Hersen-leeg

Bewustzijn is de sleutel tot herstel: Door de filter in ons brein zijn mensen zich slechts bewust van 2000 bits informatieverwerking per seconde terwijl het brein 16 triljoen bits informatie verwerkt per seconde. Er gebeurt met andere woorden veel in het brein waarvan mensen zich niet bewust zijn. Mensen zijn zich enkel bewust van "belangrijke" of "bedreigende" informatie. De rest wordt weg gefilterd. Dit inzien is een eerste stap.

Het doel hier dus is om het bewustzijn te verhogen. Maar door het licht aan te steken, zien we veel rommel en rotzooi. Het is belangrijk om hiervoor 100% verantwoordelijkheid op te nemen. Het is echter gemakkelijker om te zeggen: "ik weet dat dit gebeurt, maar het is mijn schuld niet". Door de schuld bij een ander te leggen, geeft men "macht" weg. Verantwoordelijkheid opnemen voor alles wat ik (het gaat tenslotte over mij) tegenkomen is zeer moeilijk, maar cruciaal.

Maar: Deze rotzooi en rommel zal mij zeker en vast in eerste instantie overweldigen. "Overweldigd zijn" betekent vrij vertaalt: dat er een informatie-overload is. Deze informatie-overload zal leiden tot stress en stress heeft altijd een biochemische reactie waarbij het hormoon cortisol wordt aangemaakt. Cortisol is een magisch hormoon (cynisch bedoeld dan). Cortisol zorgt ervoor dat iemand binnen de 7 minuten maar half zo slim niet meer is, en maakt de mens dik, oud en dom.

Dit is wat ze in het Engels noemen een serieuze catch-22: een onmogelijke situatie. Enerzijds is bewustzijn cruciaal, maar dit zorgt voor meer stress en meer negatieve gevoelens, zoals angst, verdriet, boosheid, frustratie, paniek ... Probeer dat maar eens te begrijpen.

Er is nog iets anders nodig: dankbaarheid: dit kan onze relatie met stress veranderen. Stress veroorzaakt veel negatieve gevoelens en dus (emotionele) pijn, telkens opnieuw dezelfde soort pijn. Pijn is goed, het schudt mensen wakker, maar ik wil niet steeds weer dezelfde pijn doorstaan. En geloof me: al jaren struggle ik met dezelfde issues. Wat moet ik dus doen.

Bij alles wat ik zie/leer over mezelf, moet ik de volle verantwoordelijkheid opnemen voor alles wat er in mijn leven gebeurd is. Want zolang ik niet de volle verantwoordelijkheid opneem, met andere woorden, het volledige eigenaarschap opneem van alles in mijn leven, zal dezelfde soort (emotionele- pijn blijven terugkeren. Tot ik het wel doe.

En hierin speelt dankbaarheid een rol, want door dankbaar te zijn, maakt ons lichaam het hormoon DHEA aan. DHEA verlaagt het niveau van cortisol in het bloed! Door een andere betekenis te geven aan stress -zijnde dankbaarheid ipv negatieve emoties- veranderen we de hormonenbalans in ons bloed. Hoe meer dankbaarheid ik kan zien, hoe meer ik zal zien om dan weer dankbaar voor te zijn.

Het is niet de eerste keer dan ik deze boodschap krijg, nee hoor, al jaren weet ik dit. Ik weet namelijk veel, zeer veel, maar ik kan er niet altijd iets mee doén. En, volgens Kerwin Rae, als ik er niet mee doe, zal de pijn blijven terugkeren. Dus: hoe zwaar het ook lijkt te zijn, het is hoog tijd om voor alles verantwoordelijkheid op te nemen, nee?

Hoe dan? Door te aanvaarden dat ik mijn ziek-zijn zelf in stand houd, mijn verdriet en pijn blijf voeden door te blijven denken aan wat er vorig jaar gebeurd is. Ja, ik ben in de steek gelaten door mijn partner op het moment dat ik ziek werd en dat is zeer oneerlijk, niet rechtvaardig en zeer pijnlijk, met heel veel negatieve gevoelens (verdriet, kwaadheid, hulpeloosheid..) als gevolg. Maar het "in de steek gelaten worden" kan ik ook zien als een feit, een gegeven. En misschien is het goed dat die man uit mijn leven vertrokken is, op dat moment (niet vroeger en niet later). Het gaat niet om hem! het gaat om mij! En ik maak het altijd weer over hem. Hij heeft dit en hij heeft dat ... en zoals Kerwin Rae zegt: ik geef mijn macht weg. Mijn macht om te herstellen geef ik zomaar weg. Hij zal nooit, nooit zijn aandeel inzien, dat kàn hij niet. Hij zal nooit nog contact zoeken en zich zeker nooit verontschuldigen voor wat hij gedaan heeft.

Gevolg daarvan is: ik mag dat niet blijven verwachten, ergens diep in mij verwacht ik nog iets van hem, goed wetende dat hij daar nooit zou kunnen aan tegemoet komen. met andere woorden: ik leg mezelf lam! Dit inzien, me hier bewust van zijn, hier verantwoordelijkheid voor nemen, en dankbaar zijn voor mijn leven sinds zijn vertrek, dat is mijn (moeilijke) taak.

Ok, dankbaarheid zegt Kerwin Rae, dat is de sleutel (hoewel ik dit al jaren weet en bij momenten echt gedaan heb). Tijd om dagelijks de dingen waar ik dankbaar kan voor zijn op te sommen. Misschien is het goed om dat hier te doen (voorlopig leest toch niemand deze blog en aanzie ik dit als mijn persoonlijke dagboek).

Vandaag ben ik zeer dankbaar voor dit inzicht. Ik zal het herformuleren, zodat het heel duidelijk is mbt mijn ziek-zijn en pijn. Tot nu toe heb ik me er -onbewust weliswaar- in gewenteld, om hem te doen inzien wat hij mij aangedaan heeft, ik moet zeggen: it backfired. Ik blijf me slecht voelen en hij? Hij is zich van geen kwaad bewust, de narcist!