Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Zoeken in blog
Harttransplantatie
Blog voor en door ruilhartpatiënten
19-08-2020
Hier ben ik nog eens...
Hey bezoekers
Hebben jullie mij gemist. Terecht, het gaat momenteel zo goed dat ik dit blog bijna vergeten was. Maar hier ben ik dan weer voor een kort up-to-date relaas.
In Corona-tijden voel ik me inderdaad wat meer onzeker. Vooral als ze nu vanaf 1 september 2020 de scholen volledig terug laten open gaan. Ik begrijp het natuurlijk wel, afstandsonderwijs haalt nog ver niet van het echte, klassieke, fysieke onderwijs. Niet alleen voor de leerlingen, ook voor de leerkrachten. Maar goed, dat betekent wel dat ik toch met en bang getransplanteerd "hartje" naar die opstart kijk.
Ondertussen is mijn medicatie ook gewijzigd. Ik ben uiteindelijk ook, zonder problemen, overgestapt van Prograft Naar Advagraf. Joggen heb ik noodgedwongen moeten stoppen, tot mijn grote spijt. Ik deed dat enorm graag, maar m'n rechterknie laat het niet langer toe. Dan maar wat meer wandelen tussendoor he. En me terug een beetje storten op m'n eeuwige liefde: de creatie van tools m.b.v. programmatie of het exploreren van virtual reality voor het onderwijs.
Kortom, I am still alive & kicking, hopelijk duurt het niet zo lang meer tot een volgende post.
Ja het is heeeel lang geleden dat ik hier nog eens iets postte. Te lang geleden eigenlijk. Misschien is dat ook niet zo abnormaal als je het gewone, werkende leventje al een hele tijd gezond en wel opnieuw hebt kunnen aanpakken.Het gaat dus goed met mij ja.
Bij de driemaandelijkse dagcontroles te Gasthuisberg Leuven valt het me wel op dat je nieuwe collega harttransplanten ontmoet, dat is natuurlijk vanzelfsprekend, maar ik heb er soms een dubbel en minder goed gevoel bij als ik de collega's van in den beginne (nu zo'n 11 jaar geleden) niet meer zie.
Ik denk dan maar, ze zullen op een andere weekdag controle hebben he
Dus ja, ik sta vol positieve moed in het leven, mijn medicatie is al minstens 4 jaar stabiel hetzelfde gebleven en bij mijn 10de "verjaardag" (20 juni 2017) wees de catheterisatie uit dat m'n kransslagaders volkomen vrij waren. Conclusie na 11 jaar: een goed rapport (dat ik zelf eens voor een keer niet moet uitdelen ;-)
En tussendoor wat lichte sportactiviteiten, 1x in de maand gaan wandelen met de familie en om de 3 dagen trainen op de hometrainer en in de lente joggen.
En ... ik begin af te tellen naar m'n pensioen... Nog 1086 dagen te gaan ;-)
Tot later ... en hopelijk iets sneller dan deze keer
Mij nog gevolgd hier? Misschien niet, want het is alweer een tijd geleden dat ik iets neerpende. Hopelijk wel want dan lees je toch, ondanks de lange tussenpozen weer even een update van me.
Ja, het gaat dus goed met me! Al geruime tijd sta ik op een verminderde dosis Prograft (2 x 3 mg/dag) en CellCept (2 x 500 mg). De achteruitgang van de nierfunctie blijft redelijk stabiel dus dat is ook een opsteker.
Sporten lukt nog, maar gezien de gewone activiteiten opnieuw meer en meer de bovenhand nemen valt het sporten al eens letterlijk in het water of zoals vandaag "in de mist". Wat ik vroeger 3 keer in de week deed, komt nu nog 1x in de week aan bod. In de donkere maanden is dit vooral het geval. Maar ik compenseer het wel met de dagelijkse fietstochten om te gaan winkelen. En sinds we nu een negen maand jonge puppy labrador genaamd Mila hebben, speel en "cross" ik al eens meer samen met Mila in de tuin. Echt vermoeiend hoor, da's het uiterste vragen van m'n toegenegen hartje. En af en toe gaan wandelen met Mila is ook iets nieuws op het programma. Kortom, ik zit echt niet stil maar vind wel van mezelf dat ik iets meer karakter moet opbrengen om er gewoon aan te beginnen. Jullie begrijpen vast wat ik bedoel.
Ik kijk weeral uit naar de dagen dat het vroeger en vooral ook langer licht wordt en blijft want dan is de motivatie zoveel groter. Voor de rest valt er weinig te vertellen, het gaat goed, de medicatie en de toestand blijft stabiel maar alleen... bij de dagzaalbezoeken in Leuven mis ik vaak mensen die ik vroeger regelmatig zag. Zouden ze ...??? Je ontmoet dan ook weer "nieuwe" collega harttransplanten en het blijven fijne gesprekken, al was het maar elkaars lief en leed te delen. Steeds wetende dat elkeen uniek is zijn of haar behandeling en ervaring met een transplantatie.
Zo hier laat ik het bij maar niet zonder mn vurige wensen voor een "andere" wereld gepost te hebben. Tot in 2017, het zal m'n 10de jaar worden na m'n nieuw leven dat begon op 20 juni 2007!
Kort en bondig - ja ik was opgelucht. Donderdag ll m'n bloedname-resultaten ontvangen en de eGFR-waarde stond opnieuw op een, voor mij, comfortabele 43, dus liefst 13 punten gestegen. Ik ben gerustgesteld, voor nu althans, en klaar voor het nieuwe schooljaar.
In bijlage nog een fotooke van mij op de parking van Mycene, stoer poserend bij een 'klein' huurautooke. We zijn er toch overal mee geraakt! Tot de volgende... en vooral hou het gezond en wel! Walter.
Alweer een tijdje geleden dus hier weer even wat nieuws van mij. Afgelopen juni - jaarlijkse controle na 8 jaar - alles stabiel dus een goed verslag na m'n 2-daagse. In juli een weekje naar Korinthos te Griekenland. Fantastische trip - veel 'stenen' gezien en gekoesterd - hartelijk genoten van de hartelijke sfeer ondanks de moeilijkheden waarin de Grieken verkeren...
En dan het minder goede nieuws. Bloedname na m'n terugreis van Griekenland en de nierfunctie stond slecht. Een GFR-waarde van 33; net op het randje naar een sterk verminderde nierfunctie. Terwijl de bloedspiegel van de tacrolimus laag stond nl. 4,5 op en schaal van 5 tot 15.
Weekje nadien opnieuw bloedname om mezelf gerust te stellen maar de resultaten waren zowaar nog bedroevender. GFR-waarde van 30 De tacrolimus stond dan weer merkelijk beter, nl op 10. Toch wel merkwaardige resultaten.
Stand nu - vorige week bloedname laten doen. Resultaten wacht ik nog af. Hopelijk kunnen ze me wat 'geruster' stellen. Zou de warmte en het weinig drinken er toch voor iets tussengezeten hebben? "Ik hoop het uit de grond van m'n hart".
Zo even kort, maar wilde jullie toch ook weer even op de hoogte houden, zo net voor de drukte van het nieuwe schooljaar weer aanbreekt. Als m'n laatste bloedresultaten hoopvoller zijn, dan zal je me snel opnieuw lezen.
Inderdaad, hier ben ik dan weer na een te lange afwezigheid. Geen nieuw is goed nieuws; inderdaad een cliché dat ook in mijn geval klopt. Het gaat goed met me, ik heb het druk met m'n werk en daarbuiten dus ... dan blijft het schrijven op een blog achterwege. Bovendien heb ik Facebook definitief vaarwel gezegd. Ik kon me niet langer verzoenen met het vrij agressieve gedrag van Facebook betreffende de schending van de privacy van alle gebruikers.
Dit zorgde er natuurlijk voor dat m'n "volgers" niets meer wisten van me en dat ligt volledig bij mezelf - geen excuses kunnen dit aanvaardbaar maken.Maar goed - ik zei het reeds - het gaat goed met me - fysiek heb ik na een iets te lange inactieve periode terug wat in te halen maar ik ben terug gestart! De hometrainer is alweer 2 weken gerodeerd en met het betere weer dat ze voorspellen heb ik m'n jogschoentjes alweer opgeboend. Rustig aan opbouwen zal wel weer aan de orde zijn.
In juni mag alweer op jaarlijkse controle. Het zal alweer 8 jaar geleden zijn dat ik een nieuw leven kreeg - een leven dat m'n vorig leven totaal heeft veranderd - vooral m'n instelling t.o.v. het leven en al wat daarom draait dan.
Zo, voorlopig laat ik het hierbij. M'n volgers weten nu dat ik "alive & kicking" ben en ik beloof plechtig dat het niet meer zo lang zal duren vooraleer ik weet iets van me laat horen. Het zal alvast weer juni worden, als ik meer weet van de resultaten na m'n jaarlijkse controle. Maar voorlopig zeg ik - carpe diem - ik dobber verder in het leven dat uiteindelijk gracieus is als je de kleine dingen weet te bewonderen en vooral te blijven verwonderen - elke dag weer.
Kort maar krachtig ... All is well! De jaarlijkse controle van juni laatstleden met een nieuwe catheterisatie leverde enkel maar positieve resultaten op. Alles bleek stabiel en de kransslagaders volledig vrij. Als dat wederom geen goed nieuws was!
Nu net terug van een weekje vakantie in het prachtige Slovenië. 4 km wandelen bergop en ja vermoeiend maar al bij al probleemloos verlopen. De conditie zit dus goed. En het zal nodig zijn: alweer druk in de weer tegen de start van het nieuwe schooljaar. Binnenkort bericht ik weer wat na mn driemaandelijkse controle die er alweer in september aankomt.
Binnenkort is het weer zover. De jaarlijkse controle, voor de 7de keer alweer. 18, 19 en 20 juni, deze laatste dag is de 7de verjaardag van mijn transplantatie is het de drie-daagse. En jazeker, het gaat goed. Ik mag helemaal niet klagen. Enkel de Tacrolimus gaat de laatste tijd op en af. 6 maanden geleden stond die bloedwaarde plots amper 3, een weekje later was ie alweer gestegen naar een veilige 6 en 2 maanden later stond ie alweer 10. Om nu alweer gezakt te zijn tot 7,2. Zonder enige verklaarbare reden, ik neem de medicatie stipt en correct. We zien wel weer wat de bloedwaarden zeggen op 18 juni e.k.
Ondertussen werk ik, sinds 14 februari 2014 actief mee aan de CM-actie 'Ik schenk je mijn hart'. Een actie van de CM in verschillende gemeentes in Vlaanderen om mensen actief op te roepen om zich officieel als orgaandonor te laten registreren. Sinds Valentijnsdag loopt de actie dus in Arendonk, waarbij ze mij gevraagd hebben om als 'levend bewijs' het nut van zoveel mogelijk orgaandonor mee te promoten. Ook Chrisje Willemsen, jawel de dwergacteur, is betrokken als "Peter" van de actie.
Afgelopen maand mei was er de jaarlijkse happening "Arendonk zingt en Swingt" en op amper 2 uur tijd registreerden 150 Arendonkenaars zich als orgaandonor. Wat een succes! Bij dit blogartikel vind je een aantal foto's en een opname van RTV waar ik onder andere ook aan het woord kom.
Hier breekt alweer de stressy examenperiode aan. Nee, niet zozeer voor mij maar de kids weten er alles van en je deelt in die 'smart' natuurlijk als ouder. Maar geen geklaag, er zijn veel erger dingen in het leven, zoals zinloze steekpartijen in Brugge of weerzinwekkende zinloze schoten in een Joods museum. Ik leef met overledenen en hun families mee door gewoon aan hen te denken. Zoals ik nog elke avond even denk en spreek met mijn donor van weleer...
Het is alweer van 2012 geleden dat ik nog eens iets postte op m'n blog. Geen nieuws goed nieuws is ook op mij van toepassing De laatste jaarlijkse controle dateert alweer van 17 en 18 juni 2013. Alles picco bello en het leuke nieuws was alvast ook dat ik op de 6 jaar na m'n transplantatie de Prograft heb kunnen halveren. Ooit gestart met 2 x 6 mg/dag sta ik nu op een dagelijkse dosis van 2 x 3 mg. Alvast goed nieuws om de achteruitgang van m'n nierfunctie in te perken.
Fysisch gaat het ook goed met me. Ik tracht nog steeds elke 2 dagen een half uur tot 3 kwartier te sporten. Soms, als het weer het toelaat, fiets ik ook 40 km per dag (van en naar m'n werk). De laatste dagen heb ik het heel rustig aan gedaan, 'too hot to handle' ;) Ook net terug van een fantastische vakantie op Rhodos, waar ik mn fysisch vermogen op de proef heb gesteld bij temperaturen van 35° C in de schaduw. Inderdaad, de mooiste Dorische overblijfselen en ridderkastelen vind je enkel op de hoogste top van de berg in de volle hitte ;) Maar we hebben het gedaan zonder al teveel moeite :)
Ik ga niets beloven, maar toch proberen nog voor het einde van het jaar al weer iets te plaatsen hier. In september alvast weer 3-maandelijkse controle en duimen dat ze daar niets vinden, want ook hier geldt de slogan - niets nieuws goed nieuws :)
Nu tijdens de vakantie eerst m'n sociale relaties ff terug verzorgen - mensen die nood hebben aan een babbel en gewoon ene blijk van steun - daar wil ik er nu voor zijn. En deze mensen weten wel over wie ik het heb :)
Inderdaad alive & kicking :) want geen nieuws is goed nieuws zeker...
Ach, de drukte die het 'normale 'leven met zich meebrengt is een te makkelijk excuus om niet dagelijks meer stil te staan bij het wonder dat mij nu al 5,5 jaar geleden overkwam; gelukkig zijn daar programma's als IK LEEF VERDER ... om jezelf en je omgeving bewust te houden van die levenskansen waarvoor velen zijn geroepen en slechts een beperkt aantal (waartoe ik behoor) zijn gegeven...
Ja, het gaat goed met me. Zeer goed zelfs! De schooldrukte en de dagdagelijkse beslommeringen hinderen me soms in mijn strak sport schema (elke 2 dagen op de hometrainer of gaan joggen) zodat ik mijn schema niet steeds meer strikt kan opvolgen. Het stoort me wel dat ik de opgelegde periodiciteit niet steeds kan waarmaken (ja ik voel me ergens een beetje 'schuldig') maar goed at neemt niet weg dat ik er blijf voor gaan! Er gaat dus alleszins geen week voorbij of ik heb minstens 2x per week 3 kwartier gefietst. Alle overige kleine boodschappen blijf ik ook bewust met de fiets of te voet doen, nu al 6 jaar lang. De conditie blijft alvast op peil.
De afgelopen maanden wezen uit dat mijn tacrolimus-spiegel van 6 naar 5 was gezakt. De ondergrens bereikt, dus ik nam zelf initiatief en meldde dit aan de profs te Leuven. Ze raadden me inderdaad aan m'n Prograft op te drijven, zodat ik momenteel terug 2x 4mg/dag neem. Ook m'n te hoge cholesterol (een typische genetische familietrek pfff) diende aan banden gelegd te worden en ik moest overstappen van 40 mg Pravasine naar 10 mg Crestor. De eerste 2 bloedresultaten bewezen een positieve kentering.
Aanstaande donderdag 6 december weer terug op 3-maandelijkse controle. Hopelijk krijg ik weer positief nieuws, m.a.w. niets speciaals te melden zodat een puur 'pieten'-chocoladeventje en een lekkere marsepeinen sinterklaas op het avond menu kan.
Ooh ja, nog dit tot slot. Nee, ik wil niet opscheppen maar het deed deugd van de kinesist afgelopen jaarlijkse controle (juni 2012) te horen dat ik bij de snelwandeltest bij de tiop 5 van alle getransplanteerden hoorde. Nu eens donderdag a.s. informeren of het praktisch en vooral ook fysisch haalbaar is om de Mont Ventoux mee te helpen veroveren...
Beter laat dan nooit, een gezegde dat ik al vaker gebruikte op mn blog maar je weet hoe het gaat... Als alles goed gaat, vergeet je al eens dat je harttransplant bent en gaat het gewoon leven z'n gangetje. Sociale 'verplichtingen' (die eigenlijk geen verplichtingen zijn) vergeet je dan al eens tijdig te onderhouden - net zoals deze blog hier. Maar bij deze maken we dit alweer dubbel en dik goed door een redelijk lange uiteenzetting van m'n laatste ervaringen op gezondheidsgebied.
Half juni had ik als maandelijkse gewoonte bloedname bij de dokter. Vermits ik al een aantal keer laten horen had (ook in Gasthuisberg Leuven) dat ik last had van spierpijnen tijdens het joggen was ik op doktersadvies aan het experimenteren met mijn anti-cholesterol medicatie. Verminderen van de hoeveelheid, ja zelfs overstappen op een ander medicament bracht echter geen soelaas. Als fervente opvolger van mn gezondheidstoestand kreeg ik na een paar dagen de uitslagen van het bloedonderzoek. Ik werd zowaar bevangen door een schrik die me overviel. Plots was m'n nierfunctie (creatinine-waarde sterk toegenomen) sterk achteruitgegaan. Van een waarde van 1,92 naar plots 2,22 - dat boezemde me angst en vooral ongerustheid in. De huisdokter stelde me gerust - het had met het warme weer te maken en bloedresultaten van de nierfunctie kunnen enorm sterk schommelen. Maar mij maak je niets wijs - een creatinine-waarde hoger dan 2 had ik op 5 jaar tijd nog nooit voorgehad. Was het misschien te wijten aan het experiment met mn medicatie? Ongerustheid overviel me de volgende dagen tot plots 3 dagen nadien men me opbelde van Gasthuisberg Leuven zelf. Ook dat was nog nooit eerder gebeurd in 5 jaar tijd. Maar het stelde me wel gerust - men zei me dat m'n tacrolimus-bloedspiegel te hoog stond. Ik moest de Prograft-medicatie per dag halveren en na een week een nieuwe bloedname laten doen. En inderdaad, na een week was zowel de bloedspiegel van de tracolimus op een voor mij normaal niveau herleidt en de de creatinine was zowaar 1,86, dus beter dan voordien. Wat een opluchting.
De weke nadien, maandag 19 en dinsdag 20 en juni moest ik op jaarlijkse controle. Alle onderzoeken bevestigden de 'goede' fysieke toestand waarin ik me bevond - enkel over de bloeddruk maakte ik me (ongegrond zo zou blijken) zorgen. Ik dacht dat deze te hoog was, maar op 24 u bloeddrukname bleek deze heel normaal. Met Theo de kinesist deed ik de staptest (gebeurt na 1ste en na 5de jaar transplantatie) en daar bleek dat ik nog niets aan fysiek had ingeboet. Integendeel, ik haalde een gemiddelde van boven de 6 km/uur. Bij de top 5 van alle hartgetransplanteerden, dus een echte opsteker. Zou ik alsnog deelnemen aan de training voor en de beklimming van de Mont-Ventoux in 2013. Ik overweeg het wel...
Voorlopig is mijn medicatie van de Porgraft dus sterk verminderd. Voor een globaal beld van wat ik inneem dagelijks, wil ik dat hier nog even vermelden. Laat me wel duidelijk stellen dat medicatie PATIËNT-AFHANKELIJK IS en voor elke harttransplant anders is.
Eerstvolgende kwartaal-nazicht in Leuven vindt plaats in september. Begin van het schooljaar, dus drukte alom op school, zeker nu dat onze school wordt uitgebreid met TSO en BSO richtingen (ongeveer 300 lln en 60 leerkrachten extra). 6 nieuwe computerklassen en ene virtueel kantoor alsook 6 nieuwe containreklassen waar ook computers moeten komen. Half augustus start ik als IT-verantwoordelijke van de school alvast met de voorbereidingen van het nieuwe schooljaar. Het zal weer druk worden ...
15 december ll had ik dus mn 3-maandelijkse controle in GHB te Leuven. Zoals eerder gemeld had ik last van mn maag en begon die bewuste ochtend dus met een gastroscopie. Nooit iets om naar uit te kijken, maar een toffe verpleger die iemand echt kon geruststellen en een voorzichtige dokter maakten van deze gastroscopie een 'fluitje van een eurocent' ;-)) Niks te merken, de medicatie had meer dan waarschijnlijk reeds haar werk gedaan.
Onderweg naar de dagzaal 'botste' ik nog op Dr Droogné, waar ik mn verhaal deed en die me meteen weer gerust stelde. Puik van een dokter, waar ik ondertussen toch wel een toffe, professionele band mee heb opgebouwd. Hij stelde voor om het onschuldige Nexiam voorlopig gewoon door te nemen.
Vervolgens de klassieke onderzoeken, bloednames, echo-cardio, longfoto en EKG. Geen problemen, statsu quo t.o.v. van de vorige controle(s) dus enkel maar positief nieuws. En ja, ik voel me ook beter, zelfs mn maagstoornissen zijn zo goed als verdwenen. De stress is dan ook volledig weggevallen, ik bevind me nu in de heerlijke 14-daagse Kerstvakantie, maar heb ondertussen mn 'lesje' alweer geleerd. Leer afstand te nemen van de drukte - en dat heb ik de laatste 4 weken wel goed begrepen
Never forget what u've been trough en dat heb ik gelukkig nogmaals, zelfs nu al na bijna 5 jaar, enorm opgefrist! En dat kan ik toch wel veel sneller dan pakweg 10 jaar geleden, als dat geen echt goed nieuws is
Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog eens iets van me liet horen. Druk, druk, druk ... ja een goed excuus maar een zwak excuus. Alleszins heeft de drukte me niet echt goed gedaan - ooh nee geen paniek - niet dat er iets mis is met me maar ik heb een sterk vermoeden dat ik sinds eind oktober opnieuw opgezadeld zit met één of meerdere serieuze maagzweren. Brrr, met momenten gaat het heel goed om de dag nadien weer de ganse dag problemen te ondervinden. Nu al 2 weken Nexiam 2 x 20mg slikken en wat Gaviscon 3 x per dag, maar het wordt niet echt beter.
15 december a.s. weer op driemaandelijkse controle naar GHB. Ondertussen ook reeds een gastroscopie vastgelegd voor die datum. Misschien moet ik er inderdaad nog eens een tweetal weekjes van tussen (immers sinds juni heb ik nog GEEN vakantie gehad). Een leraar die zelfs 2 maanden vakantie laat vallen, dat is voor problemen vragen he. Nu ja binnenkort Kerstvakantie, maar ja die drukke feesten zijn ook niet echt bevorderlijk voor een zwakke maag.
W e wachten de resultaten van de gastroscopie wel af en zien dan weer verder. Klagen doe ik alvast niet! Nooit vergeten waar ik stond of beter trachtte te overleven, nu ondertussen al 5 jaar geleden.
Hoi. De titel is eigenlijk een beetje misleidend. Ik ben
helemaal niet weg geweest; maar heb er wel (te) lang mee gewacht om nog eens
iets op m'n blog te plaatsen. Dat wordt bij deze dan goedgemaakt.
De jaarlijkse controle (begin juni) was goed verlopen.
Stabilisatie van de nierfunctie t.o.v. voorheen en een 10 op 10 voor de
catheterisatie. Ook de rest van de resultaten waren meer dan bevredigend.
Een hectisch schooljaareinde om dan de vakantie in te
duiken, of beter gezegd een werkvakantie aan te vatten. Inderdaad, terwijl
menig collega lag te zonnebaden op één of anders zuiders strand vertoefde ik
gans de maand juli en bijna gans de maand augustus op school. Volledige nieuwe
netwerkbekabeling (13 km extra netwerkkabel) en het plaatsen van een volledig
nieuwe backbone moest opgevolgd worden. Morgen starten we uiteindelijk met de
ingebruikname en configuratie van switches , vlans en servers. En dan weer
extra werk met de configuratie van de servers.
Ik vat het schooljaar dus helemaal niet uit-gerust
aan, maar hoop alvast vanaf oktober telkens 1 dagje in de week te kunnen recupereren.
Maar goed, we zien wel, ben blij dat dit al achter de rug
is. Nu begin september weer driemaandelijkse te GHB in Leuven. Kijk echt wel
uit naar mn nierfunctie, want hoewel deze gestabiliseerd leek in juni waren de
2 laatste bloedreultaten alles behalve hoopgevend. De eFGR-waarde was telkens
amper 37%. Hoop dat ze me een beetje kunnen geruststellen in Leuven. Maar het
mag gezegd, daar zijn ze wel goed in ;-)
Greetz en tot hopelijk iets sneller de volgende keer met
een nieuw berichtje ;-)
Hier zijn we dan weer, na een lange periode van stilte. Geen nieuws is goed nieuws zeker, en jawel alles gaat perfect. De laatste 3-maandelijkse controle, alweer geleden van 1 april leverde geen resultaten op. Dat wil eigenlijk zeggen dat alles ok is, dat wil ik toch even benadrukken. Immers als er niets wijzigt betekent dit dat alles bij het oude is gebleven en dat kan je enkel maar als goed nieuws zien.
De week voordien nog naar de jaarlijkse samenkomst van harttransplanten te GHB Leuven geweest. Spijtig van het weinige volk, want de onderwerpen van de sessies waren echt wel heel interessant en vooral leerrijk. Hoe gaat het eraan toe als een mogelijk donor officieel overlijdt? Wat gebeurt er in de tussentijd tot de oproep naar de harttransplant? Hoe gebeurt de eigenlijk harttransplantatie? Knappe presentaties en prachtig eenvoudig uitgelegd door 2 specialisten terzake. Wederom werd de vragensessie nadien weer prachtig gemodereerd door Thomas, collega-harttransplant waar ik nadien nog een fijn, alweer te kort gesprek mee had tijdens de afsluitende receptie. En ook weer met een nieuwe 'collega' ervaringen kon uitwisselen.
Nu alweer op naar de volgende 'grote' doorlichting op 8 juni. Een 3-daagse ditmaal, wordt weer extra spannend dankzij die leuke (?) biopsie en catheterisatie. Nu zit ik hier momenteel al een weekje wat verwaasd bij. Een weekje kalm aan doen was de boodschap van de dermatologe, na het verwijderen van een (niet-kwaadaardig) melanoom uit m'n rug en nog ettelijke schoonheidsingrepen (pukkels in hals en nek). Amper bewegen is moeilijk maar het zou de heling van de grote, open wonden bevorderen. Dus maar een sabbatweekje inlassen en vanaf volgende week maandag er terug 'invliegen' met sporten. Binnen 14 dagen weet ik de definitieve resultaten van het weggesneden melanoom. Hopelijk had de dermatologe het nu al bij het rechte eind! Toy toy! en tot ... in juni.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik enig nieuws postte op dit blog. Geen nieuws is vaak goed nieuws is ook hier van toepassing. Het gaat goed, de laatste 3-maandelijkse controle in Leuven (30 september ll) waar ik een apart nieronderzoek onderging, toonde een status quo aan van de nierfunctie, voorlopig dus op een jaar tijd geen verdere achteruitgang. Goed nieuws dus.
Fysiek doe ik het de laatste maand wat rustiger aan, nee niet omdat het niet gaat, maar m'n werk voor school slorpt heel wat tijd op. Een nieuw vak na 17 jaar brengt toch heel wat werk met zich mee; maar ik probeer bewust tussendoor m'n 'verplichte' beweging te onderhouden. En dat gaat de ene dag wat beter dan de andere, maar ja dat kennen we allemaal wel he...
Tafeltennis, recreatief en af en toe ook in competitie bevalt me terug net als vroeger. En binnenkort een grote fuif met collega's voor onze 50, 40 of dertigste verjaardag te vieren. Als dat maar goed komt ;-)
Zo, tot de volgende alweer. Nu een weekje vakantie zal deugd doen en kan ik eindelijk nog eens tijd nemen voor m'n sociale contacten, want dat heb ik echt te vaak verwaarloosd omwille van het werk. Schandalig vind ik van mezelf, want dat is nu net ooo zo belangrijk. Gelukkig is dat besef er althans!
Eindelijk nog eens na zovele jaren ... een weekje vakantie naar een ver(der) warm land. Het derde jaar na m'n transplantatie durfden we het eindelijk aan een vakantie te boeken naar Cyprus. Zon, zee en 'stenen' (= opgravingen uit de oudheid)... dat is waar wij voor gingen vroeger en eindelijk terug aandurfden...
Niet direct zonder enige onbezorgdheid. Hoe zou ik de temperaturen verdragen? Er zou toch niks gebeuren daar? Toch enkele vragen waar je na 3 jaar zelfs nog mee worstelt maar toch ... we gingen ervoor en het is enorm fantastisch geweest. Ik voelde me met momenten zelfs 'quicker' daar dan hier, ondanks temperaturen van 42 °C en een luchtvochtigheid van 90 %. Zelsf 2 dagen ge-fitnessed daar en meegedaan aan een tornooitje tafeltennis, waar ik net de finale miste ;-)
Ik voelde me echt goed en dat deed ook e,norm deugd voor m'n vrouwtje Monique en de 2 kids. De oudste zoon, die eigenlijk al liever zonder z'n ouders op vakantie wou, heeft er desondanks ook enorm van genoten. Top of the bill was zeker de safari-trip met landrover naar Akamas, het schiereiland in het westen van Cyprus met z'n bekende kloof met unieke vegetatie. Om maar niet te spreken van het schildpaddenstrand waar zeeschildpadden hun eieren leggen.
Een fantastisch resort met mooi zwembad, enorm gevarieerd eten (gevarieerd ontbijt en elke avond een ander menu), enorm vriendelijk en behulpzaam hotelpersoneel en verzorgde animatie. Voor ieder wat wils!
Ik geraak er niet aan gewend al terug in het natte 'koude' België te vertoeven. Gelukkig komend weekend terug wat droger en hogere temperaturen. Ik zal met heimwee terugdenken aan Cyprus en de zalige sfeer. En de plicht voor school roept alweer... Maar nog even niet teveel aan denken en ff terug m'n jogging opkrikken, want ik heb echt wel 14 dagen gerust! Mag het ja
Eindelijk nog eens na zovele jaren ... een weekje vakantie naar een ver(der) warm land. Het derde jaar na m'n transplantatie durfden we het eindelijk aan een vakantie te boeken naar Cyprus. Zon, zee en 'stenen' (= opgravingen uit de oudheid)... dat is waar wij voor gingen vroeger en eindelijk terug aandurfden...
Niet direct zonder enige onbezorgdheid. Hoe zou ik de temperaturen verdragen? Er zou toch niks gebeuren daar? Toch enkele vragen waar je na 3 jaar zelfs nog mee worstelt maar toch ... we gingen ervoor en het is enorm fantastisch geweest. Ik voelde me met momenten zelfs 'quicker' daar dan hier, ondanks temperaturen van 42 °C en een luchtvochtigheid van 90 %. Zelsf 2 dagen ge-fitnessed daar en meegedaan aan een tornooitje tafeltennis, waar ik net de finale miste ;-)
Ik voelde me echt goed en dat deed ook e,norm deugd voor m'n vrouwtje Monique en de 2 kids. De oudste zoon, die eigenlijk al liever zonder z'n ouders op vakantie wou, heeft er desondanks ook enorm van genoten. Top of the bill was zeker de safari-trip met landrover naar Akamas, het schiereiland in het westen van Cyprus met z'n bekende kloof met unieke vegetatie. Om maar niet te spreken van het schildpaddenstrand waar zeeschildpadden hun eieren leggen.
Een fantastisch resort met mooi zwembad, enorm gevarieerd eten (gevarieerd ontbijt en elke avond een ander menu), enorm vriendelijk en behulpzaam hotelpersoneel en verzorgde animatie. Voor ieder wat wils!
Ik geraak er niet aan gewend al terug in het natte 'koude' België te vertoeven. Gelukkig komend weekend terug wat droger en hogere temperaturen. Ik zal met heimwee terugdenken aan Cyprus en de zalige sfeer. En de plicht voor school roept alweer... Maar nog even niet teveel aan denken en ff terug m'n jogging opkrikken, want ik heb echt wel 14 dagen gerust! Mag het ja
Afgelopen maandag 28 juni was het zover. Om kwart na 5 op voor m'n rit naar GHB te Leuven. Kwart voor 6 vertrokken en kwart voor 8 aangekomen. Wegenwerken op de autostrade zorgden ervoor dat ik 45 min bumper een bumper mocht rijden.
Vrij snel een kamer toegewezen met een toffe, al iets oudere maar o zo sportieve man genaamd Pierre. En al onmiddellijk naa de afdeling catherisatie voor een 'rechter hart'. Professor Van Cleemput had heel wat moeite om de ader 'binnen te gaan' met het catheder. Maar de resultaten waren meer dan bevredigend: "een enorm sterk hart" heb ik blijkbaar gekregen. Met die woorden van de professor sta ik even in gedachten stil bij mijn donor... Alvast zal ik in de toekomst de rechterlies moeten sparen; best (volgens professor Van Cleemput) niet meer langs daar een cathé laten uitvoeren.
Daarna 4 uurtjes plat liggen, niet zo erg; enkel een opwelling van lichte koorts, hoesten en keelpijn baren me meer zorgen. Dit sleept nu al meer dan 3 weken aan en ik neem de laatste dag antibiotica. Gemeld op de dienst maar de dokter van dienst en professor Van Haeke maken er niet veel uit. Terecht zal later blijken maar toch ben ik er op dat moment niet echt gerust in.
Nog enkele onderzoeken die dag zoals echo, ecg, holter en 24 u bloeddrukmeting. Alle resultaten zijn meer dan bevredigend, ze zijn zelfs overtuigend goed te noemen..
De eerste nacht pas rond 1 u 's nachts in slaap gevallen, maar ja de hitte die ook op de kamers hangt zit er wel voor wat tussen. De volgende dag nog enkele bijkomende onderzoeken zoals BMC (botonderzoek), longfoto's en metingen van de longfunctie: 'blazen!!!!!' ;-)
Alles verloopt naar wens, enkel ben ik op het eind van de dag een beetje 'teneergeslagen'. Helemaal niet omwille van mezelf, de lichte koorts is immers verdwenen en ik voel me ook veel sterker. Neen, het gesprek met een collega transplant, waarmee het 8 jaar zeer goed ging en die nu net een paar maanden geleden vernam dat hij ongeneeslijk ziek is van kanker - dedju toch - ik heb het er nog moeilijk mee, zelfs op het moment van schrijven... Diezelfde avond hoor ik van z'n vrouw dat hij afziet van alle chemo in de toekomst.
Het opbeurende sms-ke 's morgens van m'n oudste zoon dat hij geslaagd was en het avondje uit naar Leuven met m'n vrouwtje Monique en zoon Bert, die net die avond op bezoek waren, verzette gelukkig een beetje m'n zinnen.
's Nachts toch iets beter geslapen. De volgende ochtend vroeg op - immers naar St-Raphael voor tanden- en ogen-onderzoeken. Alles goed verlopen - enkel het feit dat ik een uurtje als vermist werd opgegeven bracht wat opschudding teweeg. Niet zozeer bij mij maar wel bij het verplegend personeel in GHB en St-Raphael ;-)
Uiteindelijk rond 13 u terug op GHB, nog even wachten tot 18 u voor het finaal verdict van een toch wel bewogen driedaagse: ALLES DIK IN ORDE - ik kan er weer tegen voor een jaartje. En de nierfunctie - wel die blijft voorlopig gelukkig stabiel dus als dat geen bijkomend goed nieuws was!
