden het diertje in het asiel niet genoeg te drinken en te eten gegeven en het was gewoon aan het bezwijken. De dierenarts verdoofde het knuffeltje zodat hij kon beginnen scheren. Net zoals bij een schaap werd gedaan maar met heel wat oog voor detail want de huid van de knuffel bleek in super slechte staat te zijn. Na drie uur zag ik een heel erg mager wit wezentje liggen. Ik liet bloed trekken om te controleren, liet extra vaccins geven en de chip nakijken. Meteen was al te merken dat er geen chip was. De dierenarts schrok daar niet eens van en deelde me mee dat het ook nooit vaccins zal gekregen hebben. De bloedproeven bewezen nadien zijn gelijk.
We gaven ons witte kleine wezentje de naam Beau. En na maanden vol geduldigheid kregen we de echte Beau te zien. Super lief, speels, enorm waakzaam, hongerig en altijd klaar om in de auto te springen. Het kleine magere wezentje was ondertussen een stevige stoere sneeuwwitte maltezer geworden die zijn koekjes wel zelf ging halen als je hem de toestemming gaf.
Nog steeds denk ik met tranen in de ogen terug. Een heel lang leven was het kereltje helaas niet gegund maar de jaren die we er wel nog mochten mee beleven waren mooi. Ik ben nog altijd blij dat ik hem een andere wereld liet beleven. Toch bleef mijn wantrouwen tegenover asielen erg groot. Ik moet toegeven ik kon daar geen goed woord meer over horen. Kortzichtig eigenlijk. Want ook die dieren hebben onze hulp nodig.
Van alle mensen die me hierop wezen, was er één specifieke dame die het heel erg subtiel wist aan te pakken. Op een heel beleefde maar duidelijke manier bracht ze haar boodschap over. Het enige verschil met de anderen was de ruimte die ze gaf. Op geen enkel moment aandringend, me gewoon wijzende op en ondanks het feit dat ze een andere mening had me toch in alle oprechtheid succes in mijn zoektocht wensen. Woorden kunnen veel, maar de manier waarop ze worden overgebracht ligt voor ieder van ons gevoelig. We aanvaarden het verhaal of niet aan de hand van hoe we worden aangepakt in woorden. De dame in kwestie liet me heel erg stilstaan en ik bevestigde haar dat ook. Haar daaropvolgende reactie was nog subtieler dan de eerste met alweer die respectvolle ruimtelatende manier van overbrengen. Geen aandringen te bespeuren. Alleen wat haar ervaring is, medelevend met de dieren over de grenzen en me overbrengen hoe zij op haar manier haar liefde voor dieren uit. Het lijkt alsof de dame me kent, ze wist mijn aandacht te trekken op een subtiele manier. Dat blijkt ook vaak de meest efficiënte te zijn laat mijn man me terloops weten.
Mijn nieuwsgierigheid liet niet toe te wachten en ik open de bijgevoegde link. Groot was mijn vreugde wat ik daar las. Nog groter wanneer ik de knuffels zag. Maar dan zo opeens een heel groot schuldgevoel. Ik besefte wel al dat ik "onze" dieren in de steek liet vanwege mijn ene negatieve ervaring met een asiel. Maar toen ik die mooi knuffels zag bleek ik een heel zwak moment te beleven door het feit dat ik zo heel erg kortzichtig ben geweest en daardoor de kans aan één van "onze" knuffels ontnam. Terwijl ook zij zeer zeker die tweede kans verdienen in het leven.
Ik besluit mijn koppige aard te laten voor wat het is, misschien ook wel omdat ik heel direct super verliefd werd op een knuffeltje op die site. Het blijkt een teefje te zijn en tot hier toe heb ik daar nog geen ervaring mee tenzij door de knuffels van mijn ouders. Maar zelf heb ik nog nooit een teefje gehad. Ik moet zo vlug mogelijk mijn huisgenoten zien op de hoogte te brengen. Mijn kalmte werd zenuwachtigheid want heel misschien hebben we wel vlugger terug een "broertje" of een "zusje" bij dan dat we voorzagen. En nu ik toch luidop aan het dromen ben; misschien is het wel dat mooie lieve teefje die mijn hart liet smelten.
Het internet is één van de vele leuke uitvindingen die een mens met moeite nog zou kunnen missen. Hoe meer ik klik hoe meer sites en organisaties ik tegenkom die zich inzetten voor mishandelde dieren. Hier en daar krijg ik zelfs voorzichtige antwoorden op mijn gestelde vragen. Ik merk dat sommige organisatie extreem karig zijn in hun reacties. Ik wijt het aan gebrek aan tijd. Die mensen hebben wel wat anders te doen. Toch blijf ik op mijn honger zitten. Totdat ik een mailtje krijg van een vriendelijke mijnheer die me wijst op één specifiek feit. De kosten. Hij wijst me erop dat ik een duidelijke prijs moet afspreken. Geen ruimte laten voor eventuele "onvoorziene" kosten. De man zijn verhaal is schrijnend. Zijn goedhartigheid werd op een laffe manier uitgebuit. Thans door een erkende organisatie. Extra kosten is één ding maar bijna het dubbele van het bedrag aan extra kosten is geld maken uit ellende. Terwijl ik mijnheer zijn verhaal lees voel ik enorm veel medeleven maar ook ineens ook enorm veel twijfels. Besluit, ik moet zien te weten te komen of de organisaties het werkelijk om het welzijn van de dieren doen of om geldgewin. Terwijl ik dit bedenk herlees ik de weinige reacties van de organisaties die ik ontvangen heb nog even na en ik merk idd dat, behalve 1, de drie anderen heel erg zwijgzaam zijn ivm de kosten. Maar ook ivm de gezondheidstoestand krijg ik weinig tot zo goed als geen duidelijke reactie. Het kan toeval zijn maar ik moet alert blijven. Ik besluit hier en daar een oproep te plaatsen naar mensen met ervaring en wacht af op reacties.
Ondertussen bleef de verleiding groot om de sites te doorzoeken. We gingen helaas selectiever te werk. We selecteerden de knuffels van klein tot middengroot. Ongeacht het ras, het kleur, het geslacht. Van het allereerste tot het allerlaatste knuffeltje wist ons weer te verleiden. Maar 1tje schoot er tussenuit. Een klein lief teefje, een mix van rassen waarschijnlijk, maar met een super lief snoetje die super super super verleidelijk keek. We werden zo verliefd dat ik informatie vroeg van het diertje.
Het kleine meisje verblijft momenteel nog in Spanje en valt onder de hoede van een Nederlandse organisatie. Een eerste reactie van een vriendelijke dame is kort maar duidelijk. Het blijkt om een pittig knuffeltje te gaan met enige trekjes van dominantie. Ik heb ze graag pittig, er mag gerust leven in zitten. Maar toch vraag ik de dame nog naar enige raad en maak haar ondertussen duidelijk dat ik graag de rit van België naar Rotterdam voor overheb om het knuffeltje te komen halen als het moet. Met enige zenuwachtigheid wacht ik de reactie van die vriendelijke dame nog af.
Ondertussen blijf ik verder kijken naar informatie en kijk uit naar de reacties van mijn oproep. Ik ben vastbesloten mijn steentje te blijven bijdragen. Alle kleine beetjes helpen. En de ondervindingen van anderen kunnen mij alleen maar verder helpen.
Tijdens het surfen word ik op amper één minuutje meerdere keren verliefd. Groot, klein, zwart, blond, gevlekt en om het even welk ras, zonder enige gêne word ik verliefd. Ik besef dat deze zoektocht meer eist dan simpelweg op zoek gaan naar een lieve pup. Het vergt van mijn gemoedstoestand en emoties veel. Tranen schieten me dan ook heel vaak in de ogen. En soms klik ik de sites gewoon weer weg om even "te bekomen". Hoe meer ik kijk en lees hoe meer ik besef dat de mens de grootste vijand is van alle levende wezens op de wereld. Sommig ellendelingen hebben duidelijk heel wat ergs in zich. Ik begrijp dit niet, ik vind hiervoor geen enkel excuus. Het laat me gewoonweg walgen.
Gelukkig bestaan ook dergelijke sites. Het doet stilstaan bij de ellende in deze wereld. Het doet stilstaan tot hoeveel een mens in staat is. En het doet ook beseffen dat dergelijke organisaties hulp nodig hebben om deze ellende uit de wereld te halen. Dat het nooit gaat lukken, gezien de organisaties onmogelijk de aard van de mens kunnen veranderen besef ik helaas maar al te goed maar ze kunnen wel minstens een lichtpuntje zijn. Ik besluit dan ook om mij in de toekomst, na een eventuele adoptie, ook nog mijn steentje bij te dragen. Goede doelen moeten er zijn, al leerde ik helaas dat niet iedereen die aan de deur komt vragen om steun even eerlijk is. Het enige waartoe ik me telkens graag laat overhalen is voor kankerpatiënten. Helaas kreeg mijn eigen gezin met deze ellende te maken en dan denk je al eens twee keer na wetende voor welk gevecht deze mensen staan. Beseffende dat wij nergens hulp kregen maar hopende dat het anderen wel gegund is.
Mijn man maakte me duidelijk dat ik moet rekening houden met onze gezinstoestand en de ruimte die we nu ter beschikking hebben, gezien we geen grote tuin meer hebben. Natuurlijk ging mijn eerste gedachte uit naar onze zoon. Het nieuwe knuffeltje gaat vooral zijn knuffeltje worden. De stoere kerel heeft een gouden hartje voor dieren en op zijn leeftijd van elf durf ik met alle fierheid te beweren dat het één van de beste trainers is voor een dier. Hij heeft oneindig veel geduldigheid in hem en vooral oneindig veel liefde. En terwijl we het dan toch hebben over: "waar we vooral rekening moeten mee houden" geeft onze zoon te kennen dat het knuffeltje liefst ook bij hem kan slapen en overal meekan op uitstap zonder dat de mensen vrezen en uit weglopen als ze ons zien aankomen. Iets wat vaak voorkwam als de Duitse dog mee was, terwijl hij net één van de liefste knuffels op aarde was.
Hiermee rekeninghoudend besef ik dat ik selectief te werk moet gaan. Natuurlijk besef ik maar al te goed dat ik niet ieder slachtoffertje kan helpen. Maar werkelijk selectief worden viel me ineens zo zwaar. Kon ik maar meer doen dan juist één knuffeltje helpen...
Als fervente hondenliefhebbers houden we het nu al maanden uit zonder enige knuffel in huis. Een hel. We lopen verloren. We missen de spontane drukte bij onze thuiskomst. We missen de liefde en de genegenheid. We missen de beweging.
Net zoals iedereen wilden we eerst ook geen knuffel meer. De pijn en het verdriet door het gemis is dan zo groot...
Ondertussen zijn we ook naar ons nieuwe huisje gekomen. Een nieuw fris huisje maar met veel minder tuin dan vroeger, alleen nog een groot terras.
Onze Duitse dog of Berner Sennen zouden het hier nooit leuk gevonden hebben. Alhoewel...
Als er iets is wat ik leerde is dat honden, net zoals kinderen, nooit opgroeien volgens het boekje.
Zolang ze liefde, genegenheid, aandacht, verzorging, eten en lange wandelingen krijgen zijn ze gelukkig. Ook al zijn wij werkmensen en niet hele dagen thuis, onze knuffels waren gelukkig. De bewering van sommigen dat alleen bejaarden en huismoeders recht hebben op een hond omdat de hond alleen dan gelukkig kan zijn, durft ik ten stelligste tegenspreken.
Toch, we houden altijd optimaal rekening met ons "broertje" of "zusje".
Na wekenlang puppy-kijken op allerhande sites, besloot ik om toch wel weer een knuffel in huis te halen. Niets is leuker dan een jong nieuw ondeugend leven in huis te nemen, die u stap voor stap kunt opvoeden tot een voorbeeldige knuffel.
En toen kwam ik op sites waar de oogjes van mishandelde knuffels smeken om een tweede kans in het leven. In de hoop op een beetje meer geluk. Stuk voor stuk hartverscheurende verhalen, veel beelden of foto's kan ik niet blijven bekijken. Te erg, te bruut, te oneerlijk.
We zijn in ons gezin altijd heel erg tegen mishandeling geweest, het komt misschien raar over maar het maakt ons zelfs agressief. Als we dergelijke zaken zien op tv of in een dagblad hoor je vaak bij ons aan tafel: "steek die kerel of heks eens in onze handen". En als we heel eerlijk zijn, we zouden op dat moment maar graag de beul eens een lesje leren.
Hoe meer ik begon te klikken, hoe meer oogjes die smeekten, hoe meer en meer ik erover begon te denken om een knuffeltje een tweede kans te schenken.
Maar hoe ga je tewerk? Stuk voor stuk zijn het slachtoffertjes die een tweede kans verdienen. Welke organisatie is betrouwbaar? Wat zijn de eventuele risico's?
Voorzichtig liet ik hier en daar al eens een paar woorden in die richting vallen. Polsende naar wat andere mensen hiervan denken. En eerst enigsinds geschrokken aanhoorde ik afschuwelijke verhalen. De dieren sterven vroeg, je brengt onze honden in gevaar, die beesten bijten als kapot, ze gaan jou nooit graag zien,... Maar ook andere verhalen: ik zou het volgende keer weer doen, het beste wat me overkwam, zoveel liefde,...
