Morgen vertrekken we naar Varanasi in India; de heilige stad aan de Ganges, een bedevaardsoord voor Hindoe's. Vandaag zijn we naar Pashupatinath gegaan; een beetje klein Varanasi in Nepal. Het is een tempelcomplex iets buiten Kathmandu waar Hindoes naartoe komen om te bidden, te mediteren, te offeren en om hun doden te cremeren. Crematies gebeuren er publiek....aan de lopende band, dag en nacht. Het kastesysteem is hier wat crematies betreft, opgeheven. Er blijven nog drie categorieën over; de gewone mensen, de VIP's en de koninklijke famile. Voor iedere categorie is er een aparte plaats langs de rivier. Crematies zijn hier een mannenaangelegenheid. Er komen geen vrouwen aan te pas. Nu, de vrouwen zijn er ten opzichte van een aantal jaren geleden al een goed stuk op vooruit gegaan. Vroeger moesten ze zch in het vuur werpen, waarin hun overleden man verbrand werd....dat is ondertussen afgeschaft...maar op de crematie mogen ze nog altijd niet aanwezig zijn... Vrouwenemancipatie is hier een onbekend begrip. Al die info en nog veel meer weetjes over Sadou's (echte heilige mannen of geraffineerde bedelaars) hebben we gekregen van een mannelijk gids, die aan 't einde van zijn gidsbeurt probeerde om ons 20 euro af te troggelen. Zoveel heeft hij niet gekregen, maar toch 10 euro, wat naar Nepalese normen toch nog veel te veel is...denken we.
We zijn terug in Kathmandu. Toen we in het begin van de maand vertrokken, was het hier Dassainfestival. De stad was rustig en leeg. Vele inwoners waren weg naar hun familie op het platteland. Vandaag is iedereen terug en Kathmandu is inderdaad de heksenketel, die men ons voorspeld had. Op het spitsuur staat alles stil in de file; voetgangers incluis, want ook voor wie te voet is er vaak geen doorkomen aan. We hebben gisteren middag een frituur gevonden. (de zaak maakt reclame met ...the first frituur in Nepal) De kwaliteit van de fritten is meer dan behoorlijk...kan de vergelijking met de frituur aan Prinsenbos in Grimbergen doorstaan. Het eten in Nepal is overigens heel lekker...veel kip, groenten en rijst, momo's...een soort dumplings (dim sum) gevuld met groenten, kip of vlees. Gisterenavond hadden we afgesproken met een Vlaams meisje. Zij begint een van de dagen aan dezelfde tocht, als die wij deden. Ze gaat die alleen doen, op haar eigen tempo. Ze is twintig jaar jonger dan wij....dat zou dus wel moeten lukken.
Vandaag verhuizen we naar een ander hotel, voor twee dagen, want het hotel waar we nu logeren is volgeboekt. Om 12 uur komt de man van Green Lotus ons ophalen. Ondertussen is het hier avond geworden en 't was onze gids die ons hier afzette (met kleren aan die we hem gaven, leuk...) We zijn deze namiddag terug naar Thamel getrokken om een pakje te versturen naar huize Stieglitz. Een hele onderneming...2 uren hebben bij de koerierdienst gezeten. Eerst offerte maken....dan een geschikte doos vinden...dan het gerief inpakken....dan een gedetailleerde inventaris maken van wat er moet verstuurd worden....dan afrekenen (ondertussen was er al ongeveer 1/5 van de prijs bijgekomen aan taxen, VAT en andere extra's) En dan betalen met VISA.....het visatoestel (zo'n voorhistorisch ding met papierkes) was bij een andere koerierdienst in de stad....iemand sturen om het op te halen...wachten....na 2 uren was de klus geklaard....hopelijk komt het pakje ter plekke voor we terug zijn.
Vandaag terug naar Kathmandu met de bus. De rit heen was heel rustig....toen was het Dassainfestival en heel rustig op de weg. Vandaag was een helse rit. Alle verkeer moet langs diezelfde smalle weg; vrachtwagens, wegenwerken, lokale bussen, toeristenbussen, brommers en voetgangers. Over bergkammen, langs smalle wegen..soms wel een hachelijke onderneming. Toen we Kathmandu binnen reden, dachten we dat we er waren. Niets minder waar....nog meer dan een uur file. Om 8 uur vertrokken in Pokhara, om 17 uur in Kathmandu....9 uur onderweg. Chombi onze sherpa, stond ons op te wachten en heeft ons in 't hotel afgezet. We blijven nog een paar dagen in Kathmandu en gaan dan door naar India.
We hebben het vandaag rustig aan gedaan. In de voormiddag hebben we onze vliegtuigreis en ons hotel voor India geregeld en zijn we wat rond getrokken in Pokhara. In de namiddag heeft een taximan ons naar een Tibetaans vluchtelingenkamp gebracht, iets buiten Pokhara. Een paar honderd Tibetanen zijn er in 1961 terecht gekomen na hun vlucht uit Tibet, na de inval van de Chinezen. Het Rode Kruis heeft hen aan "woningen" geholpen. Ze leven er in troosteloze omstandigheden. Om een beetje aan de kost te komen, worden er tapijten geweven en Tibetaanse souvenirs verkocht. We hebben onze bijdrage geleverd... Om 3u hebben we in het plaatselijke klooster, een Tibetaanse gebedsdienst gevolgd. Een 50-tal monikken heeft mantra's opgezegd vergezeld van drum, hoorn en bellen. We hebben er niet veel van begrepen, maar het deed wat denken aan "Seven years in Tibet"...real life.
We zijn ongeveer een week geleden vertrokken voor de trekking. Met de gids ( hij heet Chombi en - Ianna, of wie Ianna kent...het kan jouw jonger broer zijn, in een donkere versie-) en de taxi naar het vertrekpunt in Naya Pul. Daar stond de drager ons op te wachten. Hij heeft onze bagage de ganse trekking op zijn rug naar boven (en beneden) gedragen. Tegen het einde van de dag waren we op 1990 meter hoogte (een verschil van 1140 meter in trappen) Het verhaal van dag begint vrij rustig..smalle paadjes, kolonnes muilezels, rijstvelden, dorpjes met kinderen. Na de lunch begint het trappenverhaal. Vanaf dan gaat het duizenden trappen omhoog. De sherpa leert ons hoe we daar moeten mee omgaan...."langzaam maar zeker" (hij kent wat Nederlands, denken we....blijkt achteraf veel meer te zijn dan we dachten....) Maar zeker langzaam...Bergen beklimmen is een les in traagheid, zo weinig mogelijk bewegen, voor ons 25% conditie en voor de rest wilskracht. Na ongeveer 8 uur stappen kwamen we doodmoe en afgepijgerd aan in Grandruk. We zijn een paar keer gestorven, maar de lodge is mooi, het uitzicht op een 8000-er overweldigend. Primitief gehuisvest...gedroomd over te hoge trappen, maar 's morgensvroeg toch zonder veel kleerscheuren terug fit.
Dag 2; eerst een paar uren (600 meter)steil naar beneden...duurde wat langer dan normaal. Rond de middag zouden we nog vijf uren moeten stappen, om ons eindpunt te halen. Daarom heeft de gids een shortcut genomen, waarmee we in de vroege namiddag ter plaatse waren. Nog een stuk steil omhoog in 35° vlakke zon tot Gurtung.
Dag 3: Verder door naar Tadapani...opnieuw steil omlaag en omhoog over hoge treden door de jungle tot Tadapani. Tegen Tadapani zien we de Machapuchare; een 8000-er in het Annapurnagebied. Water weten we ondertussen sterk te appreciëren...krijgt hier zowat de status van champagne...een godendrank. We zitten ondertussen op 2680 meter. In Tadapani is het ontzettend koud, vochtig en bewolkt. We trekken alle kleren aan die we hebben. Alle lodges zitten vol met een internationaal gezelschap, Finnen, Spanjaarden, Duitsers, Koreanen.... De sherpa's en dragers moeten in de keuken op een matje slapen.
Dag 4: naar Ghorepani, opnieuw door de jungle. Veel wilde dieren hebben we niet gezien. Maar toch een familie apen met witte hoofdharen en witte baard. en verder ook nog een Engelsman op blote voeten, die de binding met de natuur wilde houden..... In Ghorepani logeren we in lodge "super view". Het uitzicht is inderdaad super...met zicht op besneeuwde bergen, soms in de zon, soms in de wolken. Hier boven is het al merkelijk kouder, maar in de lodge is er verwarming (een vat waarin ze hout stoken). Dat geeft eindelijk een gevoel van deugddoende warmte.
Dag 5: Om 3u45 uit ons bed, om in het donker omhoog te trekken naar Poon hill (3.280 meter) Om 5u30 begint de zon op te gaan en begint het schouwspel. De ene besneeuwde top na de andere wordt in de schijnwerper geplaatst...een mooie film. We zitten op de eerste rij, samen met nog een paar honderd andere moedigen.En na een stevig ontbijt, beginnen we aan de steile afdaling naar Kikitunga. De vele duizende trappen die we op dag 1 gestegen zijn, zijn we die dag gedaald. (1.380 meter naar beneden op een dag) Onderweg zijn we een groep Koreanen tegen gekomen. Een groep collega's die op kosten van hun bedrijf een trekking "mochten" maken. Of ze goed wisten waaraan ze begonnen weten we niet. De vrouwelijke collega's stonden zich tijdens de middagpauze wat bij te schminken...
Dag 6: Om iets voor zeven zijn we vertrokken voor ons allerlaatste stuk van de trekking; een gemakkelijk stukje... Terug naar het hotel in Pokhara, met een eigen badkamer, een proper toilet en een goeie matras... Achteraf bekeken, was de trekking toch niet zo licht als we zelf gedacht hadden...maar we zijn er geraakt en kijken met voldoening en trots terug op de afgelopen week.
Veel uitgestoken hebben we vandaag niet. Deze voormiddag wat geluierd en deze namiddag hebben we wat gewandeld aan het meer. Heidi heeft stokken gekocht voor de tocht en verder hebben we onze bagage verdeeld. Een deel blijft hier en een deel gaat mee de bergen in. Onze schoenen staan klaar, compeed en energybars in de rugzak. Onze gids komt ons morgen om 7 uur ophalen. De laptop blijft hier in het hotel...de volgende dagen zullen we niet echt bereikbaar zijn
Vanmorgen zijn we om 7u30 vertrokken met de bus richting Pokhara, ten westen van Kathmandu. Eigenlijk niet zo ver weg, maar wel lang rijden. De wegen zijn zeer slecht; smalle wegen, veel putten, heel druk zowel auto's, bussen, vrachtwagens als mensen en dieren. Wij hadden een zeer goede chauffeur die zich voorzichtig een weg baande door al die drukte. Onze bus was een toeristenbus...met de lokale bus is het niet doen. De mensen zitten er boven op en hangen er aan. Hier moeten af en toe wel ongelukken mee gebeuren. We zijn door prachtige landschappen gereden, maar links en rechts van de weg zag je ook in welke armoede de Nepalezen leven. Rond 16u zijn we gearriveerd. Een klein, leuk hotelletje, gelegen aan een meer, ver weg van alle drukte. We genieten weer eens van een lekkere aperitief, in de tuin, met op de achtergrond het gezang van mantra's. Het is hier heerlijk warm weer, dat is nog heerlijker als we horen dat in België de herfst zijn intrede heeft gedaan ;))
De waarheid heeft zijn rechten. We zijn vandaag een doodeerlijke taxichauffeur tegen gekomen. Hij bracht ons naar Bhaktapur (30' rijden vanuit Kathmandu), zette ons daar af, hij zou ons oppikken in de namiddag en ons dan naar huis brengen. Betalen (een eerlijke vooraf afgesproken prijs) moesten we maar doen bij terugkeer in Kathmandu...en zo gebeurde het..
De weg naar Bhaktapur is nieuw aangelegd. Een mooie nieuwe viervaksbaan die richting Chinese grens gaat. Hier zie je wat betere wagens rijden, maar ook de aftandse die je elders ziet. De wagen van onze taximan valt stil telkens hij hard moet remmen.(blue motion waarschijnlijk...) De bussen van het openbaar vervoer zijn niet echt veilig. Er zitten soms meer mensen op het dak of hangen aan de bus, dan er in de bus zitten. Verkeersregels, autocontroles en controles op uitstoot van CO2 zijn westerse uitvindingen waar ze hier geen last van hebben. Alhoewel..we zagen vandaag het eerste verkeerslicht dat werkte. De enige regel die iedereen kent is: koeien hebben voorrang. Wie een (heilige) koe doodrijdt zou voor 12 jaar de gevangenis invliegen. Geen wonder dat iedereen mooi in een boogje rond die beesten rijdt. Bhaktapur is een van de drie koningssteden naast Patan en Kathmandu. Een mooie rustuitstralende stad en naar Nepalese normen goed onderhouden.. Drie pleinen verbinden de wirwar van straatjes. Hier staat de hoogste tempel van Nepal (zie foto) Hier en daar is men aan de restauratie begonnen van historische gebouwen met de inkomgelden die ze aan toeristen vragen...een goede besteding van ons geld vinden wij. Voor het overige geeft Heidi geld aan kleine kinderen en oude vrouwen in ruil voor een foto. Ook bedelaars kunnen altijd op haar vrijgevigheid rekenen. Vandaag gaan we valiezen pakken. Morgenvroeg rijden we met een (toeristen)bus naar Pokhara..een rit van ongeveer zeven uren. Daar komt onze sherpa ons ophalen en gaan we afspraken maken voor de trekking. In Pokhara blijven we twee nachten voor we de bergen ingaan..
We hebben deze morgen een kleine voormiddag gesukkeld om foto's op een goeie manier op deze blog te krijgen. 't is ons dan uiteindelijk toch gelukt..we worden precies toch een dagje ouder. Late voormiddag zijn we naar Patan gereden. Patan was vroeger een stad op zich, los van Kathmandu. Door de aangroei van beide steden zijn ze nu door mekaar verweven. Na wat onderhandelen met een taxichauffeur zijn we er voor 3 euro geraakt. Patan is een oase van rust voor wie uit Kathmandu komt. Zou zijn omdat er meer boedisten en expats wonen... We hebben er een uur of vier rondgewandeld. Er is daar zo'n konklijk plein zoals in Kathmandu. Dat van Patan is kleiner, maar volgens ons veel mooier. Er zit eenheid in de architectuur, de gebouwen zijn in betere staat. Men weert het verkeer van het plein, wat het toegankelijker maakt. We zijn gisteren een paar Antwerpenaren tegen gekomen aan de Monkeytempel, vandaag opnieuw aan een tempel in Patan. De wereld is klein, ook aan de andere kant. We hadden het zelfs niet eens door dat ze van Antwerpen waren, tot ze over de zoologie begonnen....
We zijn ook nog door de plaatselijke markt van Patan gewandeld...de zuidmarkt in Brussel, bij mooi weer...daar deed het wat aan denken. Het verschil: nog goedkopere prijzen, kleurijker geklede vrouwen en kinderen die de verkopers van dienst zijn. Vandaag is het een van de hoogdagen van het Dassainfestival. Vele zaken zijn gesloten, de restaurants draaien op halve kracht en serveren een beperkte kaart, de taxichauffeurs vragen meer voor een rit, de wasserij werkt niet. Maar voor de Nepalezen is het groot feest...het weze hun gegund.
We zijn gisteren naar de monkeytempel getrokken, even buiten Kathmandu. Met de taxi, een ritje voor een paar euro, over wegen die amper die naam waard zijn. Nepal is een ontwikkelingsland waar nog heel wat werk is om de wegeninfrastructuur te verbeteren. De monkeytempel dankt zijn naam aan de kolonie apen die er woont. Op de steile weg naar boven zijn zij de attractie voor de toeristen. Toeristen en pelgrims trekken er samen naar boven...de ene groep om te offeren en te bidden. De anderen staan er met verbazing naar te kijken Veel kleuren, veel gebouwtjes, veel beelden op een terrein, veel souvenirskraampjes... De steile klim naar boven is de moeite waard. Het uitzicht over Kathamndu is mooi en de stupa is indrukwekkend. Stupa's zijn boedistische monumenten waar meestal relikwieën in bewaard worden. Gompa's zijn boedhistische kloostertjes die gezet werden door Tibetanen, op de vlucht voor de Chinezen in 1953. Ook op het terrein van de monkeytempel staan een paar van die gompa's. Vandaar zijn we naar Bouddhanath gereden; een vergelijkbaar complex van stupa's en gompa's. Deze site maakte meer indruk op ons. Een mooie grote stupa met veel gompa's er rond. Een mengelmoes van Nepalese en Tibetaanse boedhisten...toch wel twee zeer verschillend uitziende types van mensen. De ingetogenheid die je bij ons aan pelgrimsoorden ziet is er hier niet. Hier gebeurt van alles: spelende kinderen, gokkende mannen, bedelende mensen, verkopers die hun kitchsouvenirs willen verkopen.... Na een hobbelende rit door steegjes en straatjes terug naar huis...een frisse apero hadden we veel verdiend.
Goed geslapen na twee dagen en één nacht op. Lekker ontbijt op 't terras..gezellig hotel, we kunnen onze kamer houden...dat is een geruststelling. We zijn te voet naar Durbar Square getrokken. Het is werelderfgoed...maar er wordt geleefd, zoals Griet gezegd had...fietsende mensen, brommers met hels lawaai, souvenirsverkopers, de groente- en de fruitboer, allemaal tussen de beschermde gebouwen. Het is hier Dassain...een van de belangrijkste festivals van het jaar. Het duurt tien dagen en op Durban Square zagen we honderden vrouwen, mannen en kinderen offeren...iets heel anders dan wat boedhisten doen. Echt begrijpen doen we het niet...Mooi...al die vrouwen in saries in tinten van rood. Deze middag iets gegeten voor 6 euro...we kregen het niet op. Nadien naar het voormalige koninklijk paleis, de koning is er niet meer...Nepal is geen koningkrijk meer. Ze hebben van het paleis een museum gemaakt. Het was dicht, we waren te laat.. maar op de terugweg heeft Heidi een Northface-jasje gekocht...een echt...toch wel een stukje goedkoper dan in België (de helft). Morgen en de volgende dagen doen we de rest van Kathmandu en omgeving.
Van Brussel naar Qatar; ongeveer zeven uren vliegen en dan met wat vertraging van Qatar naar Kathmandou, nog eens 4u30 vliegen. De luchthaven van Kathmandou heeft niks van dat supercleane en dat luxueuze van de andere luchthavens in Azië. Het heeft eerder iets weg van de lokale Afrikaanse luchthavens...aanschuiven, lang wachten, veel stempels, door scanners waar we het nut niet van inzien.... Maar de mensen van green Lotus waren er wel...en dat is heel leuk en gemakkelijk na een dag en nacht onderweg. Snel naar het hotel...nog wat" misverstanden" over de kamer, maar dat komt wel in orde. Veel meer dan een wandeling in Thamel, zat er voor vandaag niet in. Thamel is het toeristische stuk van Kathmandou, waar alle mogelijke en onmogelijke souvenirs kunnen gekocht worden. Messen en zwaarden op ieder hoek van de straat...Arne maak al maar wat plaats. Lekker local food en local beer...meer moet dat niet zijn voor dag 1. Temperatuur: dragelijke warmte en avondeten op een terrasje...zo houden we dat hier wel een paar weken vol.
Nepal
Morgen vertrekken we naar Varanasi in India; de heilige stad aan de Ganges, een bedevaardsoord voor Hindoe's.
Vandaag terug naar Kathmandu met de bus.
We zijn ongeveer een week geleden vertrokken voor de trekking.
Veel uitgestoken hebben we vandaag niet. 
Vanmorgen zijn we om 7u30 vertrokken met de bus richting Pokhara, ten westen van Kathmandu. Eigenlijk niet zo ver weg, maar wel lang rijden. De wegen zijn zeer slecht; smalle wegen, veel putten, heel druk zowel auto's, bussen, vrachtwagens als mensen en dieren.
De waarheid heeft zijn rechten. We zijn vandaag een doodeerlijke taxichauffeur tegen gekomen.
We hebben deze morgen een kleine voormiddag gesukkeld om foto's op een goeie manier op deze blog te krijgen. 't is ons dan uiteindelijk toch gelukt..we worden precies toch een dagje ouder.
We zijn gisteren naar de monkeytempel getrokken, even buiten Kathmandu. Met de taxi, een ritje voor een paar euro, over wegen die amper die naam waard zijn. Nepal is een ontwikkelingsland waar nog heel wat werk is om de wegeninfrastructuur te verbeteren.
Goed geslapen na twee dagen en één nacht op. Lekker ontbijt op 't terras..gezellig hotel, we kunnen onze kamer houden...dat is een geruststelling.
Van Brussel naar Qatar; ongeveer zeven uren vliegen en dan met wat vertraging van Qatar naar Kathmandou, nog eens 4u30 vliegen.
nog acht dagen ...
