Ik heb hier een aantal persoonlijke verhalen van zowel de pleger , slachtoffer en de omstaander .
Degene die graag hun verhaal anoniem erbij willen mogen dit me altijd via mail laten weten en dan zal ik met plezier hier je verhaal vertellen .
Ik wil hier iedereen bedanken dat hij zijn verhaal hier wil vertellen , zo kunnen we onszelf en anderen helpen in de juiste keuze te maken .
Katrien ( 48 )
Het begon allemaal toen mijn man zijn werk kwijtgeraakte. Eerst was hij teleurgesteld en boos op zijn baas en zijn collega's , daarna was hij op alles en iedereen boos .
Hij reageerde dit echter enkel op mij af . Als ik het huis juist had schoongemaakt nam hij een volle vuilbak en gooide het op de grond . Kon ik opnieuw beginnen .
Als ik eten maakte en hij moest het niet hebben dan gooide hij het gewoon op de grond en kon ik iets anders maken . S'nachts hield hij mij wakker , als hij niet kon slapen
dan ik ook niet . Langzaam werk ik een wrak. Kon niet meer helder denken . Ik dacht er toen ook niet aan om bij hem weg te gaan . Hij was mijn man en ik moest hem toch steunen
in deze moeilijke periode . Hij was zijn baan kwijt en kreeg constant aanwijzingen op zijn sollicitaties . Ik hoopte dat het zou overgaan als hij terug werk had , dus ik hield vol .
Daarom heb ik heel lang geen hulp gezocht . Ik durfde niet . Uiteindelijk heb ik het wel gedaan en leerde ik mijn grenzen bepalen . Dat heeft mijn man wakker geschut .
Sara ( 32 )
Ik wist dat het niet goed was dat ik mijn vriend controleerde en dingen verbood . Maar ik was bang om hem te verliezen , hij was tenslotte een zeer knappe man .
Door mijn angst ging ik steeds extremer dingen doen . Ik volgde hem stiekem als hij met zijn vrienden ging sporten . Nu besef ik dat ik hierdoor hem juist wel kwijtgeraakte .
Ik besefte dat ik hem heel veel verdriet hem aandeed . En dat spijt me enorm . Ik ben geschrokken van mezelf , maar door de hulp dat ik achteraf kreeg kan ik verder .
Ik weet nu dat ik over mijn gevoelens en mijn onzekerheid moet praten . Dit zal ik nooit meer iemand anders aandoen .
Jan ( 66 ) en An ( 64 )
Toen onze buren naast ons kwamen wonen leken het hele lieve mensen , ze kwamen zichzelf ook aan ons voorstellen . Al in de eerste week hoorden we kabaal bij onze buren ,
we dachten dat ze nog aan het sleuren waren met meubels . Er ging bij ons ook geen lamp branden . Ook de maanden erna hoorden we regelmatig kabaal en vreemde geluiden .
De buurvrouw zagen we zelden buiten . Wat zou daar toch gebeuren . We durfden ook niet aanbellen en vragen wat er aan de hand was . Je bemoeit u meestal niet met iemand zijn huishouden .
Bovendien heb je zeer keurige mensen de hand geschud , die doen toch niet aan zoiets . Uiteindelijk hebben we de vrouw na een onrustige nacht toch gevraagd of er iets aan de hand was .
Toen werd ze heel boos ! Waar hadden wij ons mee te bemoeien . Toch voelde het dat het niet goed zat bij onze buren . Een week later hebben we dan onze buurvrouw uitgenodigd op de koffie ,
en na een uur barste ze in tranen uit . Ze was zo opgelucht dat nu iemand naar haar wilde luisteren . We hebben haar toen meteen geholpen en ze is ons nog steeds dankbaar voor de hulp .
Kris ( 20 )
Het was bijna altijd s'nachts . Dan hoorde ik mijn vader schreeuwen en kabaal op de slaapkamer van mijn ouders . Ik weet niet hoelang het duurde , maar voor mij duurde dit de hele nacht .
Ik was altijd heel bang voor mijn moeder . Bang dat hij mijn moeder zou doodslaan of naar mijn kamer zou komen . Ik hield me altijd stil onder mijn dekens . Mijn vader bleef altijd
s' morgens in zijn bed liggen . Ik zat altijd alleen met mijn moeder aan de tafel . Vaak had ze blauwe plekken en een blauwe oog . Mijn moeder vroeg me altijd of ik goed geslapen had en ik zei altijd ja .
Ik wilde niet dat ze over mij ongerust maakte . Omdat ik bang was dat hij mijn moeder zou doodslaan als ik hulp zou zoeken durfde ik ook geen hulp zoeken . Mijn moeder heeft toen zelf hulp gezocht en
me meegenomen naar een vluchthuis . We gingen nadien alleen wonen en het rust kwam terug . Maar na al die tijd heb ik nog steeds nachtmerries dat ik mijn vader hoor schreeuwen tegen mijn moeder .
Vluchthuizen zijn ontstaan als vrouwenopvanghuizen. Ze bieden vrouwen en kinderen die het slachtoffer zijn geworden van partnergeweld , die hen ondersteuning , veiligheid en rust biedt .
Het gaat om vrouwen die op seksueel , psychisch , lichamelijk en sociaal agressie te maken krijgen en dit herhaaldelijk wordt herhaald. Het aanbod is gericht op individuele , groepswerking en kinderwerking .
Bij de individuele werking probeert men een mentale ommekeer te bewerkstellingen , waardoor de client zich sterker wordt en voor zichzelf op te komen .
De hulpverlening werkt eerst aan het versterken van een positief zelfbeeld .
Ook belangrijk in het vluchthuis is het groepsleven , ze hebben wel een eigen kamer maar delen toch in een gemeenschap . Ze doen samen het huishouden en verdelen de klussen in het huis .
Zo leren ze ervaringen uit te wisselen en zo hulp en steun aan elkaar te bieden .
Er is ook een kinderwerking met een speciale kinderbegeleidster aanwezig , ze begeleiden de kinderen maar ook de moeders om de gevoelens van de kinderen te begrijpen .
De partner wordt door de politie verwittigd dat de vrouw en/of de kinderen dat ze in een vluchthuis zitten , maar de plaats wordt nooit doorgegeven om de veiligheid van de vrouwen en kinderen te garanderen .
