Het internet is één van de vele leuke uitvindingen die een mens met moeite nog zou kunnen missen. Hoe meer ik klik hoe meer sites en organisaties ik tegenkom die zich inzetten voor mishandelde dieren. Hier en daar krijg ik zelfs voorzichtige antwoorden op mijn gestelde vragen. Ik merk dat sommige organisatie extreem karig zijn in hun reacties. Ik wijt het aan gebrek aan tijd. Die mensen hebben wel wat anders te doen. Toch blijf ik op mijn honger zitten. Totdat ik een mailtje krijg van een vriendelijke mijnheer die me wijst op één specifiek feit. De kosten. Hij wijst me erop dat ik een duidelijke prijs moet afspreken. Geen ruimte laten voor eventuele "onvoorziene" kosten. De man zijn verhaal is schrijnend. Zijn goedhartigheid werd op een laffe manier uitgebuit. Thans door een erkende organisatie. Extra kosten is één ding maar bijna het dubbele van het bedrag aan extra kosten is geld maken uit ellende. Terwijl ik mijnheer zijn verhaal lees voel ik enorm veel medeleven maar ook ineens ook enorm veel twijfels. Besluit, ik moet zien te weten te komen of de organisaties het werkelijk om het welzijn van de dieren doen of om geldgewin. Terwijl ik dit bedenk herlees ik de weinige reacties van de organisaties die ik ontvangen heb nog even na en ik merk idd dat, behalve 1, de drie anderen heel erg zwijgzaam zijn ivm de kosten. Maar ook ivm de gezondheidstoestand krijg ik weinig tot zo goed als geen duidelijke reactie. Het kan toeval zijn maar ik moet alert blijven. Ik besluit hier en daar een oproep te plaatsen naar mensen met ervaring en wacht af op reacties.
Ondertussen bleef de verleiding groot om de sites te doorzoeken. We gingen helaas selectiever te werk. We selecteerden de knuffels van klein tot middengroot. Ongeacht het ras, het kleur, het geslacht. Van het allereerste tot het allerlaatste knuffeltje wist ons weer te verleiden. Maar 1tje schoot er tussenuit. Een klein lief teefje, een mix van rassen waarschijnlijk, maar met een super lief snoetje die super super super verleidelijk keek. We werden zo verliefd dat ik informatie vroeg van het diertje.
Het kleine meisje verblijft momenteel nog in Spanje en valt onder de hoede van een Nederlandse organisatie. Een eerste reactie van een vriendelijke dame is kort maar duidelijk. Het blijkt om een pittig knuffeltje te gaan met enige trekjes van dominantie. Ik heb ze graag pittig, er mag gerust leven in zitten. Maar toch vraag ik de dame nog naar enige raad en maak haar ondertussen duidelijk dat ik graag de rit van België naar Rotterdam voor overheb om het knuffeltje te komen halen als het moet. Met enige zenuwachtigheid wacht ik de reactie van die vriendelijke dame nog af.
Ondertussen blijf ik verder kijken naar informatie en kijk uit naar de reacties van mijn oproep. Ik ben vastbesloten mijn steentje te blijven bijdragen. Alle kleine beetjes helpen. En de ondervindingen van anderen kunnen mij alleen maar verder helpen.
Tijdens het surfen word ik op amper één minuutje meerdere keren verliefd. Groot, klein, zwart, blond, gevlekt en om het even welk ras, zonder enige gêne word ik verliefd. Ik besef dat deze zoektocht meer eist dan simpelweg op zoek gaan naar een lieve pup. Het vergt van mijn gemoedstoestand en emoties veel. Tranen schieten me dan ook heel vaak in de ogen. En soms klik ik de sites gewoon weer weg om even "te bekomen". Hoe meer ik kijk en lees hoe meer ik besef dat de mens de grootste vijand is van alle levende wezens op de wereld. Sommig ellendelingen hebben duidelijk heel wat ergs in zich. Ik begrijp dit niet, ik vind hiervoor geen enkel excuus. Het laat me gewoonweg walgen.
Gelukkig bestaan ook dergelijke sites. Het doet stilstaan bij de ellende in deze wereld. Het doet stilstaan tot hoeveel een mens in staat is. En het doet ook beseffen dat dergelijke organisaties hulp nodig hebben om deze ellende uit de wereld te halen. Dat het nooit gaat lukken, gezien de organisaties onmogelijk de aard van de mens kunnen veranderen besef ik helaas maar al te goed maar ze kunnen wel minstens een lichtpuntje zijn. Ik besluit dan ook om mij in de toekomst, na een eventuele adoptie, ook nog mijn steentje bij te dragen. Goede doelen moeten er zijn, al leerde ik helaas dat niet iedereen die aan de deur komt vragen om steun even eerlijk is. Het enige waartoe ik me telkens graag laat overhalen is voor kankerpatiënten. Helaas kreeg mijn eigen gezin met deze ellende te maken en dan denk je al eens twee keer na wetende voor welk gevecht deze mensen staan. Beseffende dat wij nergens hulp kregen maar hopende dat het anderen wel gegund is.
Mijn man maakte me duidelijk dat ik moet rekening houden met onze gezinstoestand en de ruimte die we nu ter beschikking hebben, gezien we geen grote tuin meer hebben. Natuurlijk ging mijn eerste gedachte uit naar onze zoon. Het nieuwe knuffeltje gaat vooral zijn knuffeltje worden. De stoere kerel heeft een gouden hartje voor dieren en op zijn leeftijd van elf durf ik met alle fierheid te beweren dat het één van de beste trainers is voor een dier. Hij heeft oneindig veel geduldigheid in hem en vooral oneindig veel liefde. En terwijl we het dan toch hebben over: "waar we vooral rekening moeten mee houden" geeft onze zoon te kennen dat het knuffeltje liefst ook bij hem kan slapen en overal meekan op uitstap zonder dat de mensen vrezen en uit weglopen als ze ons zien aankomen. Iets wat vaak voorkwam als de Duitse dog mee was, terwijl hij net één van de liefste knuffels op aarde was.
Hiermee rekeninghoudend besef ik dat ik selectief te werk moet gaan. Natuurlijk besef ik maar al te goed dat ik niet ieder slachtoffertje kan helpen. Maar werkelijk selectief worden viel me ineens zo zwaar. Kon ik maar meer doen dan juist één knuffeltje helpen...
Als fervente hondenliefhebbers houden we het nu al maanden uit zonder enige knuffel in huis. Een hel. We lopen verloren. We missen de spontane drukte bij onze thuiskomst. We missen de liefde en de genegenheid. We missen de beweging.
Net zoals iedereen wilden we eerst ook geen knuffel meer. De pijn en het verdriet door het gemis is dan zo groot...
Ondertussen zijn we ook naar ons nieuwe huisje gekomen. Een nieuw fris huisje maar met veel minder tuin dan vroeger, alleen nog een groot terras.
Onze Duitse dog of Berner Sennen zouden het hier nooit leuk gevonden hebben. Alhoewel...
Als er iets is wat ik leerde is dat honden, net zoals kinderen, nooit opgroeien volgens het boekje.
Zolang ze liefde, genegenheid, aandacht, verzorging, eten en lange wandelingen krijgen zijn ze gelukkig. Ook al zijn wij werkmensen en niet hele dagen thuis, onze knuffels waren gelukkig. De bewering van sommigen dat alleen bejaarden en huismoeders recht hebben op een hond omdat de hond alleen dan gelukkig kan zijn, durft ik ten stelligste tegenspreken.
Toch, we houden altijd optimaal rekening met ons "broertje" of "zusje".
Na wekenlang puppy-kijken op allerhande sites, besloot ik om toch wel weer een knuffel in huis te halen. Niets is leuker dan een jong nieuw ondeugend leven in huis te nemen, die u stap voor stap kunt opvoeden tot een voorbeeldige knuffel.
En toen kwam ik op sites waar de oogjes van mishandelde knuffels smeken om een tweede kans in het leven. In de hoop op een beetje meer geluk. Stuk voor stuk hartverscheurende verhalen, veel beelden of foto's kan ik niet blijven bekijken. Te erg, te bruut, te oneerlijk.
We zijn in ons gezin altijd heel erg tegen mishandeling geweest, het komt misschien raar over maar het maakt ons zelfs agressief. Als we dergelijke zaken zien op tv of in een dagblad hoor je vaak bij ons aan tafel: "steek die kerel of heks eens in onze handen". En als we heel eerlijk zijn, we zouden op dat moment maar graag de beul eens een lesje leren.
Hoe meer ik begon te klikken, hoe meer oogjes die smeekten, hoe meer en meer ik erover begon te denken om een knuffeltje een tweede kans te schenken.
Maar hoe ga je tewerk? Stuk voor stuk zijn het slachtoffertjes die een tweede kans verdienen. Welke organisatie is betrouwbaar? Wat zijn de eventuele risico's?
Voorzichtig liet ik hier en daar al eens een paar woorden in die richting vallen. Polsende naar wat andere mensen hiervan denken. En eerst enigsinds geschrokken aanhoorde ik afschuwelijke verhalen. De dieren sterven vroeg, je brengt onze honden in gevaar, die beesten bijten als kapot, ze gaan jou nooit graag zien,... Maar ook andere verhalen: ik zou het volgende keer weer doen, het beste wat me overkwam, zoveel liefde,...
