Na het ochtendritueel de stad in, op zoek naar een shoppingmall voor oa een lokale simkaart en nog wat andere inkopen. De beslissing om het eerst in de winkelgalerijen “downtown” te proberen blijkt niet de juiste: de eerste is gesloten en ligt te wachten op een broodnodige renovatie. Ze werd in iets oudere gidsen nog aangeprezen als toeristische attractie, maar dat zal dan toch wel al een tijdje geleden zijn. De tweede is wel operationeel, maar huisvest naast een handvol winkeltjes vooral een divers aanbod aan eetgelegenheden. Het ziet er allemaal best lekker uit, maar daarvoor is het me nog veel te vroeg. Ook in de straten die ik passeerde weinig winkels opgemerkt, dus dan maar op zoek naar een groter winkelcentrum aan de rand van de stad. Algemene opmerking onderweg: downtown is een werkruimte. Kantoorgebouwen, enkele grotere hotels, wat banken. Het ziet er niet naar uit dat hier ook mensen wonen. De hoofdstraten zijn netjes, maar enkele blokken verder oogt het al wat groezeliger. Ook de omgeving van mijn hotel is 's nachts wellicht geen aanrader. Maar overdag valt het wel mee. Hoe meer ik echter van het centrum weg rij, hoe luxueuzer de huizen worden. Meestal neergeplant in strak omheinde clusters, compleet met toegangscontrole. Geen ongenode gasten gewenst.

In het winkelcentrum alle gezochte artikelen gevonden, alsook de simkaart en bijhorend prepaid plan. Ongelimiteerd bellen, texten (sms-en zoals wij het noemen) en internet. Waar is de tijd van de eerste Australië-reis, met de omslachtige verbinding gsm(geen smartphone)-laptop en het moeizame inbellen?

Verder geen activiteiten voor vandaag, maar een verdere planning opgemaakt en overnachtingen geboekt voor de eerstvolgende dagen. En de verbinding met het thuisfront met Skype getest. Dit laatste zal misschien iets moeilijker worden, oa door het tijdsverschil (6u), dan maar FB en “texting”.

We zijn weer vertrokken. Bijna 5 jaar na de vorige trip (voor de diehards: nog steeds te lezen op www.bloggen.be/hbggs_down_under ), het was dus al een beetje aan 't kriebelen.

De verplaatsing naar Zaventem verliep vlot, dankzij vakantie en brugdag. Ruim op tijd, vlotte check-in en controle, dus op het gemakje nog wat rondkijken. Onze vlucht vertrekt op tijd, en ik heb wat geluk: hoewel het vliegtuig vol zit, net dat ene zitje naast me blijft leeg. Zo heb ik toch een beetje meer ruimte om 1 been te strekken. Ik heb bij het boeken een zitje aan het raam besproken, en heb opnieuw geluk: de lucht is zo goed als volledig opgeklaard, wat een perfect zicht naar de steeds kleiner wordende wereld beneden oplevert. De resultaten hiervan staan ondertussen al op FB. Verbazend om van daarboven te constateren hoe alles zo kort bijeen ligt. Hint voor de terugreis: vluchtnummer is BA0398 en vermoedelijke passage over West-Vlaanderen is ergens rond 18:00u, voor wie op de grond over een spotter-app beschikt. Dan kunnen we misschien eens zwaaien.

Ook op Heathrow verloopt alles vlot, we worden er ook opnieuw gescand. Terminal 5 is aanzienlijk groter dan die van Zaventem, de enkele uurtjes wachten kunnen dus deels opgevuld worden met window-shoppen. Voor de vlucht naar Atlanta werd specifiek een zitje aan de nooduitgang geboekt, om toch maar zeker te zijn van voldoende beenruimte. Ik moet er helaas wel een raampje door missen. Nu dus geen foto of video, maar ik merk wel door de andere ramen dat er veel meer bewolking hangt en er dus toch maar weinig is te zien. De vlucht verloopt vlekkeloos, zo goed als geen turbulentie. Aan boord een warme maaltijd (rijst met kip) en een “ontbijtje”.

In de omgeving van Atlanta hangen er enkele onweders. We ondervinden er geen rechtstreeks ongemak van, maar ze zorgen er wel voor dat het vliegtuig enkele keren moet rondcirkelen omdat er blijkbaar een file is ontstaan. Door het raam zien we inderdaad verschillende andere vliegtuigen langs vliegen. We landen een klein half uur later dan voorzien, op een luchthaven die zover ik kan zien nog groter is dan die van Londen. Het taxiën naar de terminal duurt bijna een half uur! Ook de douanecontrole zorgt voor enige vertraging (typisch: er zijn zeker 30 loketten, waarvan er nog geen derde bezet is), zo ook het wachten op de verbindings-shuttle, maar rond 22:00u plaatselijke tijd staan we dan toch aan de desk van National, het autoverhuurbedrijf. “Omdat het bijna mijn verjaardag is” (hint, hint) krijg ik de kans om mijn economy klasse te upgraden naar een “full size” of een “SUV”, voor een meerprijs van een $150. Ik hap toe, en rij even later richting hotel in een luxueuze Dodge.

De online foto's van het The Ponce Hotel zijn kennelijk al van een tijdje geleden, het hotel kan wel een opfrisbeurt gebruiken. Maar de kamer is proper en het bedje lonkt. Douchen en licht uit.