Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Zoeken in blog
Harttransplantatie
Blog voor en door ruilhartpatiënten
10-01-2009
Terug voltijds aan het werk...
De eerste voltijdse werkweek is achter de rug. Inderdaad, mijn tijdelijke stemproblematiek (door wegname van m'n schildklier september 2008) verhinderde me om 11 u les per week te kunnen geven. Eind oktober was m'n normale stem al helemaal terug in orde maar ik genoot er toch nog maar even van om niet voltijds te moeten werken. Maandag 5 januari startte ik dus eindelijk terug voltijds, d.w.z. effectief 11 u lesgeven per week en daarbovenop 16 u BPT (onderhoud computerpark van de school) per week. Dinsdagmorgend liep het al fout, nu ja ... 'al' is achteraf gezien wel te sterk uitgedrukt. Het was reeds zondagavond begonnen: een verhoogde hartslag in rust en enorm beven. Eerst dacht ik, het zal wel de extreme vrieskou zijn en misschien was het een 'meespelende' factor, maar alleszins niet doorslaggevend. Maandag gaan lesgeven, maar ik voelde me de ganse dag heel 'opgedraaid' en echt niet goed in m'n vel. Dus dinsdagmorgend even naar Sandra van Leuven gebeld en hop, de wagen in en met m'n vrouwtje Monique naar ginder.
Tijdens het wachten kennis gemaakt met Vanessa Vanwest, een collega-harttransplante van Brugge - we hadden eerder al gemaild maar elkaar nog nooit gezien. Een fijne, maar te korte babbel. Vanessa werd immers weggeroepen voor onderzoeken en ook ik diende bloed te laten trekken en een EKG te laten nemen. Het EKG wees geen enkel probleem aan, enkel die verhoogde hartslag maar dit was alleszins heel geruststellend. Waarschijnlijk stond de bloedspiegel van de Prograft te hoog, suggereerde de dokter van dienst. En inderdaad, een telefoontje diezelfde namiddag bevestigde dit vermoeden - ik mag de dosis Prograft 's avonds van 6 mg naar 5 mg reduceren.
's Avonds thuis ging m'n hartslag terug naar normaal (ong. 88 bpm). De overige dagen van de week schommelde de hartslag wat - 's morgens wat hoger dan normaal maar het beterde al snel in de loop van de dag. Afwachten is de boodschap maar momenteel is de hartslag alvast veel beter onder controle dan vorige week zondag.
Het blijft toch altijd een beetje spannend; men heeft mij al zo vaak verwittigd in de zin van 'je kan al eens dagen hebben dat het minder goed gaat', maar telkens duikt dan toch een beetje ongerustheid op. Fantastisch hoe men dat in Leuven opvangt, een telefoontje en je kan altijd onmiddellijk langskomen voor controle. Voor mij echt een geruststelling en dat heb ik nog vaak nodig, vooral bij iets hogere hartritmes dan normaal. Het trauma van weleer blijft nog steeds wat nazinderen...
Bij deze wens ik jullie allen vooral een GEZOND en HARTELIJK 2009 toe. Laat ons NU vooral even stilstaan bij het zinloze geweld in het Midden-Oosten. Zonder enige partij te kunnen of willen kiezen , kan ik alleen maar stellen dat geweld beantwoorden met geweld enkel een escalatie van geweld veroorzaakt en een impasse tot stand brengt. Laat ons nadenken over hoe het ook anders kan...
