39 jaar geleden ben ik geboren als middelste zoon van Mia & René.
Veel haar als baby, een grote eetlust had altijd schrik dat er te weinig zou zijn en een grote dierenvriend.
Met onze vava diertjes en groenten kweken en met Wimmeke ze gaan verkopen op de markt alles moet opbrengen. Maar geweldige puberstreken gekregen waardoor ik het internaat in Tienen onveilig maakte samen met onze kleine mijn jongste broerke Dirk en de Geert. Mijn kookmaat ontmoet in de kiekenslachterij. Mijn uitgeweken Spaanse vriend ontmoet tijdens een ander vakantiejobke waar ik hem es effe onder zn voeten had gegeven dat hij harder moest werken- was de zoon van de baas iedereen gelijk voor de wet! .Ben uiteindelijk aan de VUB geraakt . Die studententijd met Stek, Ovi en Sven, . mooie tijden, voetballen tijdens de rustperiodes, schilderen als bijberoep, afgestudeerd in een normale tijdspanne en als jonge afgestudeerde vol ambitieuze plannen.
Voor... van patatten fritten te maken, fietsonderdelen, veel sterke drank (bvb Wodka met druivensap), een stroompanne op te lossen 3 koten verder (met mbv een kabel), een gezellige babbel via het raam, .... één persoon, één adres: Liekens Hans, Chaussée de Wavre 1013(1988-1989)
ps: en dan nog te zwijgen over de vele kn.pp. gr..t.n, die er passeerden.
16-03-2006 om 21:09
geschreven door Hendrina en Erik
15-03-2006
Samen met Hans op internaat.
Uiteraard waren er verschillende regels waaraan we ons moesten houden. De kunst was dan om zodanig inventief te zijn om de letter van de wet niet te overtreden maar om toch te provoceren. Zo was het bijvoorbeeld verboden om s avonds na het sporten in short aan tafel te gaan. De regel was : Steeds in lange broek aan tafel. De opvoeders argumenteerden dit letterlijk als volgt : in een short vallen de vormen van uw mannelijke delen te fel op. (voor de vrouwelijke medeleerlingen) Spitsvondig als wij waren losten wij dit op door te gaan eten in pyamabroek. De broek op getrokken tot onder de oksels, zo dat alles NOG beter zichtbaar was, maar we hadden wel een lange broek aan.
Voor drank kon je Hans ALLES laten doen. Zo was er op het einde van elke jaar een kerstdiner voor leerlingen en opvoeders. De tafels stonden opgesteld in enkele lange rijen. Wij zaten aan 1 uiteinde van zulk een rij tafels en aan het andere einde zaten de opvoeders. Zo heeft Hans voor weddenschap onder de tafels door gekropen op handen en knieën, op het einde zijn hoofd boven gestoken, KOEKOEK geroepen en terug gekropen tot op zijn plaats.
En drinken dat kon Hans wel. Zo gingen we in het zesde middelbaar enkele dagen naar Londen. Om een deel van de kosten de recupereren, organiseerden we met zijn allen een fuif. Toen op het einde de winst moest verdeeld worden weigerden de anderen om ons een deel te geven want wij hadden ons deel gedurende die avond al meer dan opgedronken.
Hans, remember Romain Vaes
15-03-2006 om 23:17
geschreven door Geert Kempenaers
onze Hans....
Onze Hans, mijn broer en mijn beste vriend. Ik zou veel kunnen vertellen over onze Hans, maar het beste is dat ik veel verzwijg. Hoewel ik toch wel iets kwijt wil maar dat zal ik in het gastenboek zetten. Het is fijn een broer als Hans te hebben waar ik steeds terecht kan voor wat dan ook. Geheimen hebben we niet voor elkaar en een belangrijke beslissing of keuze in ons leven is nooit genomen zonder de mening van de ander. Laten we hopen dat dit zo mag blijven.
15-03-2006 om 15:24
geschreven door Dirk
We kennen hem
Als hij aan het voetballen was ,heb ik nooit gezegd dat het mijn zoon was,zo had ik geen problemen met de ouders van de tegenpartij. Eens Hans het huis uit was hebben we een hondje gehouden,als vervanger om de resten op te eten Van dat bier bovensmokkelen is de waarheid dat zij niet wisten dat wij( de respectievelijke ouders )dat ook wisten. Toen we nog aan het beslissen waren of Johan aan een broertje toe was of niet ontglipte hij ons al en greep zijn kans,jullie weten intussen dat je rappe moet zijn om hem tegen te houden.
15-03-2006 om 00:41
geschreven door Moeke -Vake
09-03-2006
snel door de bocht
Omdat ik erbij was toen hij geboren werd voel ik mij enigzins verplicht hierbij het een en het ander aan te vullen. Omwille van zijn (toen al) niet te stillen honger en het hiermee samengaande gehuil voelde mij grootmoeder zich verplicht op te treden. Hans werd op dieet gezet en het gehuil was gedaan. Dus als hij een buikje krijgt ligt de oplossing voor de hand. Eenmaal hij zelf kon eten herinner ik hem vooral in zijn omnivalente gummilaarzen: ideaal om zowel te voetballen en te tuinieren, alleen om te slapen gingen ze uit. Gelukkig werden er toen nog geen grappen gemaakt over schapen ...
