Als fervente hondenliefhebbers houden we het nu al maanden uit zonder enige knuffel in huis.
Een hel.
We lopen verloren. We missen de spontane drukte bij onze thuiskomst. We missen de liefde en de genegenheid. We missen de beweging.

Net zoals iedereen wilden we eerst ook geen knuffel meer. De pijn en het verdriet door het gemis is dan zo groot...

Ondertussen zijn we ook naar ons nieuwe huisje gekomen. Een nieuw fris huisje maar met veel minder tuin dan vroeger, alleen nog een groot terras.

Onze Duitse dog of Berner Sennen zouden het hier nooit leuk gevonden hebben. Alhoewel...

Als er iets is wat ik leerde is dat honden, net zoals kinderen, nooit opgroeien volgens het boekje.

Zolang ze liefde, genegenheid, aandacht, verzorging, eten en lange wandelingen krijgen zijn ze gelukkig.
Ook al zijn wij werkmensen en niet hele dagen thuis, onze knuffels waren gelukkig. 
De bewering van sommigen dat alleen bejaarden en huismoeders recht hebben op een hond omdat de hond alleen dan gelukkig kan zijn, durft ik ten stelligste tegenspreken.

Toch, we houden altijd optimaal rekening met ons "broertje" of "zusje".

Na wekenlang puppy-kijken op allerhande sites, besloot ik om toch wel weer een knuffel in huis te halen.
Niets is leuker dan een jong nieuw ondeugend leven in huis te nemen, die u stap voor stap kunt opvoeden tot een voorbeeldige knuffel.

En toen kwam ik op sites waar de oogjes van mishandelde knuffels smeken om een tweede kans in het leven. In de hoop op een beetje meer geluk. Stuk voor stuk hartverscheurende verhalen, veel beelden of foto's kan ik niet blijven bekijken. Te erg, te bruut, te oneerlijk.

We zijn in ons gezin altijd heel erg tegen mishandeling geweest, het komt misschien raar over maar het maakt ons zelfs agressief.
Als we dergelijke zaken zien op tv of in een dagblad hoor je vaak bij ons aan tafel: "steek die kerel of heks eens in onze handen".
En als we heel eerlijk zijn, we zouden op dat moment maar graag de beul eens een lesje leren.

Hoe meer ik begon te klikken, hoe meer oogjes die smeekten, hoe meer en meer ik erover begon te denken om een knuffeltje een tweede kans te schenken.

Maar hoe ga je tewerk? Stuk voor stuk zijn het slachtoffertjes die een tweede kans verdienen.
Welke organisatie is betrouwbaar? Wat zijn de eventuele risico's?

Voorzichtig liet ik hier en daar al eens een paar woorden in die richting vallen. Polsende naar wat andere mensen hiervan denken.
En eerst enigsinds geschrokken aanhoorde ik afschuwelijke verhalen.
De dieren sterven vroeg, je brengt onze honden in gevaar, die beesten bijten als kapot, ze gaan jou nooit graag zien,...
Maar ook andere verhalen: ik zou het volgende keer weer doen, het beste wat me overkwam, zoveel liefde,...

Mijn zoektocht naar ons nieuwe huisgenootje...

07-05-2012 om 16:49 geschreven door Joke