Gisteren zag ik een video van Kerwin Rae. Ik geef hier een vrije vertaling van de inhoud (link naar video onderaan):
Bewustzijn is de sleutel tot herstel: Door de filter in ons brein zijn mensen zich slechts bewust van 2000 bits informatieverwerking per seconde terwijl het brein 16 triljoen bits informatie verwerkt per seconde. Er gebeurt met andere woorden veel in het brein waarvan mensen zich niet bewust zijn. Mensen zijn zich enkel bewust van "belangrijke" of "bedreigende" informatie. De rest wordt weg gefilterd. Dit inzien is een eerste stap.
Het doel hier dus is om het bewustzijn te verhogen. Maar door het licht aan te steken, zien we veel rommel en rotzooi. Het is belangrijk om hiervoor 100% verantwoordelijkheid op te nemen. Het is echter gemakkelijker om te zeggen: "ik weet dat dit gebeurt, maar het is mijn schuld niet". Door de schuld bij een ander te leggen, geeft men "macht" weg. Verantwoordelijkheid opnemen voor alles wat ik (het gaat tenslotte over mij) tegenkomen is zeer moeilijk, maar cruciaal.
Maar: Deze rotzooi en rommel zal mij zeker en vast in eerste instantie overweldigen. "Overweldigd zijn" betekent vrij vertaalt: dat er een informatie-overload is. Deze informatie-overload zal leiden tot stress en stress heeft altijd een biochemische reactie waarbij het hormoon cortisol wordt aangemaakt. Cortisol is een magisch hormoon (cynisch bedoeld dan). Cortisol zorgt ervoor dat iemand binnen de 7 minuten maar half zo slim niet meer is, en maakt de mens dik, oud en dom.
Dit is wat ze in het Engels noemen een serieuze catch-22: een onmogelijke situatie. Enerzijds is bewustzijn cruciaal, maar dit zorgt voor meer stress en meer negatieve gevoelens, zoals angst, verdriet, boosheid, frustratie, paniek ... Probeer dat maar eens te begrijpen.
Er is nog iets anders nodig: dankbaarheid: dit kan onze relatie met stress veranderen. Stress veroorzaakt veel negatieve gevoelens en dus (emotionele) pijn, telkens opnieuw dezelfde soort pijn. Pijn is goed, het schudt mensen wakker, maar ik wil niet steeds weer dezelfde pijn doorstaan. En geloof me: al jaren struggle ik met dezelfde issues. Wat moet ik dus doen.
Bij alles wat ik zie/leer over mezelf, moet ik de volle verantwoordelijkheid opnemen voor alles wat er in mijn leven gebeurd is. Want zolang ik niet de volle verantwoordelijkheid opneem, met andere woorden, het volledige eigenaarschap opneem van alles in mijn leven, zal dezelfde soort (emotionele- pijn blijven terugkeren. Tot ik het wel doe.
En hierin speelt dankbaarheid een rol, want door dankbaar te zijn, maakt ons lichaam het hormoon DHEA aan. DHEA verlaagt het niveau van cortisol in het bloed! Door een andere betekenis te geven aan stress -zijnde dankbaarheid ipv negatieve emoties- veranderen we de hormonenbalans in ons bloed. Hoe meer dankbaarheid ik kan zien, hoe meer ik zal zien om dan weer dankbaar voor te zijn.
Wat betekent dit nu voor mij persoonlijk? Wat kan ik hiermee?
Het is niet de eerste keer dan ik deze boodschap krijg, nee hoor, al jaren weet ik dit. Ik weet namelijk veel, zeer veel, maar ik kan er niet altijd iets mee doén. En, volgens Kerwin Rae, als ik er niet mee doe, zal de pijn blijven terugkeren. Dus: hoe zwaar het ook lijkt te zijn, het is hoog tijd om voor alles verantwoordelijkheid op te nemen, nee?
Hoe dan? Door te aanvaarden dat ik mijn ziek-zijn zelf in stand houd, mijn verdriet en pijn blijf voeden door te blijven denken aan wat er vorig jaar gebeurd is. Ja, ik ben in de steek gelaten door mijn partner op het moment dat ik ziek werd en dat is zeer oneerlijk, niet rechtvaardig en zeer pijnlijk, met heel veel negatieve gevoelens (verdriet, kwaadheid, hulpeloosheid..) als gevolg. Maar het "in de steek gelaten worden" kan ik ook zien als een feit, een gegeven. En misschien is het goed dat die man uit mijn leven vertrokken is, op dat moment (niet vroeger en niet later). Het gaat niet om hem! het gaat om mij! En ik maak het altijd weer over hem. Hij heeft dit en hij heeft dat ... en zoals Kerwin Rae zegt: ik geef mijn macht weg. Mijn macht om te herstellen geef ik zomaar weg. Hij zal nooit, nooit zijn aandeel inzien, dat kàn hij niet. Hij zal nooit nog contact zoeken en zich zeker nooit verontschuldigen voor wat hij gedaan heeft.
Gevolg daarvan is: ik mag dat niet blijven verwachten, ergens diep in mij verwacht ik nog iets van hem, goed wetende dat hij daar nooit zou kunnen aan tegemoet komen. met andere woorden: ik leg mezelf lam! Dit inzien, me hier bewust van zijn, hier verantwoordelijkheid voor nemen, en dankbaar zijn voor mijn leven sinds zijn vertrek, dat is mijn (moeilijke) taak.
Ok, dankbaarheid zegt Kerwin Rae, dat is de sleutel (hoewel ik dit al jaren weet en bij momenten echt gedaan heb). Tijd om dagelijks de dingen waar ik dankbaar kan voor zijn op te sommen. Misschien is het goed om dat hier te doen (voorlopig leest toch niemand deze blog en aanzie ik dit als mijn persoonlijke dagboek).
Vandaag ben ik zeer dankbaar voor dit inzicht. Ik zal het herformuleren, zodat het heel duidelijk is mbt mijn ziek-zijn en pijn. Tot nu toe heb ik me er -onbewust weliswaar- in gewenteld, om hem te doen inzien wat hij mij aangedaan heeft, ik moet zeggen: it backfired. Ik blijf me slecht voelen en hij? Hij is zich van geen kwaad bewust, de narcist!
Ik heb het recht om volledig te genezen.
Ik heb her recht om gelukkig te zijn.
En daar ben ik verantwoordelijk voor ! Dus daar gaan we nu ten volle voor.
In mijn ervaring: dit verandert dagelijks. De ene dag zus, de andere dag zo ... Maar steeds wel weer verrijkend.
Al jaren reflecteer ik over "het leven", mijn doel op aarde, kort gezegd: de vraag der vragen: "waarom leven wij?"
Ik ga ervan uit dat iedereen op deze aardbol zich deze vraag weleens stelt. Ik moet eerlijk zeggen: na al die jaren contempleren, weet ik het nog steeds niet. Er zijn meerdere mogelijkheden, vind ik, afhankelijk vanuit welke "rol" ik kijk. Zo bijvoorbeeld ben ik een moeder en vind ik dat ik verantwoorde vrouwen (want ik heb alleen dochters) moet afleveren aan de maatschappij, vrouwen die een méérwaarde betekenen. En inherent zit hier ook dezelfde vraag in, hoe definieer ik dan méérwaarde? Als dochter denk ik dat ik ook een bestaansreden heb, hoewel ik er nog niet aan uit ben hoe dit er dan concreet uitziet. Ik heb ook een job dus hierin zit ook een doelstelling, een bijdrage, het brengen van een méérwaarde. Maar ik ben ook "gewoon ik" en dan ... weet ik het niet zo goed meer. Verlies ik mezelf in de rollen? Zijn de verschillende rollen die ik in deze wereld opneem de figuurlijke bomen waardoor ik het bos niet meer kan zien.
Verlies ik me ook in de veelheid informatie die ik zoek en vind? Is dit ook een informatie-overload? Welk inzicht had ik vandaag, waardoor ik besloot mijn blog aan te vullen? Ik weet niet of ik het al geschreven heb, maar ik zoek veel informatie via niet-mainstream kanalen, of media. En ook hier weer een overdaad van informatie.
Maar wat ik vandaag bedacht: die informatie mag er zijn, hoe contradictorisch soms ook, hoe eenzijdig soms, hoe belachelijk soms, wie ben ik om te oordelen? Als 'het' - wat 'het' dan ook moge zijn - helpt voor deze ene persoon, dan ik het toch goed.
Maar net als in de andere wetenschappen, medisch, psychologie, psychiatrie, humane wetenschappen..., er bestaat niet zoiets als "one size fits all". 't Is niet omdat iets voor iemand gebaat heeft, dat het iedereen zal baten, toch?
Daarom: voor mij en iedereen: lees veel, onthoudt datgene waar je ten volle achter kan staan, maak een eigen unieke collage. Enkel zo kan ik iets vinden dat werkt voor mij. Onbewust weet ik wat goed voor me is, iets in mij, noem het intuïtie.
Op het einde van de rit zal ik mijn eigen theorie en werkbaar beginsel gecreëerd hebben, uniek voor mij.
Hoe starten we met verandering? Hoe kunnen we de paradoxen in ons leven ontcijferen?
Het begint bij ons allemaal, dat we even stil-zijn, op pauze drukken vooraleer weer verder te gaan. Even bewust worden, even reflecteren, even stilstaan bij de gevolgen van misplaatste woorden en onnodige discussies. Ons even bewust worden dat we op een andere manier kunnen praten met anderen, met een andere intonatie, een ander stemtimbre, meer empatisch, vanuit een ander standpunt, om echt te kunnen verbinden met andere mensen.
Ik reflecteer daar even over, enfin ... even, al een tweetal jaren, wat zeg ik, heel mijn volwassen leven. Het zijn levensvragen, moeilijke vragen, met moeilijke antwoorden. En hoe meer ik erover lees en ernaar luister, hoe verwarder en moeilijker het allemaal lijkt te zijn.
Ken je dat gevoel?
Ik schuim nogal eens wat niet-mainstream media en sommige theorieën, sommige verklaringen, sommige uitspraken of oneliners kan ik perfect volgen, mer anderen heb ik het moeilijker. Het zijn vaak succesverhalen, van succesvolle mensen, die verklaringsmodellen stilleren uit hun eigen leven en dit willen verkopen aan de wereld. Maar mensen en hun levens zijn uniek. Met andere woorden: wat voor mij werkt, zal niet noodzakelijk voor jou werken.
Eén van de oneliners die nogal eens de wereld rondgaat is: waar je niet van sterft, maakt je sterker. Ik las het vandaag nog in een lijstje van 45 'adviezen' onder de vorm van oneliners van een 90-jarige over een succesvol leven.
Ik heb het moeilijk met deze uitspraak, want dat voelt niet zo. Ten eerste... hoe definieer je "sterker worden"? Hoe meet je dat? Aan wat zie je dat? Hoe voel je dat? Welke is het ijkpunt? De sterke ik voor de crisis? Of eerder de zieke ik, de depressieve ik?
Ik voel persoonlijk - en let wel, die is een persoonlijke mening, niet onderzocht of onderbouwd - dat ik nooit meer de "oude ik" zal kunnen worden. Die persoon bestaat niet meer. Die is namelijk gecrasht, zeer ziek geworden. Wat ik wel geloof dat dit hele proces mij heel veel leert over de wereld, de andere en vooral mezelf. Door al die kennis en inzichten is het onmogelijk om terug de oude te worden, gewoon onmogelijk. Ik kan hooguit anders - veranderd - uit dit proces komen.
Hoe vergelijk ik dan deze 2 ikken op vlak van sterker zijn dan? Zal de nieuwe ik sterker zijn dan de oude ik? Want dat zeggen de mensen: ge komt hier sterker uit! Goedbedoelde uitspraken. Nee, ik kom hier anders uit. Hooguit "anders". Niet sterker, niet zwakker, anders.
Maar zover ben ik nog niet ... er is nog een weg te gaan
En die weg kan ik alleen maar geduldig aflopen, bedachtzaam, bewust van mijn gedachten en gevoelens en mijn impact op de mensen rondom mij.
Niet dat ik klaarwakker ben, ik kan gewoon niet meer opnieuw in slaap vallen.
Zelfs met slaapmeditatie of slaaphypnose krijg ik mijn hoofd niet stil.
Dit klinkt contradictorisch gezien ik gisteren schreef dat mijn hersenen niet naar behoren kunnen functioneren. Dit is ook dysfunctioneren ... Het brein is actief op momenten dat het dit niet hoort te zijn.
Waarover gaan de hersenspinsel: onrecht.
Ik ben een zeer rechtschapen iemand, uiterst betrouwbaar en zeer gesteld op rechtvaardigheid.
Onrecht is zeer moeilijk voor mij om mee om te gaan. En laat nu net datgene zijn waar ik in mijn 45ste levensjaar mee worstel. Want anderhalf jaar geleden is mij zeer groot onrecht aangedaan en hoewel ik pretendeer dat ik een aantal zaken een plaats gegeven heb en "verwerkt" heb, blijft dit gevoel van onrecht voor onrust zorgen in mijn toch al zo schamele hersenen. Op 1 of andere manier verwacht ik rechtzetting, hoewel een deel van mij wéét dat dit er nooit zal van komen. Misschien is dit de reden van mijn bloggen vandaag, dit onrecht aanklagen, ook al zal niemand betrokken dit lezen.
De eerste dag van mijn 45-ste levensjaar zit erop, al een paar uur geleden. Het was een luie dag, met weinig motivatie om ook maar iets te doen. Ik ben dan maar naar een vriend getrokken en dat heeft deugd gedaan. Even helemaal uit mijn eigen cocoon-omgeving, weg van het alledaagse. Het heeft deugd gedaan, ja hoor. Een zeer sympathieke, lieve man met 3 schatten van zonen, niet mijn partner, nog niet, maar dat kan misschien wel komen. Als ik mijn ziek-zijn onder controle krijg.
Ik schreef nog niet over mijn ziek-zijn denk ik, enkel over mijn lege hoofd. Dat lege hoofd of dysfunctionele hoofd, is een gevolg van een niet nader omschreven ziekte. Geen lichamelijke ziekte, tot nader order. Niet erkend, tot nader order. Dat is een volgende stap, een niet-gewenste stap, maar misschien wel een nodige stap.
Deze ziekte heeft mij vorig jaar doen crashen, big time! De ene therapeut sprak van burn-out, de andere van depressie, nog een ander over chronische vermoeidheid. What's in the name? denk ik dan. Maar blijkbaar is dat voor een aantal mensen wel belangrijk en zo wordt het voor mij ook belangrijk.
Dit crashen heeft me mijn relatie gekost want mijn toenmalige vriend zei simpelweg: "je bent ziek, je moet hier alleen door, ik kan niets voor je betekenen. As je genezen bent, contacteer je me maar en dat zien we wel verder". En daar stond ik dan ... gecrasht, niet in staat om voor mezelf, laat staan mijn gezin te zorgen.
Dit is wat ik noem onrecht. Hoort een partner/vriend je niet bij te staan in kwade dagen? Ook al heb je de huwelijksbeloften niet uitgesproken, maar is dat de geest van de relatie? Blijkbaar kon deze man slechts in een relatie functioneren als de andere gezond en wel en sterk en dergelijk is.
Enfin... ik weet dat dit nog een enorm werkpunt zal zijn de komende maanden. Ik struggle hier al anderhalf jaar mee. Wetende dat die man geen greintje inzicht heeft, geen greintje schuldgevoel, geen greintje inlevingsvermogen. Het is zeer moeilijk om te vergeven en vergeten als er geen communicatie meer is waardoor situaties niet kunnen uitgesproken worden.
Enfin... Na dit relaas hoop ik nog een paar uurtjes te kunnen slapen, vooraleer de 2de dag van mijn 45ste levensjaar effectief begint.
