Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Zoeken in blog
Harttransplantatie
Blog voor en door ruilhartpatiënten
23-10-2007
Wat een biopsiedag - Maandag 22 oktober 2007
Vandaag biopsie nr. 10. Het is omstreeks 7u30. Ik ben eerst aanwezig op de harttransplantatieafdeling. Zo vroeg zal je zeggen, komende van Arendonk? Neen dat niet. Zoals steeds gaan mijn vrouwtje Monique en ik de avond voor een biopsiedag overnachten in B&B Annais te Wijgmaal. De toffe eigenaar Patrick kent ons ondertussen al heel goed. En Vlamingen die bij Patrick komen overnachten zijn al eerder uitzondering dan regel. Hij heeft ondertussen al mensen van over de hele wereld als gasten gehad. Surf maar eens naar www.annais.be en je krijgt een indruk van de verzorgde en romantische kamers die Patrick kan aanbieden. Terug naar de dag nadien dus. Aangekomen op de dagzaal mag ik onmiddellijk een operatiekleedje aantrekken en vertrekken naar cathe voor mijn biopsie. Ik lig daar helemaal alleen beneden te wachten. Geen andere patiënten te zien. Blijkbaar is er heel wat personeel van het ziekenhuis dat vastzit in nog maar eens een maandagochtend monsterfile. Dr. Droogné en zijn assistenten zijn wel tijdig aanwezig voor mijn biopsie. Een biopsie 10 die ik niet snel zal vergeten, amai!
Weer enorm veel moeilijkheden om in de lies te prikken. Ik was reeds erg gespannen op voorhand. Die spanning was o.a. duidelijk bij het meten van de drukken in het hart: de eerste meting gaf een 11 aan (veel te hoog). Een ongeldige meting dus. De andere drukken lagen rond de 8, dat was nog hoog maar normaal en alleszins zeer goede drukken! Zoveel verhard weefsel, de dokter moest tot 3x toe verdoven. En dan nog verloopt het onderzoek niet echt pijnloos voor mij. Maar uiteindelijk zijn we toegekomen aan het laatste deel: de biopten nemen zelf.
Weer ging het enorm traag vooruit, de dokter had blijkbaar heel wat last om de eigenlijke biopsie uit te voeren. En dan plots: bij het wegnemen van het 2de biopt zag ik fonkelende zilveren sterren voor mijn ogen. Ik begon weg te draaien. Ik vertelde dit, maar de dokter en assistenten hadden reeds aan mijn hartslag gezien dat er iets mis is. Onmiddellijk kreeg ik een infuus toegediend en werd er een natte handdoek op mijn voorhoofd gelegd. Het 'wegdraaien' duurde gelukkig maar enkele 10-tallen seconden, vrij snel begon ik terug beter te worden. Mijn bloeddruk stond even 12 over 5, amaai nog nooit zoiets meegemaakt. Toen ik me in mijn hoofd al wat beter voelde begon ik hevig te trillen, zo hevig dat ik bijna van de onderzoekstafel afdonderde. Ik verontschuldigde mij hiervoor maar men stelde mij gerust:! "Laat je maar gaan, dat is normaal, er beter niet tegen in gaan. We geven wel een spuitje tegen het trillen". En inderdaad, na een 5-tal minuten beterde het echt! Ondertussen had men ook 'echocardio' opgebeld om ter plaatse een snelle echo van mijn hart te laten nemen. Gelukkig wees deze echo uit dat er niets ergs gebeurd was, geen bloedingen aan het hart dus. Dr. Droogné verklaarde het gebeurde. 'Het feit dat er al vaak biopsies van mijn hart waren genomen, heeft ook tot gevolg dat het hartweefsel (de plaats waar de biopten steeds worden weggenomen) ook hard wordt (net hetzelfde probleem als bij mijn liesstreek). Bij het wegtrekken van het catheder met het biopt heeft dat een soort van 'ritmestoornis' veroorzaakt. Aldus het probleem, dat ook blijkbaar al bij anderen is voorgevallen.
Het buisje in de lies liet men nog even zitten om, nadat ik bekomen was in de recovery, nog bloed te kunnen nemen en dan een drukverband aan te brengen. Uiteindelijk kon ik, na meer dan een half uur toch terug naar de kamer vertrekken, gelukkig ook bekomen van de schrik. Bovendien had ik ook het geluk een toffe babbel te hebben met mijn kamergenoot Wouter die gehospitaliseerd was voor de vooronderzoeken voor een harttransplantatie. Een transplantatie was hem niet vreemd want zijn broer had 2 jaar geleden reeds een ruilhart gekregen. Blijkbaar 2 broers met dezelfde aangeboren hartafwijking, geërfd van hun ouders. En Wouter is nog maar 27!
Gelukkig was de uitslag van de biopsie weer goed: opnieuw een 1A! Dr. Droogné zei dat men, met genoeg veiligheidsmarge ingebouwd, nu mijn biopsies om de 3 maanden maar zou uitvoeren. De andere controles: bloedstalen, urinestalen, echo, EKG en thorax zouden wel maandelijks behouden blijven. Men gaat mijn lies dus gelukkig sparen. Mijn medicatie verandert daardoor wel niet: de Medrol blijft dus veiligheidshalve behouden, maar daar kan ik gezien de omstandigheden zeer goed mee leven! In het ziekenhuis heb ik nog even een kort bezoekje gebracht aan Willy en mijn oudste zus met haar man en mijn jongste zus (wiens man afgelopen donderdag begraven werd) stonden weeral eens klaar om mij huiswaarts te voeren. En net voor het wegrijden van de parking liep ik Liesbeth, mijn toffe collega nog tegen het lijf. Ze kwam haar vader ophalen, die nu thuis palliatieve zorgen zou krijgen. Weet je, het leven is verdomd hard, ik heb het er momenteel weer zeer moeilijk mee. En tijdens de rit naar huis horen we via mijn nichtje dat mijn moeder ook weer niet al te best is. Ook met haar moeten we ons voorbereiden op het ergste, maar zoveel slechts nieuws op amper een paar weken tijd doet mij geen deugd. Gelukkig heb ik een tof gezinnetje dat we zeer goed opvangt!
Ik was blij dat ik thuis was. Toch zit ik nog met het probleem van de lastige keel. 's Avonds nog naar de huisdokter geweest, maar die ziet niets aan mijn keel. Dat verontrust me eigenlijk nog meer. Nog even afwachten deze week, en als het dan niet betert neem ik toch met Leuven contact op voor een keel- en maagonderzoek. Beter preventief zijn, denk ik maar. Ik houd jullie wel op de hoogte.
