Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Zoeken in blog
Harttransplantatie
Blog voor en door ruilhartpatiënten
27-05-2008
Hoe gaat het ermee...
De titel gaat vanzelfsprekend over mezelf Het is immers weeral van 5 mei geleden dat ik mijn blog ge-up-dated heb.
En hoe gaat het dan met mij? Wel: kort en bondig: goed! Ik ga zeker niet aan de klaagmuur staan, maar goed is natuurlijk niet fantastisch. De reden is heel eenvoudig: nog steeds tussendoor last van die vervelende diarree. Het voorstel van Sandra Martin en Prof. Van Cleemput om de CellCept te spreiden over de ganse dag helpt wel degelijk, maar toch heb ik af en toe nog van die dagen dat ik enorm veel last heb. Reden??? Misschien toch nog geen rauwe groenten als voedsel nemen. Immers, een poging nog eens een broodje gezond te eten zondag laatstleden (m'n stoelgang was toen al 3 dagen normaal) leidde maandag resoluut tot een dag met stoelgangproblemen. Toeval?? Ik weet het niet, maar toch maar beter opletten vanaf nu.
Afwachten is dus de boodschap. Binnenkort (18 juni e.k.) moet ik toch voor m'n eerste jaarlijkse controle naar GHB te Leuven.
Voor de rest kan ik alleen nog een toename van m'n hartslag in rust vermelden. Dankzij de Emconcor Mitis, waarvan ik er nu toch al enkele maanden 1 per dag inneem, was mijn hartslag in rust gezakt naar 84-88 bpm. De laatste weken staat deze terug rond de 92-96 bpm. Iets om me zorgen over te maken? Ik denk het niet, maar toch een beetje ongerustheid... Vanzelfsprekend gaat mijn hartslag bij inspanning nu ook meer de hoogte in. En als m'n hartslag dan hoger staat, moet ik sowieso meer trillen (beven), maar dat wel heel normaal zijn vermoed ik. Of moet m'n lichaam nog wennen aan het feit dat ik nu 14 dagen zonder cortizoïden ben
Om een idee van inspanning te geven; ik kan gerust 30 km fietsen op een rustig tempo. Bij echte inspanning op m'n hometrainer gaat de hartslag vanzelfsprekend hoger. Zo fiets ik op de hometrainer 1 uur, ingedeeld als volgt: - 15 minuten aan 50 Watt: hartslag vertrekt van 97 bpm en gaat tot 107 bpm - 15 minuten aan 75 Watt: hartslag stijgt tot 115 bpm - 15 minuten aan 100 Watt: hartslag gaat tot 124 bpm - 5 minuten aan 125 Watt: hartslag stijgt tot 130 bpm. De resterende minuten ga ik naar een lager wattage om "uit te bollen"... De hartslag daalt dan vrij vlot, wat alvast een goed teken is!
Niet dat ik me hier bepaald bij uitgeput voel, integendeel, maar ik durf de hartslag niet hoger te laten gaan. Ik denk dat 130 bpm voorlopig nog een maximum is.
Ook durf ik af en toe al eens opnieuw een pingpongballetje te kloppen. Het gaat goed, maar dit zijn natuurlijk korte en hevige inspanningen en dat leidt in piekmomenten wel tot een hartslag van +/- 140 bpm. Rustig aan doen is dus de boodschap, maar ja eenmaal in het gewoel van de strijd is het soms moeilijk jezelf te beheersen.
Al bij al: IK MAG ZEKER NIET KLAGEN! Misschien maak ik me met momenten iets te ongerust, maar ja eenieder die zoals ik in het verleden een helse periode van hartproblematiek heeft meegemaakt, die weet vast wat ik hier bedoel. En die weet ook, net als ikzelf, dat we ons gelukkig mogen prijzen zulke kans gekregen te hebben! Ik voel me ECHT een NIEUW MENS!
Daarom als slot van dit bericht... Dank nogmaals aan mijn donor, zijn/haar familie en vanzelfsprekend professoren, dokters, verplegend en psycho-sociaal personeel van het ziekenhuis Gasthuisberg te Leuven. En zeker en vast ook niet te vergeten alle collega-harttransplanten waarmee ik reeds kennis heb gemaakt en al heel veel van opgestoken en geleerd heb. Gedeelde smart is halve smart en dat is in ons geval een waarheid als een koe!
