|
't is half 4, midden in de nacht.
Niet dat ik klaarwakker ben, ik kan gewoon niet meer opnieuw in slaap vallen.
Zelfs met slaapmeditatie of slaaphypnose krijg ik mijn hoofd niet stil.
Dit klinkt contradictorisch gezien ik gisteren schreef dat mijn hersenen niet naar behoren kunnen functioneren. Dit is ook dysfunctioneren ... Het brein is actief op momenten dat het dit niet hoort te zijn.
Waarover gaan de hersenspinsel: onrecht.
Ik ben een zeer rechtschapen iemand, uiterst betrouwbaar en zeer gesteld op rechtvaardigheid.
Onrecht is zeer moeilijk voor mij om mee om te gaan. En laat nu net datgene zijn waar ik in mijn 45ste levensjaar mee worstel. Want anderhalf jaar geleden is mij zeer groot onrecht aangedaan en hoewel ik pretendeer dat ik een aantal zaken een plaats gegeven heb en "verwerkt" heb, blijft dit gevoel van onrecht voor onrust zorgen in mijn toch al zo schamele hersenen. Op 1 of andere manier verwacht ik rechtzetting, hoewel een deel van mij wéét dat dit er nooit zal van komen. Misschien is dit de reden van mijn bloggen vandaag, dit onrecht aanklagen, ook al zal niemand betrokken dit lezen.
De eerste dag van mijn 45-ste levensjaar zit erop, al een paar uur geleden. Het was een luie dag, met weinig motivatie om ook maar iets te doen. Ik ben dan maar naar een vriend getrokken en dat heeft deugd gedaan. Even helemaal uit mijn eigen cocoon-omgeving, weg van het alledaagse. Het heeft deugd gedaan, ja hoor. Een zeer sympathieke, lieve man met 3 schatten van zonen, niet mijn partner, nog niet, maar dat kan misschien wel komen. Als ik mijn ziek-zijn onder controle krijg.
Ik schreef nog niet over mijn ziek-zijn denk ik, enkel over mijn lege hoofd. Dat lege hoofd of dysfunctionele hoofd, is een gevolg van een niet nader omschreven ziekte. Geen lichamelijke ziekte, tot nader order. Niet erkend, tot nader order. Dat is een volgende stap, een niet-gewenste stap, maar misschien wel een nodige stap.
Deze ziekte heeft mij vorig jaar doen crashen, big time! De ene therapeut sprak van burn-out, de andere van depressie, nog een ander over chronische vermoeidheid. What's in the name? denk ik dan. Maar blijkbaar is dat voor een aantal mensen wel belangrijk en zo wordt het voor mij ook belangrijk.
Dit crashen heeft me mijn relatie gekost want mijn toenmalige vriend zei simpelweg: "je bent ziek, je moet hier alleen door, ik kan niets voor je betekenen. As je genezen bent, contacteer je me maar en dat zien we wel verder". En daar stond ik dan ... gecrasht, niet in staat om voor mezelf, laat staan mijn gezin te zorgen.
Dit is wat ik noem onrecht. Hoort een partner/vriend je niet bij te staan in kwade dagen? Ook al heb je de huwelijksbeloften niet uitgesproken, maar is dat de geest van de relatie? Blijkbaar kon deze man slechts in een relatie functioneren als de andere gezond en wel en sterk en dergelijk is.
Enfin... ik weet dat dit nog een enorm werkpunt zal zijn de komende maanden. Ik struggle hier al anderhalf jaar mee. Wetende dat die man geen greintje inzicht heeft, geen greintje schuldgevoel, geen greintje inlevingsvermogen. Het is zeer moeilijk om te vergeven en vergeten als er geen communicatie meer is waardoor situaties niet kunnen uitgesproken worden.
Enfin... Na dit relaas hoop ik nog een paar uurtjes te kunnen slapen, vooraleer de 2de dag van mijn 45ste levensjaar effectief begint.
Slaapwel !
|
