Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Zoeken in blog
Harttransplantatie
Blog voor en door ruilhartpatiënten
11-01-2008
Biopsie 13
Hier zijn we weer met de berichtgeving omtrent mijn biopsie van donderdag laatstleden. We hebben positief en negatief nieuws. Om met het negatieve te starten: de dokter kon geen biopsie uitvoeren. :-( De reden is me nog niet helemaal duidelijk, ik moet nog eens exact navragen wat juist het grote probleem was. Maar vor de goede gang van zaken zullen we het verloop van de biopsie van bij de aanvang verhalen...
Donderdagmorgen 7u30. Monique en ikzelf zijn reeds gearriveerd in Gasthuisberg. Zoals u wellicht nog weet overnachten wij steeds in Leuven in een Bed & Breakfast. Zo zijn we de volgende morgend tijdig aanwezig op de afdeling harttransplantatie voor het dagzaal bezoek. Dominique (verpleegkundige voor de dagzaal) kwam me vrij snel ophalen voor het onderhoud. Ik had geen bijzondere klachten te vermelden, tenzij de enorme bijwerkingen van een derde buikgriep op rij. Inderdaad, de afgelopen week werd ik weer geplaagd door een virale infectie, ditmaal met hoofdpijn, hevig beven, hogere hartslag, keelpijn en diarree. De vorige week was ik tijdens de hartrevalidatie te Turnhout onwel geworden. Ze hadden me zelfs moeten thuis brengen. Ook in het begin van deze week nog een paar maal onwel geworden, maar nu is het iets beter. De infectie is nog niet helemaal verdwenen, maar de hoofdpijn is merkelijk beter en het onwel worden heb ik de laatste dagen niet meer ervaren. De huisarts had me wel een volledige week rust voorgeschreven; rust in de zin van geen revalidatie doen.
Immers, echte rust kende ik deze week niet, want... zowaar ik hier nu zit te typen en het amper zelf kan geloven maar het is dan toch echt gelukt: ik heb na bijna 2 jaar ziekteverlof mijn eerste werkweek op school achter de rug! :-) Ik wil zeker en vast niet al te snel victorie kraaien, maar een ganse werkweek op school (met ganse dagen, behalve donderdag), het is toch wel tof om dat hier nu te kunnen neerschrijven. Waar is de periode dat ik me zoiets gewoon niet meer kon inbeelden dat het nog ooit mogelijk zou zijn. De eerste werkdag, de maandag, was wel een echte ramp. 2x onwel geworden, maar ja...na zo'n lange afwezigheid en dan alle collega's terugzien gepaard gaande met de drukte in het begin van het tweede trimester en dan nog die slepende buikgriep erbij. Het werd me allemaal wat teveel, maar een poosje op het ziekebed van de school tot rust komen deed wonderen. De volgende dagen ging het al iets beter, en vandaag mijn eerste les gegeven en zowaar ook zeer goed meegevallen. Ik was duidelijk wel heel moe van het lange babbelen. Dat was lang geleden, zo 50 minuten voor een klas staan. Maar ik heb het toch maar gehaald en ben daar nu terecht fier op. Nu maar alleen duimen dat het alsmaar beter gaat; de toekomst zal het wel uitwijzen. Ik doe alvast moeite, aan mijn ingesteldheid en motivatie zal het niet liggen!
Maar terug naar onze biopsiedag. Mijn verhaal gedaan aan Dominique, de bloeddruk stond redelijk goed. Vervolgens het ziekebed op en hop... naar de afdeling catheterisatie . het wachten duurde lang e het maakte mij alleen maar zenuwachtiger. De laatste biopsie, van oktober 2007 was immers ook een tegenvaller geweest, dus naar deze nieuwe biopsie keek ik uit met een dubbel gevoel: ik wilde per sé dat men mij nog eens een uitsluitsel over mogelijke afstotingsverschijnselen kon geven en anderzijds had ik enorm angst voor de problemen die weer zouden kunnen opduiken zoals deze van oktober laatstleden. Toen ik op de operatietafel lag, was ik dan ook uitermate gespannen. Het "binnengaan in de lies" ging wel merkelijk vlotter dan de laatste keer. Dat was al een hele opluchting. Ik had eindelijk ook bijna geen pijn terwijl men het bloed afnam en de drukken in het hart ging meten. Deze drukken waren zeer goed dus dat was uitstekend nieuws. :-) Immers: goede drukken tonen toch wel aan dat er geen afstoting is. Maar toen kwam het gedeelte dat men de eigenlijke biopsie ging doen. Ik voelde dat de dokter meermaals probeerde met allerlei catheders en ik had de indruk dat men 'biopten' aan het wegnemen was. Alleen het duizelig gevoel in mijn hoofd bij het wegnemen van de biopten (wat trouwens heel normaal is) had ik nu niet. Dat vond ik al verdacht en mijn vermoeden werd door de dokter bevestigd. "We kunnen zonder geen risico geen biopten nemen", zei hij. "We geraken niet op de juiste plaats en willen het hart niet beschadigen." Ik vroeg of een algehele verdoving misschien zou helpen, maar dat risico vonden ze nog groter en daarom werd er beslist het over 5 weken opnieuw te proberen. 14 februari gaan dus opnieuw een biopsie proberen. Nu reeds : "fingers crossed". Verdomd toch, het zou toch wel eens een keer moeten meevallen, want met de huidige situatie kan men natuurlijk nooit de medicatie verder afbouwen. Slecht nieuws dus. Maar toch ook goed nieuws: de echo was opnieuw uitstekend en de andere onderzoeken brachten ook geen andere mogelijke problemen aan het licht. Positief denken dus! De rest van de biopsiedag verliep zowat hetzelfde als alle andere biopsiedagen. Omstreeks 17 u waren Monique en ik terug thuis. Vlug wat eten, even TV kijken en verstand op nul zetten. ;-) En dan hop, naar het oudercontact voor onze oudste zoon.
De afgelopen week was dus letterlijk een bewogen en zware week. Maar het feit dat u dit hier leest (het is nu vrijdagavond omstreeks 20 uur) bewijst dat ik het gehaald heb. Hopelijk kan ik volgende week opnieuw mijn revalidatie hervatten, is de virale infectie volledig verdwenen en voel ik me fit voor een nieuwe, tweede werkweek op school. Ik kijk er alvast naar uit!
