Met klamme handen, een hese stem en hopend op geluk maakte ik de afspraak. Maandag avond 19u30 Antwerpen. De afspraak komt totaal onverwachts, maar dit is 1 kans op duizend. Een rasechte. Een super mooie. Ik liet mijn man, die net nu helaas een paar dagen minder tijd heeft overdag, geen keuze. Na zijn verplichtingen richting Antwerpen. Onze zoon, ziekjes maar opeens heel erg aandachtig: "Ik ga mee'. En toen ik even verderop was en uit zijn vizier, hoorde ik het zieke kereltje met al zijn kracht een mooie intense kreet van geluk uitbrengen. Ik hoop. Hoop heel hard. Ik maak een kruisteken zozeer hoop ik. Dit is het moment waarop we uitkijken en de adrenaline voelen in iedere vezel van ons lichaam. Mijn man vraagt niets, hij meer dan anderen begrijpt hoezeer wij dit nodig hebben. Hoezeer ons geluk hiervan afhangt. Zonder lukt ons niet. Gek hoe zoiets kan nodig zijn in het leven van mens. Althans sommige mensen. Ik kan mijn geluk niet op en bel ons ma. Niet alleen om haar op de hoogte te brengen, maar ook om te vragen (gezien deze supervlugge heel erg onvoorziene wending) of zij ons deze week wil bijstaan indien het ons niet lukt om altijd aanwezig te zijn. Vooral de eerste weken is het van belang dat er iemand aanwezig is op ieder moment van de dag. Maar deze week kunnen we absoluut niet aan onze verplichtingen onderuit. Ons ma, gelukkig met dezelfde liefde, maakt zoals wel verwacht geen probleem van de onaangekondigde situatie en zal zoals een rasechte grootmoeder en moeder waken. Een geruststelling te weten dat ze er toch wel altijd is ons ma. Het gaat een rusteloze nacht worden, hopend, dromend en blijven hopen. En dan morgen. Een super lange dag. Tot wanneer ik morgenavond het hopelijk verlossende telefoontje zal plegen. Hopend dat we haar morgenavond eindelijk zullen vasthouden. Onze allereerste Rhodesian Ridgeback.
Ik krijg vaak te horen dat ik een rustig type ben. Niets is echter minder waar, ik ben innerlijk een zenuwachtig iemand. Vooral rondom mensen ben ik extreem op mijn hoede. Om de één of andere onbekende reden blijf ik rondom kinderen, jongeren en dieren wel extreem rustig. Ik denk dat het daardoor komt dat mijn zoon zijn vriendjes altijd spontaan bij ons komen indien ze een probleem hebben en jongeren van vrienden wel altijd graag meegaan met ons. Ik moet toegeven ik kan ook heel erg genieten van de aanwezigheid van kinderen, jongeren en absoluut dieren.
Bij volwassen mensen ben ik altijd op mijn hoede. Het meest moorddadige dier op de wereld is de mens. De mens is in staat tot heel veel en hedendaags vind ik veel mensen extreem onbeleefd en vol hoogwaanzin. Er zijn zo eenmaal van die dagen dat me dat heel erg opvalt.
Ik heb zo een voorkomen denk ik dat niet iedereen afgaat, ik steek het daarop want ik kan me anders niet inbeelden wat een mens ertoe aanzet om te denken dat ze met mij alles kunnen. Meestal volstaat een korte reactie, maar heel soms zie je mensen echt de hoogte ingaan indien je absoluut niet de dweil wil zijn. Dan krijg je ongelooflijk eigenaardige karaktertjes te zien. Meestal draai ik me dan om en stap ik weg maar wie onbeschoft tegen mijn zoon doet mag zich verwachten dat ik niet draai maar vooruit stap in de richting van de agressieveling. Dan schrikken ze, want welke vrouw schrikt nu niet van een agressieve gek? Wel... Ik.
Mijn zoon is een prachtig karaktertje, hij is niet zoals de meeste kinderen van uiterlijk. Hij is iets zwaarder. Maar weinigen weten hoe dat komt. Natuurlijk gaan ze er vanuit dat hij teveel eet, lui is ed. Maar niemand weet door welke hel mijn kind is moeten gaan. En ik ben ook niet het type die dat tegen iedereen zal vertellen. Maar owee als ik een volwassen mens mijn kind als vuil zie behandelen. Dan ben ik tot het ergste in staat. Het ergste van al is dat ik dan op dat moment geen vrees ken. Mijn zoon is op goede weg, maar hij valt op dergelijke momenten terug in zijn diep zwart dal. Dan zie ik geen kind meer maar een hoopje ellende die niet begrijpt waarom mensen zo kunnen reageren. Hoezeer we ook ons best dan doen, het lukt ons niet zijn tranen weg te nemen. Dit wetende.... Ja dan ben ik instaat de schuldige heel erg tekort te doen.
Gisteren aan zee gebeurde het heel subtiel, maar hij hoorde het en zag de grijns. Ik was helaas telaat. Ik was aan het praten met vrienden en heb het helaas niet zien gebeuren. Maar iedereen zag opeens de goedlachse lieve jongen veranderen tot een hoopje ellende en kort nadien een hoopje ellende met een migraineaanval. Vooraleer ik eruit kreeg wat er gebeurde waren we al een paar uur verder. Dan breekt mijn hart zodanig dat ik de ellendelingen die hiervoor verantwoordelijk zijn, van het leven zou beroven.
Gelukkig was er een lieve dame, met een hele lieve boomer die merkte dat iets niet juist was. De boomer was een vrolijk lief teefje die de aandacht super leuk vond. Het knuffeltje sprong, likte en liet zich gewillig nemen. Net wat mijn zoon nodig had. De afleiding hielp perfect. Tussen de tranen kwam een lach en na een paar minuten was er alleen nog de lach. Voor de migraine hebben we medicatie maar hét werkende middel was de hond. Nadien besefte ik nog meer... Mijn zoon heeft dringend een nieuwe knuffel nodig. Hoezeer een dier in een mens zijn leven het verschil kan maken...
Het is nu al een week geleden dat ik meer informatie vroeg omtrent een hondje die ik graag wilde adopteren hier in België en nog steeds wacht ik op enige reactie. Het geduld van mijn zoon geraakt ten einde. Hij heeft werkelijk nood aan een huisgenootje. Het enige puntje waarmee ik hem blijkbaar nog kan sussen is het feit dat ze pas eind deze maand, begin volgende maand ons terras komen afwerken. En dat het dan toch veiliger is voor het knuffeltje indien het zich niet meer kan bezeren. Maar ik begrijp mijn zoon goed. Ook ik moet toegeven dat het hoogtijd wordt dat we een nieuw huisgenootje mogen verwelkomen.
Toen ik eerder deze week nog eens de boeken vol afbeeldingen en wijsheden betreffende honden doorbladerde kreeg ik de post-it met informatie van een klant in het oog. De man in kwestie, een kweker van Rhodesian Ridgebacks, had ineens weer mijn volle aandacht terwijl hij er deze keer zelf niet om vroeg.
Rhodesians zijn altijd mijn zwakke plek geweest. Prachtige eigenwijze, intelligente wezens. Ik ben dol op grote zware wezens die ik kan vastpakken en mee rotsen. Ik ben dol op wezens die net zoals ik weigeren met de meute mee te lopen. Alleen bevind ik me niet meer in de ideale situatie om zo een dier gelukkig te maken. Althans dat dacht ik.
Zonder echt na te denken nam ik contact op met de man. Gewoon even informerend. Mijn man zag me smelten. Ik kreeg nieuws die me heel erg goed beviel. Ik was al aan het dromen. Ik beschik idd niet meer over de eindeloze grote tuin en het aanpalende natuurgebied. Maar mijn levenswijze laat het wel toe om zo een knuffel in huis te nemen. Maw: gezien het feit dat de knuffel echt mee moet functioneren met ons zowel binnen als buiten maakt dat de knuffel wel zijn nodige beweging en uitdagingen krijgt.
Ik besluit niets te beslissen en uiteindelijk nog even af te wachten, maar informeerde bij andere kenners, werkelijk baasjes van Rhodesians en in Amerikaanse steden is hij echt wel dé knuffel van tegenwoordig. Dus ik trok mijn stoute schoenen aan en contacteerde een paar van die baasjes. In tegenstelling tot Amerika merk ik dat er enorm veel gereserveerdheid heerst bij Belgische baasjes. Maar tenslotte lees ik de ultieme hoogwaanzin: Rhodesians horen alleen bij mensen die nooit anders gekend hebben dan dit ras. Met enige irritatie stuur ik terug waar hij dan aan dacht toen hij zijn eerste Rhodesian kocht? Tot op heden nog geen reactie.
Natuurlijk ben ik me bewust van het karakter van Rhodesians. Ik moet van iets echt wel zeker kunnen zijn. Zowel de knuffel als mijn huisgenoten moeten gelukkig zijn.
Eén baasje hier in België schreef het volgende: "ze omschrijven de Ridgeback als koppig, eigenwijs en vaak onhandelbaar. Ik bezit er nu drie, mijn zoon heeft één en mijn dochter heeft er ook één, stuk voor stuk prachtdieren. We zijn allen werkende mensen dus zijn de honden ook vaak overdag alleen. Gewoon doen meid, je gaat er geen spijt van krijgen!"
Alle, zonder uitzondering, alle Amerikaanse eigenaars (en ik kreeg heel veel reactie) kunnen mij alleen maar positief beantwoorden. Sommigen sturen mij filmpjes mee, anderen foto's. Maar van al die eigenaardige eigenschappen merken ze blijkbaar in Amerika minder. Het zet een mens aan het denken.
Ik ben altijd heel gedreven geweest en ik ben opgegroeid in de zin van: "kennis maakt macht". Ik ben enorm leergierig en dat komt me vaak goed van pas. Ik wil altijd weten waaraan ik begin en ik denk dat net daar het probleem ligt bij veel baasjes. Te impulsief. Ik weet niet of ik ooit een Ridgeback zal bezitten (of de Ridgeback mij lol), maar het staat vast dat wij binnenkort een nieuw huisgenootje gaan hebben. Zoveel is duidelijk!
