Daar stond ik dan die ochtend; het begon zachtjes te regenen terwijl ik haastig op zoek ging naar iemand die mij een telefoonnummer wou geven. Egoïstisch misschien, maar ik had dit al eens eerder meegemaakt. Nu leek het een soort van droom waar ik uit had moeten leren en dat paste ik nu toe in praktijk. Het was nog maar van gisteravond geleden dat ik mijn eerste woorden op deze blog schreef, een introductie, maar met een einddoel: Een verkeersveiliger België (een mens moet dromen hebben)
Maar een dag later stond ik daar dan in de regen. Ik wierp een figuurlijke blik op mijn auto nadat een kleine minuut geleden iemand anders letterlijk een groot stuk blik tégen mijn auto had geworpen; namelijk zijn eigen auto. Ik had inmiddels twee mensen aangesproken die mij hun telefoonnummer wilden geven, moest de tegenpartij moeilijk gaan doen en ik dus getuigen nodig hebben. Natuurlijk heb ik al gezien dat de blikwerper reeds uit zijn auto is gestapt, dus zo heel erg zal het hem niet afgaan, toch vraag ik het nog even: "Alles ok met u?". Gelukkig krijg ik een knik, zo hoef ik me niet meer schuldig te voelen voor mijn zoektocht.
De botsing zelf was natuurlijk uniek. Ieder ongeluk is wel uniek, maar er zijn altijd excuses te vinden waarom de dingen zijn gegaan zoals ze... zijn gegaan. Het excuus van meneer: "Maar ik ben niet de enige, anderen rijden ook zo!" Meneer was namelijk een hele rij stilstaande / wachtende auto's voorbij gestoken op een kruispunt (op zich al erg genoeg). Waar deze man echter geen rekening mee hield, was dat ik (komend van rechts) van deze andere automobilisten nog de ruimte kreeg om dat kruispunt over te steken.
Als een slak rijd ik het kruispunt op, kruis de stilstaande auto's van links en kijk naar rechts of daar iets aankomt. Op het moment wanneer ik zie dat de weg van rechts vrij is, voel ik een knal van links en stoot mijn hoofd tegen het zijraam. Achteraf noemen ze dat een 'zijwaardse whiplash'; het is ook pas achteraf dat ik voel waarom zo zoiets een whiplash noemen.
De woorden "Ik ben niet de enige" (die een rij stilstaande auto's voorbijschiet omdat ik haast heb) hebben mijn auto zijn voorkant gekost. Bekrast, gedeukt en kapot gewrongen alsof het een bakje boter was. Ik ben geen kenner, maar als ik het voor het zeggen had: 'per total' of voor de Nederlanders: 'total loss'. Had ik iets rapper gereden en een meter extra naar voren gestaan, dan zou het de zijkant van mijn auto zijn geweest. Ik vraag me af of ik dan ook nog om telefoonnummers had kunnen vragen...
Maar weet je wat het erge is van al? Als deze rij er niet had gestaan, als er geen enkele andere auto was geweest dan nog had deze man mij met dezelfde snelheid van links gepasseerd. Waarom? Omdat veel mensen hier in Gent (en België) vergeten zijn dat rechts nu eenmaal voorrang krijgt; hoe breed de straat van hem en/of hoe smal de straat van mij ook mag zijn.
Dus (voorlopig) met een auto minder, maar met nog meer wilskracht dan eerder ga ik op weg naar mijn doel: Een België waar mensen de verkeersregels weer op juiste wijze weten toe te passen; waar geen brommer meer bang hoeft te zijn om (onterecht) aan de kant te worden gedrukt en waar op een gelijkwaardig kruispunt geen auto meer hoeft te stoppen voor het verkeer van links omdat "anderen dat nu eenmaal ook doen".
En in 'komkommer tijden' (niet die Duitse komkommers) zullen er ook nog wel wat luchtigere onderwerpen langs komen waaien.
Ik sta in de rij... te wachten. Iets waar ik normaal gesproken niet goed in ben, want het begint me dan te kriebelen. Steunen op het rechterbeen, iets later op het linkerbeen. Ik kijk naar datgene wat ik van plan ben te kopen en vraag me dan af of ik nu altíjd de verkeerde kassa kies. Heel soms word ik uit mijn dagdromerij gehaald door de klant vóór mij. Blijkbaar is er iets gebeurd dat heel grappig is dus ik lach mee alsof ik er iets van begrijp. En dat terwijl het voor mij altijd nog veel te langzaam gaat
Maar vandaag is anders, want vandaag is het warm, zéér warm zelfs. Wat je dan ziet zijn mensen die te weinig of juist al te veel gedronken hebben en ook zij gaan in de rij staan. Vandaag kijk ik nog maar net om me heen of ik zie dat een man ruzie maakt met een medewerker van de Makro: Hij wilt binnen zonder pas, maar dat mag natuurlijk niet. Regels zijn regels en het zijn oude regels ook nog eens. In plaats van zich te verontschuldigen, zet hij zijn rug op en blaft. Zo lekker macho stijl in de hoop zich naar binnen te kunnen bluffen. De medewerker sputtert nog redelijk goed tegen, maar verliest uiteindelijk wel de strijd. Misschien had deze medewerker ook door dat het een veel te warme dag was.
Na mijn boodschappen is het tijd om naar huis te vertrekken: Helm op, er voor zorgen dat mijn tas goed over mijn schouder hangt, sleutel in het contact en dan met volle snelheid het asfalt onder mijn twee wielen voelen schuiven. Nou ja, volle snelheid... De volle 45km/u dan wel, want ik zit op mijn brommer. Mijn brommer, op een baan, op een veel te warme dag, samen met de mensen die veel te weinig of juist veel te veel hebben gedronken. Ik voel mijn eigen adem terugkaatsen van van mijn helm en besef dat het daardoor alleen maar warmer lijkt.
En dan gebeurt het, ik wou graag zeggen dat het "plots vanuit het niets" was, maar ik weet al beter. Een auto komt naast me rijden, slechts enkele centimeters van mijn stuur vandaan. Ik hoop dat de wind die vandaag niet van zich heeft laten horen ook nu lekker blijft liggen zodat ik daadwerkelijk kaarsrecht kan blijven rijden zoals de automobilist blijkbaar van mij verwacht. Wanneer ik voel dat dit kaarsrecht rijden mij niet gaat lukken, rem ik af. Juist op dat moment wordt het gat dat deze auto voor mij liet alsmaar kleiner. Sterker nog, de autoband schiet over de stoeprand heen en het duurt enkele seconden alvorens meneer alles weer 'onder controle heeft'. Terwijl ik allerlei onchristelijke dingen bijeen roep, zie ik dat de vrouw in de auto ook figuurlijk aan mijn zijde is. Met wilde gebaren maakt zij de mannelijke bestuurder duidelijk dat hij te ver is gegaan.
Ik ben nog aan het bekomen van dit rare incident wanneer ik geblaf achter mij hoor, of misschien eerder agressief geclaxoneer. Wederom een auto die denkt dat ik kaarsrecht kan rijden en wederom wordt het gat waartussen ik mag rijden kleiner; ditmaal wel veel bruusker. Mijn knokkels zien wit van het knijpen in mijn handremmen en ik weet nog net de auto te ontwijken. Ik roep, ik roep van schrik, angst en woede en krijg een middelvinger als reactie. Blijkbaar wil de autobestuurder op deze manier proberen duidelijk te maken dat ik niet thuishoor op de weg, maar op het fietspad. En ach, dat ik daarbij onder zijn auto kon belanden is blijkbaar maar een bijzaak...
Maar nu mijn vraag aan u: Kent u de verkeersregels wanneer het aankomt op brommers? Wanneer moet u mij op de baan verwachten en wanneer mag ik het fietspad op?
